Τσάμπα κι η Λάμπα...

Σήμερα θα αποδείξουμε πόσο οικολόγοι είμαστε, έστω για μια μέρα, έστω για μια στιγμή. Μετά μπορούμε να επιστρέψουμε στην μίζερη καθημερινότητα μας και να συνεχίσουμε να μολύνουμε ανενόχλητοι. Αλλά μας έχουν κάνει να πιστέψουμε, ότι έτσι αντιδράμε σε όλο αυτήν την καταστροφή. Σκέψου το διαφορετικά: Ένας γονιός που δέρνει καθημερινά το παιδί, και την μέρα του παιδιού του κάνει την χάρη να μην το δείρει. Από την επόμενη το προγραμματισμένο ξύλο συνεχίζεται... Η μια μέρα δηλαδή, τον κάνει ευαισθητοποιημένο γονιό που ενδιαφέρεται για το παιδί του;

Άρα η μία ώρα που μας βομβαρδίζουν το μυαλό, μας κάνει συνειδητοποιημένους πολίτες, ευαίσθητους στην οικολογική καταστροφή; Έλεος πια με το παραμύθι που μας πουλάνε. Φυσικά φοβούνται την υγιή αντίδραση, που δεν είναι άλλη από το να αποκλείσεις μια ρυπογόνα βιομηχανία, να απαιτήσεις οικολογική πολιτική, για την προστασία του δάσους, της θάλασσας, σε καθημερινή βάση. Όχι για μια ημέρα, ίσα ίσα για να κοροιδέψεις τον κόσμο.
Ξέχασα να σας πω, στην ώρα της γης θα συμμετάσχει και ο ξενοδόχος του νησιού, που ρίχνει όλα τα λύματα του στη θάλασσα. Ευτυχώς δηλαδή γιατί είχα ανησυχήσει...

Παραθέτω ένα ενδιαφέρον άρθρο, που τα λέει ακόμα καλύτερα:
http://ymagblog.blogspot.com/2009/03/blog-post_5380.html

Δεν ξέρω γιατί αλλά τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται μια ιδιότυπη μορφή διαμαρτυρίας: "Η διαμαρτυρία της λάμπας". Ή τουλάχιστον έτσι μου αρέσει εμένα να την αποκαλώ. Γιατί αυτό ακριβώς είναι. Θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε και κατεβαίνουμε στο δρόμο; Σπάζουμε λάμπες. Φανάρια , λάμπες της ΔΕΗ κτλ. Δεν μας αρέσει ο πόλεμος στο Ιράκ και θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε; Ανάβουμε όλοι τις έξω λάμπες των σπιτιών μας για να φανούν από τους δορυφόρους. Την επόμενη μέρα θέλοντας να διαμαρτυρηθούμε για το περιβάλλον τις κλείνουμε. Προηγουμένως όμως έχουμε κάνει ήδη τεράστια ζημιά αφού τις ανοίξαμε για να μας δουν από ψηλά! Λες και δε μας βλέπουν έτσι κ αλλιώς!
Ακόμα και στα κόμικς υπάρχει αυτή η "συνωμοσία". Σου ήρθε ιδέα; Ανάβει η λάμπα! Είσαι νευριασμένος με κάποιον; "Μου άλλαξε τα φώτα" λες σε φίλους σου αναζητώντας παρηγοριά. Και ενώ οι λάμπες έχουν σκοπό να φέγγουν για να βλέπουμε στο σκοτάδι, στο Παρίσι αλλά και αλλού επικρατεί τελευταία το σύνθημα "Η νύχτα στη νύχτα" και βγαίνουν τα βράδια και κλείνουν όλες τις πινακίδες και γενικά οτιδήποτε φωτίζει και έχει εξωτερικό διακόπτη.

Φωτορύπανση λέει, δεν φαίνονται τα αστέρια λέει...Θέλεις να σώσεις το περιβάλλον κύριε; Κλείσε όλους τους διακόπτες μια ολόκληρη μέρα, πάρε το λεωφορειάκι ή το μετρό, επίσης μια ολόκληρη τη ημέρα. Όπως λέει και ο Πλούταρχος αν δεν κάνω λάθος "κάνοντας πως είσαι καλός άνθρωπος, μπορεί στο τέλος και να γίνεις". Δηλαδή η προσποίηση ότι ενδιαφέρεσαι για το περιβάλλον μπορεί στο τέλος να σου γίνει και συνήθεια. Και όχι μόνο μια παγκόσμια μέρα. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα να προσπαθείς να μην υπερκαταναλώνεις ενέργεια, να ανακυκλώνεις αυτά που μπορείς κάθε μέρα, να προσπαθείς να απ εξαρτηθείς από το πετρέλαιο κάθε μέρα. Και ίσως το πρόβλημα εδώ να είναι ότι ο κόσμος το ξεχνάει. Το θυμάται μόνο μια φορά κάθε τόσο σε διάφορες μέρες ή μετά από πρωτοβουλίες. Πρέπει να το θυμάται κάθε μέρα. 5' κάθε μέρα. Αντί για την Μαρί Κυριακού, στη θέση μιας επανάληψης, μιας διαφήμισης, ενός άχρηστου δελτίου.

Εγώ δεν θα τα κλείσω τα φώτα. Αυτή η διαμαρτυρία της λάμπας μου τη δίνει στα νεύρα, δεν μου ταιριάζει. Και αυτό γιατί το δικό μου ενδιαφέρον κρατάει περισσότερο από το άνοιγμα ή το κλείσιμο ενός διακόπτη. Όχι. Θα τα αφήσω αναμμένα τα φώτα.

Και το ίδιο να κάνετε και εσείς. Και ίσως τότε μια μέρα όλοι μαζί να φωτίσουμε τα σκοτεινά σημεία. Εκεί που το έγκλημα γεννιέται και μεγαλώνει. Στα παράνομα ορυχεία, στα τεράστια φουγάρα,στα απαρχαιωμένα αυτοκίνητα, στα μολυσμένα λήμματα Όταν ο αέρας καθαρίσει από τη βρώμα και τη δυσωδία ίσως τότε να κλείσω τα φώτα.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Y-MAGAZINE

Όταν ο Μάρτης, μας κλείνει το μάτι

Ήθελα να ξεκινήσω με μια πολύπλοκη σκέψη να μαζέψω ειδήσεις, να περιγράψω ορεινές εξορμήσεις... Αλλά όπως ο πρωινός ήλιος του Μάρτη ξεχύθηκε στο δωμάτιο μου και γρατζούνισε τα γένια μου, μου έκλεισε το μάτι και μου έσβησε τις σημειώσεις. Πριν προλάβω να πλυθώ, είχε αρχίσει να κάνει κρύο, και λίγο πριν βγω στο δρόμο ξεκίνησε να χιονίζει. Ίσως να είναι και η στάχτη που ρίχνει στα μάτια μου για να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα απότομα. Κι ύστερα, καθώς περπατάω απλώνει για άλλη μια φορά το χαμόγελο του κι υποδέχεται την άνοιξη.

Μέσα στα γέλια του ήρθα κι εγώ πριν αρκετό καιρό, κι από τότε τον αγάπησα τούτο τον μήνα. Περίμενα με ανυπομονησία να φορέσω το μαρτάκι και να τρέξω στους δρόμους. Με το μαρτάκι στο χέρι, φανταζόμουν ότι μου δέναν μια ηλιαχτίδα στο χέρι. Ήταν επίσης το σημάδι ότι έρχονται μεγάλες μέρες, το έβλεπα όπως το ρολόι στο χέρι μου και ήξερα ότι η εαρινή ισημερία απείχε μερικές μέρες.

Το κεφάλι γέρνει προς τα πίσω, η μεσημεριανή ζέστη φέρνει αναπόληση. Τούτος ο ήλιος είναι μαγικός, με γεμίζει ενέργεια και χαρά. Μήπως να βάλω ξανά το μαρτάκι στο χέρι, και να αρχίζω να παλιπαιδίζω; Τα μάτια δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στο έντονο φως, και το δέρμα κοκκινίζει από την ντροπή του. Στα χαμηλά, η άνοιξη δίνει τους πρώτους τόνους.

Αλλά σαν να θέλει να χαλάσει το πανηγύρι, έρχεται ο χιονιάς που περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Ανακατεύεται ο χειμώνας με την άνοιξη, στέλνει τα τελευταία παγωμένα χαιρετίσματα και στην δίνη αυτή αναδύεται ο Μάρτης. Ίσως για αυτό να τον είχαν αφιερωμένο στον Άρη. Το όνομα του εξάλλου προέρχεται από την λατινική του ονομασία, (Mars). Μάλιστα επί Ρωμαικών χρόνων, ήταν ο πρώτος μήνας του έτους.

Κάθε Μάρτης είναι μοναδικός. Άλλον τον θυμόμαστε για τα χιόνια που έφερε μετά από ηλιόλουστες μέρες μέσα στην βρώμικη πόλη μας, άλλον τον θυμόμαστε για τις πολύ ζεστές μέρες, σπάζοντας ρεκορ δεκαετίας, (και προμηνύοντας καυτά καλοκαίρια). Κάπου πρέπει να έχω αφήσει τις ασπροκόκκινες κλωστές. Μέχρι να ανεβάσω το κείμενο, ξέσπασε η μπόρα από πάνω μου.
Σταμάτα λίγο το τρέξιμο και δες, στο τσακισμένο τσιμέντο έχουν αρχίσει να φυτρώνουν αγριόχορτα.

Καρναβάλι για όλους...

Ένα σχόλιο για το καρναβάλι που έφυγε, καθώς οι φωτιές σβήσαν και οι μάσκες της αποκριάς μπήκαν και πάλι στη ναφθαλίνη. Αυτήν την φορά δεν πρόλαβα να μασκαρευτώ και να ανακατώσω την κανονικότητα της καθημερινότητας. Αλλά κατάφερα να γλεντήσω και να ξεδώσω, να βάλω την στολή του Διόνυσου και να τρέξω στους δρόμους. Είχα την τύχη να βρεθώ με μια καλή παρέα, σε ένα μέρος όπου οι αποκριές ερχόντουσαν από μια άλλη εποχή και διασταυρωνόντουσαν με το πανηγύρι του χωριού. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς μικρών ομάδων, δημιουργούσαν ένα κλίμα όπου η γιορτή πήγαζε από την ανάγκη ανθρώπων να ζήσουν και να βιώσουν, κι όχι να μιμηθούν.

Έτσι αποχαιρετούμε για άλλη μια φορά τον χειμώνα, και ξεκινήσαμε να χορεύουμε πλεον σε ανοιξιάτικους ρυθμούς. Μέσα σε μια γιορτή, βγαλμένη μέσα από τα διονυσιακά γλέντια και τις γιορτές του Πάνα, με ρίζες χαμένες στα βάθη της αρχαιότητας, μέσα από την προσπάθεια κατανόησης της κυκλικής εναλλαγής της φύσης, παράλληλα με μια ανάγκη να εκτονωθεί όλη η δεσμευμένη ενέργεια του χειμώνα. Βωμολοχίες, μεθύσι, χορός, φωτιές στο δρόμο, φανοί, φαλλοί ... με μία λέξη διονυσιασμός.

Ως αποχαιρετισμό στις φετινές απόκριες, αντιγράφω ένα κομμάτι από το άρθρο του Γ.Αλλαμάνη στο Ποντίκι-Art :

Η θεμελιώδης παρεξήγηση του σύγχρονου ελληνικού Καρναβαλιού είναι ότι "είναι γιορτή κυρίως για τους μικρούς μας φίλους". Λάθος μεγάλο και μάλιστα ιστορικό! Σε κοινωνίες αγροτικές και αυστηρές, αυτές οι μέρες ήταν το επίσημο ξεσάλωμα, τότε που με την "άδεια" της κοινότητας, όλοι, μεγάλοι και μικροί,κοροΐδευαν ασύστολα ο ένας τον άλλο, βωμολοχούσαν, τραγουδούσαν, συνέντριβαν τα σεξουαλικά ταμπού δημοσίως κι ανενδοίαστα. Μεταμφιεζόνταν και μεθούσαν για να αναπαραστήσουν και να παρωδήσουν τον "κύκλο της ζωής" που λένε κι οι λαογράφοι, και ουσιαστικά εξέφραζαν μέσα στην καρδιά του χειμώνα την ελπίδα ότι η άνοιξη θα έρθει ξανά, ότι τα χωράφια τους θα καρπίσουν. Μεταφυσικά, αυτή η ελπίδα για καλή σοδειά και επιβίωση γίνεται προσμονή για τη μετά θάνατον ζωή. Είναι το σταυροδρόμι όπου συναντώνται όλες οι θρησκείες του πλανήτη: η υπόσχεση ότι ο θάνατος δεν (θα) είναι το φοβερό φινάλε του κατά τα άλλα εντελώς ακατανόητου θαύματος το οποίο αξιωθήκαμε, του θαύματος "ζωή".

Όλα αυτά είναι δυστυχώς ψιλά γράμματα για τις εκδηλώσεις των ημερών. Καρναβάλι στο τσουβάλι διοργανώνουν οι περισσότεροι δήμοι της Ελλάδας... Εύκολες λύσεις, φτηνιάρικο αποτέλεσμα. Στα ηχεία ακούγονται λάτιν, Έφη Θώδη...
Ασφαλώς υπάρχουν οι εξαιρέσεις Θέλει όμως να βγάλουμε απο πάνω μας, ιδίως εμείς οι ταλαίπωροι εργαζόμενοι γονείς την τηλεοπτική αισθητική που μας έχει ποτίσει το μεδούλι. Θέλει αντιστασιακό πνεύμα κι αντι-πληροφόρηση. Εκδηλώσεις που δεν ακολουθούν τον καρναβαλικό συρμό των ημερών διεξάγονται, εντός και εκτός Λεκανοπεδίου Αττικής, εντός και εκτός των αστικών κέντρων. Ενδεικτικά... Επίσης στην Ξάνθη, στον Τύρναβο... και αλλού υπάρχουν αναμμένες εστίες αντίστασης στα ετοιματζίδικα γλέντια της ισοπεδωτικής τηλεαισθητικής.
Μην αρνηθείτε να σας μουντζουρώσουν με καρβουνόσκονη ή φούμο. Και του χρόνου.