Σύμφωνα με ένα γνωστό μύθο, όταν ο εφευρετης του σκακιού κλήθηκε από τον βασιλιά του και ρωτήθηκε τι θα επιθυμούσε ως ανταμοιβή για την εφεύρεση του, εκείνος απάντησε με μετριοφροσύνη ότι ήθελε ένα σπόρο σιταριού για το πρώτο τετραγωνάκι του σκακιού την πρώτη μέρα, δύο σπόρους για το δεύτερο την δεύτερη μέρα, τέσσερις για το τρίτο την τρίτη, και ούτω κάθε εξής μέχρι το εξηκοστό τέταρτο, (ως γνωστόν 64 είναι το σύνολο τετραγώνων ενός σκακιού). Ο βασιλιάς εξεπλάγη με την απάντηση του εφευρέτη και κουτοπόνηρος ως ήταν (μα τι σόι βασιλιάς θα ήταν αλλιώς), δέχτηκε αμέσως πιστεύοντας ότι είχε μόλις γλιτώσει μια πλουσιοπάροχη αμοιβή που θα έπρεπε να δώσει.
Γιατί θυμήθηκα αυτό το μύθο, πριν τον συνεχίσω μέχρι το τέλος; Μα μου θυμίζει την συμφωνία που σύναψε η Ελλάδα για να αποφύγει τα "χειρότερα". (Αλήθεια ποιος μπορεί να μας πείσει ότι όλες οι κινήσεις μέχρι τώρα, δεν οδηγούν ούτως ή άλλως από άλλο δρόμο στα χειρότερα;) Ξαφνικά όλοι μιλάνε για σωτηρία (πόσες σωτηρίες θα χρειαστούμε ακόμα είναι άγνωστο), ενώ ψύχραιμοι αναλυτές αναλύουν τους κινδύνους που εμπεριέχει η συμφωνία για την Ελλάδα, η οποία βιάστηκε να δεχτεί αμασητί για άλλη μια φορά το σχέδιο αυτό, πανηγυρίζοντας με την κουτοπονηριά του προαναφερόμενου βασιλιά.
Για να δούμε όμως τελικά την συνέχεια της ιστορίας μας. Ο βασιλιάς διέταξε αμέσως να φέρουν μπροστά του ένα σακί σιτάρι, και μάλιστα διέταξε να αποπληρωθεί αμέσως το χρέος του με τον εφευρέτη. Επειδή όμως δεν σκάμπαζε από μαθηματικά πέρα από πρόσθεση και πολλαπλασιασμό, (όπως οι πολιτικοί δεν καταλαβαίνουν τα οικονομικά, πέρα από "βάζω φόρους και περικόπτω μισθούς για να μαζέψω λεφτά"), διαπίστωσε με έκπληξη πως ούτε το σιτάρι όλης της χώρας, ούτε καν όλης της γης, δεν ήταν αρκετό να ικανοποιήσει την επιθυμία του εφευρέτη, αφού το πλήθος των σπόρων που αντιστοιχούσε στο τελευταίο τετραγωνάκι ήταν ένας αριθμός, με βάση το 2 και υψωμένος στην 63η.
Για να το πούμε πιο απλά, ο αριθμός που αντιστοιχεί ήταν ο: 9.223.372.036.854.775.808 (στον οποίο πρέπει κανονικά να προσθέσουμε και το πλήθος των σπόρων που αντιστοιχούν σε όλα τα προηγούμενα τετράγωνα, οπότε ουσιαστικά διπλασιάζεται περίπου το προηγούμενο πλήθος). Και η τάξη μεγέθους αυτού του αριθμού για όποιον δεν ασχολείται και πολύ, είναι ότι αν τοποθετούσαμε όλους αυτούς στους σπόρους σε μια σειρά, το μήκος της θα έφτανε ως το μισό της απόστασης μεταξύ Γης και του Άλφα του Κενταύρου. (Το άστρο αυτό είναι το πλησιέστερο σε εμάς, και το φως χρειάζεται περίπου 4 χρόνια μέχρι να φτάσει εδώ).
Κι όλα αυτά δεν είναι απλά καταστροφολογίες, αν σκεφτούμε μέχρι στιγμής που έχουν οδηγήσει τα προηγούμενα μέτρα, το οποία υποτίθεται ότι θα λύναν το πρόβλημα και σε μικρό χρονικό διάστημα θα μεταμορφωνόμαστε σε υγιή οικονομία. Αλλά κάθε φορά που υπογράφουν οι πολιτικοί μια νέα συμφωνία (και πανηγυρίζουν ως ηλίθιοι), δεν μπορούν να δουν τα σποράκια σιταριού που μαζεύονται μέρα με την μέρα, κι ότι μέχρι στιγμής βρίσκομαστε στην τροχιά εισόδου της μαύρης τρύπας των τραπεζικών παιχνιδιών και μη.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Κοινώς όταν πληρωθεί το χρέος του βασιλιά προς τον εφευρέτη του σκακιού (ακόμα πληρώνει, και μάλλον για πολύ καιρό ακόμα εκτός κι αν έκανε κάποια επιλεκτική χρεοκοπία ο βασιλιάς εντωμεταξύ και του πλήρωσε τα μισά...), θα πληρωθεί και το υπάρχον χρέος της Ελλάδος χωρίς να κάνουμε στάση πληρωμών ή κάποιο άλλο μαγικό κόλπο. "Μάζευε κι ας είναι ρώγες", φωνάζουν οι πολιτικοί, αλλά ούτε φαίνεται να ξέρουν τον προανεφερθέντα μύθο (για ποιον και για πόσο καιρό μαζεύεις), και φυσικά ούτε θέλουν να θυμούνται και το μύθο για τον πίθο των Δαναΐδων.
Και γιατί να πιάσαμε τους μύθους; Μα αφού η λογική έχει στερέψει από καιρό, κι έχουμε χορτάσει παραμύθι. Ας απαντήσουμε με τον ίδιο τρόπο, για να χρωματίζουμε τις μίζερες προβλέψεις. Όποιος έχει όρεξη, ας διαβάσει μερικές αναλύσεις από διαφορετικές οπτικές γωνίες...
Πάλι, θα ξεφύγεις από όλα, πάλι θα φορτώσεις σε μια θάλασσα τους αναστεναγμούς σου, πάλι θα νοιώσεις ένας Μαγγελάνος που θέλει να γυρίσει τον κόσμο για να βρεί τον εαυτό του.
Πότε θα κάνεις τον κύκλο του εαυτού σου, να βρεις ένα λιμάνι που θα αράξεις, να βρεις το κύμα που θα σε ταξιδέψει στο πιο τρελό σου όνειρο; Πότε θα δώσεις το χαμόγελο με το πρώτο φως της μέρας, χωρίς να σκέφτεσαι τι καιρό θα κάνει και πόσους δρόμους πρέπει να διασχίσεις;
Βάλε το κουπί στην πλάτη, βρες τα με τον Αίολο και άσε το ρεύμα να σε πάει από εκεί που θα έρθει το κομματισμένο σου μέλλον. Δες στους καθρεφτισμούς της θάλασσας, πόσο ανάλαφρο είναι το σήμερα, και πόσο βαρύ το αύριο.
Χτύπα το κουπί, μέχρι να φτάσουμε στην απέναντι ακτή.
Δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα, δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα... Απλά μεταφέρω φωνές και λόγια από ένα κόσμο που βγήκε στην πλατεία, έξω από την Βουλή, όχι απλώς για να δηλώσει την αγανάκτηση του.
"Δεν είμαστε αγανακτισμένοι,αλλά αποφασισμένοι!" γράφει το πανό, κι όπως φαίνεται έρχονται τα πάνω κάτω.
Όπως διαβάζεις στα μάτια του κόσμου, όπως διαβάζεις στις κοφτές ανάσες ανάμεσα σε καπνούς, τους χορούς ανάμεσα στις κροτίδες. Κι ακούγεται από μια φωνή δίπλα: "Είμαστε αποφασισμένοι να παραμείνουμε στις πλατείες μέχρι να φύγουν επιτέλους αυτοί που μας κλέβουν το μέλλον"
Σαν απάντηση μια πιο δυνατή κάτω από την πλατεία, που έχουν στήσει και χορό:
"Είμαστε αποφασισμένοι να μην τα παρατήσουμε με τα πρώτα δακρυγόνα που μας πέταξαν για να μας διαλύσουνε"
Και μετά πιο πολλές φωνές: "Είμαστε αποφασισμένοι κάθε βράδυ να καθόμαστε στην πλατεία και να συζητάμε όλοι μαζί, να παίρνουμε αποφάσεις σαν ποτέ άλλοτε!"
Και σίγουρα μέσα στο στήθος βράζει το σύνθημα, τόσο διαχρονικό, όταν η εξουσία βγάζει τα προσωπεία της και δείχνει τα δόντια της: "Θα παραμείνουμε γιατί η τρομοκρατία τους δεν μας σταματά, δεν τους φοβόμαστε, αυτοί μας φοβούνται!!!"
Το παρακάτω βίντεο ήρθε ώς δώρο από την αδερφή ψυχή, που τρυπώνει και ξετρυπώνει τα καλύτερα από τα σοκάκια του διαδικτύου. Και δεν το ανεβάζω με την απλή νοσταλγική διάθεση ότι όλα τότε ήταν καλύτερα κι αθώα... (τουναντίον!)
Το αναρτώ για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι. Αφήνω τις μνήμες να συμπληρώσουν τις λίγες εικόνες, αφήνω να γεννηθούν γνώριμες εικόνες σε όσους τις έχουν ζήσει. Ενώ για όσους δεν γνωρίζουν μπορούν να συγκρίνουν με το σήμερα. Βρείτε τις ομοιότητες και τις διαφορές.
Συνημμένο το ανάλογο κείμενο, γιατί πιστεύω ότι ταίριαζε γάντι, ελάχιστες μονάχα αλλαγές ;-)
"Είσαι μικρούλης, και ίσα που γνωρίζεις να γράφεις γράμματα κι αριθμούς στην κόλλα χαρτί. Παίρνεις τις πρώτες τζούρες εϊτίλας στην καλοκαιρινή Πάρο. Κι ενώ τρέχεις ανέμελος με τα κουβαδάκια σου στις παραλίες, το Μπουνταράκι είναι πλέον καλτ με τις Σκανδιναβικές καλλονές και τις Εσπερίδες, ενώ τα Λιβάδια είναι η τουριστική πλέμπα της Παροικιάς.
Στο Κάμπινγκ Κούλα γίνονται όργια και παίζονται πάρτι με ντρόγκια και one night stand στα αντίσκηνα. Αυτοί δε οι ερωτύλοι χίπηδες δεν σέβονται ούτε το Θεό τους. Με τζίπ μαζεύουν τους τσίτσιδους δια την προσβολή της δημόσιας αιδούς. Φαίνεται ότι το νησί αλώθηκε από τους <κατουρίστες> και τους σαμαράκηδες...
Πλησιάζει σε λίγες μέρες η επέτειος από το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ. Και να που η ανθρωπότητα 25 χρόνια μετά συναντάει ακόμα ένα σκελετό στο ντουλάπι της ιστορίας, που περίμενε να βγει ή μάλλον καλύτερα έκοβε βόλτες εδώ και καιρό, αλλά δεν ήθελε να τον βλέπει. Είναι γεγονός ότι αυτά τα 25 χρόνια συνέβησαν εντωμεταξύ κι άλλα ατυχήματα (βλέπε υστερόγραφο), τα οποία δεν καταγράφηκαν στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας για διάφορους λόγους. Ίσως γιατί πρέπει να αποδειχτεί ότι η πυρηνική ενέργεια είναι ασφαλής. Ποιος θυμάται τώρα για παράδειγμα το Καζιβαζάκι, πάλι στην Ιαπωνία 2007, ξανά με σεισμό και μάλιστα με ίδιο δράστη την TEPCO; http://www.cosmo.gr/News/Japan/161082.html Όταν και τότε η TEPCO είχε ανακοινώσει πως περίπου 1.200 λίτρων νερού μολυσμένου με ραδιενεργά στοιχεία διέρρευσε από το εργοστάσιο στη θάλασσα (κάτι μου θυμίζει), και μάλιστα χωρίς τσουνάμι. Επίσης για το ίδιο συμβάν, μια θλιβερή επανάληψη: http://www.nooz.gr/page.ashx?pid=9&aid=278544&cid=8 Από την άλλη κάποιοι θα βρεθούν στο άλλο άκρο, και θα ακονισούν τα μαχαίρια, στέλνοντας τα πυρά τους επί δίκαιους κι αδίκους. Μόλις χτες υποστηρίζαν τα πυρηνικά εργοστάσια, και την θαυμαστή αντισεισμική τεχνολογία, και ξαφνικά σήμερα διαδίδουν άκυρα δελτία πυρηνικής θυέλλης, κι ότι άλλο πιο τρομακτικό. Φυσικά εννοώ τους δημοσιο-κάφρους, που βάζοντας στην άκρη την δημοσιογραφική δεοντολογία, σπέρνουν τον πανικό στους τρομαγμένους πολίτες. Έτσι χωρίς να ακούγονται οι συνετές απόψεις και επιστημονικές αναλύσεις επί του θέματος, γεμίζουν οι ειδήσεις μονάχα καταστροφολογία και ραδιενεργά σύννεφα πάνω από τα σπίτια μας. Περάσαν εξήντα χρόνια από τότε που η πυρηνική ενέργεια εμφανιζόταν ως αστείρευτη πηγή, που θα έλυνε το ενεργειακό πρόβλημα της ανθρωπότητας, ότι θα εξασφάλιζε "καθαρή" και "φτηνή" ενέργεια σε όλο τον κόσμο. Κανείς όμως δεν μας ανέφερε τότε, ότι καμιά φορά ίσως χαθεί ο έλεγχος και τότε οι συνέπειες μπορεί να είναι ολέθριες. Όπως εύστοχα περιέγραψε στην ταινία του ο Κουροσάβα ότι το βουνό Φούτζι βάφεται κόκκινο και η ραδιενέργεια εξαπλώνεται ως αργός θάνατος. Οι άνθρωποι τότε ξυπνάνε, αλλά πλεον είναι ήδη αργά, γιατί η ραδιενέργεια διατρέχει τον αέρα και ποτίζει το έδαφος και μας σκοτώνειμε τον ένα αόρατο τρόπο. "Τα πυρηνικά εργοστάσια είναι ασφαλή.... Κανένα ατύχημα. Κανένας κίνδυνος. Αυτό μας είπαν! Τι ψεύτες", φωνάζει η ηρωίδα στην ταινία, πριν συμβεί καν μικρό ατύχημα στην Ιαπωνία.
Αλήθεια, αν ενημερωνόταν ο κόσμος γύρω από τους πιθανούς κινδύνους και τις ακριβείς συνέπειες, κι αποφάσιζε για τον εαυτό του, θα δεχόταν μια βραδυφλεγή βόμβα κάτω από το σπίτια του; Προσωπικά αμφιβάλλω ότι θα το συζητούσαν καν, αλλά δυστυχώς η προπαγάνδα και στον τομέα της πυρηνικής βιομηχανίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο την τελευταία δεκαετία. Ιδιαίτερα λόγω των εκπομπών ρύπων από τις άλλες πηγές ενέργειας και την κλιματική αλλαγή, την διαφημίζουν ως καθαρή ενέργεια, ενώ μας καλούν σε συλλογική αμνησία των ατυχημάτων. Όσο για το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ το αναφέρουν ως μια κακιά στιγμή σε λάθος χρόνο, σε μια ξεπερασμένου τεχνολογικού τύπου αντιδραστήρα. (Άσχετως, αν τότε θεωρούταν ως η αιχμή της σοβιετικής τεχνολογίας, μόλις 9 χρόνων). Δηλαδή μας αναφέρουν ότι Τσέρνομπιλ ήταν κοινώς ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ας κοιτάξουμε όμως τι έχει συμβεί από τότε σε ποιο νέες εγκαταστάσεις και σε άλλες περιοχές του κόσμου, και τότε θα διαπιστώσουμε ότι τα μεμονωμένα περιστατικά είναι πολλά. (Κάτι μου θυμίζει αυτή η έκφραση για τα μεμονωμένα περιστατικά). Καθαρή ενέργεια και τρίχες κατσαρές! Ακόμη και χωρίς τον κίνδυνο των ατυχηματων, πρέπει να σημειωθούν τα χιλιάδες προβλήματα και το κόστος που εμπεριέχει μια τέτοια ενεργειακή επένδυση. Δηλαδή το κόστος μεταφοράς των καυσίμων (συν το κόστος για τα μέτρα ασφαλείας) από τα σημεία εξόρυξης προς τα εργοστάσια, το πρόβλημα αποθήκευσης των πυρηνικών αποβλήτων (καμία αξιόπιστη λύση δεν έχει βρεθεί εδώ κι εξήντα χρόνια), το πρόβλημα γήρανσης των σταθμών , -τι γίνεται όταν ένα τέτοιο εργοστάσιο κλείσει τον κύκλο ζωής του 30-40 χρόνια, παραμένοντας ως ένα ραδιενεργό κουφάρι, μια ανοιχτή πληγή που δεν κλείνει ποτέ.
Όσο για τα ατυχήματα, καλύτερα να μην τα λάβουμε υπόψη και να τα βάλουμε κάτω από το χαλί, όπως οι προπαγανδιστές της "καθαρής" ενέργειας. Από το άρθρο στο site της ναυτεμπορικής παραθέτω ένα απόσπασμα, για να καταλάβουμε για τι αριθμούς μιλάμε, αφού συνήθως η προπαγάνδα μιλάει με αριθμούς και στατιστική: http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1952324 "Για να μιλήσουμε με συγκεκριμένους αριθμούς, ας δούμε ένα παράδειγμα ... Ας υποθέσουμε ότι δέκα εκατομμύρια άνθρωποι εκτίθενται στη ραδιενέργεια που εκλύεται από την πλήρη τήξη ενός πυρηνικού αντιδραστήρα (όταν δηλαδή οι προστατευτικές υποδομές του αντιδραστήρα καταστρέφονται ολοσχερώς εκθέτοντας το εσωτερικό του αντιδραστήρα στην ατμόσφαιρα). Σε αυτή την περίπτωση, περίπου 100.000 άνθρωποι θα πέθαιναν εντός έξι εβδομάδων από οξεία ακτινοπληξία. Περίπου 50.000 άνθρωποι θα βίωναν οξεία αναπνευστική δυσφορία και 240.000 θα παρουσίαζαν οξύ υποθυρεοειδισμό. Περίπου 350.000 άνδρες θα γίνονταν άμεσα στείροι, ενώ σε 100.000 γυναίκες θα διακοπτόταν η εμμηνόρροια και 100.000 παιδιά θα γεννιούνταν με γνωστικές ανεπάρκειες. Τέλος, θα σημειώνονταν χιλιάδες έκτακτες αποβολές και περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι θα εμφάνιζαν κάποια μορφή καρκίνου."
ΥΓ: Συνοπτικά μεταφέρω τα σημαντικότερα ατυχήματα, όπως αυτά έχουν καταγραφεί από την διεθνής επικαιρότητα:
ΗΠΑ - 29 Μαρτίου 1979 Μερική τήξη του πυρήνα του αντιδραστήρα στον πυρηνικό σταθμό Three-Mile Island. ΗΠΑ - 4 Αυγούστου 1984 Ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό Browns Ferry. Δεκατρείς εργάτες εκτίθενται σε υψηλές δόσεις ραδιενέργειας. ΟΥΚΡΑΝΙΑ - 26 Απριλίου 1986 Έκρηξη στη Μονάδα 4 του πυρηνικού Τσερνομπίλ σταθμού. Η μεγαλύτερη βιομηχανική καταστροφή της ιστορίας. ΓΕΡΜΑΝΙΑ - 4 Μαϊου 1986 Διαρροή ραδιενέργειας από τον πυρηνικό σταθμό Hamm-Uentrop. ΙΑΠΩΝΙΑ - 17 Σεπτεμβρίου 1988
Διαρροή στον πυρηνικό σταθμό Τοκαχάμα. Ραδιενεργά αέρια διαφεύγουν στην ατμόσφαιρα. ΙΣΠΑΝΙΑ - 2 Δεκεμβρίου 1988 Φωτιά στον πυρηνικό σταθμό Βανδέλος. ΚΑΝΑΔΑΣ - 20 Φεβρουαρίου 1990
Οκτώ εργαζόμενοι εκτίθενται σε ραδιενέργεια στον πυρηνικό σταθμό Point-Lepreau. ΓΑΛΛΙΑ - 29 Σεπτεμβρίου 1990
Διαρροή νατρίου στον αντιδραστήρα Superphenix στην Creys-Malville. Τα ατέλειωτα προβλήματα οδήγησαν στο οριστικό κλείσιμο του σταθμού αυτού. ΣΟΥΗΔΙΑ - 8 Σεπτεμβρίου 1991
Ραδιενεργός ατμός διαφεύγει από τον πυρηνικό σταθμό Μπάρσεμπεκ. ΚΑΝΑΔΑΣ - 10 Δεκεμβρίου 1996
"Απώλεια ψυκτικού" στον πυρηνικό σταθμό Pickering. Τέσσερις αντιδραστήρες παραμένουν κλειστοί στο Pickering μετά τα αποτελέσματα ανεξάρτητης μελέτης που τους έκρινε ανασφαλείς. ΙΑΠΩΝΙΑ - 12 Μαρτίου 1997 Έκρηξη και πυρκαγιά στο σταθμό επανεπεξεργασίας πυρηνικών καυσίμων στο Τοκάι-Μούρα. ΙΑΠΩΝΙΑ - 29 Σεπτεμβρίου 1999
Διαρροή ραδιενέργειας σε μονάδα επεξεργασίας πυρηνικών καυσίμων στο Τοκάι-Μούρα. Δεκάδες προσβάλλονται από ραδιενέργεια ΙΑΠΩΝΙΑ- 1999 Στο Σίκα Ατύχημα ανεξέλεγκτης πυρηνικής αντίδρασης, όταν και τα εφεδρικά συστήματα ασφαλείας δε λειτούργησαν και οι τεχνικοί έπρεπε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα χειροκίνητα, κάτι για το οποίο χρειάστηκαν 15 λεπτά. ΗΠΑ - Μάρτιος 2002 Στο Ντέβιντ Μπες βρέθηκε ότιτο μεταλλικό περίβλημα του δοχείου πιέσεως του αντιδραστήρα έχει διαβρωθεί και είχε περάσει απαρατήρητη περίπου για μία δεκαετία! ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ - Μάρτιος 2006 Στο γειτονικό μας Κοζλοντούι, οι ράβδοι ελέγχου κόλλησαν με αποτέλεσμα για ένα διάστημα ο αντιδραστήρας να λειτουργούσε χωρίς σύστημα παύσης λειτουργίας σε περίπτωση ανάγκης! ΣΟΥΗΔΙΑ - Ιούλιος 2006 Στο Φόρσμαρκ, μετά από βραχυκύκλωμα σταμάτησε η λειτουργία ψύξης του αντιδραστήρα ενώ δε λειτούργησαν και οι εφεδρικές ντιζελογεννήτριες.
ΙΑΠΩΝΙΑ ΙΑΠΩΝΙΑ- Ιούλιος 2007 Στο Καζιβαζάκι-Καρίβα, ένας σεισμός μεγέθους 6,7 της κλίμακας ρίχτερ χτύπησε το μεγαλύτερο πυρηνικό σταθμό του κόσμου, που αποτελείται από 7 μεγάλους αντιδραστήρες, στη δυτική Ιαπωνία. Κανένας από τους αντιδραστήρες δεν είχε σχεδιαστεί για ένα σεισμό τέτοιου μεγέθους, καθώς η περιοχή θεωρούταν χαμηλής σεισμικής δραστηριότητας. Μέχρι και σήμερα κάποιοι από τους αντιδραστήρες δε λειτουργούν.
Αναμένοντας την μουσική, χίλιες σκέψεις περνάνε, και χίλιες ιστορίες διαδραματίζονται από άκρη σε άκρη του κόσμου. Σε ποιο κομμάτι γης θα χωρέσει όλη τούτη η παραφροσύνη, πως θα δικαιολογηθεί η ιστορία μπροστά στους πεθαμένους της, και ποιος θα πληρώσει τούτη φορά τον λογαριασμό;
Τα λόγια τα γράφει η σπείρα της επανάληψης, τα κρεσέντο πλησιάζει όταν ό ουρανός θα γεμίσει φωτεινά σήματα. Ένας πόλεμος πάντα μπορεί να σώσει την παρτίδα για τους κάθε λογής καρχαρίες, και να σπείρει τον όλεθρο για τους ανυποψίαστους. Φυσικά, είναι οι ώρες που αισθάνεσαι ότι οι άνθρωποι δεν διαβάζουν ιστορία για να μάθουν, αλλά για να την μιμηθούν.
Οι καραμούζες αρχίζουν να μπαίνουν στο ρυθμό, και ο αέρας δονείται σε χάλκινες συχνότητες. Κάποιοι ταξιδεύουν με τούτους τους ήχους, κάποιοι τρέχουν να κρυφτούν, και κάποιοι ορμάνε αλαλάζοντας. Δεν είναι ώρα για να ζητήσεις το δίκιο σου σε αυτόν τον κόσμο, δεν είναι η ώρα να διαλέξεις πλευρά. Όταν δονείται η γη, απλώς χορεύεις στο ρυθμό της.
Το τραγούδι ξεκινάει και όποιος έχει φωνή ας βγεί να ουρλιάξει, όποιος έχει πνευμόνια ευκαιρία να το δείξει. Πάρε μια μεγάλη ανάσα, έρχεται πάλι τούτη η μυρωδιά της καιόμενης βάτου. Όλοι οι σωτήρες θα αποκαλυφτούν μέσα από τον αίμα και την οργή. Ζύγισε τα ψέματα και τις αλήθεις, πες ποιος πόνεσε περισσότερο. Πότε θα λάβει τέλος αυτή η σύνθεση.
Όλα ήταν στην θέση τους, η συναυλία θεωρήθηκε επιτυχημένη. Το κοινό χειροκρότησε δεόντως και τις ανάσες των ανθρώπων τις κλείσαμε στα συρτάρια της ιστορίας. Ποιος θα αναζητήσει εκεί την αγωνία και τον ιδρώτα τους; Ποιος θα τους κοιτάξει στα μάτια να τους πει την αλήθεια; Ποιος θα τους θυμησεί τις ουτοπίες που έφτιαχναν από πετρέλαιο; Με την πρώτη σπίθα όλα πήραν φωτιά, κι όλα κάηκαν. Καθώς η σκήνη πέφτει, τα τύμπανα συνεχίζουν να ηχούν, οι άνθρωποι συνεχίζουν να μοχθούν, η τρέλα συνεχίζει να κυριαρχεί...
Αναζητώντας τα ορόσημα του έτους που μόλις πέρασε, ανατρέχει ο νους στα γεγονότα που στιγμάτισαν την καθημερινότητα μας, αλλά χάνει τα σημαντικά που τα αναδεικνύει ο χρόνος αφού έχει κατακαθίσει η σκόνη των αιώνων. Πραγματικά, νομίζω ότι μετά από χρόνια κανείς δεν θα θυμάται τούτη την χρονιά, θα είναι απλώς άλλο ένα περασμένο νούμερο στις ανθρώπινες μονάδες του χρόνου. Για παράδειγμα, ποιος θυμάται το 1930 (αν το διαλέξω λόγω της παράλληλης σχέσης του με την κρίση του 1929), ως χρόνο που άφησε το σημάδι του; Κι όμως, ήταν ένας κι αυτός ένας χρόνος γεμάτος με ανθρώπινα πάθη, χαρές, πόνο, προσμονή... Αλλά, με τον καιρό, όλα αυτά χάνονται στις σελίδες...
Αναφέρεται άραγε πουθενά η χρονιά του 1930; Κοιτάζω τα κιτάπια των σοφών όπου αναφέρεται ότι πάντα, κάποιος λόγος θα υπάρχει στα ατελείωτα βιβλία της ιστορίας. Έτσι, για τους φυσικούς, αυτή είναι μια πολύ σημαντική χρονιά, που θα τη θυμούνται κυρίως για την ανακάλυψη του νετρονίου, και για τις εξελίξεις στην κβαντική φυσική. Αλλά, όλα αυτά είναι μια άλλη κουβέντα, ας επιστρέψω ογδόντα χρόνια μετά. Σαν ευχάριστο διάλειμμα από την καταστροφολογία και την μιζέρια που συνεχίζεται να διακινείται ολούθε ψάχνουμε κι εμείς κάτι άλλο που θα σημαδέψει τούτη την χρονιά. Πριν καιρό έγραφα για την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου, Sputnik. Οπότε, τώρα ας ξαναγυρίσω στο διάστημα για να σημειώσω το πέρασμα του Voyager 1 από το όριο του ηλιακού συστήματος. Αποτελεί ένα είδους ορόσημο, καθώς είναι το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που διαπερνάει το ηλιακό σύστημα, και κινείται πλεον στο διαγαλαξιακό χώρο. Σε τούτες τις εικόνες ο ανθρώπινος χρόνος γίνεται τόσο μικρός...
Ένα διαστημόπλοιο που ξεκίνησε την πορεία του πριν 33 χρόνια, συνεχίζει το ταξίδι του, το οποίο πραγματικά αποτελεί ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Είναι το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που καταφέρνει να φτάσει ως εκεί και να συνεχίσει να έχει επικοινωνία μαζί μας. Μια τόσο απειροελάχιστη φυσαλίδα στο γαλαξία μας τούτο το σύστημα, κι όμως για να καταφέρουμε να αγγίξουμε αυτήν την επιφάνεια της χρειάστηκαν τριάντα τρία χρόνια.
Το πιο εντυπωσιακό, είναι ότι συνεχίζει να στέλνει σήματα ως το μικρό μπλε πλανήτης μας και μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα μάθουμε κάτι παραπάνω για την ηλιόσφαιρα, την ηλιόπαυση και λίαν συντόμως για τον διαστρικό χώρο που μας περιβάλλει, και γιατί όχι... αναμένοντας κάποια έκπληξη που θα αλλάξει τα δεδομένα. Γιατί στην επιστήμη δεν υπάρχει δόγμα, παρά μονάχα δίψα για νέα γνώση και νέα αινίγματα. Για όσους κουράζονται από την σκέψη, ας κουρνιάσουν σε κάποια θρησκεία, οι εκκλησίες πουλάνε φτηνή ελπίδα σε γιορτινή συσκευασία. Ως πότε, θα λειτουργεί, ως πότε θα συνεχίσει να στέλνει σήματα; Άγνωστο, όσο άγνωστο είναι και το μέλλον για όλους. Και το ταξίδι συνεχίζεται για όλους...
"Τελείωσα με το ξεσκόνισμα των αιώνων, με το πήγαινε-έλα στο παρελθόν.Τώρα σκέφτομαι μέρα με τη μέρα.
Ήρωες μου δεν είναι πια πολεμιστές και βασιλιάδες αλλά ειρηνικά πράγματα ίσα μεταξύ τους, τα ξερά κρεμμύδια είναι ίσα...
με τον κορμό που διασχίζει τον βάλτο...
Κανείς δεν έχει τραγουδήσει ένα έπος για την ειρήνη..."
Για να το πούμε πιο απλά, ο αριθμός που αντιστοιχεί ήταν ο: 9.223.372.036.854.775.808 (στον οποίο πρέπει κανονικά να προσθέσουμε και το πλήθος των σπόρων που αντιστοιχούν σε όλα τα προηγούμενα τετράγωνα, οπότε ουσιαστικά διπλασιάζεται περίπου το προηγούμενο πλήθος). Και η τάξη μεγέθους αυτού του αριθμού για όποιον δεν ασχολείται και πολύ, είναι ότι αν τοποθετούσαμε όλους αυτούς στους σπόρους σε μια σειρά, το μήκος της θα έφτανε ως το μισό της απόστασης μεταξύ Γης και του Άλφα του Κενταύρου. (Το άστρο αυτό είναι το πλησιέστερο σε εμάς, και το φως χρειάζεται περίπου 4 χρόνια μέχρι να φτάσει εδώ).
Όλα ήταν στην θέση τους, η συναυλία θεωρήθηκε επιτυχημένη. Το κοινό χειροκρότησε δεόντως και τις ανάσες των ανθρώπων τις κλείσαμε στα συρτάρια της ιστορίας. Ποιος θα αναζητήσει εκεί την αγωνία και τον ιδρώτα τους; Ποιος θα τους κοιτάξει στα μάτια να τους πει την αλήθεια; Ποιος θα τους θυμησεί τις ουτοπίες που έφτιαχναν από πετρέλαιο; Με την πρώτη σπίθα όλα πήραν φωτιά, κι όλα κάηκαν.
