Επιτέλους φύσηξε...

Ανυπομονείς να τελειώσει αυτή η φασαρία και να πας να γιορτάσεις, όλα αυτά που γίνονται γύρω σου δεν φαίνονται να σε αφορούν. Ξαφνικά όμως η τηλεόραση μοιάζει να κάνει παράσιτα, και βλέπεις το παιδί σου να κρατάει ένα πανό. Ύστερα βγαίνεις στο δρόμο, και κολλάς στην κίνηση, γιατί στη γειτονιά σου έχουν κλείσει το δρόμο οι μαθητές, αν και το ραδιόφωνο δεν είπε τίποτα για κινητοποιήσεις. Μα καλά ακόμα συνεχίζουν; Δεν φαίνεται να είναι μια κανονική ημέρα, όσο κι αν έτσι θέλουν να την παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής εξημέρωσης.

Κι εσύ ντρέπεσαι που διασύρεται η χώρα σου με τις κινητοποιήσεις, ντρέπεσαι για το πανό στον ιερό βράχο, (στον οποίο δεν θυμάσαι πότε πάτησες εκεί για τελευταία φορά). Φυσικά δεν ντρέπεσαι, όταν η χώρα σου διασύρεται για την ανυπαρξία περιβαλλοντικής πολιτικής, ούτε ντρέπεσαι όταν χιλιάδες μετανάστες πεθαίνουν ύπο "ανεξιχνίαστες" συνθήκες, ούτε ντρέπεσαι με τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται συνεχώς, ούτε ... Κι ακόμα να καταλάβεις γιατί συνεχίζουν;


Συνεχίζουν γιατί οι σφαίρες συνεχίζονται να εξοστρακίζονται και να χτυπάνε σε αθώους. Συνεχίζουν όσο δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα με τόνους χημικά, όσο τα παιδιά σου αναπνέουν αστυνομικά "αρώματα" με γεύση καρκινογόνου. Συνεχίζουν γιατί δεν θέλουν να πληρώσουν τα σπασμένα των ομολόγων, των μιζών, των ράμπο αστυνομικών, των σάπιων κομμάτων, των μάνατζερ ρασοφόρων. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι συνεχίζουν γιατί θέλουν να ζήσουν σε ένα κόσμο καλύτερο. Κι αυτό πρέπει να το διεκδικείς πάντα, όχι μονάχα μια στιγμή. Επιτέλους φύσηξε εκείνος ο αέρας , αν τον θυμάσαι...


Ίσως πάλι να ονειρεύομαι, και να φορτώνω τις δικές μου ανησυχίες σε κατεστρεμμένα σύμβολα και γκρεμισμένες ελπίδες. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, αλλά μου μοιάζουν οι καμμένες ψυχές των δέντρων να καίνε το τσιμέντο, μου μοιάζουν τα παιδιά να γκρεμίζουν τις εικονικές φυλακές που τους φτιάχνουν, μου φαίνεται σαν οι τράπεζες να καίγονται μόνες τους από ντροπή, μου φαίνεται ότι οι καλλικάντζαροι ανέλαβαν αυτοί τους εορτασμούς των Χριστουγέννων... Μοιάζει με μια άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο.
Αλήθεια εσύ σε ποιο κόσμο ζεις; Όλη σου η ζωή γυρίζει γύρω από ένα κουτί. Πότε κάθεσαι μέσα σ' ένα τσιμεντιένο κουτί, πότε κινείσαι σ' ένα μεταλλικό κουτί, πότε χαζεύεις ένα άδειο κουτί. Και φυσικά όλα θα τελειώσουν όταν σε βάλουν στο ξύλινο κουτί...



ΥΓ1: Μια απλή καταγραφή των γεγονότων της ειρηνικής αστυνομίας από επιλεγμένα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας:
Σάββατο 13/12: Άκρως βίαιη συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων σε ειρηνική διαδήλωση προς το Γκάζι, σύμφωνα και με μαρτυρίες Άγγλου επιχειρηματία.
Κυριακή 14/12: Καθιστική διαμαρτυρία που έχει ξεκινήσει αργά το βράδυ Σαββάτου, απομακρύνεται βίαια, άνευ λόγου και αφορμής από τα ΜΑΤ, τα οποία κάνουν χρήση χημικών για να πείσουν καλύτερα.


Δευτέρα 15/12: Διαμαρτυρία μουσικών στο Σύνταγμα, με όργανα και χορούς, διαλύεται από τα ΜΑΤ με τη χρήση χημικών. Μάλλον δεν θα τους άρεσε η μουσική.
Τρίτη 16/12: Η καθιστική διαμαρτυρία των μαθητών δέχεται επίθεση των ΜΑΤ, τα οποία κάνουν ανοιχτό διάλογο με την καθιερωμένη χρήση χημικών. Τα τρομοκρατικά όπλα των μαθητών ήταν ρίψεις αλευριού κι αυγών. Μάλλον τα ΜΑΤ πεινούσαν περιμένοντας τόση ώρα, οπότε η πρόκληση ήταν τεράστια από μέρους των παιδιών.


Τετάρτη 17/12: Παιδιά που είναι συγκεντρωμένα στην Ευελπίδων και διαμαρτύρονται για τους συλληφθέντες, δέχονται τα καθιερωμένα χημικά. Εικάζεται ότι ζήτησαν τα ίδια να ψεκαστούν, καθώς έχουν εθιστεί πλέον στις ουσίες που περιέχουν.
Πέμπτη 18/12: ??? (Θα συμπληρωθεί στα σχόλια)


Αναμένουμε με αγωνία τους επόμενους ψεκασμούς και τις ειρηνικές προθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Αν και όπως επιτέλους ξεκαθαρίστηκε, όλα είναι μια παρεξήγηση, οπότε και μπορούμε να γυρίσουμε όλοι ήσυχοι στα κουτάκια μας. Όμως κάπου εξοστρακιστήκαμε, και βγήκαμε στους δρόμους.
ΥΓ2: Συνάντηση στην συναυλία την Παρασκευή 19/12 εναντίον της Αστυνομικής βίας, και την συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών. Για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί.