Στην Πόλη των Τρελών

Ξημερώνει μια απλή συνηθισμένη ημέρα, και ως συνήθως στο δρόμο μου προς το κέντρο, το λεωφορείο βρίσκεται κολλημένο στην κίνηση της Αθήνας. Όσο πιο γρήγοροι οι ρυθμοί τις πόλης, τόση πιο πολύ ώρα χαλάει ανούσια ο κόσμος της πόλης στους δρόμους. Σε αυτήν την τόσο αναζωογονητική και δημιουργική κατάσταση, εννοώντας τους ανήσυχους επιβάτες ενός λεωφορείου, όπου μπορεί κάποιος να ασχοληθεί είτε με λογοτεχνία, είτε με μουσική, είτε με την κοινωνικοποίηση μέσω κινητού ή μέσω του διπλανού. Εγώ προτίμησα την λιγότερη δημιουργική στάση και έγειρα το κεφάλι μου για να πάρω τον πρωινό μου ύπνο.

Όμως ποιος αναλογίζεται το δράμα του κακόμοιρου του οδηγού, καθώς το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ανάψει το τσιγάρο του και να περιμένει το ποτάμι να κυλήσει; Δεν προλαβαίνει ο άνθρωπος να πάρει την δεύτερη ρουφηξιά και μια φωνή από το βάθος ακούγεται να ειρωνεύεται: " Να μεταφέρετε όσοι έχετε συγγενείς σε Αμερική και Αυστραλία, ότι εδώ στο Γιουνανιστάν, ο οδηγός κάνει ότι γουστάρει μέσα στο λεωφορείο, όπως ας πούμε τσιγάρο".

Σουρρεαλιστικό πλάνο στον ατάραχο αρχικά οδηγό, όπου αναρωτιέται ποιος τόλμησε να πει την χώρα του Γιουνανιστάν, και φυσικά ούτε που απαντάει στην εύλογη παρατήρηση περί καπνίσματος. Αμέσως το λεωφορείο διχάζεται, και το μισό υποστηρίζει τον οδηγό και το άλλο μισό τον επιβάτη. Τα τσιγάρα μπλέκουν με τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη, ενώ καγκουρό "χοροπηδάνε" γύρω τους χαρούμενα. ¨Όταν οι άλλοι τρώγανε βελανίδια... εμείς καπνίζαμε μαζί με την Πυθία". Η φραστική αντιπαράθεση κινδυνεύει να μετατραπεί σε συμπλοκή μεταξύ επιβάτη και οδηγού, όταν επιτέλους ο δρόμος ανοίγει την κρίσιμη στιγμή οπότε αντιδρούν οι ψυχραιμότεροι και προχωράμε μπροστά.

Κάποιοι πρέπει να πάνε και στην δουλειά, ενώ άλλοι προσπαθούν να κοιμηθούν. "Έχουμε δρόμο μπροστά μας παιδιά, χαλαρώστε. Αν ήθελα να πλακωθώ, θα έπαιρνα το αυτοκίνητο μου και θα ξεσπούσα στον πρώτο άσχετο".
Είμαι σίγουρος, ότι ο καθένας έχει να διηγηθεί μια παρεμφερή ιστορία. Μόνο τον τελευταίο μήνα μου έχουν συμβεί τρεις περιπτώσεις: πότε με ψάρια, πότε με απότομη οδήγηση, πότε με τσιγάρο. Ανήμερα θεριά γινόμαστε όλοι, να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο, χωρίς προφανή λόγο. Μάλλον λόγοι υπάρχουν πολλοί, αλλά σίγουρα δεν φταίει ο κάθε άσχετος δίπλα μας. Ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη και ας σκεφτούμε λιγάκι πριν εκτονωθούμε.

Αν και ελπίδα για την Αθήνα δεν υπάρχει. Όπως μου είπε πρόσφατα μια φίλη, τι περιμένεις από μια πόλη που ο ήλιος ανατέλλει από τον Τρελό και δύει στο Δαφνί...