Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα από τα Χαμένα Κομμάτια

Μας παρέσυρε η καλοσύνη των ξένων και μένει το σώμα μας καρφωμένο στην γη, αλλά ανθίζει μαζί με τα κυκλάμινα, αλλάζει χρώματα μαζί με τα φθινοπωρινά φύλλα, υπόδεχεται γεμάτο χαρά την βροχή. Δεν θα παρασυρθώ, τουλάχιστον όχι πολύ! Θα βγω να μαζέψω χόρτα, θα βγω να περπατήσω σε λασπωμένα μονοπάτια, να κολυμπήσω σε θολές θάλασσες, θα αρχίσω τις ανάποδες κολοτούμπες...
Το μεγάλο ταξίδι ματαιώνεται, μέχρι να μαζέψω τα κομμάτια του παζλ. Θυμάμαι κάποια πεταμένα στις αίθουσες των πόνων, μερικά σε γελαστές παραλίες, κι ακόμα περισσότερα βρίσκονται διάσπαρτα ανάμεσα σε νησιά, σε μεθύσια, σε φωτιές... Όμως από που πρέπει να ξεκινήσω, σε ποιους τόπους πρέπει να ψάξω τα χαμένα μέρη, σε ποιες αγωνίες πρέπει να κρύψω τα καινούρια όνειρα; Και αναρωτιέμαι πόσα κομμάτια να λείπουν τελικά. Το παράθυρο ανοίγει κι ένα κρύο ρεύμα με ξυπνάει.


Χρειάζεται μεγάλη αρκετή δόση τρέλας για να επιβιώσεις στους καιρούς που ξημερώνουν και φέρνουν σκοτάδια, μεγάλη αντοχή για να κολυμπήσεις στα βαθιά νερά χωρίς να κρυώσεις, γερό στομάχι για τόσες πέτρες που σερβίρουν ως αναγκαιότητα... Χρειάζεται γερή δόση ελπίδας για να ειπωθεί η πολυπόθητη λέξη και κανένας δεν είναι έτοιμος να πιστέψει σε αυτήν. Η θάλασσα είναι ακύμαντη, κι όμως σκόπελοι φυτρώνουν ολούθε, καράβια βουλιάζουν αύτανδρα, πνιγμένοι παντού, αλλά όσο δεν υπάρχει φουρτούνα ο καθένας συνεχίζει ανέμελος χωρίς να κοιτάει τι συμβαίνει τριγύρω του. Ποιος είναι έτοιμος να βουτήξει μέσα στην μαύρη τρύπα, χωρίς να ξέρει που θα καταλήξει;


Κι όμως οι νύχτες τυλίγονται γύρω μου με ένα όμορφο άρωμα και μου δίνουν ώθηση να αφεθώ στα κύματα των σιωπηλών αναζητήσεων. Ανακατεύω το χρόνο στην διαλεκτική της τρέλας, σκαρφαλώνω και πάλι σε κακοτράχαλες σκέψεις και δαγκώνω χωρίς φόβο τα δευτερόλεπτα με την μασέλα των μελλοντικών αποτυχιών μου. Προσφέρω ένα χορό σε εκείνη που μου ψιθυρίζει στο ρυθμό των αστεριών, στα χέρια που ξεμπλέκουν τους ιστούς υφασμένους από τις αράχνες των σημαδέμενων πόθων.
"Κοίτα ψηλά, κοίτα πως το φεγγάρι αλλάζει χρώματα, κοίτα τον Δία πως μας εποφθαλμιά, άκου την μουσική που έρχεται από μακρυά".

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Κυλιόμενες Πέτρες

Το λάστιχο φουσκώνει και ξεφουσκώνει, μα το ρημάδι συνεχίζει και πηγαίνει. Και πότε αποφασίζει να παραδώσει το πνεύμα; Μα φυσικά λίγο πριν το μεγάλο ταξίδι... Μήπως να μείνεις πίσω; Μάλλον, δεν θα είσαι με τα καλά σου, όπως και να το σκέφτηκες. Τρέχα μες στην ζέστη, τηλεφώνα στο καταμεσήμερο πάνω, βρες σταυρό, βρες κλειδί άλεν, βρίσε και ξεθύμανε για την κακή σου τύχη και την χαζή σου προνοητικότητα. Μόνος σου την έφτιαξες, ξεβίδωσε τώρα για να μην βιδωθείς.
Η θερμοκρασία ανεβοκατεβαίνει, το νερό χάνεται στο δρόμο, αλλά όσο αερίζεται υπάρχει μια σχετική ικανοποιητική ένδειξη. Μόνο εσύ αντέχεις να ψήνεσαι, τούτο το σαράβαλο μην το ζορίζεις, γιατί μπορεί να τηγανίσει αυγά. Στάση για ξεκούραση, στάση για να χαλαρώσει η μηχανή, που φαίνεται να μην ακολουθεί πιστά. Βλέπεις μπροστά το βουνό, μεγάλη ανηφόρα πρέπει να διαβείς. Οδηγέ, θα φτάσουμε τελικά; Χμ...


Τουλάχιστον, ρίξε μου λίγο φως για να βλέπω τις στροφές. Όχι δεν εννοώ να ανοίξεις το φακό, εννοώ να ανάψεις τους προβολείς. Με τέτοια λάμψη θα βγάλεις τα μάτια σου, διακρίνοντας τις σκιές των πραγμάτων. Όμως, πιο δυνατά δεν έχει, οι "σκάλες" κατρακύλησαν και ο μόνος φωτισμός που μένει είναι το μισοφέγγαρο...
Με τέτοια πορεία γράφεται ιστορία, πως τούτο το ρημάδι δεν τους άφησε ήσυχους λεπτό. Μα πριν λιώσεις στην παραλία, δώσε προσοχή σε τούτο το φωτάκι. Κάτι μυρίζει ή μήπως είναι ιδέα σου; Το φρένο μοιάζει να αρνείται τη συνεργάσια και στέλνει κόκκινο σήμα στο καντράν. Αλλά μην ανησυχείς διόλου, αφού όλοι οι δρόμοι οδηγούν προς τα εκεί που θέλεις να πας...
Τώρα που βγήκαν όλα τα προβλήματα, μπορούμε να κοιμηθούμε πλέον ήσυχοι. Αλλά όταν μας αφήσει στην μέση του δρόμου χωρίς λόγο κι αφορμή, θα είναι σε μια άλλη κρίσιμη στιγμή. Αρκεί μην τύχει και χάσεις το καράβι, γιατί τότε θα τελειώσει η υπομονή και θα το πετάξεις στην θάλασσα.