Στα κρύα του δρόμου

Μου αρέσει το κρύο στην πόλη, κάνω νοητά ταξίδια περπατώντας σε έρημα στενά και δρόμους... Δρόμους, όπου μέχρι πριν λίγο καιρό σφύζαν από ζωή και τώρα στέκουν άδειοι χωρίς φωνή. Εχεί παγώσει κάθε κίνηση, κάθε περιττή διαδρομή. Ίσως είναι η δική τους ευκαιρία, να ξεκουραστούν κι αυτοί για λίγο από το βάρος τόσων ποδιών και τόσων τροχών.
Σφίγγω τα χέρια να ζεσταθούν, κοιτάζω τα καφέ με συνομωτικό ύφος μέχρι να βρω κάποιο που να με τραβήξει το άρωμα του χαρμανιού, που έχω φανταστεί εδώ και ώρα. Στη γωνία τσιμεντάδων κι αρχαιολαγνείας αγοράζω λίγη ζεστασιά, χαρίζοντας ταυτόχρονα χαμόγελα στα απέναντι παιδιά. Ακούω τις τυχαίες κουβέντες αγνώστων, που περιστρέφονται γύρω από τον καιρό, λες και δεν έχουν ξανανοιώσει κρύο, λες και έχουν ζήσει μονάχα την αιώνια ζέστη.
Δεν έχουν μαζευτεί όμως όλοι στα ζεστά καταφύγια, ούτε παραμιλάνε στο κρύο. Λίγο πιο κάτω βλέπω μικροπωλητές στις γωνιές να ανάβουν φωτιές σε τενεκεδένια κουτιά, για να μείνουν πιστοί στο πόστο τους. Θα τους βρεις εκεί βρέξει-χιονίσει, να πουλάνε χαϊμαλιά, κοσμήματα, κι άλλα αξεσουάρ. Στο ίδιο σημείο, σε διαρκή αναμονή, παραμένουν συντροφιά της πόλης, ακούνητοι μέχρι το τέλος του κόσμου. Ανθρώποι ακούνητοι, κρύο ή ζέστη;
Βάλε τα κάστανα στην φωτιά, να έρθω πιο κοντά και να φτιάξουμε μια χειμωνιάτικη ιστορία να περάσει η ώρα. Σου γελάω με χείλια που τρέμουν, καθώς τα χέρια παίρνουν μωβ απόχρωση, και η μύτη τρέχει, μα θα κάτσω δίπλα σου να μου πεις το τέλος, να μου πεις την αρχή. Τούτο το κρύο δεν με φοβίζει.

Παραβολική Τροχιά

Είναι οι μέρες που δεν σταματάνε να γυρίζουν το κορμί σου γύρω από τον άξονα της βρώμικης πόλης. Άγνωστο γιατί, αλλά περιφέρεται σαν σακί με πατάτες φορτωμένο σε μια τυχαία λεωφορειακή γραμμή που υποτίθεται ότι μεταφέρει ανθρώπινες φιγούρες, πηγαίνοντας από την αφετηρία στο τέρμα και τούμπαλιν. Αναζητάει την τρέλα της κίνησης σε προδιαγεγραμμένες πορείες.
Εντωμεταξύ, το μυαλό βρίσκεται παρατημένο σε κάποιο σταθμό μετρό και περιμένει να επιβιβαστεί για ένα κόσμο που έχει φτιάξει το ίδιο. Κάπου χάνεται σχεδιάζοντας υπόγεια δίκτυα, κάπου βρίσκεται ανοίγοντας τρύπες για να πάρει αέρα και φως. Αυτό όμως τριγυρίζει μονάχο του, χωρίς άξονες και αρμονικές τροχιές. Σε κάθε βήμα αυτοσχεδιάζει, σε κάθε καινούρια στροφή δοκιμάζει, σε κάθε απάντηση αλλάζει την ερώτηση.
Και έτσι διχοτομημένο, σε χαζεύουν τα σύννεφα να ροκανίζεις την πίτα του χρόνου σου, ενώ μετράς τις ψιχάλες που σου αφήνουν αργά να κυλήσουν στα παραμύθια σου. Στάλα με την στάλα, οι μορφές των ονείρων σου σμιλεύονται σε μια αδιανόητη ροή χρόνου. Κάθε φορά νομίζεις ότι έχεις κατανοήσει το σχήμα, και κάθε φορά μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια σου σε μια νεα εικόνα. Οι σταλακτίτες δεν γίνονται σε μια μέρα, άσε την υπομονή να δουλέψει και θα δεις το νέο σχήμα να ξεπροβάλλει μέσα στην υγρασία του μέλλοντος. Αυτή τη φορά η βροχή σε κυνηγάει με διάθεση παιχνιδιού.
Η σταγόνα που σβήνει τη δίψα σου με τον πιο γλυκό και βασανιστικό χάδι έρχεται τελευταία, αφήνοντας την στραβή καμπούρα σου να τραγουδά χαρούμενα κόντρα σε όλους τους καιρούς. Μα οι δρόμοι στέκουν άδειοι τις ώρες που γυρίζεις, κι όμως οι κάδοι είναι όλοι γεμάτοι. Κάποιοι ζουν σε αυτή την γειτονιά, αλλά κινούνται τόσο αθόρυβα που νομίζεις ότι δεν υπάρχουν παρά μονάχα τα σκουπίδια τους. Από ποιον θέλουν να κρυφτούν όλοι τούτοι; Μήπως τους περιτριγυρίζει κάποιος φόβος, ή μήπως κλειδώνονται απλώς στην τρύπα τους, για να χωθούν στα τηλεοπτικά μαγειρία με την ησυχία τους.
Ίσως και να αποκοιμιούνται μπροστά της με ένα μήλο στο στόμα, έτοιμοι για να μπουν στο φούρνο. Αρκεί να γίνει προσεκτικά και να ψηθούν σε χαμηλή φωτιά, ώστε να μην ξυπνήσουν. Κι αυτοί που βρίσκονται απέξω και παρατηρούν το ψήσιμο... ας μην αναρωτιούνται καλύτερα, αλλά ας βοηθήσουν να καθαρίσουν τις πατάτες και τα κρεμμύδια για να βγει τέλειο το ψητό.
Το μυαλό συνεχίζει να περιφέρεται στον απροσδιόριστο χώρο μεταξύ τρέλας και ανυπομονησίας, και ψάχνει για την τέλεια αμφιβολία που θα καταπιεί την αμέσως προηγούμενη, πριν προλάβει να αντιμιλήσει η επόμενη. Είναι οι μέρες που μαζεύονται οι βεβαιότητες σε ένα άδειο σακί, και μοιράζονται στον άνεμο με την υπόσχεση της επόμενης ανατροπής.
Ήρθε η ώρα να μετρήσεις τις δυνάμεις σου μαζεύοντας τα πετραδάκια, υπολείμματα που σμίλεψε κατά λάθος ο χρόνος, και τα ψίχουλα, που έπεσαν από την πίτα σου όταν την μασούλαγες απρόσεκτα. Κι άσε τους άλλους να βγάζουν τα σκουπίδια τους βόλτα.

Το Δέκα το Καλό

Μετά από καιρό, ήρθε η ώρα να ανεβάσω μια φωτογραφία, και μάλιστα ειδικά επιλεγμένη για την υποδοχή του νέου έτους.
Κι αφού λένε μια εικόνα, χίλια λέξεις, προτρέπω να βρείτε εσείς τις λέξεις για να μας μπει το νέο έτος με την κατάλληλη διάθεση.

Φωτο: Δανεισμένη από την εφημερίδα "το Ποντίκι".