Διανυκτέρευση στην σκηνή και πρωινό ξύπνημα για να ολοκληρωθεί κυκλική διαδρομή. Ο στόχος είναι λιβάδι Καρίτσας και από εκεί για Αργυροχώρι μέσω της πηγής Αμπελάκι, αν και η περιγραφή στο χάρτη προδιαθέτει δυσκολίες. Εκκίνηση από καταφύγιο βορειοανατολικά, όπου είναι τελικά και η μόνη διέξοδος. Κάνουμε σχεδόν κύκλο το καταφύγιο (περνάμε ακριβώς από κάτω του) καθώς κατεβαίνουμε και παίρνουμε νοτιοανατολική κατεύθυνση τελικά. (Οι πηγές που αναγράφονται στον χάρτη δίπλα στο καταφύγιο δεν βρέθηκαν, ίσως λόγω κάποιου κοψίματος). Καθώς κατηφορίζουμε την πλαγιά βρίσκουμε διάφορες χαράξεις μονοπατιών, όπου όλες οδηγούν σε ένα μόνο πέρασμα του μικρού φαραγγιού που βρίσκεται ανατολικά του καταφυγίου. Προσοχή μην χάσουμε το μονοπάτι, καθώς το πεδίο είναι απότομο και αν πάρουμε λάθος κατεύθυνση θα βγούμε σε γκρεμίλες. Μόνα σημάδια που εντοπίσαμε, κάποια σποραδικοί κούκοι. Από εκεί συνεχίζει μερικώς χαραγμένο μονοπάτι στην αρχή και έπειτα εντελώς ασαφές με αραιή σήμανση μόνο κάποιες πλαστικές κορδέλες ή σακούλες δεμένες σε κλαδιά δέντρων. Η κατεύθυνση μόλις περάσουμε το φαράγγι είναι βορειοανατολική.
Κάνοντας στο τέλος μια μικρή τραβέρσα δυτικά μας βγάζει σε ένα ξέφωτο (προτεινόμενο μέρος για κατασκήνωση ανεπιφύλακτα). Εκεί πρέπει να προσέξουμε να μην χάσουμε το μονοπάτι γιατί δεν είναι διόλου ξεκάθαρο προς τα που συνεχίζει. Η κατεύθυνση είναι σχεδόν στροφή 180 μοιρών με το που βγούμε στο ξέφωτο, δηλαδή από ανατολικά σχεδόν δυτικά. Στην αρχή του μονοπατιού δεν υπήρχε καμία σήμανση, παρά ένα πλαστικό μπουκάλι σφηνωμένο σε ένα δέντρο. Ακολουθώντας τις πλαστικές ταινίες, που πλέον είναι ξεβαμμένες και κομμένες, διασχίζουμε ένα μικρό ρέμα και τραβερσάρουμε προς βόρεια όπου το μονοπάτι καλοχαραγμένο πια, κατηφορίζει σχετικά απότομα. Κάπου προς το τέλος πετυχαίνουμε σήμανση από μεταλλικές ταμπέλες με κίτρινα σημάδια στα δέντρα, τα οποία οδηγούν στο δρόμο, αν και πλέον όποιο κόψιμο προς βόρεια και να πάρεις θα σε συνατνήσεις το δρόμο. Μέχρι εδώ η διαδρομή από το καταφύγιο είναι κατηφορική εντελώς.
Από το δρόμο, η αρχή του μονοπατιού είναι ευδιάκριτη, αλλά αλίμονο, αν πιστεύει ο πεζοπόρος ότι είναι καλοσημαδεμένη μέχρι το τέλος. Εκεί υπάρχει και ένα σημάδι κόκκινο όπου ακολουθώντας το δρόμο σε βγάζει στο καταφύγιο. Εμείς συνεχίζουμε στο δρόμο προς το τέλος του σύμφωνα με το χάρτη, (κατεύθυνση βόρειο ανατολική). Έπειτα ο δρόμος είναι κατεστραμμένος εκεί που συναντιέται με την έξοδο φαραγγιού (έχει περάσει το ρέμα και έχουν πέσει ογκόλιθοι), αλλά μονοπάτι περνάει χωρίς πρόβλημα. Άγνωστο αν υπάρχει πρόβλημα με το πέρασμα του νερού τέλη χειμώνα και αρχή άνοιξης.
Το σημείο που σβήνει ο δρόμος είναι η Ζαπαντολάκκα (1:30 ώρα κατάβασης από καταφύγιο), όπου ούτε και εκεί βρήκαμε πηγή όπως αναφέρεται στο χάρτη. Ίσως βρίσκεται πιο χαμηλά. Πιο πριν κατά μήκος του δρόμου, υπήρχε σημείο ανεφοδιασμού νερού σε ώρα ανάγκης, με την έννοια ότι δεν είναι πηγή αλλά το νερό αναβλύζει από έδαφος και τσουλάει αργά προς την πλαγιά.
Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου, υπάρχουν δύο επιλογές. Ένα μονοπάτι καλοχαραγμένο στην αρχή του τουλάχιστον, οδηγεί προς Ξεροβούνι και στους καταρράκτες του Κρεμαστού. (Μονοπάτι ενδιαφέρον, το οποίο και θα περιγράψω σε άλλη διαδρομή). Το άλλο που ακολουθήσαμε βγάζει μέσω της τοποθεσίας Σταυρού στο λιβάδι της Καρίτσας. Η αρχή είναι καλοσημαδεμένη, (αν και στην αρχή φεύγει ένα μονοπάτι καλοχαραγμένο προς τα κάτω, όπως αναφέρεται στο χάρτη έχει ίδιο προορισμό και χρησιμοποιείται από κτηνοτρόφους). Λίγο πιο πέρα βγαίνουμε σε ξέφωτο, όπου είτε τελειώνει η σήμανση, (έχοντας κατά νου το ίδιο φαινόμενο στην προηγούμενη διαδρομή όπως το είδαμε από την ανάποδη), είτε εμείς την χάσαμε. (Σύμφωνα με το χάρτη η σήμανση είναι αραιή με κορδέλες έως ανύπαρκτη). Πηγαίνουμε κατά βούληση μέσα από το ελατοδάσος με γενική κατεύθυνση βόρεια (τραβερσάροντας προς το τέλος κάπως βόρειοανατολικά). Έπειτα από 45 λεπτά περίπου από τη Ζαπαντολάκκα, βρίσκουμε ένα ξέφωτο, όπου συναντάμε πάλι κάποιες κορδέλες, κοντά στην τοποθεσία Σταυρός, καθώς κατηφορίζουμε μια απότομη πλαγιά. (Απότομη κατάβαση από τα 1300 στα 1200, από εκεί η βόρεια κατεύθυνση γίνεται βόρειοδυτική). Με βάση αυτό το σημάδι, λίγο πιο κάτω βρίσκουμε, αραιή κίτρινη σήμανση, η οποία κάποια στιγμή γίνεται κιτρινοκόκκινη και πιο ευδιάκριτη.
Η σήμανση από εδώ και πέρα είναι διακριτική σε μερικά σημεία, και είναι εύκολο να χάσεις το μονοπάτι. Η κατεύθυνση όμως είναι πια βόρειο-βόρειοδυτικη με στόχο την κατάβαση της ράχης. Περνάμε από ένα σημείο όπου η θέα από τον βράχο προς τον κάμπο είναι πραγματικά όμορφη. Ακολουθώντας πάντα ίδια κατεύθυνση, καταλήγουμε εύκολα στο λιβάδι της Καρίτσας. (Από Ζαπαντολάκκα, περίπου 2 ώρες). Στάση μεγάλη για ξεκούραση, και ανεφοδιασμός νερού από σωλήνα που γεμίζει ποτίστρες ζώων. Αυτές βρίσκονται λίγο πιο δυτικά από το τοπογραφικό και κάτι κατασκευές και δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά όταν φτάσουμε στην Καρίτσα. Από εκεί αναζητήσαμε λανθασμένα το πέρασμα του φαραγγιού τελείως προς τα δυτικά των ποτιστρών, όπου υπήρχε ένα ψευτοκόκκινο σημάδι. Δυστυχώς κατάβαση από εκεί δεν ήταν εφικτή, ακόμα και να μην είχαμε σακίδια. Το μονοπάτι που τραβέρσαρε από την απέναντι πλευρά ήταν ευδιάκριτο και φαινόταν ότι πήγαινε τελείως στην άκρη του γκρεμού. Βλέποντας αυτό και διαβάζοντας το χάρτη, η υπόθεση μου είναι ότι το μονοπάτι πρέπει να ξεκινούσε βόρεια από τις ποτίστρες, ανεβαίνοντας προς το ελατοδάσος, και ψάχνοντας περάσματα αρκετά ψηλότερα από εκεί που προσπαθήσαμε εμείς.
Έτσι αφήσαμε την ιδέα αυτήν και κατηφορίσαμε το άλλο μονοπάτι, που θεωρητικά αναγράφεται στο χάρτη ότι βγάζει στα Λουτρά Υπάτης. Το μονοπάτι είναι και καλοσημαδεμένο και καλοχαραγμένο μέχρι το πρώτο ξέφωτο που συναντάμε, (ονομαζόμενο στο χάρτη ως Ανάερο). Από το τέλος του ξέφωτου, με κατεύθυνση ανατολική καλοχαραγμένο μονοπάτι αλλά όχι σημαδεμένο φεύγει προς Μεξιάτες (περίπου 40 λεπτά από Καρίτσα). Ενώ ορειβατικό καλοσημαδεμένο μονοπάτι, αλλά κακοχαραγμένο στην αρχή του και παιρνώντας από πυκνη βλάστηση κατηφοριζει προς Λουτρα Υπάτης. Εδώ το ελατόδασος χάνεται και σταδιακά μετατρέπεται σε πουρναροδάσος. Έπειτα από ενοχλητική κατάβαση μέσα από βελανιδιές και άλλα ενοχλητικά φυτά, (ήδη είχε αρχίσει να κλαδώνει και να κλείνει, δεν γνωρίζω την τωρινή του κατάσταση) φτάνουμε στη φουρνοσπηλιά όπου και υπάρχει συρμάτινη πόρτα, όπου είναι σχεδόν τα όρια του Εθνικού Δρυμού. Η κατάβαση συνεχίζεται, όπου θέλει λίγο προσοχή να μην μπερδέψουμε το μονοπάτι με τα γιδόστρατα. Από την φουρνοσπηλιά τραβερσάρει δυτικά και έπειτα κατηφορίζει με γενική κατεύθυνση βόρεια κάνοντας μικρές τραβέρσες. Καταλήγουμε στο ρέμα Καμαριώτη (περίπου 3 ώρες κατάβαση από Καρίτσα), όπου Οκτώβρη μήνα ήταν εντελώς ξερό και συνεχίζοντας από το ποτάμι δυτικά βγήκαμε σε χωματόδρομο. (Άγνωστο πάλι αν υπάρχει πρόβλημα με το πέρασμα, όταν υπάρχει κανονική ροή, τέλη χειμώνα και αρχή άνοιξης). Ακολουθώντας τον χωματόδρομο, και αφού περάσουμε πηγή, φτάνουμε έπειτα από 45 λεπτά περίπου στον κεντρικό δρόμο Υπάτης-Λιανοκλάδι, 300 μέτρα κάτω από το Αργυροχώρι. Με ότο-στοπ ή πεζοπορία (όπως εμείς) 20 λεπτών φτάνουμε και πάλι στην Υπάτη.
Κάνοντας στο τέλος μια μικρή τραβέρσα δυτικά μας βγάζει σε ένα ξέφωτο (προτεινόμενο μέρος για κατασκήνωση ανεπιφύλακτα). Εκεί πρέπει να προσέξουμε να μην χάσουμε το μονοπάτι γιατί δεν είναι διόλου ξεκάθαρο προς τα που συνεχίζει. Η κατεύθυνση είναι σχεδόν στροφή 180 μοιρών με το που βγούμε στο ξέφωτο, δηλαδή από ανατολικά σχεδόν δυτικά. Στην αρχή του μονοπατιού δεν υπήρχε καμία σήμανση, παρά ένα πλαστικό μπουκάλι σφηνωμένο σε ένα δέντρο. Ακολουθώντας τις πλαστικές ταινίες, που πλέον είναι ξεβαμμένες και κομμένες, διασχίζουμε ένα μικρό ρέμα και τραβερσάρουμε προς βόρεια όπου το μονοπάτι καλοχαραγμένο πια, κατηφορίζει σχετικά απότομα. Κάπου προς το τέλος πετυχαίνουμε σήμανση από μεταλλικές ταμπέλες με κίτρινα σημάδια στα δέντρα, τα οποία οδηγούν στο δρόμο, αν και πλέον όποιο κόψιμο προς βόρεια και να πάρεις θα σε συνατνήσεις το δρόμο. Μέχρι εδώ η διαδρομή από το καταφύγιο είναι κατηφορική εντελώς.
Από το δρόμο, η αρχή του μονοπατιού είναι ευδιάκριτη, αλλά αλίμονο, αν πιστεύει ο πεζοπόρος ότι είναι καλοσημαδεμένη μέχρι το τέλος. Εκεί υπάρχει και ένα σημάδι κόκκινο όπου ακολουθώντας το δρόμο σε βγάζει στο καταφύγιο. Εμείς συνεχίζουμε στο δρόμο προς το τέλος του σύμφωνα με το χάρτη, (κατεύθυνση βόρειο ανατολική). Έπειτα ο δρόμος είναι κατεστραμμένος εκεί που συναντιέται με την έξοδο φαραγγιού (έχει περάσει το ρέμα και έχουν πέσει ογκόλιθοι), αλλά μονοπάτι περνάει χωρίς πρόβλημα. Άγνωστο αν υπάρχει πρόβλημα με το πέρασμα του νερού τέλη χειμώνα και αρχή άνοιξης.
Το σημείο που σβήνει ο δρόμος είναι η Ζαπαντολάκκα (1:30 ώρα κατάβασης από καταφύγιο), όπου ούτε και εκεί βρήκαμε πηγή όπως αναφέρεται στο χάρτη. Ίσως βρίσκεται πιο χαμηλά. Πιο πριν κατά μήκος του δρόμου, υπήρχε σημείο ανεφοδιασμού νερού σε ώρα ανάγκης, με την έννοια ότι δεν είναι πηγή αλλά το νερό αναβλύζει από έδαφος και τσουλάει αργά προς την πλαγιά.
Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου, υπάρχουν δύο επιλογές. Ένα μονοπάτι καλοχαραγμένο στην αρχή του τουλάχιστον, οδηγεί προς Ξεροβούνι και στους καταρράκτες του Κρεμαστού. (Μονοπάτι ενδιαφέρον, το οποίο και θα περιγράψω σε άλλη διαδρομή). Το άλλο που ακολουθήσαμε βγάζει μέσω της τοποθεσίας Σταυρού στο λιβάδι της Καρίτσας. Η αρχή είναι καλοσημαδεμένη, (αν και στην αρχή φεύγει ένα μονοπάτι καλοχαραγμένο προς τα κάτω, όπως αναφέρεται στο χάρτη έχει ίδιο προορισμό και χρησιμοποιείται από κτηνοτρόφους). Λίγο πιο πέρα βγαίνουμε σε ξέφωτο, όπου είτε τελειώνει η σήμανση, (έχοντας κατά νου το ίδιο φαινόμενο στην προηγούμενη διαδρομή όπως το είδαμε από την ανάποδη), είτε εμείς την χάσαμε. (Σύμφωνα με το χάρτη η σήμανση είναι αραιή με κορδέλες έως ανύπαρκτη). Πηγαίνουμε κατά βούληση μέσα από το ελατοδάσος με γενική κατεύθυνση βόρεια (τραβερσάροντας προς το τέλος κάπως βόρειοανατολικά). Έπειτα από 45 λεπτά περίπου από τη Ζαπαντολάκκα, βρίσκουμε ένα ξέφωτο, όπου συναντάμε πάλι κάποιες κορδέλες, κοντά στην τοποθεσία Σταυρός, καθώς κατηφορίζουμε μια απότομη πλαγιά. (Απότομη κατάβαση από τα 1300 στα 1200, από εκεί η βόρεια κατεύθυνση γίνεται βόρειοδυτική). Με βάση αυτό το σημάδι, λίγο πιο κάτω βρίσκουμε, αραιή κίτρινη σήμανση, η οποία κάποια στιγμή γίνεται κιτρινοκόκκινη και πιο ευδιάκριτη.
Η σήμανση από εδώ και πέρα είναι διακριτική σε μερικά σημεία, και είναι εύκολο να χάσεις το μονοπάτι. Η κατεύθυνση όμως είναι πια βόρειο-βόρειοδυτικη με στόχο την κατάβαση της ράχης. Περνάμε από ένα σημείο όπου η θέα από τον βράχο προς τον κάμπο είναι πραγματικά όμορφη. Ακολουθώντας πάντα ίδια κατεύθυνση, καταλήγουμε εύκολα στο λιβάδι της Καρίτσας. (Από Ζαπαντολάκκα, περίπου 2 ώρες). Στάση μεγάλη για ξεκούραση, και ανεφοδιασμός νερού από σωλήνα που γεμίζει ποτίστρες ζώων. Αυτές βρίσκονται λίγο πιο δυτικά από το τοπογραφικό και κάτι κατασκευές και δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά όταν φτάσουμε στην Καρίτσα. Από εκεί αναζητήσαμε λανθασμένα το πέρασμα του φαραγγιού τελείως προς τα δυτικά των ποτιστρών, όπου υπήρχε ένα ψευτοκόκκινο σημάδι. Δυστυχώς κατάβαση από εκεί δεν ήταν εφικτή, ακόμα και να μην είχαμε σακίδια. Το μονοπάτι που τραβέρσαρε από την απέναντι πλευρά ήταν ευδιάκριτο και φαινόταν ότι πήγαινε τελείως στην άκρη του γκρεμού. Βλέποντας αυτό και διαβάζοντας το χάρτη, η υπόθεση μου είναι ότι το μονοπάτι πρέπει να ξεκινούσε βόρεια από τις ποτίστρες, ανεβαίνοντας προς το ελατοδάσος, και ψάχνοντας περάσματα αρκετά ψηλότερα από εκεί που προσπαθήσαμε εμείς.
Έτσι αφήσαμε την ιδέα αυτήν και κατηφορίσαμε το άλλο μονοπάτι, που θεωρητικά αναγράφεται στο χάρτη ότι βγάζει στα Λουτρά Υπάτης. Το μονοπάτι είναι και καλοσημαδεμένο και καλοχαραγμένο μέχρι το πρώτο ξέφωτο που συναντάμε, (ονομαζόμενο στο χάρτη ως Ανάερο). Από το τέλος του ξέφωτου, με κατεύθυνση ανατολική καλοχαραγμένο μονοπάτι αλλά όχι σημαδεμένο φεύγει προς Μεξιάτες (περίπου 40 λεπτά από Καρίτσα). Ενώ ορειβατικό καλοσημαδεμένο μονοπάτι, αλλά κακοχαραγμένο στην αρχή του και παιρνώντας από πυκνη βλάστηση κατηφοριζει προς Λουτρα Υπάτης. Εδώ το ελατόδασος χάνεται και σταδιακά μετατρέπεται σε πουρναροδάσος. Έπειτα από ενοχλητική κατάβαση μέσα από βελανιδιές και άλλα ενοχλητικά φυτά, (ήδη είχε αρχίσει να κλαδώνει και να κλείνει, δεν γνωρίζω την τωρινή του κατάσταση) φτάνουμε στη φουρνοσπηλιά όπου και υπάρχει συρμάτινη πόρτα, όπου είναι σχεδόν τα όρια του Εθνικού Δρυμού. Η κατάβαση συνεχίζεται, όπου θέλει λίγο προσοχή να μην μπερδέψουμε το μονοπάτι με τα γιδόστρατα. Από την φουρνοσπηλιά τραβερσάρει δυτικά και έπειτα κατηφορίζει με γενική κατεύθυνση βόρεια κάνοντας μικρές τραβέρσες. Καταλήγουμε στο ρέμα Καμαριώτη (περίπου 3 ώρες κατάβαση από Καρίτσα), όπου Οκτώβρη μήνα ήταν εντελώς ξερό και συνεχίζοντας από το ποτάμι δυτικά βγήκαμε σε χωματόδρομο. (Άγνωστο πάλι αν υπάρχει πρόβλημα με το πέρασμα, όταν υπάρχει κανονική ροή, τέλη χειμώνα και αρχή άνοιξης). Ακολουθώντας τον χωματόδρομο, και αφού περάσουμε πηγή, φτάνουμε έπειτα από 45 λεπτά περίπου στον κεντρικό δρόμο Υπάτης-Λιανοκλάδι, 300 μέτρα κάτω από το Αργυροχώρι. Με ότο-στοπ ή πεζοπορία (όπως εμείς) 20 λεπτών φτάνουμε και πάλι στην Υπάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου