Περίεργες εποχές ξημερώνουν , το κλίμα θαρρώ πως έχει αλλάξει. Κοιτάω τα άψυχα πανιά του καρυδότσουφλου μου και με πιάνει θλίψη. Έχω ξεχάσει πόσο καιρό έχω να τα δω να φουσκώνουν, να τα ακούω να τραγουδάνε με οδηγό τις εναλοσσόμενες ριπές. Ούτε καν θυμάμαι πόσο καιρό βρίσκομαι στον ίδιο τόπο. Σίγουρα έχει αλλάξει το κλίμα, κάποτε φυσούσε πάντα ένας αέρας, όταν τον χρειαζόμουνα. Όπου και να βρισκόμουν, ήξερα ότι το μεσημέρι μπορούσα να ταξιδέψω, έστω και με μια απαλή αύρα.Αποκλεισμένος εδώ και καιρό, δεμένος στην ίδια στεριά για μέρες περιμένω σε τούτο λιμάνι, το πρώτο φύσημα του ανέμου για να φύγω. Οι άνθρωποι γύρω μου με τρομάζουν, δεν έχω συνηθίσει να βλέπω τα ίδια πρόσωπα συνέχεια. Όσο περισσότερο μαθαίνεις κάποιον, τόσο λιγότερο πρέπει να τον εμπιστεύεσαι.
Θέλω να φύγω, θέλω να βρεθώ και πάλι στα ανοιχτά, εκεί που δεν έχω εχθρούς, ούτε φίλους, και το μυαλό δεν γυρίζει σε μαύρες σκέψεις και αδιέξοδα του μέλλοντος. Θέλω να βρεθώ εκεί, όπου πρέπει μονάχα να παλεύω με τα στοιχειά της φύσης και τις αντοχές μου.
Κι εκείνη η βροχή, που μου υποσχέθηκαν τα σημάδια του ουρανού, ακόμη κι αυτή αργεί και δεν έρχεται.
Αν πιάσει βροχή, θα έρθει και το μπουρίνι, θα είναι το πρώτο σημάδι ότι ο καιρός αλλάζει. Αλλά κάτι κρατάει τα σύννεφα πέρα στην δύση. Την μία μέρα φαίνονται ότι πλησιάζουν, και την άλλη νομίζω ότι στέκουν εκεί και με κοροϊδεύουν.
Αποκλεισμένος σε ένα άγνωστο λιμάνι, και όλες οι μέρες φαίνονται ίδιες και απαράλλαχτες. Το τοπίο δεν αλλάζει και ο ήλιος βγαίνει πάντα από το ίδιο σημείο. Το διαισθάνομαι, ετούτη η ψεύτικη ασφάλεια της στεριάς είναι σαράκι που με τρώει. Ανυπομονώ να βρω φουρτούνες, να παλέψω με κύματα, με θαλάσσια τέρατα. Ανυπομονώ να ακούω το σκαρί μου να τρίζει ολάκερο, να στέκουν καταιγίδες μπροστά μου. Μονάχα μην με κρατάτε άλλο εδώ.
Θέλω να φύγω, θέλω να βρεθώ και πάλι στα ανοιχτά, εκεί που δεν έχω εχθρούς, ούτε φίλους, και το μυαλό δεν γυρίζει σε μαύρες σκέψεις και αδιέξοδα του μέλλοντος. Θέλω να βρεθώ εκεί, όπου πρέπει μονάχα να παλεύω με τα στοιχειά της φύσης και τις αντοχές μου.
Κι εκείνη η βροχή, που μου υποσχέθηκαν τα σημάδια του ουρανού, ακόμη κι αυτή αργεί και δεν έρχεται.
Αν πιάσει βροχή, θα έρθει και το μπουρίνι, θα είναι το πρώτο σημάδι ότι ο καιρός αλλάζει. Αλλά κάτι κρατάει τα σύννεφα πέρα στην δύση. Την μία μέρα φαίνονται ότι πλησιάζουν, και την άλλη νομίζω ότι στέκουν εκεί και με κοροϊδεύουν.Αποκλεισμένος σε ένα άγνωστο λιμάνι, και όλες οι μέρες φαίνονται ίδιες και απαράλλαχτες. Το τοπίο δεν αλλάζει και ο ήλιος βγαίνει πάντα από το ίδιο σημείο. Το διαισθάνομαι, ετούτη η ψεύτικη ασφάλεια της στεριάς είναι σαράκι που με τρώει. Ανυπομονώ να βρω φουρτούνες, να παλέψω με κύματα, με θαλάσσια τέρατα. Ανυπομονώ να ακούω το σκαρί μου να τρίζει ολάκερο, να στέκουν καταιγίδες μπροστά μου. Μονάχα μην με κρατάτε άλλο εδώ.
Όταν δεν έχεις προορισμό, κάθε άνεμος είναι ούριος. Χρειάζομαι λίγο τύχη, για να ξεκινήσω να αρμενίζω. Κάπου αλλού σίφουνες θα σαρώνουν την θάλασσα. Αλλά εδώ η μπονάτσα κρατάει καιρό, σα να έχει συνωμοτήσει ο αέρας με κάποια κατάρα εναντίον μου. Περιμένοντας τον χειμώνα με ένα παλτό στο χέρι, φαίνεται να ζω μια παρατεταμένη καλοκαιρία.
Όμως δεν θα αντέξω πολύ να μείνω με δεμένα τα χέρια. Θα βρω την άκρη του νήματος, και θα την λύσω. Με τους ασκούς του Αιόλου παραμάσχαλα, ετοιμάζομαι για τα επόμενα ναυάγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου