Με το αμάξι κινηθήκαμε προς Υπάτη. Αφού αφήσαμε το αμάξι στην κεντρική πλατεία, αρχίσαμε το περπάτημα. Το μονοπάτι αρχίζει ακριβώς πάνω από την πλατεία, από το δρόμο που φεύγει προς την κατεύθυνση του βουνού. Εκεί υπάρχει ένα κόκκινο σημάδι. Ανεβαίνοντας προς τα επάνω, υπάρχουν μερικά ακόμα σημάδια για να δείξουν το σωστό δρόμο. Στην συνέχεια το μονοπάτι είναι καλοσημαδεμένο σε γενικές γραμμές. Αφού περάσουμε από την εκκλησία και ανηφορίσουμε προς τα επάνω, (επίπονη ανάβαση), ο δρόμος στενεύει και γίνεται ένα μονοπάτι μεγάλου πλάτους και απότομης ανηφορικής κλίσης. Σε αυτό το διάστημα και για λίγο μετά, πουρνάρια και θαμνώδες βλάστηση κυριαρχούν στο τοπίο.
Μετά από λίγο όμως το μονοπάτι αρχίζει και τραβερσάρει την πλαγιά μέχρι να μπει στο ελατόδασος. Από εκεί το μονοπάτι είναι χαραγμένο βαθιά στο χώμα, σαν σκαμμένο. Περνάμε το εικονοστάσι, και βγαίνουμε στον κάμπο. Από εκεί δεν είναι ξεκάθαρο προς τα που πρέπει να ανηφορίσουμε. Είτε θα ακολουθήσουμε τον δρόμο, είτε ψάχνουμε για τον μεγάλο πλάτανο που αναφέρει ο οδηγός. Εμείς ακολουθώντας το ποταμάκι και αφού φτάσαμε στο τέρμα του, διαπιστώσαμε την λάθος πορεία, και περνώντας τα βράχια, ανηφορίσαμε προς τα επάνω κατά βούληση, με επίπονη ανάβαση, μέχρι που συναντήσαμε ένα κακοτράχαλο δρόμο και την συνέχεια του μονοπατιού. Από εκεί, η ανάβαση έχοντας κατεύθυνση ένα μακρινό φαινομενικό διάσελο, πότε τραβερσάρει ράχες και πότε τραβερσάρει για να κερδίσει ύψος. Στο πρώτο σχετικά μεγάλο ξέφωτο-λιβάδι, η γενική κατεύθυνση δεν αλλάζει (πάντα δυτικά, ίσια όπως μας βγάζει το μονοπάτι), γιατί υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε το μονοπάτι. Ύστερα και έχοντας κερδίσει αρκετό ύψος, βρισκόμαστε σε μια πλαγιά ξέφωτο. Από εκεί η Αμαλιόβρυση (μία πετρόκτιστη πηγή) δεν είναι μακρυά. Στον ορειβατικό χάρτη της Ανάβασης η πηγή αυτή αναφέρεται λανθασμένα πολύ πιο πριν. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο κοντά στην Περδικόβρυση απ’ ότι αναγράφεται στον χάρτη.
Κατόπιν κινούμαστε σε λιβάδι, και προσεκτικά ακολουθούμε τα σημάδια, όπου με ανάβαση της πλαγιάς. Αυτό το ανηφορικό μονοπάτι μας οδηγεί στο δρόμο, όπου βρίσκεται και η δεύτερη πηγή η Περδικόβρυση. Ο δρόμος αυτός συνδέει και το καταφύγιο με τις δύο πλευρές του βουνού και είναι γενικά πολυσύχναστος.. Και οι δύο πηγές, αν και μέσα Οκτώβρη, με μεγάλη περίοδος ανομβρίας, είχαν νερό. Το μονοπάτι συνεχίζει κόβοντας το δρόμο δύο φορές, και η σήμανση είναι καλή. Την τελευταία φορά που συναντάει το δρόμο, συνεχίζει πάνω σε αυτόν και αφού τον ακολουθήσουμε στρίβουμε έπειτα αριστερά σε δρόμο με ταμπέλες όπου οδηγεί στο καταφύγιο. Χρειαστήκαμε περίπου 5 ώρες, αφαιρώντας μια μεγάλη στάση 30 λεπτών.
Εκεί κατασκηνώσαμε και αφήσαμε τα συμπράγκαλα μας. Εγώ άφησα τον φίλο μου να ξεκουραστεί και συνέχισα για την κορυφή του Γρεβενού (2114). Ακολούθησα την κατεύθυνση του κεντρικού δρόμου, ο οποίος οδηγεί στο οροπέδιο της Οίτης, ονομαζόμενο Λιβαδιές. Το τοπίο είναι πανέμορφο, αν και ο δρόμος που τα διασχίζει φαίνεται καλοχαραγμένος και έχει ταμπέλες επαρχιακής οδού προς Παύλιανη και Καστανιά. Εκεί βρίσκονται επίσης και δύο αλπικές λίμνες, με νερό καθ’όλη τη διάρκεια του χρόνου. Στο σημείο αυτό, βρίσκεται μια πηγή και μία ολόκληρη κατασκευή για ξεκούραση και πικ-νικ υποθέτω.
Αφήνοντας τον «πολιτισμό» πίσω, έστριψα στα αριστερά (ανατολικά), σε ένα κατεστραμμένο δρόμο πια και ανηφόρισα προς την κορυφή Γρεβενό κατά βούληση. Πέρασα ανάμεσα από δύο μεγάλες συστάδες ελάτων. Κάπου κάπου βρισκόταν κάποιο σημάδι, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ήταν περιττά γιατί η κατεύθυνση ήταν ξεκάθαρη, αν και η πορεία στα τελευταία μέτρα είναι αρκετά απότομη σε βραχώδες έδαφος. Από την κορυφή η θέα ήταν όμορφη, προς Γκιώνα, Πύργο και τον κάμπο της Λαμίας. Βρισκόταν επίσης ένα τοπογραφικό και ένα αλεξικέραυνο.
Αφήνοντας τον «πολιτισμό» πίσω, έστριψα στα αριστερά (ανατολικά), σε ένα κατεστραμμένο δρόμο πια και ανηφόρισα προς την κορυφή Γρεβενό κατά βούληση. Πέρασα ανάμεσα από δύο μεγάλες συστάδες ελάτων. Κάπου κάπου βρισκόταν κάποιο σημάδι, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ήταν περιττά γιατί η κατεύθυνση ήταν ξεκάθαρη, αν και η πορεία στα τελευταία μέτρα είναι αρκετά απότομη σε βραχώδες έδαφος. Από την κορυφή η θέα ήταν όμορφη, προς Γκιώνα, Πύργο και τον κάμπο της Λαμίας. Βρισκόταν επίσης ένα τοπογραφικό και ένα αλεξικέραυνο.
Η κατάβαση της πλαγιάς πραγματοποιήθηκε από τον ίδιο δρόμο, αλλά μόλις έκοψα τον δρόμο, συνέχισα στο ρέμα προς τα κάτω και βγήκα πιο χαμηλά σε σύγκριση με την αρχή του κακοτράχαλου δρόμου. Από το καταφύγιο-κορυφή και πίσω χρειάστηκα μιάμιση ώρα. Το έκανα όμως πολύ αγχωμένα και βιαστικά γιατί φοβόμουνα μην με πιάσει η δύση στην πλαγιά. Κανονικός υπολογισμός πήγαινε-έλα χωρίς σακίδιο και τρέξιμο, 2:00-2:30 ώρες. Διανυκτέρευση σε σκηνή, έξω από το καταφύγιο με το κάμπο της Λαμίας ως μπαλκόνι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου