Χριστούγεννα και Τρίχες Κατσαρές

Αλλάζουν οι αριθμοί σε λίγο. Από φέτος κυκλοφορούν τα μονά, ενώ τα ζυγά θα ξεκουραστούν γιατί τα βαρεθήκαμε. Όταν ο κόσμος βουλιάζει στις προκατασκευασμένες τρύπες της απόγνωσης ή της απάθειας, κάποιοι έξυπνοι παίζουν με τα νούμερα και θέλουν να τους ακολουθήσουν όλοι. Βρίσκουν αφορμές, (και όταν δεν υπάρχουν τις ανακαλύπτουν), για να μας χαϊδεύουν τη συνείδηση και να την κατευθύνουν εκεί που τους βολεύει. Σήμερα γελάτε, αύριο βγαίνετε για ψώνια, μετά κλαίτε, κι ύστερα ξανά…

Κι όταν με ρωτάνε τι έζησες εσύ απ’ όλες αυτές τις "πρωτοχρονιές", εγώ θα λέω ότι γύριζα προς τα πίσω, προς τα εκεί που τα γράμματα χορεύουν κι ενώνονται από μόνα τους για να φτιάξουν λέξεις, προς τα εκεί που τα νούμερα λιώνουν μπροστά στις προσταγές των άλλων. Κι οι σκέψεις μου διακόπτονται από τα "χρόνια πολλά" που ακούγονται στο ραδιόφωνο. Ποια "χρόνια πολλά", όταν αυτά τα λόγια είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να προσπεράσεις τον άλλο; Ποια καλή χρονιά, αφού η ζωή μας δεν αλλάζει με νούμερα, αλλά με τη δικιά μας θέληση ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου;


Κι ύστερα βάζουν ασπίδα την παράδοση και το πνεύμα των Χριστουγέννων πείθοντας και τους τελευταίους αντιρρησίες. Ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά πολύ γενικά και αόριστα. Αν διατηρείται η παράδοση, τότε γιατί εξαφανίστηκαν οι καλικάντζαροι, που πριόνιζαν και το δέντρο της ζωής συν τοις άλλοις, και μας έμεινε μόνο ο Άγιος Βασίλης, (σε μεταλλαγμένη μορφή μάλιστα); Ποιο πνεύμα, αφού όλοι οι πιστοί συγκινούνται με τη γέννηση του Χριστού, αλλά πουθενά δεν βλέπω να συκγινούνται για τη σφαγή των παιδιών από τον σύγχρονο Ηρώδη, την Αστυνομία (είτε με σφαίρες, είτε με δακρυγόνα); Αλλά ξέχασα η θλίψη δεν χωράει τέτοια εποχή.


Και ευτυχώς βοηθάμε τους φτωχούς αυτήν την εποχή. Μετά μπορούμε πάλι να τους αφήσουμε να λιμοκτονήσουν σε κάποια γωνία. Ίσως τους χρειαστούμε ξανά του χρόνου για τον ίδιο λόγο. Βαρέθηκα όλες αυτές τις κούφιες ευχές που ανταλλάσσουν τέτοια εποχή οι άνθρωποι. Σε λίγο θα μπορούμε να τις αγοράζουμε ηχογραφημένες σε CD, για να μην τις επαναλαμβάνουμε και κουραζόμαστε.
Κατά βάθος όλα μοιάζουν με προεκλογική εκστρατεία του θεού, αλλά στην πραγματικότητα είναι το πανηγύρι των επιχειρήσεων, από τον επαγγελματία ζητιάνο ως τον διευθύνοντα σύμβουλο κάποιας πολυεθνικής. Οι άλλοι άνθρωποι πετάνε στα σύννεφα και σκουντουφλάνε πάνω στα σιδερένια παλούκια που υψώνονται σαν καρφιά στον ουρανό, τα οποία θεωρούνται ως γιορτινά δέντρα.
Αλήθεια ποιο άστρο δείχνει το δρόμο στην ανθρωπότητα τώρα; Νομίζω ότι κι αν υπάρχει, δεν θα φαίνεται εξαιτίας της λάμψης από τους στολισμένους και υπερ-φωταγωγημένους δρόμους. Όλη αυτή η σπατάλη φωτός αποπροσανατολίζει τους πάντες τυφλώνοντας τα συναισθήματα, που κρύβονται κάτω από το γιορτινό περίβλημα. Αν κάνω λάθος τότε είμαι τρελός, και μην μου δώσετε σημασία και γιορτάστε το. Γι’ αυτόν το λόγο όμως θα κάνω τις δικές μου ευχές, θυμίζοντας ότι από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια:
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΠΑΣΧΑΣ
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΟ "ΚΑΨΟΥΜΕ" ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΥΓ: Το κείμενο αυτό είχε πρωτοδημοσιευτεί στο διάσημο περιοδικό «ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ», πριν δέκα χρόνια περίπου. Όσοι το έχουν διαβάσει, ας μου συγχωρήσουν τις όποιες αλλαγές που του έκανα.