Χριστούγεννα και Τρίχες Κατσαρές

Αλλάζουν οι αριθμοί σε λίγο. Από φέτος κυκλοφορούν τα μονά, ενώ τα ζυγά θα ξεκουραστούν γιατί τα βαρεθήκαμε. Όταν ο κόσμος βουλιάζει στις προκατασκευασμένες τρύπες της απόγνωσης ή της απάθειας, κάποιοι έξυπνοι παίζουν με τα νούμερα και θέλουν να τους ακολουθήσουν όλοι. Βρίσκουν αφορμές, (και όταν δεν υπάρχουν τις ανακαλύπτουν), για να μας χαϊδεύουν τη συνείδηση και να την κατευθύνουν εκεί που τους βολεύει. Σήμερα γελάτε, αύριο βγαίνετε για ψώνια, μετά κλαίτε, κι ύστερα ξανά…

Κι όταν με ρωτάνε τι έζησες εσύ απ’ όλες αυτές τις "πρωτοχρονιές", εγώ θα λέω ότι γύριζα προς τα πίσω, προς τα εκεί που τα γράμματα χορεύουν κι ενώνονται από μόνα τους για να φτιάξουν λέξεις, προς τα εκεί που τα νούμερα λιώνουν μπροστά στις προσταγές των άλλων. Κι οι σκέψεις μου διακόπτονται από τα "χρόνια πολλά" που ακούγονται στο ραδιόφωνο. Ποια "χρόνια πολλά", όταν αυτά τα λόγια είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να προσπεράσεις τον άλλο; Ποια καλή χρονιά, αφού η ζωή μας δεν αλλάζει με νούμερα, αλλά με τη δικιά μας θέληση ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου;


Κι ύστερα βάζουν ασπίδα την παράδοση και το πνεύμα των Χριστουγέννων πείθοντας και τους τελευταίους αντιρρησίες. Ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά πολύ γενικά και αόριστα. Αν διατηρείται η παράδοση, τότε γιατί εξαφανίστηκαν οι καλικάντζαροι, που πριόνιζαν και το δέντρο της ζωής συν τοις άλλοις, και μας έμεινε μόνο ο Άγιος Βασίλης, (σε μεταλλαγμένη μορφή μάλιστα); Ποιο πνεύμα, αφού όλοι οι πιστοί συγκινούνται με τη γέννηση του Χριστού, αλλά πουθενά δεν βλέπω να συκγινούνται για τη σφαγή των παιδιών από τον σύγχρονο Ηρώδη, την Αστυνομία (είτε με σφαίρες, είτε με δακρυγόνα); Αλλά ξέχασα η θλίψη δεν χωράει τέτοια εποχή.


Και ευτυχώς βοηθάμε τους φτωχούς αυτήν την εποχή. Μετά μπορούμε πάλι να τους αφήσουμε να λιμοκτονήσουν σε κάποια γωνία. Ίσως τους χρειαστούμε ξανά του χρόνου για τον ίδιο λόγο. Βαρέθηκα όλες αυτές τις κούφιες ευχές που ανταλλάσσουν τέτοια εποχή οι άνθρωποι. Σε λίγο θα μπορούμε να τις αγοράζουμε ηχογραφημένες σε CD, για να μην τις επαναλαμβάνουμε και κουραζόμαστε.
Κατά βάθος όλα μοιάζουν με προεκλογική εκστρατεία του θεού, αλλά στην πραγματικότητα είναι το πανηγύρι των επιχειρήσεων, από τον επαγγελματία ζητιάνο ως τον διευθύνοντα σύμβουλο κάποιας πολυεθνικής. Οι άλλοι άνθρωποι πετάνε στα σύννεφα και σκουντουφλάνε πάνω στα σιδερένια παλούκια που υψώνονται σαν καρφιά στον ουρανό, τα οποία θεωρούνται ως γιορτινά δέντρα.
Αλήθεια ποιο άστρο δείχνει το δρόμο στην ανθρωπότητα τώρα; Νομίζω ότι κι αν υπάρχει, δεν θα φαίνεται εξαιτίας της λάμψης από τους στολισμένους και υπερ-φωταγωγημένους δρόμους. Όλη αυτή η σπατάλη φωτός αποπροσανατολίζει τους πάντες τυφλώνοντας τα συναισθήματα, που κρύβονται κάτω από το γιορτινό περίβλημα. Αν κάνω λάθος τότε είμαι τρελός, και μην μου δώσετε σημασία και γιορτάστε το. Γι’ αυτόν το λόγο όμως θα κάνω τις δικές μου ευχές, θυμίζοντας ότι από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια:
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΠΑΣΧΑΣ
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΟ "ΚΑΨΟΥΜΕ" ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΥΓ: Το κείμενο αυτό είχε πρωτοδημοσιευτεί στο διάσημο περιοδικό «ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ», πριν δέκα χρόνια περίπου. Όσοι το έχουν διαβάσει, ας μου συγχωρήσουν τις όποιες αλλαγές που του έκανα.

Επιτέλους φύσηξε...

Ανυπομονείς να τελειώσει αυτή η φασαρία και να πας να γιορτάσεις, όλα αυτά που γίνονται γύρω σου δεν φαίνονται να σε αφορούν. Ξαφνικά όμως η τηλεόραση μοιάζει να κάνει παράσιτα, και βλέπεις το παιδί σου να κρατάει ένα πανό. Ύστερα βγαίνεις στο δρόμο, και κολλάς στην κίνηση, γιατί στη γειτονιά σου έχουν κλείσει το δρόμο οι μαθητές, αν και το ραδιόφωνο δεν είπε τίποτα για κινητοποιήσεις. Μα καλά ακόμα συνεχίζουν; Δεν φαίνεται να είναι μια κανονική ημέρα, όσο κι αν έτσι θέλουν να την παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής εξημέρωσης.

Κι εσύ ντρέπεσαι που διασύρεται η χώρα σου με τις κινητοποιήσεις, ντρέπεσαι για το πανό στον ιερό βράχο, (στον οποίο δεν θυμάσαι πότε πάτησες εκεί για τελευταία φορά). Φυσικά δεν ντρέπεσαι, όταν η χώρα σου διασύρεται για την ανυπαρξία περιβαλλοντικής πολιτικής, ούτε ντρέπεσαι όταν χιλιάδες μετανάστες πεθαίνουν ύπο "ανεξιχνίαστες" συνθήκες, ούτε ντρέπεσαι με τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται συνεχώς, ούτε ... Κι ακόμα να καταλάβεις γιατί συνεχίζουν;


Συνεχίζουν γιατί οι σφαίρες συνεχίζονται να εξοστρακίζονται και να χτυπάνε σε αθώους. Συνεχίζουν όσο δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα με τόνους χημικά, όσο τα παιδιά σου αναπνέουν αστυνομικά "αρώματα" με γεύση καρκινογόνου. Συνεχίζουν γιατί δεν θέλουν να πληρώσουν τα σπασμένα των ομολόγων, των μιζών, των ράμπο αστυνομικών, των σάπιων κομμάτων, των μάνατζερ ρασοφόρων. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι συνεχίζουν γιατί θέλουν να ζήσουν σε ένα κόσμο καλύτερο. Κι αυτό πρέπει να το διεκδικείς πάντα, όχι μονάχα μια στιγμή. Επιτέλους φύσηξε εκείνος ο αέρας , αν τον θυμάσαι...


Ίσως πάλι να ονειρεύομαι, και να φορτώνω τις δικές μου ανησυχίες σε κατεστρεμμένα σύμβολα και γκρεμισμένες ελπίδες. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, αλλά μου μοιάζουν οι καμμένες ψυχές των δέντρων να καίνε το τσιμέντο, μου μοιάζουν τα παιδιά να γκρεμίζουν τις εικονικές φυλακές που τους φτιάχνουν, μου φαίνεται σαν οι τράπεζες να καίγονται μόνες τους από ντροπή, μου φαίνεται ότι οι καλλικάντζαροι ανέλαβαν αυτοί τους εορτασμούς των Χριστουγέννων... Μοιάζει με μια άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο.
Αλήθεια εσύ σε ποιο κόσμο ζεις; Όλη σου η ζωή γυρίζει γύρω από ένα κουτί. Πότε κάθεσαι μέσα σ' ένα τσιμεντιένο κουτί, πότε κινείσαι σ' ένα μεταλλικό κουτί, πότε χαζεύεις ένα άδειο κουτί. Και φυσικά όλα θα τελειώσουν όταν σε βάλουν στο ξύλινο κουτί...



ΥΓ1: Μια απλή καταγραφή των γεγονότων της ειρηνικής αστυνομίας από επιλεγμένα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας:
Σάββατο 13/12: Άκρως βίαιη συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων σε ειρηνική διαδήλωση προς το Γκάζι, σύμφωνα και με μαρτυρίες Άγγλου επιχειρηματία.
Κυριακή 14/12: Καθιστική διαμαρτυρία που έχει ξεκινήσει αργά το βράδυ Σαββάτου, απομακρύνεται βίαια, άνευ λόγου και αφορμής από τα ΜΑΤ, τα οποία κάνουν χρήση χημικών για να πείσουν καλύτερα.


Δευτέρα 15/12: Διαμαρτυρία μουσικών στο Σύνταγμα, με όργανα και χορούς, διαλύεται από τα ΜΑΤ με τη χρήση χημικών. Μάλλον δεν θα τους άρεσε η μουσική.
Τρίτη 16/12: Η καθιστική διαμαρτυρία των μαθητών δέχεται επίθεση των ΜΑΤ, τα οποία κάνουν ανοιχτό διάλογο με την καθιερωμένη χρήση χημικών. Τα τρομοκρατικά όπλα των μαθητών ήταν ρίψεις αλευριού κι αυγών. Μάλλον τα ΜΑΤ πεινούσαν περιμένοντας τόση ώρα, οπότε η πρόκληση ήταν τεράστια από μέρους των παιδιών.


Τετάρτη 17/12: Παιδιά που είναι συγκεντρωμένα στην Ευελπίδων και διαμαρτύρονται για τους συλληφθέντες, δέχονται τα καθιερωμένα χημικά. Εικάζεται ότι ζήτησαν τα ίδια να ψεκαστούν, καθώς έχουν εθιστεί πλέον στις ουσίες που περιέχουν.
Πέμπτη 18/12: ??? (Θα συμπληρωθεί στα σχόλια)


Αναμένουμε με αγωνία τους επόμενους ψεκασμούς και τις ειρηνικές προθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Αν και όπως επιτέλους ξεκαθαρίστηκε, όλα είναι μια παρεξήγηση, οπότε και μπορούμε να γυρίσουμε όλοι ήσυχοι στα κουτάκια μας. Όμως κάπου εξοστρακιστήκαμε, και βγήκαμε στους δρόμους.
ΥΓ2: Συνάντηση στην συναυλία την Παρασκευή 19/12 εναντίον της Αστυνομικής βίας, και την συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών. Για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί.

ΑΠΛΗ ΦΙΜΩΣΗ

Όχι μόνο υπάρχει παραπληροφόρηση, αλλά τώρα θα υπάρχει και φίμωση (*), έτσι ώστε να πιστεύουμε ότι όλα πάνε καλά. Κι όσο πέφτουμε όλα θα είναι καλά κι ήσυχα, μέχρι να ακουστεί ο γδούπος της πτώσης. Έτσι ενώ στην Αθήνα σήμερα το βράδυ γινόταν χαμός, πολλές πηγές ενημέρωσης είχαν ρίξει τον ύπνο του δικαίου.

Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να στέλνουμε σήματα καπνού με το φλεγόμενο δέντρο του Συντάγματος και τις στάχτες της πλαστικής δημοκρατίας. Όχι δεν καίγεται πάλι κάποιο βουνό, οι ψευδαισθήσεις μας είναι που πήρανε φωτιά και οι ανάσες μας που μυρίζουν καπνό. Θέλω να δείς από μακρυά τούτες τις φωτεινές νύχτες, την επόμενη φορά που θα μας σημαδέψεις με την κάνη σου.
Αλλά δεν θέλεις να ακούσεις, ούτε να καταλάβεις. Παρά μονάχα περιμένεις να τελειώσουν όλα αυτά πως και πως για να γιορτάσεις ανέμελα, να στρωθείς στο επόμενο φαγοπότι. Τώρα όμως αναγκαστικά θα μας αφήσεις, να κάνουμε το δικό μας γλέντι. Αύριο μπορείς να πανηγυρίζεις ότι κέρδισες. Εξάλλου, μόνο για τα πανηγύρια είσαι...

Τώρα απλώς κοιτάζεις αμήχανα, και μουδιάζεις από φόβο. Φοβάσαι μην σου χαλάσουν την βιτρίνα σου, αγωνιάς μην σου σκίσουν τον βολικό σου καναπέ. Κι όλα αυτά σου φαίνονται τόσο ξένα. Σκέφτεσαι να μας δώσεις κανένα οικόπεδο σε δάσος, καμιά λίμνη οθωμανικής ιδιοκτησίας, ή έστω μια θέση στη Siemens. Αλλά εμείς ζητάμε απλώς ένα κομμάτι ουρανό, για να μπορούμε να αναπνέουμε και να ζούμε ανθρώπινα.
Μα εσύ δεν θέλεις να ακούσεις και σηκώνεις το πιστόλι. Μας ρίχνεις δύο σφαίρες για τον αποχαιρετισμό και την τρίτη στην καρδιά. Κι ύστερα δεν έχεις μάτια να δεις το αίμα που χύνεται στο δρόμο, δεν το βλέπεις πώς γίνεται οργή. Ρίχνεις σύννεφα καπνού, για να σκεπάσεις την ντροπή σου. Ρίχνεις χημικά, γιατί είμαστε σμήνος εντόμων που στοιχειώνουμε τον ύπνο σου.

Έτσι ήσυχα τα σκέφτομαι όλα τούτα, κι εύκολα ρίχνω κατάρες, εύκολα βρίσκω τους ενόχους για όλα αυτά απέναντι μου. Μα μέσα μου βαθιά το ξέρω, πως κι εγώ άφησα να σκοτώσουν ένα παιδί. Γι' αυτό δεν θέλω να μείνω απαθής άλλο πια. Θέλω να μην ξανασυμβεί, θέλω να φέρουν πίσω την ελπίδα. Τα λόγια τους είναι κούφια, ιδίως όταν αυτοί που μιλάνε κρατάνε όπλο.

*Για το φίμωμα πέρα από άμεση ανταπόκριση, ακολουθεί κείμενο από το troktiko

Αναμετάδοση από http://troktiko.blogspot.com/2008/12/blog-post_2423.html

[Παιδιά μην περιμένετε ενημέρωση από τα κανάλια. Έχει γίνει άτυπη συμφωνία από τα ΜΜΕ να ρίξουν τους τόνους και να μην πληρώνουν ζωντανές συνδέσεις και link. Γιαυτό και ενώ όσα γίνονται τώρα δικαιολογούν ζωντανές συνδέσεις κανένα κανάλι δεν ασχολείται. Τα ΜΜΕ κατευθύνουν την χώρα όπου θέλουν.
Είναι αλήθεια παιδιά. Γιαυτό δεν βλέπετε έκτακτα παρά μόνο κάποιες τηλεφωνικές. Και οι συνδέσεις θα είναι τουλάχιστον κατά το 1/3 λιγότερες από αυτές που ξέραμε.]

Απλή Ενημέρωση

Αναμετάδοση από Κλαυθμώνος. Βαράνε στην ψύχρα μαθητές, και απομακρύνουν, και απειλούν δημοσιογράφους. (Μέχρι και προσαγωγή δημοσιογράφου είχαμε.) ΑΙΣΧΟΣ!!!

Ελπίζω να τα παίξουν στην τηλεόραση το βράδυ. (Παρόλο που δεν την συμπαθώ ας αναπαράγει και τέτοιες εικόνες, για να τις δουν όσοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται).
Αν το απόγευμα, ή αύριο καούν όλα, ποιος θα φταίει πάλι;
Έτσι νομίζουν ότι θα εκτονωθεί η κατάσταση;

Ροή Ειδήσεων:
http://troktiko.blogspot.com/
http://www.tvxs.gr/
http://www.hashtags.org/tag/griots

Τελευταία ενημέρωση για το χρονικό της τραγωδίας, δείτε παρακάτω φωτογραφία. Οι εξωγήινοι ανέλαβαν την ευθύνη. Επιτέλους η δικαιοσύνη θα λάμψει.

Πολιορκία Παραπληροφόρησης

Υπάρχουν πληροφορίες ήδη για ένα σοβαρό τραυματισμό παιδιού από το κέντρο της Αθήνας λόγω κλομπιάς. Περιμένουμε ακόμα νεότερα, πριν ανατριχιάσουμε κι άλλο. Μακάρι να μην είναι σοβαρός. (Τελευταία ενημέρωση, την γλίτωσε φτηνά με χτύπημα στην πλάτη και στο κεφάλι. Γενικά η πληροφορία αποσιωπήθηκε αρκετά). Αλλά αποδεικνύεται πόσο καλά κάνει την δουλειά της η αστυνομία, χτυπώντας οργισμένους μαθητές, που έχουν κάθε δικαίωμα να διαδηλώνουν. Δημοσιογράφοι αναμεταδίδουν, όταν ρωτήθηκε αστυνομικός για το πως συνέβη αυτό, απάντησε ειρωνικά: "Μάλλον θα έπεσε από το ποδήλατο". Όπως, και ο Αλέξης, που θα αποδειχτεί ότι μπήκε σο δρόμο της σφαίρας...
Λόγω της παραπληροφόρησης σας προτείνω να ακούτε ραδιόφωνο, όπου μεταδίδονται πιο άμεσα και πιο αφιλτράριστα οι ειδήσεις. Φυσικά καλύτερη είναι η άμεση πληροφόρηση, από ανθρώπους που βρίσκονται στα γεγονότα, κι όχι από δημοσιογράφους. Επαναλαμβάνω όμως από άμεση εμπειρία, υπάρχει τεράστια παραπληροφόρηση. Γι αυτό όχι στην ενημέρωση από τηλεόραση!!!
Η τηλεόραση στοχεύει στην εικόνα, και στην αναπαραγωγή της καταστροφής κι επιλεκτικές ειδήσεις π.χ. δεν ανοικοινώθηκε άμεσα το όνομα των ειδικών δολοφόνων, Επαμεινώνδας Κορκωνέας κι ο ηθικός αυτουργός συνοδός Βασίλης Σαραλιώτης, ονόματα που αναμεταδόθηκαν άμεσα από τα ξένα μέσα ενημέρωσης, αλλά όχι από τα ελληνικά. Γιατί;;; Είμαι ανοιχτός σε όλες τις απαντήσεις...)
Ακολουθεί και μια έξυπνη μετάφραση του διαγγέλματος του πρωθυπουργού μας.

Αναδημοσίευση από: http://katalipsiasoee.blogspot.com/

[Μετάφραση του τελευταίου διαγγέλματος της Αυτού μεγαλειότητος του Πρωθυπουργού

Σ' αυτές τις κρίσιμες ώρες, η πρόκληση είναι ξεκάθαρη (όχι βέβαια να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο μιας ωμής δολοφονίας αλλα...!): Να θωρακίσουμε το δημοκρατικό πολίτευμα απέναντι στη βία ακραίων ομάδων (οι οποίες είναι και οι μόνες που αντέδρασαν μια και δεν υπήρξε οποιαδήποτε άλλη μορφή έμπρακτης αντίδρασης στο γεγονός της δολοφονίας). Γι' αυτό η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας (όλων αυτών δηλαδή που δεν αντέδρασαν στην δολοφονία) .
Στο πλαίσιο αυτό του χρέους είχα σήμερα διαδοχικές συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους Αρχηγούς των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων και τον Πρόεδρο της Βουλής (δηλαδή όλους όσοι φροντίζουν κάθε φορά ώστε να μην αντιδρούν οι υπήκοοι ή έστω στην καλύτερη όταν αντιδρούν να το κάνουν με τρόπο που ελέγχεται από την κυρίαρχη ιδεολογία).

Κατέστησα σαφή τη θέση μου ότι όλοι όσοι προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς είναι εχθροί της Δημοκρατίας (εχθρός της Δημοκρατίας δεν χαρακτηρίστηκε ούτε ο δολοφόνος μπάτσος, γεγονός που εντάσσει την πράξη του μέσα στο πλαίσιο της Δημοκρατίας μας).

Ζήτησα από τους πολιτικούς Αρχηγούς να καταδικάσουν απερίφραστα τις πράξεις αυτές (δηλαδή να δώσουν το ΟΚ για να εξαπολυθεί η κρατική επίθεση χωρίς κανένα πολιτικό κώλυμα). Είναι ευθύνη, τόσο της Κυβέρνησης, όσο και του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να υπάρξει άμεσα κοινωνική και πολιτική απομόνωση των στοιχείων της βίας, της παρανομίας, της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς (νά' τα...τί λέγαμε πριν;).

Ζήτησα την αναβολή των συγκεντρώσεων (για να μην δώσω το δικαίωμα να γενικευτούν κι άλλο οι αντιδράσεις έχοντας πολιτκό περιεχόμενο). Είναι ευθύνη και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, μετά την επιμονή τους να πραγματοποιήσουν αύριο συγκεντρώσεις, με ενδεχόμενο να εκμεταλλευτούν ακραίες ομάδες τους αγώνες των εργαζομένων για τη συνέχιση της βίαιης, της καταστροφικής δράσης τους (και βέβαια έχω δεδομένη την κατανόηση και την αμέριστη συμφωνία όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην δική μου άποψη για τις "ακραίες ομάδες"). Δεν μπορεί ούτε οι αγώνες των εργαζομένων, ούτε ο άδικος θάνατος ενός νέου, να συγχέονται με πράξεις που στρέφονται εναντίον της ασφάλειας των πολιτών, εναντίον των περιουσιών τους, εναντίον της κοινωνίας και της Δημοκρατίας (χωρίς βέβαια να μπορώ να φανταστώ πού άλλού μένει να μπορούν να στραφούν οι αντιδράσεις).

Είναι θεμιτές και σεβαστές οι πολιτικές διαφορές που έχουν τα κόμματα, στα πολλά, μικρά και μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο (μηχανισμοί διαχείρισης εξουσίας είμαστε, ξέρουμε εμείς από τέτοια). Οφείλουμε όμως όλοι να τηρήσουμε ενιαία στάση απέναντι σε παράνομες πράξεις (όπως ας πούμε η αγαστή αποδοχή των υποκριτικών παραιτήσεων των πολιτικών υπευθύνων για την δολοφονία του Αλέξη) . Οφείλουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα, με καθαρό λόγο και όχι με μισόλογα τη βία, τη λεηλασία, τους βανδαλισμούς, τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης που επιχειρείται από τις ομάδες αυτές (θέλω καθαρή εντολή δια την πάταξιν κι όχι μισά πράγματα...).

Αυτή η ενότητα στην απομόνωση των ακραίων στοιχείων είναι ευθύνη, είναι χρέος όλων μας (φαίνομαι λιγάκι έμμονος αλλά θα μου επιτρέψετε να επιμείνω λιγάκι παραπάνω...). Σ' αυτές τις ώρες, δεν χωρούν κομματικές αντιδικίες και προσωπικά είμαι αποφασισμένος να μην τις παρακολουθήσω (α! εδώ αλλάζει η δεκτικότητα! Όλα κι όλα!). Γενικεύσεις και ισοπεδωτικοί αφορισμοί στο όνομα της Δημοκρατίας πλήττουν την ίδια τη Δημοκρατία (εξάλλου "εγώ ειμί η Δημοκρατία").

Η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα γεγονότα με την υπευθυνότητα, την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις (!!!). Με κεντρικό γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης ζωής, την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών, την εξασφάλιση της νομιμότητας» (καλά για τα άλλα...αλλά αυτό για την προστασία της ανθρώπινης ζωής...) ]

Δολοφόνοι Με Στολή

Εκτέλεση από αστυνομικούς, το κέντρο της πόλης στις φλόγες, μαθητές να συγκρούονται με αστυνομικούς και τμήματα... Κι όμως αυτά συμβαίνουν στην "όμορφη" Αθήνα μας, και το έτος γράφει 2008. Μίλησε κανείς για δημοκρατία;

Παράλληλα, γίνεται απίστευτη παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ, ιδίως της τηλεόρασης. Σε λίγα λεπτά πήγαν να μετατρέψουν την εκτέλεση σε εξοστρακισμό, τη λεκτική διαμάχη σε σύγκρουση, την εκτέλεση σε αυτοάμυνα. Μαζί με ότι άλλο ευφάνταστο σενάριο χωρούσε, το αναπαρήγαγαν τα γνωστά παπαγαλάκια. Έλεος...
Καμία δικαιολογία για το έγλημα των αρχών, που δεν είναι σε καμία περίπτωση μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι η πρώτη φορά και ούτε η τελευταία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον πιο τραγικό τρόπο, και την πληρώνουν αθώοι. Η πρόκληση συνεχίζεται, αφού το κέντρο είναι γεμάτο από δολοφόνους με στολή (μπάτσους) , οπλισμένους σαν άστακοι. Περιμένουν την παραμικρή αφορμή για να ορμήσουν, έτοιμοι για το επόμενο θύμα τους. Πως να κινηθείς ειρηνικά, όταν ο άλλος κραδαίνει το όπλο μπροστά σου;


Να δούμε τι θα μείνει από τη φωτιά...

Φύκια με Εγγύηση

Τώρα που ξεκινάει η καταναλωτική περίοδος, (για όσους έχουν ακόμη λεφτά), θα τους θυμίσω να διεκδικούν πάντα τα δικαιώματα τους με την ίδια ζέση που γυρίζουν και τα μαγαζιά. Παρακάτω αναφέρω μια ιστορία παρμένη από το θέατρο του παραλόγου των πωλητών, που συμπεριφέρονται χειρότερα κι από τους πλανόδιους πωλητές.

Επικεντρώνομαι στις αγορές ηλεκτρονικών και οικιακών συσκευών. Ξεκινάω με την βασική υπενθύμιση, ότι σε κάθε συσκευή που αγοράζουμε αντιστοιχεί εγγύηση δύο ετών τουλάχιστον, ανεξαρτήτως από τα παραμύθια που μπορεί να μας πλασάρει ο πωλητής, (συχνά μας λένε ένα έτος). Ακόμα και το κινέζικο προϊόν που δεν του δίνουμε σημασία, (εφόσον δεν το έχουμε αγοράσει από τον πάγκο της επόμενης γωνίας), αλλά από μαγαζί, οφείλει να λειτουργήσει για δύο έτη. Αν όχι, το επιστρέφουμε πίσω και ζητάμε επισκευή ή αντικατάσταση. Δεν έχει σημασία η χώρα προέλευσης, η εταιρεία κατασκευής κι όλα τα συναφής. Από την στιγμή που πωλείται από μαγαζί, ο πωλητής υποχρεούται να παρέχει εγγύηση δύο ετών. Τελεία και παύλα. Φυσικά αν η βλάβη οφείλεται σε δική μας υπαιτιότητα, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω.


Ενδεικτικά λοιπον, αναφέρω την δικιά μου ιστορία που ξεκίνησε με την αγορά ενός ευτελούς αξίας ραδιοφωνικού εκπομπού mp3 για το αυτοκίνητο. Το πήρα από το κατάστημα Γερμανός, επί της Στουρνάρη, και ήταν της γνωστής "Μάρκα μ’ έκαψες".
Ύστερα από την πάροδο κάποιων μηνών το μηχάνημα τα έπαιξε, οπότε πάω με την απόδειξη μου και ζητάω να το δώσω προς επισκευή ή αντικατάσταση, κάνοντας χρήση της εγγύησης. Δηλαδή θα αφήσω στων πωλητή, και ας αποφασίσει αυτός πως θα με εξυπηρετήσει. Ακούω από τον υπάλληλο, ότι δεν φέρουν καμία ευθύνη και πρέπει να επικοινωνήσω μόνος μου με τον εισαγωγέα. Αφού μένω εμβρόντητος και του ζητήσα τα ρέστα, η τελευταία παραχώρηση του είναι να γίνει το τηλεφώνημα από το μαγαζί, (τέτοια γενναιοδωρία!).
Αφού γίνεται ένα θέμα, (αλλά πάντα σε κόσμιο επίπεδο για να μην χάνουμε το δίκιο μας), ζητάω τον υπεύθυνο του καταστήματος. Ωραία ο υπάλληλος μπορεί να είναι άσχετος σκέφτηκα. Ο προϊστάμενος εμφανίζεται λίγο αργότερα, και φαίνεται ότι θέλει να με ξεφορτωθεί, γιατί χαλάω τη μόστρα της εξυπηρέτησης στο κατάστημα του. Πολύ ευγενικά του επαναλαμβάνω τα δικαιώματα μου, όπου αναφέρεται ξεκάθαρα, ότι ο πωλητής οφείλει να μου παρέχει την εγγύηση του προϊόντος. Αν υπάρχει οποιαδήποτε σύμβαση μεταξύ αυτού και του προμηθευτή, αν ο εισαγωγέας μιλάει κινέζικα, αν… χίλια δυο, προσωπικά δεν με αφορά ως αγοραστή και παραθέτω το νομικό κομμάτι:
"Σύμφωνα με το άρθρο 559 του Α.Κ.: Ο πωλητής και μόνον αυτός είναι υπόχρεος στην άρση του ελαττώματος. Εάν υπάρχει σύμβαση εγγυήσεως μεταξύ πωλητού και προμηθευτού-κατασκευαστού, αυτό είναι δικό του θέμα και οφείλει να προωθήσει το προϊόν προς επισκευή ή αντικατάσταση."
Αφού συνεχίζει να αρνιέται επίμονα, του λέω ευγενικά ότι θα μου το αλλάξει αναγκαστικά σε λίγο καιρό, αφού θα έχω κάνει την καταγγελία μου στην Γενική Γραμματεία καταναλωτών. Απτόητος αυτός, μη πιστεύοντας προφανώς ότι θα ασχοληθώ για ένα τόσο φτηνό αντικείμενο, μου λέει ειρωνικά: Ας κάνεις φίλε μου, με όλη σου την ευχαρίστηση.
Κι ο φίλος μας, δηλαδή εγώ, ξεκινάω να τον βομβαρδίζω. Απευθείας κάνω την καταγγελία στην Γραμματεία καταναλωτή (βλέπε διπλανή εικόνα). Ύστερα παίρνω την εταιρεία Γερμανός και της εκφράζω τα παράπονα μου ως καταναλωτής που δεν εξυπηρετήθηκε στο συγκεκριμένο κατάστημα. Ενώ για το επιδόρπιο, επικοινωνώ και με τον προμηθευτή, για να τον ενημερώσω ότι δυσφημίζεται το προϊόν του από το συγκεκριμένο κατάστημα. Ο προμηθευτής, δείχνοντας άψογη συμπεριφορά, προσφέρθηκε μάλιστα να το αντικαταστήσει άμεσα. Αλλά φυσικά αρνήθηκα, γιατί ήθελα να γίνει αυτό στο συγκεκριμένο μαγαζί, ώστε να αναγκαστεί να απαντήσει στην καταγγελία που μόλις είχα αποστείλει. Ούτως ή άλλως, αυτή ήταν η ουσία που είχα σπαταλήσει τον πολύτιμο χρόνο μου, δηλαδή να μάθουν να εξυπηρετούν τους πελάτες κι αφού έχουν απομακρυνθεί από το ταμείο.
Όντως η απάντηση δεν άργησε από μέρους της κρατικής υπηρεσίας, όπου φυσικά κοινοποιήθηκε στο κατάστημα και κοινώς με δικαίωνε. (Βλέπε κάτω εικόνα). Την επόμενη μέρα της κοινοποίησης, με πήρε στο κινητό κι η εταιρεία Γερμανός για να μου δηλώσει ότι θα εξυπηρετηθώ άμεσα και συγγνώμη για την ταλαιπωρία., ενώ λίγο αργότερα ο γνωστός προϊστάμενος του καταστήματος με ειδοποιούσε να προσέλθω στο μαγαζί του, ότι ώρα με βόλευε για να μου αντικαταστήσει άμεσα το ελαττωματικό προϊόν, (η μεταμόρφωση του βατράχου σε πρίγκιπα).

Φυσικά όταν πήγα στο μαγαζί, αναρωτήθηκα αν επιτέλους είχε μάθει τις υποχρεώσεις του. Ενώ του επεσήμανα ότι η εγγύηση, (αχρείαστη να είναι), ισχύει για δύο χρόνια κι όχι για ένα, όπως μου έλεγε όταν μου το πουλούσε. Φυσικά, δεν ανταποκρίθηκε σε καμία πρόκληση, και μάλλον θα ήθελε να τελειώνει αυτή η υπόθεση το συντομότερο δυνατόν.
Αναφέρω φυσικά ότι υπάρχουν και αντίθετες περιπτώσεις. Για παράδειγμα πάλι σε μια μεγάλη αλυσίδα ηλεκτρονικών εξαρτημάτων, μου το αντικατέστησαν άμεσα με την επίδειξη του ελαττωματικού προϊόντος (αντίστοιχα φτηνιάρικου), χωρίς καμία ενόχληση.
Όλα αυτά τα γράφω, γιατί πολλές φορές, βαριόμαστε να διεκδικήσουμε στοιχειώδη δικαιώματα. Ακόμη και φύκια για μεταξωτά κορδέλες να μας πουλήσουν, πρέπει να μας δίνουν εγγύηση δύο ετών για τα αυτά τα φύκια. Πραγματικά δεν χρειάζεται ούτε πολύ χρόνος (για την σύνταξη και αποστολή καταγγελίας), ούτε πρέπει να κινηθούμε με δικαστικά μέσα ή άλλες πολύπλοκες διαδικασίες. Εννοείται ότι σε χώρες όπως σε ΗΠΑ, Γερμανία, Αγγλία, δεν νοείται να συμβεί το παραπάνω περιστατικό, γιατί θα μπορούσα να διεκδικήσω μέχρι και χρηματική αποζημίωση για την άρνηση εξυπηρέτησης. Όποιος δεν διεκδικεί τα κατοχυρωμένα δικαιώματα του, όχι μόνο τα χάνει, αλλά γίνεται και εύκολος μεζές στις ορέξεις των κάθε επιτήδειων. Άρα δεν πρέπει να παραπονιόμαστε μόνο για ασυνείδητους πωλητές και για σκάρτα προϊόντα, αλλά και για άβουλους και παθητικούς αγοραστές.
ΥΓ: Πρόσφατα, ένας φίλος γνωστού είχε αντίστοιχη μεταχείριση από τον πωλητή. Δυστυχώς δεν αντέδρασε στο ελάχιστο, παρά άρχισε να αναζητεί ο ίδιος τον προμηθευτή, όπου κι εκείνος δεν του έδωσε και πολύ σημασία. Η λεπτομέρεια ήταν ότι αυτός είχε αγοράσει φορητό υπολογιστή, κι όμως τους παρακαλούσε αντί να τους στείλει αδιάβαστους.

Χρήσιμα links:
Γενική Γραμματεία Καταναλωτή: http://www.efpolis.gr/
Γενική ομοσπονδοία Καταναλωτών: http://www.inka.gr
Ινστιτούτο Καταναλωτών: http://www.newinka.gr

Απαγορευτικό Απόπλου - 2

Περίεργες εποχές ξημερώνουν , το κλίμα θαρρώ πως έχει αλλάξει. Κοιτάω τα άψυχα πανιά του καρυδότσουφλου μου και με πιάνει θλίψη. Έχω ξεχάσει πόσο καιρό έχω να τα δω να φουσκώνουν, να τα ακούω να τραγουδάνε με οδηγό τις εναλοσσόμενες ριπές. Ούτε καν θυμάμαι πόσο καιρό βρίσκομαι στον ίδιο τόπο. Σίγουρα έχει αλλάξει το κλίμα, κάποτε φυσούσε πάντα ένας αέρας, όταν τον χρειαζόμουνα. Όπου και να βρισκόμουν, ήξερα ότι το μεσημέρι μπορούσα να ταξιδέψω, έστω και με μια απαλή αύρα.

Αποκλεισμένος εδώ και καιρό, δεμένος στην ίδια στεριά για μέρες περιμένω σε τούτο λιμάνι, το πρώτο φύσημα του ανέμου για να φύγω. Οι άνθρωποι γύρω μου με τρομάζουν, δεν έχω συνηθίσει να βλέπω τα ίδια πρόσωπα συνέχεια. Όσο περισσότερο μαθαίνεις κάποιον, τόσο λιγότερο πρέπει να τον εμπιστεύεσαι.


Θέλω να φύγω, θέλω να βρεθώ και πάλι στα ανοιχτά, εκεί που δεν έχω εχθρούς, ούτε φίλους, και το μυαλό δεν γυρίζει σε μαύρες σκέψεις και αδιέξοδα του μέλλοντος. Θέλω να βρεθώ εκεί, όπου πρέπει μονάχα να παλεύω με τα στοιχειά της φύσης και τις αντοχές μου.
Κι εκείνη η βροχή, που μου υποσχέθηκαν τα σημάδια του ουρανού, ακόμη κι αυτή αργεί και δεν έρχεται. Αν πιάσει βροχή, θα έρθει και το μπουρίνι, θα είναι το πρώτο σημάδι ότι ο καιρός αλλάζει. Αλλά κάτι κρατάει τα σύννεφα πέρα στην δύση. Την μία μέρα φαίνονται ότι πλησιάζουν, και την άλλη νομίζω ότι στέκουν εκεί και με κοροϊδεύουν.
Αποκλεισμένος σε ένα άγνωστο λιμάνι, και όλες οι μέρες φαίνονται ίδιες και απαράλλαχτες. Το τοπίο δεν αλλάζει και ο ήλιος βγαίνει πάντα από το ίδιο σημείο. Το διαισθάνομαι, ετούτη η ψεύτικη ασφάλεια της στεριάς είναι σαράκι που με τρώει. Ανυπομονώ να βρω φουρτούνες, να παλέψω με κύματα, με θαλάσσια τέρατα. Ανυπομονώ να ακούω το σκαρί μου να τρίζει ολάκερο, να στέκουν καταιγίδες μπροστά μου. Μονάχα μην με κρατάτε άλλο εδώ.

Όταν δεν έχεις προορισμό, κάθε άνεμος είναι ούριος. Χρειάζομαι λίγο τύχη, για να ξεκινήσω να αρμενίζω. Κάπου αλλού σίφουνες θα σαρώνουν την θάλασσα. Αλλά εδώ η μπονάτσα κρατάει καιρό, σα να έχει συνωμοτήσει ο αέρας με κάποια κατάρα εναντίον μου. Περιμένοντας τον χειμώνα με ένα παλτό στο χέρι, φαίνεται να ζω μια παρατεταμένη καλοκαιρία.

Όμως δεν θα αντέξω πολύ να μείνω με δεμένα τα χέρια. Θα βρω την άκρη του νήματος, και θα την λύσω. Με τους ασκούς του Αιόλου παραμάσχαλα, ετοιμάζομαι για τα επόμενα ναυάγια.