Παράδοση και Εγκατάλειψη

Ακόμα η θάλασσα μιλάει, αλλά αυτήν την φορά προσπαθεί να μην φέρει τον σάπιο αέρα. Τα τζιτζίκια τραγουδάνε ακόμα, για να αποχαυνωθούμε εντελώς. Κι όμως όλα σχεδιάζονται τόσο όμορφα στα σαλόνια της Εσπερίας. Μα βαρέθηκα και τα αριστερά μνημόνια, και τις αντιστασιακές μακαρονάδες και τα μακιαβελικά οράματα. Ας αφήσουν στην ησυχία του τον Δον Κιχώτη, εκείνος μπορεί ακόμη να τα βάζει με τα ανύπαρκτα θεριά και να μην φοβάται τίποτα.
Βαρέθηκα όμως όλους αυτούς που βρέθηκαν τάχα  απαγοητευμένοι, προδομένοι κλπ, περιμένοντας κάποιος να τους σώσει… Αν δεν ορμήξεις όμως μόνος σου να διεκδικήσεις αυτό που σου ανήκει, κανείς δεν θα στο δώσει. Αυτό δείχνει η ιστορία, αυτό δείχνει η ζωή μας... Αλλιώς καλύτερα να κάτσουμε παθητικά να περιμένουμε. Ίσως περάσει ο Γκοντό τελικά, να μας λυπηθεί και να μην μας αφήσει να περιμένουμε.
Οι ανεμόμυλοι της ιστορίας όμως γυρίζουν για άλλη μια φορά κάνοντας τις ζωές των ανθρώπων αλεύρι. Αξίζει να επιτεθεί κάποιος με το δόρυ του ενάντια στους γίγαντες αυτούς, αξίζει να διακινδυνεύσει την συντριβή του;  Νομίζω τέτοια ερωτήματα δεν ταιριάζουν στο στάρι καθώς πέφτει από την ανέμη στις μυλόπετρες και το αλεύρι βγαίνει ζεστό…
Και μια που ανέφερα την ιστορία, αναδημοσιεύω ενα άρθρο για το πόσο εύκολα τα πιο μεγάλα καθάρματα βαφτίζονται σωτήρες και εθνάρχεςστην χώρα που ο καθε ηγέτης είναι σωτήρας, ο οποίος θα μας σώσει, παραδοσιακά ως δια μαγείας.
«Η πλάκα είναι ότι οι πολίτες αυτής της χώρας είμαστε πάντα υπέρ της παράδοσης και πιστεύουμε ότι οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας. Δηλαδή, ότι οι αστοί πολιτικοί θα σώσουν αυτή τη χώρα»

Μεταφέρω λοιπόν αυτούσιο το κείμενο από τις Δια…φωνίες από την Φωνή της Πάρου τ.347 25/7/2015 , αξίζει ως μια γρήγορα ανασκόπηση στην ιστορία… (ειδικά από την Παράδοση 3 και κάτω)

----
Παράδοση
Αυτό που μου αρέσει σ’ αυτή τη χώρα είναι η παράδοση. Στη χούντα είχαμε αστυνομικό κράτος. Στη μεταπολίτευση είχαμε την εμφάνιση των ΜΑΤ. Στη συνέχεια είχαμε τις δηλώσεις «η αστυνομία είναι το κράτος». Όλα αυτά τελείωσαν από το 2015, διότι: «πρώτη φορά αριστερά». Τώρα απουσιάζουν οι φωτογράφοι και τα ΜΜΕ από τις διαδηλώσεις και το ξύλο πέφτει δίχως «αποδείξεις». Αθάνατη Ελληνική παράδοση!

Παράδοση 2
Το άλλο θέμα που με συγκινεί με την παράδοση αυτού του έθνους είναι το μνημόνιο. Ο ΓΑΠ (που να κάνει διακοπές αυτό το παιδί), έστρωσε το μνημόνιο μέσω του ΔΝΤ. Η συγκυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων και μπάρμπα Φώτη, παρέδωσαν την εξουσία της χώρας στους τροϊκανούς. Επί κυβέρνησης Τσιπροκαμμένου συνεχίζεται η παράδοση, με τη διαφορά ότι μπαίνει μνημόνιο μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Κάτι είναι και αυτό, διότι: «Πρώτη φορά αριστερά». 

Παράδοση 3
Η πλάκα είναι ότι οι πολίτες αυτής της χώρας είμαστε πάντα υπέρ της παράδοσης και πιστεύουμε ότι οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας. Δηλαδή, ότι οι αστοί πολιτικοί θα σώσουν αυτή τη χώρα. Οι προγονοί μας είχαν έναν απίστευτο κάλο –όχι στο πόδι- και ψήφιζαν Γεώργιο Παπανδρέου, ο «Γέρος της δημοκρατίας» και άλλα φαιδρά. Ο δημοκράτης λοιπόν Γ. Παπανδρέου, αρχικά απέσπασε την εμπιστοσύνη του Ελ. Βενιζέλου, ο οποίος του έδινε συνεχώς αξιώματα. Το 1944 ο δημοκράτης Παπανδρέου, συνάχθηκε με την εξόριστη βασιλική κυβέρνηση και αφού εκδιώχθηκαν ουσιαστικά όλοι οι αστοί πολιτικοί της εποχής, του ανέθεσαν την πρωθυπουργία. Ως «μέγα» πολιτικό μυαλό ο Παπανδρέου, αιματοκύλισε στη συνέχεια τη χώρα (Δεκεμβριανά). Οι Άγγλοι μετά του έχωσαν μια κλωτσιά στον κ… και αυτός άρχισε να κάνει βόλτα στα κόμματα. Ήταν τέτοιος γυρολόγος, που το 1952 έγινε και βουλευτής της δεξιάς, με αρχηγό τον Παπάγο! Μετά, ως δείγμα ευγνωμοσύνης στη δεξιά, κήρυξε ανένδοτο αγώνα εναντίον της με τα γνωστά αποτελέσματα (βλ. αποστασία, χούντα κλπ). Τώρα για άλλα επιτεύγματά του (ξερονήσια, εκτοπίσεις αριστερών) τα λέμε άλλη φορά.

Παράδοση 4
Στη συνέχεια αυτή η χώρα είχε χούντα και έτσι γνωρίσαμε και τον «εθνάρχη»… Κ. Καραμανλή. Επί Γερμανικής κατοχής ο «εθνάρχης» εργαζόταν… ως δικηγόρος στην Αθήνα και μόλις δύο μέρες πριν τη λήξη του πολέμου προσπάθησε να εμπλακεί στις εξελίξεις! Δυστυχώς (γι’ αυτόν), είχε κριθεί πλέον ο πόλεμος. Όταν πέθανε ο Παπάγος (1955) ο Βασιλιάς του ανέθεσε την πρωθυπουργία! (Έτσι, για να δούμε πως έγινε γνωστός). Σημειώνουμε ότι εκείνη την εποχή οι «διάδοχοι» στον Ελληνικό Συναγερμό ήταν οι Στεφανόπουλος και Κανελλόπουλος και όχι βέβαια ο βουλευτής Σερρών, Κ. Καραμανλής. Ο δημοκράταρος Καραμανλής έκανε στη συνέχεια έναν απίθανο εκλογικό νόμο, που αν και δεύτερο το κόμμα του, κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών (γατάκια αριστεροί). Το 1962 ο «εθνάρχης» ευχαρίστησε τους προστάτες του (Βασιλιάς), ήρθε σε προστριβή μαζί τους και παραιτήθηκε. Έχασε τις εκλογές το 1963 και πήγε στο Παρίσι με το ψευδώνυμο Κων/νος Τριανταφυλλίδης. Το 1974 επέστρεψε ως σωτήρας της Ελλάδας, έστω και αν τη χούντα την είχε αντιμετωπίσει από την πρωτεύουσα της Γαλλίας επί 7 χρόνια…

Παράδοση 5
Το 1981 η χώρα ψήφιζε με χέρια και με πόδια έναν άλλο «σωτήρα», τον Ανδρέα Παπανδρέου. Στη νιότη του δήλωνε τροτσκιστής, μετά μαρξιστής (σα να λέμε Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ένα πράγμα) και τελικά κατέληξε εθελοντής ναύτης των ΗΠΑ! Στη συνέχεια έκανε διάφορους γάμους… και το 1961 ήλθε στην Ελλάδα, όπου ο Κ. Καραμανλής το διόρισε σε διάφορες θέσεις του Δημοσίου, ως μέγα καθηγητή! Το 1964 μπήκε και στο κόμμα του μπαμπά του, όπου και τον έκανε υπουργό! Το 1968 η χούντα τον αφήνει να πάει στην Αμερική, όπου εκεί ίδρυσε και κόμμα (ΠΑΚ). Ο Σημίτης το 1974 του έγραψε τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και με το γνωστό λαϊκίστικο λόγο του έγινε πρωθυπουργός το 1981. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Το «Έξω οι βάσεις του θανάτου» και το «Έξω από την ΕΟΚ», αποτελούν τα μεγαλύτερα πολιτικά ανέκδοτα της χώρας μας. Τη δε «αλλαγή», μόνο στη Νικολούλη δεν την αναζητήσαμε.

Παράδοση 6
Όλους τους παραπάνω πολιτικούς, που χαρακτήρισαν τη μορφή της κοινωνίας της χώρας μας μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τους ψήφισαν με φανατισμό οι γονείς μας και οι παππούδες μας. Με τόσο δε φανατισμό που υπάρχουν ακόμα οικογένειες, που δε μιλιούνται μεταξύ τους. Η λεγόμενη γενιά του πολυτεχνείου τα έκανε θάλασσα (βλ: διαπλεκόμενους Ανδρέα Παπανδρέου) και έτσι στον 21ο αιώνα η χώρα μας είπε να κάνει ένα βήμα πιο πέρα.

Παράδοση 7
Επειδή όμως όλοι μας επί χρόνια, ακούγαμε για Παπανδρέου και Καραμανλή, πιστεύαμε ότι μόνο αυτές οι οικογένειες παράγουν πολιτική στην Ελλάδα. Έτσι κάναμε τους γιους τους και τα ανιψιά τους, και αυτούς πρωθυπουργούς! Για να τους ξεχωρίσουμε μάλιστα και να μην τους μπερδεύουμε, τους είπαμε Γιωργάκη και Κωστάκη! Είχαν πάντως διαφορές. Ο πρώτος ήταν «ξυλάγγουρο», γυμναστική, υγιεινή διατροφή και ασκήσεις επί υπολογιστών, ενώ ο δεύτερος ήταν πιο συμπαθής, αφού ήταν «μπούλης», καλοζωία, μάσες-χάψες στις χασαποταβέρνες, και το p/c νόμιζε ότι ήταν μάρκα Γιαπωνέζικου αυτοκινήτου. Όσο και να φαίνεται περίεργο, ο Κωστάκης, ήταν τελικά πιο συμπαθής στο λαό, αφού έβλεπε σ’ αυτόν κάποιον καλοκάγαθο φίλο από τα παιδικά του χρόνια. Άσε που ήταν και άρρωστος βάζελος και η στήλη μας το εκτιμά πάντα αυτό…

Παράδοση 8
Στα μεσοδιαστήματα των οικογενειών Παπανδρέου και Καραμανλή είχαμε και κάποιους άλλους. Έναν «δε θέλω ου» (Ράλλης), ο πιο ανίκανος αρχηγός της δεξιάς, ένα Σημίτη (πρόσεξε τους κολλητούς του όσο κανείς άλλος στον οικονομικό τομέα…), ένα Σαμαρά (θέλω μια εφημερίδα να γράψω γι’ αυτόν) και κάποιους άλλους υπηρεσιακούς, που ανάθεμα και αν τους ψήφισε ποτέ κανείς μας.

Παράδοση 9
Το 2015 η κοινωνία μας φάνηκε πως αποφάσισε να κάνει την αλλαγή της. Έτσι, ψήφισε ένα νέο άνθρωπο, που είχε γεννηθεί μετά τη χούντα (28/7/1974). Αυτός, ο νέος άνθρωπος βάλθηκε όμως να μας αποδείξει ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Έτσι, αυτό που έκανε ήταν να περπατήσει πάνω στα χνάρια των πρωθυπουργών που γράψαμε παραπάνω. Κορόιδεψε το λαό και του έδωσε να πιστέψει πράγματα που ποτέ ο Τσίπρας δεν ήθελε να εφαρμόσει. Αποδείχθηκε πιο ευρω-λιγούρης απ’ όλους και πιο καλοπερασάκιας από οποιονδήποτε άλλο. Που θα πάει κάποια στιγμή θα σπάσει η παράδοση. Εδώ πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός θα βγει πρωταθλητής φέτος… 

Σημείωση: 

Οι Παραδόσεις από τις διαφωνίες αναδημοσιεύτηκαν κι εδώ: 

http://fileleutheros.net/main/2015/7/26/--1

Οι γελοιγραφίες είναι από το topontiki.gr , pitsirikos.net και από τον προηγούμενο σύνδεσμο

Ένα νησί μια σταλιά

Ξύπνησα και δεν σε είχα δίπλα μου, παρά μονάχα άκουγα το μικρό βοριά να ψιθυρίζει στα μισάνοιχτα παραθυρόφυλλα μου. Είτε ονειρευόμουν, είτε το κρεβάτι μου λικνιζόταν. Τα κύματα τρέχαν μπρόστα μας, κι εμείς τα προσερνούσαμε. Τι είναι τούτοι οι βράχοι του Αιγαίου, πεταμένοι εδώ κι εκεί; Με άσπρες βούλες στις πλαγιές, και πράσινα στάχυα να ανεμίζουν κάτω από τον ήλιο; Λάθος δρόμο καπετάνιο, τράβα για πιο πέρα ακόμη στο ανοιχτό γαλάζιο, θέλω να ξεφύγω από αυτό το φως, να προσπεράσω όλες τις κοσμικές ακτές, να κοιτάξω τον ουρανό και την θάλασσα γυμνή στην απεραντοσύνη του τίποτα.

Τελικά παραδίνομαι, κι αφήνομαι να οδηγηθώ στον μαγικό βράχο που αντικρύζω σε όλη μου την ζωή, αλλά δεν έχω πατήσει ποτέ. Είναι το δικό μου φεγγάρι, που κάθε καλοκαίρι καλωσορίζω από το νησί μου, και στολίζει το νοτιά της ανεμελιάς μου. Αυτή τη φορά όμως θα πατήσω πάνω του, θα διεκδικήσω ένα κομμάτι γης για μένα, θα αναζητήσω τα χαμένα ίχνη των ανθρώπων που στάλαξαν τον μόχθο τους για να μετατρέψουν την πέτρα σε χώμα με μόνη δύναμη τα χέρια τους. Κι όλα αυτά τα απομεινάρια, στέκουν σαν εγκατελειμένα μπαλκόνια ενός θαυμαστού κρεμαστού κήπου της Βαβυλώνας. 

Εδώ ήταν η αρχή, εδώ και το τέλος μιας κυκλαδίτικης αλχημείας. Και τούτος ο αιώνας, θα σβήσει τα σημάδια από τα χρυσαφένια μπαλκόνια, για να στολίσει ξανά τον τόπο με θυμάρι και αλυσσαριά. Μια μέλισσα πετάει χαρούμενα και μου θυμίζει ότι έχει μια μείνει μια μυρωδιά των περασμένων μεγαλείων, ώστε να κυλήσει ο υγρός χρυσός στο πέρασμα των χρόνων για να σταλάξει μέλι στις πληγές της λησμονιάς, για να διατηρήσει ένα βαζάκι παραμυθιού. 

Ετούτη η διάχυτη μαγεία, κάτι μεταξύ μύθου και ιστορίας, όπως ο ξεχασμένος ναός-μαυσωλείο της Επισκοπής ενθύμιο των προσπαθειών άλλων ανθρώπων σε άλλους χρόνους για να βρουν μια θέση στον ήλιο της Σικίνου, όπως τα χαλάσματα στην κορυφή της Αγίας Μαρίνας ενθύμιο της αλχημείας για να μεταλαχτεί η πέτρα σε μια χούφτα χώμα που είχε ξεκινήσει εδώ κι αιώνες τώρα. Κι εγώ, κι όλοι αυτοί οι περαστικοί τι θέλουν εδώ; Ότι και να αναζητούμε,  για άλλη μια φορά θα κάνουμε λίγο θόρυβο να καλύψουμε τις κραυγές του αγέρα, να διώξουμε τις πέρδικες και τα περδικόπουλα της από το μονοπάτι, αλλά γνωρίζουμε ότι σε λίγο όλα θα βρουν ξανά το ρυθμούς τους. Το γεράκι θα πετάξει αθόρυβα, κι αφού έχει σκοτώσει το καναρίνι της ψυχής μας, θα μείνει ακίνητο για το επόμενο θύμα καθώς τα πούπουλα της άτυχης πέρδικας θα μένουν ακίνητα σημάδια στα φρύγανα και στις πέτρες. Καθώς ξεχνάω, μου έρχονται εικόνες από χαρούμενα τιτιβίσματα...

Ας προχωρήσω όμως πιο πέρα, στα λαξεμένα ξωκλήσια σε πλαγιές που δεν εχει φτάσει ακόμη ο σύγχρονος κόσμος. Ας κοιτάξω την δύση του ήλιου, κι ας θυμηθώ πόσες φορές έχω αντικρύσει τούτο το λαμπρό αστέρι να χάνεται στα κύματα. Και ο δικός μου κύκλος σε τούτα τα νησιά, θα είναι ένα άλεσμα στην άκρη του γκρεμού, ένα χάδι στην κατσίκα του ποιητή που δεν μας έδιωξε από κοντά του, κι ένα κοίταγμα στα μάτια στο μικρό μας γάιδαρο με τις δύο μπαστούρες, που δεν θέλει να μας αφήσει αλλά θα μας συνοδεύσει μέχρι την τελική μας πτώση. Ίσως κρατάει το κλειδί για την επόμενη τεχνολογική επανάσταση, που σχεδιάζεται σε κλειστές αίθουσες και πολιτικά εργαστήρια. 

Θα γυρίσω ξανά εδώ και το νοιώθω... το δικό μου βράχινο φεγγάρι θα το προσεγγίσω με το κουπί μου... θα χορέψω στην άκρη του ανεμόμυλου χαιρετίζοντας τα χαμένα μου όνειρα που κόλλησαν στο βορρά... θα γυρίσω με σκέψεις γαλάζιες, λουσμένες από τους μύθους του πελάγους, σε ένα νησί μια σταλια...

Γαλοπούλα Αλά Εκλεκτιόνες

Καμιά φορά το αργό πράγμα αργεί να γίνει, αλλά καμιά φορά το βιαστικό έχει άλλη νοστιμιά. Με τέτοιες σκέψεις χοροπήδουσε ανάλαφρη η γαλοπούλα, και συγκεκριμένα λικνιζόταν σε ένα όμορφο κλασικό κομμάτι. Μπορεί να μην ήταν σε λιβάδι, αλλά απλά σε μια πειραματική σχολή. Όμως ήταν σίγουρη ότι ήταν η εκλεκτή, κι έτοιμη για μεγαλεία. Βοσκούσε ανέμελα, έκανε μια ισορροπημένη διατροφή, παρακολουθούσαν τον σφυγμό της ενίοτε, της έβαζαν κι άκουγε Βιβάλντι, Μότσαρτ, Μπετόβεν και θεωρούσε τον εαυτό της πολύ καλλιεργημένο.

Όταν την διαλέξανε μεταξύ άλλων χιλιάδων, εκείνη κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα της μεγάλης θυσίας. Ήταν έτοιμη και προετοιμασμένη, κι έτσι συνέχιζε να χορεύει χωρίς κεφάλι και πούπουλα. Θέλησε να δείξει την ευχαρίστηση της, αλλά δεν πρόλαβε γιατί την βουτήξανε σε ένα κουβά με κρύο νερό. Επιτέλους ξεκινούσε η μύηση στον κόσμο που τόσο περίμενε, λίγη υπομονή να τελειώσουν τα βαφτίσια και θα ερχόταν η μεγάλη της ώρα. 

 

Μέσα της αντηχούσαν οι τέσσερις εποχές, όταν από το χειμώνα του παγωμένου νερού, πέρασε στην Άνοιξη, καθώς την πλένανε και την καθαρίζανε. Το ένοιωθε, ότι επιτέλους ερχόταν η ώρα της, δεν μπορεί να αργούσε πια. Ένοιωθε να την πασπατεύουν και να τις απλώνουν μια λαδερή κρέμα. Φυσικά, έπρεπε να είχε ωραία επιδερμίδα, πως θα εμφανιζόταν χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία. "Όλα πηγαίναν καλά" σκεφτόταν, "άξιζε τούτη η βουτιά. Μαζί με τούτες τις κρέμες, θα έχω ένα τέλειο και σφιχτό δέρμα..."

Το καλοκαίρι ήρθε πιο γρήγορα απ' ότι υπολόγιζε, καθώς την ξαπλώσαν σε ένα μεταλλικό κρεβάτι και η θερμοκρασία άρχιζε να ανεβαίνει σε υψηλά επίπεδα. Και μάλιστα η διάρκεια του ήταν μεγάλη, κι εκείνη ξεροψήθηκε σε τούτο το χώρο. Δεν περίμενε ότι την θέλανε και μαυρισμένη, αλλά θα τα υπόμεινε όλα μέχρι την μεγάλη στιγμή. Τόσα της είχαν υποσχεθεί, τόσα βασανιστήρια και ταπεινώσεις είχε περάσει. Σιγά μην λύγιζε με λίγη ζέστη, η οποία εξάλλου της θύμιζε τους καύσωνες το καλοκαίρι.

Ύστερα την βγάλανε και την ακουμπήσαν σε ένα πορσελάνινο ανάκλιντρο. Την κοιτούσαν με λατρεία και έβλεπε όλους γύρω της να περιμένουν ανυπόμονοι. Μάλλον σε λίγη ώρα, θα ερχόταν εκείνη η στιγμή που τόσο περίμενε. Δεν εβλεπε το μελαγχολικό φθινόπωρο που ερχόταν ακόμη.

Μόνο όταν είδε το μαχαίρι να την ξεσκίζει και να την κομματιάζει, και τα πηρούνια να κάνουν ορμητική επίθεση προς το μέρος της κατάλαβε ότι κάτι άλλο είχε φανταστεί, κάτι άλλο τις είχαν τάξει. 

"Μα αυτοί ετοιμάζονται να με φάνε..." ήταν η πρώτη και η τελευταία σωστή σκέψη της.