Αναζητώντας τα ορόσημα του έτους που μόλις πέρασε, ανατρέχει ο νους στα γεγονότα που στιγμάτισαν την καθημερινότητα μας, αλλά χάνει τα σημαντικά που τα αναδεικνύει ο χρόνος αφού έχει κατακαθίσει η σκόνη των αιώνων. Πραγματικά, νομίζω ότι μετά από χρόνια κανείς δεν θα θυμάται τούτη την χρονιά, θα είναι απλώς άλλο ένα περασμένο νούμερο στις ανθρώπινες μονάδες του χρόνου. Για παράδειγμα, ποιος θυμάται το 1930 (αν το διαλέξω λόγω της παράλληλης σχέσης του με την κρίση του 1929), ως χρόνο που άφησε το σημάδι του; Κι όμως, ήταν ένας κι αυτός ένας χρόνος γεμάτος με ανθρώπινα πάθη, χαρές, πόνο, προσμονή... Αλλά, με τον καιρό, όλα αυτά χάνονται στις σελίδες...
Αναφέρεται άραγε πουθενά η χρονιά του 1930; Κοιτάζω τα κιτάπια των σοφών όπου αναφέρεται ότι πάντα, κάποιος λόγος θα υπάρχει στα ατελείωτα βιβλία της ιστορίας. Έτσι, για τους φυσικούς, αυτή είναι μια πολύ σημαντική χρονιά, που θα τη θυμούνται κυρίως για την ανακάλυψη του νετρονίου, και για τις εξελίξεις στην κβαντική φυσική. Αλλά, όλα αυτά είναι μια άλλη κουβέντα, ας επιστρέψω ογδόντα χρόνια μετά.
Σαν ευχάριστο διάλειμμα από την καταστροφολογία και την μιζέρια που συνεχίζεται να διακινείται ολούθε ψάχνουμε κι εμείς κάτι άλλο που θα σημαδέψει τούτη την χρονιά. Πριν καιρό έγραφα για την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου, Sputnik. Οπότε, τώρα ας ξαναγυρίσω στο διάστημα για να σημειώσω το πέρασμα του Voyager 1 από το όριο του ηλιακού συστήματος. Αποτελεί ένα είδους ορόσημο, καθώς είναι το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που διαπερνάει το ηλιακό σύστημα, και κινείται πλεον στο διαγαλαξιακό χώρο. Σε τούτες τις εικόνες ο ανθρώπινος χρόνος γίνεται τόσο μικρός...
Ένα διαστημόπλοιο που ξεκίνησε την πορεία του πριν 33 χρόνια, συνεχίζει το ταξίδι του, το οποίο πραγματικά αποτελεί ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Είναι το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που καταφέρνει να φτάσει ως εκεί και να συνεχίσει να έχει επικοινωνία μαζί μας. Μια τόσο απειροελάχιστη φυσαλίδα στο γαλαξία μας τούτο το σύστημα, κι όμως για να καταφέρουμε να αγγίξουμε αυτήν την επιφάνεια της χρειάστηκαν τριάντα τρία χρόνια.
Το πιο εντυπωσιακό, είναι ότι συνεχίζει να στέλνει σήματα ως το μικρό μπλε πλανήτης μας και μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα μάθουμε κάτι παραπάνω για την ηλιόσφαιρα, την ηλιόπαυση και λίαν συντόμως για τον διαστρικό χώρο που μας περιβάλλει, και γιατί όχι... αναμένοντας κάποια έκπληξη που θα αλλάξει τα δεδομένα. Γιατί στην επιστήμη δεν υπάρχει δόγμα, παρά μονάχα δίψα για νέα γνώση και νέα αινίγματα. Για όσους κουράζονται από την σκέψη, ας κουρνιάσουν σε κάποια θρησκεία, οι εκκλησίες πουλάνε φτηνή ελπίδα σε γιορτινή συσκευασία.
Ως πότε, θα λειτουργεί, ως πότε θα συνεχίσει να στέλνει σήματα; Άγνωστο, όσο άγνωστο είναι και το μέλλον για όλους. Και το ταξίδι συνεχίζεται για όλους...
Πηγές: http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-11988466
Αναφέρεται άραγε πουθενά η χρονιά του 1930; Κοιτάζω τα κιτάπια των σοφών όπου αναφέρεται ότι πάντα, κάποιος λόγος θα υπάρχει στα ατελείωτα βιβλία της ιστορίας. Έτσι, για τους φυσικούς, αυτή είναι μια πολύ σημαντική χρονιά, που θα τη θυμούνται κυρίως για την ανακάλυψη του νετρονίου, και για τις εξελίξεις στην κβαντική φυσική. Αλλά, όλα αυτά είναι μια άλλη κουβέντα, ας επιστρέψω ογδόντα χρόνια μετά.
Σαν ευχάριστο διάλειμμα από την καταστροφολογία και την μιζέρια που συνεχίζεται να διακινείται ολούθε ψάχνουμε κι εμείς κάτι άλλο που θα σημαδέψει τούτη την χρονιά. Πριν καιρό έγραφα για την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου, Sputnik. Οπότε, τώρα ας ξαναγυρίσω στο διάστημα για να σημειώσω το πέρασμα του Voyager 1 από το όριο του ηλιακού συστήματος. Αποτελεί ένα είδους ορόσημο, καθώς είναι το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που διαπερνάει το ηλιακό σύστημα, και κινείται πλεον στο διαγαλαξιακό χώρο. Σε τούτες τις εικόνες ο ανθρώπινος χρόνος γίνεται τόσο μικρός...
Ένα διαστημόπλοιο που ξεκίνησε την πορεία του πριν 33 χρόνια, συνεχίζει το ταξίδι του, το οποίο πραγματικά αποτελεί ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Είναι το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που καταφέρνει να φτάσει ως εκεί και να συνεχίσει να έχει επικοινωνία μαζί μας. Μια τόσο απειροελάχιστη φυσαλίδα στο γαλαξία μας τούτο το σύστημα, κι όμως για να καταφέρουμε να αγγίξουμε αυτήν την επιφάνεια της χρειάστηκαν τριάντα τρία χρόνια.
Το πιο εντυπωσιακό, είναι ότι συνεχίζει να στέλνει σήματα ως το μικρό μπλε πλανήτης μας και μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα μάθουμε κάτι παραπάνω για την ηλιόσφαιρα, την ηλιόπαυση και λίαν συντόμως για τον διαστρικό χώρο που μας περιβάλλει, και γιατί όχι... αναμένοντας κάποια έκπληξη που θα αλλάξει τα δεδομένα. Γιατί στην επιστήμη δεν υπάρχει δόγμα, παρά μονάχα δίψα για νέα γνώση και νέα αινίγματα. Για όσους κουράζονται από την σκέψη, ας κουρνιάσουν σε κάποια θρησκεία, οι εκκλησίες πουλάνε φτηνή ελπίδα σε γιορτινή συσκευασία.
Ως πότε, θα λειτουργεί, ως πότε θα συνεχίσει να στέλνει σήματα; Άγνωστο, όσο άγνωστο είναι και το μέλλον για όλους. Και το ταξίδι συνεχίζεται για όλους...
Πηγές: http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-11988466
