Ο αέρας δυναμώνει ώρα με την ώρα σε τούτη την βρώμικη πόλη, σφυρίζει από τις κόγχες των κτιρίων και ορμάει απειλητικά να σαρώσει όλες τις ψευδαισθήσεις. Όλος ο κόσμος κλείνεται στα μικρά κουτάκια του, αμπαρώνοντας πόρτες και παράθυρα. Σαν υπνωτισμένοι παρατηρούν τα δέντρα να λυγάνε, τις σημαίες να ξεσκίζονται πριν καν προλάβουν να κυματίσουν, τα φύλλα να στροβιλίζονται στους δρόμους και το χώμα να μετατρέπεται σε σκόνη. Και ακόμα δεν έχει φορτώσει ο καιρός...
Μα οι άμοιροι πολίτες, αποκλεισμένοι και κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους, νομίζουν ότι θα γλιτώσουν. Δεν τολμάνε να ξεμυτίσουν σε τούτο το θυμωμένο καιρό, φόβος και τρόμος για τις τρομαχτικές ριπές που αποκτάνε φωνή και ουρλιάζουν τα ονόματα ξεχασμένων δαιμόνων.Τα καντήλια τρεμοσβήνουν, μαζί και οι θεοί των ανθρώπων στέκονται ανήμποροι σε τούτο τον χαλασμό. Οι ιερείς τρομαγμένοι προσπαθούν να εξευμένισουν τον θεό τους, αλλά οι εκλησσίες βουλιάζουν στο βούρκο τους και οι ικεσίες τους γίνονται σύννεφα για ένα άλλο ουρανό. Κουράστηκε τούτος ο καιρός από ψέμματα και υποσχέσεις.
Δεν θα προλάβουν να στείλουν όυτε ένα μήνυμα βοήθειας. Οι κεραίες συνθλίβονται και τα καλώδια πάλλονται σε αρμονική ακολουθία παίζοντας το τραγούδι της θύελλας. Όλες οι επικοινωνίες ανακατεύονται, κύματα ραδιοφωνικά μπλέκουν με κύματα τηλεφωνικά. Όλες οι φωνές των ανθρώπων ακούγονται πλέον ως μια ακατάσχετη φλυαρία, που συνοδεύει την βοή του ανέμου. Ο μόνος που μεταφέρει πλεον εικόνες και ήχους είναι αυτός ο σκληρός αέρας.
Δεν θα προλάβουν να στείλουν όυτε ένα μήνυμα βοήθειας. Οι κεραίες συνθλίβονται και τα καλώδια πάλλονται σε αρμονική ακολουθία παίζοντας το τραγούδι της θύελλας. Όλες οι επικοινωνίες ανακατεύονται, κύματα ραδιοφωνικά μπλέκουν με κύματα τηλεφωνικά. Όλες οι φωνές των ανθρώπων ακούγονται πλέον ως μια ακατάσχετη φλυαρία, που συνοδεύει την βοή του ανέμου. Ο μόνος που μεταφέρει πλεον εικόνες και ήχους είναι αυτός ο σκληρός αέρας.
Κάπου εκεί στην άκρη του γκρεμού στέκεις και αφουγκράζεσαι την επερχόμενη καταστροφή. Ετούτος ο αέρας είναι διαφορετικός, και μπορείς να το νοιώσεις. Βλέπεις ότι μπορεί να τρυπώσει από κάθε χαραμάδα σαν ορμητικό ποτάμι, και όχι απλώς να ξεριζώσει δέντρα και να ξεχαρβαλώσει παραθυρόφυλλα, αλλά να σηκώσει το έδαφος στο κεφάλι σου, να φέρει τα σύννεφα κάτω από τα πόδια σου, μπορεί να διαπεράσει τα τσιμεντένια καταφύγια σαν να είναι χάρτινοι πύργοι, να παρασύρει πόλεις ολόκληρες σαν πούπουλο πέρα μακρυά.
Δεν είναι ο άνεμος για να ανοίξεις πανιά και να ξανοιχτείς στις απέραντες θάλασσες, δεν είναι ο άνεμος για να σε σηκώσει ψηλά και να πετάξεις. Είναι αυτός ο αέρας που προσπαθεί να σκορπίσει τις σκέψεις σου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να σε κομματιάσει μαζί με τα κύματα στα βράχια, να σε... Είναι αυτός ο αέρας που θέλει να σου ξεριζώσει την ψυχή.
Που νομίζεις ότι μπορείς να κρυφτείς;
Άνεμος λεγόταν και το πλοίο που μας έπιασε το απαγορευτικό απόπλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑύγουστος 1989 ή 1990 και το μελτέμι δεν έλεγε να κοπάσει για 3 μέρες, 8αρι με 9αρι σερί. Είχαμε κανονίσει να κατέβουμε Σαντορίνη και είχαμε βγάλει εισιτήρια με το «Άνεμος» κατευθείαν για Σαντορίνη.
Τα πλοία με προορισμό τη Σαντορίνη δεν ταξιδεύουν μέσα από το στενό Πάρου-Νάξου. Εφ' όσον το ποστάλι δεν πιάνει Νάξο, τότε φεύγει από Παροικιά με πορεία τον γαρμπή και τραβερσάρει δυτικά της Αντιπάρου με πορεία νοτιοδυτικά-νότια.
Την επόμενη μέρα του Απαγορευτικού, ο καιρός έπεσε σε 8αρι και το βαπόρι μεσημέρι ήρθε στην Παροικιά. Οι κατεβασιές ερχόντουσαν ίσαμε από το Ακρωτήρι και δυσκολέψαμε το ρεμέτζο του «Ανέμου».
Είχαμε καθίσει στο ψηλότερο πρυμνιό κατάστρωμα. Το αερίδι σφυροκόπαγε από πρώρα μέχρι πρύμα. Η θάλασσα σκόνιζε και ο αέρας σφύριζε στα άρμπουρα. Από την Παροικιά μέχρι το μπουγάζι Πάρου-Σίφνου και νότια της Αντιπάρου, φάγαμε καλές μποτζαρισιές και μερικοί τα χρειάστηκαν. Ίσως ήταν η ρεστία, ίσως ότι είχαμε τον καιρό κατάμπαντα, πάντως μέχρι το Δεσποτικό δεν στεκόσουν με τίποτα όρθιος. Νότια της Αντιπάρου, ο καιρός κόπασε και το ταξίδι με θέα τους γκρεμούς του κάβου Μάλτα της Σικίνου θα μας μείνει αξέχαστο.
Καλές θάλασσες καπτά Κοσμοναύτη
Ναύαρχε, να είσαι καλά με τις αναμνήσεις άγριων ανέμων. Συμβολικό και το όνομα του καραβιού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο το ταξίδι, δεν το ξεχνάω με τίποτα, αν και οι λεπτομέρειες που περιγράφεις μου διααφεύγουν. Μάλιστα είχαμε φύγει, με ευθύνη του καπετάνιου, ότι και να σήμαινε αυτό.