Αέρινη Κλεψύδρα

Με το ρολόι στο χέρι, και την αγωνία για την λάθος στιγμή, κατέβηκε στους δρόμους και ξεκίνησε να τρέχει χωρίς σταματημό. Όλα πρέπει να γίνουν το γρηγορότερο δυνατό και ότι και να κάνει, θα έπρεπε να είχε γίνει μια ώρα νωρίτερα τουλάχιστον. Ο χρόνος του τελειώνει ώρα με την ώρα.
Πρέπει να προλάβει να τρέξει στην στάση του μετρό, για να προλάβει να μπει στο πρώτο συρμό που ακούει να έρχεται, ενώ δεν έχει ακυρώσει ακόμα το εισιτήριο του. Θα σπρώξει για να βγει μπροστά από όλους, για να είναι ο πρώτος στις κυλιόμενες σκάλες τις οποίες και θα ανέβει με δυο δρασκελιές. Δεν μπορεί να περιμένει ούτε λεπτό. Κι όλο ανοίγει το βήμα του.

Είναι σίγουρος ότι θα αργήσει, και ότι όλα τα ρολόγια του κόσμου συνομωτούν εναντίον του. Αρπάζει το τιμόνι και οδηγάει σαν να τον καταδιώκουν δέκα περιπολικά. Αγωνιώντας μην χάσει την σειρά του στην κίνηση, περνάει κάθε πορτοκαλί προς κόκκινο φανάρι. Μόλις βρεθεί ανοιχτός δρόμος, θα επιταχύνει μανιωδώς όσο τον παίρνει, κάτι τον πιέζει να σπάσει το φράγμα του ήχου και να απογειωθεί, αλλά ποτέ δεν έχει υπολογίσει το επόμενο μποτιλιάρισμα. Δεν προλαβαίνει να απαντάει στο τηλέφωνο του, να απολαύσει την ώρα του φαγητού, να ... ,να γυρίσει να κοιτάξει γύρω του.

                      

Τρέχει κάθε στιγμή να είναι στην ώρα του, τρέχει συνεχώς για να προλάβει κάτι το οποίο ούτε και ο ίδιος δεν γνωρίζει. Νομίζει ότι γερνάει γρήγορα και η αγωνία του είναι να ισορροπήσει στην αιωνιότητα. Νοιώθει ότι βρίσκεται δεμένος στους δείκτες ενός σατανικού ρολογιού, που του κλέβει συνέχεια ώρες και λεπτά. Ξυπνάει και αισθάνεται ένα τεράστιο φορτίο να βαραίνει το μέλλον του. Όλα αυτά τα χιλιάδες δευτερόλεπτα που πρέπει να κουβαλήσει κι αυτήν την μέρα, μα στο δρόμο χύνονται και χάνονται σε άδειες και χωρίς ανάμνηση στιγμές. Φοβάται μην χάσει τον λογαριασμό, και δεν φοβάται ότι θα ξεχάσει, τι έκανε την προηγούμενη ημέρα και ίσως όλη του την προήγουμενη ζωή.

Οι εποχές περνάνε από μπροστά του με την ταχύτητα του φωτός, και όλες οι παρελθούσες στιγμές συνθλίβονται σε ένα παρόν που φεύγει. Δεν έχει πάρει χαμπάρι πότε ανθίζουν τα κυκλάμινα, ή πως έγινε και μίκρυνε ξανά η μέρα. Δεν τον νοιάζει πότε έχει νέα σελήνη, ή πότε έχει έκλειψη (εκτός αν το πουν στις ειδήσεις). Δεν κάθεται λεπτό να το σκεφτεί. Μα πως να τα καταφέρει, αφού δεν προλαβαίνει, δεν έχει καθόλου χρόνο. Είναι αυτή η ορμητικότητα που πηγάζει από μέσα του και δεν μπορεί να την ελέγξει. Το μόνο που ξέρει είναι ότι πρέπει να τρέξει, αλλιώς... (Αλήθεια αλλιώς τι;)
Αν και σε τούτους τους έντονους ρυθμούς, καταφέρνει και έχει τις σπάνιες στιγμές ηρεμίας του. Όπως όταν καθέται χαμένος μπροστά από την τηλέοραση, και τότε βλέπει άλλους να τρέχουν. Είτε όταν αδικείται και πρέπει να αντιδράσει, αλλά αυτός κάθεται ήρεμος και ατάραχος, (τυχαίνει πάντα να του βγαίνει όλη η κούραση σε τέτοιες περιπτώσεις). Είτε όταν πρέπει να φιλοσοφήσει λίγο τη ζωή του, εκεί το μυαλό δεν κινείται ούτε καν με ρυθμό χελώνας.

Η άμμος χύνεται αργά αργά από την κλεψύδρα, και τίποτα δεν γυρίζει τον κάθε κόκκο της στην προηγούμενη θέση του. Ο χρόνος δεν είναι χρήμα, ασχέτως αν τον έχουν συνδέσει οι ανθρώποι με αυτό. (Εξάλλου τα πάντα έχουν συνδεθεί με το χρήμα). Κάποιος είχε πει, ότι μόνο αν φτάσει κάποιος στην πραγματική ακινησία, μπορεί να πάει παντού, και έξω από το χρόνο.
Αλλά αυτός ο βιαστικός κάποιος βρίσκεται ανάμεσα μας, και μας χαμογελάει ειρωνικά. Πολλές φορές μάλιστα, μας παρασέρνει το ποτάμι των ανθρώπων που τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Άλλες φορές νομίζουμε ότι έχουν σημασία τα πέντε λεπτά. τρέχουμε και εμείς όλοι, άλλοι λιγότερο ίσως, άλλοι περισσότερο.Τουλάχιστον εύχομαι να φτάσουμε κάπου, κι ας φτάσουμε και αργοπορημένοι.