Πάθος Βιβλικό

Βρίσκομαι μόνος στο δωμάτιο, και μετράω τα βιβλία μου. Θέλω να τα ανοίξω όλα και να τα διαβάσω ταυτόχρονα, θέλω να βρίσκομαι σε όλες τις εποχές μαζί με όλους τους ήρωες, να λιώνω στους στίχους και να ρουφάω όλες τις εικόνες. Εδώ είμαι για άλλη μια φορά, παρέα με την μοναξιά μου και την απολαμβάνω. Κάποτε με φόβιζε και την απόδιωχνα με οποιαδήποτε ευκαιρία. Τώρα μου αρέσει, και την αναζητάω όταν η καθημερινότητα με κουράζει.

Ύστερα θυμάμαι, σαν παιδί μετρούσα τα άστρα, όπως εκείνος ο ήρωας του βιβλίου του Λουντέμη. Σαν έφηβος μετρούσα τα θηλυκα κορμιά που περνούσαν από μπροστά μου και προσπαθούσα να κρατήσω κάτι από την ομορφιά τους. Πλέον άρχισα να μετράω και τα βιβλία, με μια αφελής διάθεση. Τα αφουγκράζομαι, προσπαθούν να μου μιλήσουν και μου ψιθυρίζουν ότι αυτα με έχουν κτήμα τους. Δεν μου ανήκουν, εγώ τους ανήκω, καθώς τα ξεφυλλίζω, καθώς τα μυρίζω, καθώς τα χαιδεύω. Ναι, μιλάμε για μεγάλο έρωτα.

Ανοίγω μια σελίδα στην τύχη, διαβάζω δυο γραμμές και έχω φύγει σε άλλο κόσμο. Δεν είναι μονάχα η ιστορία που διαβάζω, οι εικόνες που γεννιούνται μπροστά μου... Θυμάμαι και την ώρα που το διάβαζα τι αισθανόμουν, πως το είχα συνδέσει τότε με την δικιά μου ζωή, που βρισκόμουν, τι μουσική άκουγα. Είναι ένα ολόκληρο σύμπαν χτισμένο γύρω τους και μου είναι αδύνατον να τα αποχωριστώ.

Ίσως ακούγονται βαρετά σε όσους δυσκολεύονται να βρουν ευχαρίστηση σε χάρτινους κόσμους και αόρατες ιστορίες. Όμως, είναι κάτι παραπάνω από μια απλή ευχαρίστηση, είναι μια ψυχαγωγία, όπως ακριβώς δηλώνει η ουσία της λέξης, άγει την ψυχή. Σε πάει σε δρόμους που δεν έχεις φανταστεί, σε βάζει σε σκέψεις ζόρικες ή ξεχασμένες από καιρό. Σε τραβάει σε ιδέες ενός κόσμου που δεν ανήκει σε κανένα σημείο του χρόνου. Το διάβασμα είναι του παρόντος, αναφέρονται σε κάποιο χρονικό σημείο, αλλά είναι έξω από αυτό, έξω από παρελθόν, παρόν και μέλλον. Πατάνε ταυτόχρονα σε όλα τα σημεία.

Ας αφήσω την ονειροπόληση, κι ας χαθώ μέσα τους για άλλη μια φορά. Είναι οι στιγμές που θέλω να ταξιδέψω και δεν μπορώ να κουνηθώ. Τότε χρειάζομαι επειγόντως ένα βιβλίο, ένα παυσίπονο για την ασφυξία που χτίζω μέσα μου, ένα χάδι για την μοναξιά που μου παγώνει την καρδιά. Κάθομαι πίσω και μετράω τα βιβλία μου..

Στις Φλόγες

Μόλις προχθές οι χιλιάδες του κόσμου παρελάσαν κάτω από ένα δυνατό ήλιο, σε μια όχι και τόσο φθινοπωρινή ημέρα του Νοεμβρίου. Την επόμενη όμως ακριβώς, ενώ τα σύννεφα δακρυγόνων είχαν ήδη μαζευτεί πάνω από το Σύνταγμα και το σύνταγμα, και οι πρώτες στάλες ερχόνταν από την αύρα της αστυνομίας, ο ουρανός άνοιξε διάπλατα και διέλυσε τους διαδηλωτές. Μήπως ήταν ένα σημάδι για το τι θα επακολουθήσε με την ψήφιση του μνημονίου ΙΙΙ; Μήπως μας επηρέασε ο τυφώνας της Νέας Υόρκης; Μήπως...

Επειδή ο κόσμος αρέσκεται στην περιγραφή της πραγματικότητας, χρησιμοποιώντας μεταφορές, συνηθίζει να βλέπει την οικονομική κρίση ως ένα τυφώνα, ένα τσουνάμι σκληρών μέτρων, ένα σεισμό στα θεμέλια της κοινωνίας κ.ο.κ. Και σε αυτό το αφήγημα θέλω να σταθώ και να διαφωνήσω, όχι τόσο στις αλλαγές και τις καταστροφές που προκαλούν όλες αυτές οι ανακατατάξεις, αλλά στον τρόπο προσέγγισης. Κατά την άποψη μου είναι ατυχής ο παραλληλισμός με μια φυσική καταστροφή που έρχεται και σαρώνει την κοινωνία. Ένας σεισμός, ένα τσουνάμι, ένας τυφώνας, περνάει ξαφνικά, σαρώνει τα πάντα στην διάρκεια του χωρίς εξαιρέσεις. Ενώ το πιο σημαντικό είναι ότι χτυπάει ταυτόχρονα όλο τον πληθυσμό χωρίς εξαιρέσεις, από τον μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο. Έρχεται απο το πουθενά, εκεί που πριν δεν υπήρχε καμία ένδειξη για το τι θα ξημερώσει. Αφήνει πίσω του συντρίμια και μετά ο κόσμος προσπαθεί να συνέλθει μετά την λήξη του φαινομένου. Μπροστά στην φυσική δύναμηαυτή, οποιαδήποτε ανθρώπινη εξουσία λυγίζει και οι άνθρωποι γενικώς παραδίνονται στην φύση του φαινομένου. Κοινώς, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, παρά μονάχα να υπομένουν και να περιμένουν να τελειώσει.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν περιγράφει την κατάσταση που ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια. Σε αντίθεση με τις φυσικές καταστροφές που προανέφερα, οι οποίες εμφανίζονται και ξεσπάνε στιγμιαία κι απροδειδοποίητα, υπάρχει μιαάλλη που ταιριάζει καλύτερα σε όσα ζούμε. Αυτό που μοιάζει με την κατάσταση μας, είναι μια πυρκαγιά. Αρχικά σχεδόν κανείς δεν τις δίνει σημασία, είτε επειδή δεν την παρατηρούμε, είτε γιατί αγνοούμε τον κίνδυνο εξάπλωσης. Αργότερα όμως, όσο αυτή δυναμώνει, τόσο αρχίζει να μας επηρεάζει όλους, και τόσο δυσκολότερη γίνεται η αντιμετώπιση της.

Στην αρχή, αρχίζει σε μια δύσβατη περιοχή, μακρυά από χωριά και κατοικημένες περιοχές. Καθώς δεν ασχολείται κανείς ουσιαστικά μαζί της, η φωτιά αρχίζει να φουντώνει και να εξαπλώνεται προς την μεριά κάποιου χωριού. Μόνο τότε αρχίζουν κάποιοι να αισθάνονται ότι απειλούνται και ότι κινδυνεύει το βιος τους και ίσως η ζωή τους. Όμως κανείς άλλος δεν συντρέχει να τους βοηθήσει  στην κατάσβεση της, γιατί όλα τα άλλα χωριά είναι μακρυά. Οι χωρικοί αν και προσπαθούν με όλη τους την δύναμη, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα με κουβάδες και λάστιχα. Προσπαθούν να περισώσουν ότι μπορούν και στο τέλος εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Έτσι οι φλόγες καίνε το πρώτο χωριό.

Χαιρέκακα, ίσως κάποιοι από τα μακρινά χωριά, να σκεφτούν: "ας πρόσεχαν, κι ας είχαν προετοιμαστεί για πυρκαγιές".  Καλού κακού όμως, κι αυτοί ελέγχουν ξανά τα συστήματα πυρόσβεσης, τις δεξαμενές νερού και τις αντιπυρικές ζώνες. Προσπαθούν να κερδίσουν τις πυροσβεστικές δυνάμεις με το μέρος τους, ώστε να τους προστατέψουν όταν τεθούν σε κίνδυνο.

Η πυρκαγιά όμως καίει ανεξέλεγκτα και αφού κάψει 2-3 απροστάτευτα χωριά ακόμα, και έχει θεριώσει κινείται πλέον ως ένα ανεξέλεγκτο μέτωπο, προς όλες τις κατοικημένες περιοχές γύρω από το βουνό. Με την βοήθεια του αέρα, και των κακών υπολογισμών των σχεδιαστών αντιμετώπισης, έχει βρεθεί να απειλεί όλα τα χωριά, ακόμα κι αυτά που φαίνονταν ότι δεν έχουν καμία σχέση με την φωτιά. Πανικός στους κατοίκους, πανικός στην πυροσβεστική, πανικός στην διοικητική μηχανή. Όλοι φωνάζουν, όλοι ζητάνε βοήθεια, όλοι θέλουν την δύναμη της πυροσβεστικής στο δικό τους χωριό.

Σε τέτοια έκτασης πυρκαγιά, κανένα συνηθισμένο μέτρο δεν είναι δυνατόν να την αναχαιτίσει. Πηδάει αντιπυρικές ζώνες, καταπίνει δεξαμενές νερού και κινείται ταχύτατα προς όλες τις μεριές. Ο καθένας παλεύει μόνος του με τις φλόγες και φυσικά χάνει το παιχνίδι.

Εντωμεταξύ, όσοι έχουν ήδη καεί από την φωτιά, δεν βοηθάνε τους άλλους. Είτε γιατί είναι απαγοητευμένοι και δεν πιστεύουν ότι θα σταματήσει αυτή η λαίλαπα, είτε γιατί αισθάνονται δικαίωση που όλοι είναι πλεόν ίσοι μπροστά στην καταστροφή. "Δεν μας βοηθήσατε πριν και καήκαμε, δεν σας βοηθάμε τώρα και να σειρά σας να καείτε". Αντίστοιχα οι διοικούντες, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μεγενθύνουν τον πανικό, μεγαλοποιώντας την καταστροφή, ώστε να δικαιολογήσουν την ανίκανότητα τους. "Ήταν πάνω από τις δυναμείς μας. Κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Ευτυχώς, που... Καταφέραμε να ελαχιστοποιήσαμε τις απώλειες..."

Ναι, ακριβώς αυτό ζούμε, ο κόσμος κάθεται ήσυχος και παρατηρεί την φωτιά. Ο καθένας βλέπει τον καπνό, τις φωτιές στα γύρω χωριά, βλέπει την πυρκαγιά να εξαπλώνεται, στην αρχή πιο σιγά και ύστερα ταχύτερα. Παρόλα αυτά, κινητοποιέιται και οργίζεται παρά μονάχα όταν οι φλόγες γλείφουν το δικό του σπίτι. Αδιαφορεί για τους γύρω τους. Αγνοεί όμως ότι είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει την φωτιά μόνος τους. Αγνοεί επίσης ότι η φωτιά αντιμετωπίζεται, παραδίνεται στην μοιρολατρία και στον θυμό. Πιστεύει όσους του λένε ότι ήταν ένας σεισμός, ένα τσουνάμι...

Καείτε ήσυχα... καείτε μόνοι σας... Ρίξετε όσους κουβάδες νερό θέλετε... Μόνο αν δείτε το δάσος και όχι το δέντρο μπορεί να περιορίσετε την φωτιά...

Επιστροφή στη Μοναξιά

Ο Κοσμοναύτης επιστρέφει σαν κομήτης στην δικιά του αγαπημένη αέρινη σκάλα. Έρχεται μαζί με τους ανέμους της φωτιάς, αφού περιπλανήθηκε αρκετά στον πραγματικό κόσμο, και δεν κατάφερε να βρει καμιά μαύρη τρύπα, προκειμένου να χωθεί για ταξίδια σε νέους χωροχρόνους. Πιάνει το πληκτρολόγιο του, το κουπί και την άδεια βαλίτσα του. Γύριζει με την ελπίδα να ξαναφύγει πάλι. Επιστροφή στον πολιτισμό, επιστροφή στην μοναξιά, επιστροφή στην αγριότητα...

Επιστροφή στον "πολιτισμό"

Κάθε Σεπτέμβρης και μια επιστροφή, κάθε υπόσχεση και μια απαγοήτευση, αλλά ξεκινάει με βάσεις σαθρές. Στηρίζεται σε μια χώρα με πήλινα πόδια, σε διαστημόπλοιο που καταναλώνει ελπίδα και αισιοδοξία. Τροφοδοτείστε και ίσως την φέρουμε στην ιστορία που γράφουν άλλοι για εμάς. Ευκαιρία και πάλι να πιστέψουμε ότι μπορούμε να φτιάξουμε τις δικές μας ιστορίες...