Επιχειρηματικό Δαιμόνιο

Η παρέα βρίσκεται σε μπυραρία ("βάλε μπάρμπα", παραφρασμένο όνομα για ευνόητους λόγους) και ήδη βρισκόμασταν σε καλή φάση. Και ενώ έρχεται η παραγγελία της τρίτης μπύρας, καθώς χαζεύαμε τα μπουκάλια για να δούμε από που κρατάνε και τι περιέχουν, για κακή μου τύχη παρατηρώ ότι σε ένα μπουκάλι η χρονολογία της ημερομηνίας λήξης είναι χαραγμένη, κοινώς έχει εξαφανιστεί. Με την άδεια των άλλων, ζητάω να κάνουμε το τεστ γυφτιάς(ΤΓ). Δηλαδή τεστ για να διαπιστώσουμε, πως θα εξυπηρετήσει το μαγαζί τον πελάτη του σε ένα εμφανές πρόβλημα. Ειδαλιώς την κάνουμε γαργάρα, και αφήνουμε το μάγκα να πουλάει ενδεχομένως ληγμένες μπύρες.

Φυσικά το μπουκάλι είναι ακόμα γεμάτο, όταν ζητάμε ευγενικά να μας αλλάξουν το μπουκάλι, επειδή υπάρχει ένα πρόβλημα αναξοπιστίας στο θέμα της ημερομηνίας λήξης. Η σερβιτόρα φεύγει, και επανέρχεται λίγο αργότερα με ένα καινούριο. Τελικά σκέφτηκα θα περάσει το τεστ πανεύκολα, όταν η σερβιτόρα εκτοξεύει το διαμάντι: «Ξέρετε όμως αυτό το μπουκάλι θα το χρεωθείτε εσείς». Μάλιστα, μόλις της λέμε ότι έχει καμία βάση καθώς δεν είναι δική μας υπαιτιότητα, (δεν δοκίμασα την μπύρα, και ζήτησα να μου την αλλάξουν), πετάχτηκε σαν πορδή ο ιδιοκτήτης ή υπεύθυνος της μπιραρίας, που περίμενε από πίσω.
Καλώς τηνα την πέρδικα σκέφτηκα (που ήθελε να περπατήσει λεβέντικα), και άρχισε το δικό του παραμύθι. Μόλις του πετάμε την κουβέντα της αγορανομίας, εκεί υποχωρεί και λέει ότι θα μας χαρίσει την μπύρα. Συνεχίζουμε το στρίμωγμα, και του λέμε ότι είναι υποχρέωση του, και σε καμία περίπτωση δεν είναι δώρο. Και όταν ισχυρίζεται ότι έπρεπε εμείς να ζητάμε να ανοίγουν μπροστά μας την μπύρα, πριν μας πιάσουν τα γέλια με τα επιχειρήματα του, του πετάμε ότι αυτό είναι υποχρεώση του καταστήματος, και στην χειρότερη ταβέρνα να πας, τα αναψυκτικά και τις μπύρες τις ανοίγουν μπροστά σου. Φυσικά δεν την χρεώσε, γιατί το επόμενο βήμα θα ήταν να μας δώσει το μπουκάλι και να τον πάμε κατευθείαν αγορανομία, και εκεί θα βλέπαμε ποιος είχε δίκιο.

Δεν γνωρίζω αν η μπύρα ήταν ληγμένη, και ούτε που με νοιάζει. Όμως, από την στιγμή που το προϊόν του είχε πρόβλημα, έχει την υποχρεώση να εξυπηρετήσει τον πελάτη. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε ότι είχαμε κάνει ένα καλό λογαριασμό με φαγητά και τρίτο γύρο αλκοόλ, αλλά δεν σκέφτηκε σε καμία περίπτωση να καταπιεί τα δύο ευρώ, (που τόσο κόστιζει αυτό το μπουκάλι σε σουπερμάρκετ της γειτονιάς μου), για να μην δυσαρεστήσει τους πελάτες.
Τελικά, κατάφερε και μπήκε στην μαύρη λίστα των αποτυχημένων επιχειρηματιών. Όλα καλά και ωραία όσο του αφήνουμε το παραδάκι, αλλά μόλις κάτι τύχει, η γυφτιά αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο και η όμορφη εξυπηρέτηση γίνεται αρπαχτή της στιγμής. Θα είχε πλάκα όμως να έβλεπα τη φάτσα του σε περίπτωση που θα φεύγαμε με το επίμαχο μπουκάλι , και στη συνέχεια έσκαγε η αγορανομία.

Το δαιμόνιο του έλληνα επιχειρηματία δυστυχώς δεν περιόριζεται μόνο σε καφετέριες και εστιατόρια. Σε αυτό το θέμα, θα επανέλθω από προσωπικές εμπειρίες, στο χώρο των ηλετρονικών με τα ζητήματα εγγυήσεων, (εκεί πέφτει πολύ κοροϊδία), και φυσικά στο χώρο της ιδιωτικής τηλεφωνίας. Όμως και εμείς οι καταναλωτές έχουμε ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης, που δεν διεκδικούμε τα δικαιώματα μας από τους απατεώνες. Έχουμε συνηθίσει μάλλον στην πολιτική της σφαλιάρας και της αρπαχτής.