Φθινοπωρινή ισημερία, και τα σύννεφα μαζεύονται να παρελάσουν στον ουρανό για να δώσουν πνοή δροσιά στην καμένη πόλη. Οι ψιχάλες ξεκινάνε δειλά δειλά το πρώτο τους ταξίδι, και μας μουσκεύουν τα κεφάλια. Την προηγούμενη εβδομάδα δεν ήμασταν για μπάνιο; Πριν λίγες μέρες δεν έβραζες στο καμίνι των δρόμων; Κάνε υπομονή και οι ζέστες θα επιστρέψουν, χωρίς όμως πλέον τη γεύση του καλοκαιριού.
Με τον καιρό θα ασχολούμαστε τώρα, ενώ τόσα συμβαίνουν γύρω μας; Σημείωσε κάπου όμως, ότι ετούτη η χρονιά μας προσέφερε στη Νότια Ελλάδα, και τις τέσσερις εποχές μετά από πολύ καιρό. Ίσως να θέλαμε τον Σεπτέμβριο περισσότερο βροχερό και δροσερό, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε για ένα μήνα.
Φθινοπωρινή ισημερία, και η μελαγχολία μας αγκαλιάζει καθώς το καλοκαίρι γίνεται μια ανάμνηση, και μας φέρνει και πάλι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Γεμίζουμε εικόνες, μαζεύουμε ιστορίες, έτοιμοι να φύγουμε προς τα πίσω. Ο ένας πήγε εδώ, ο άλλος εκεί, ο φίλος που έμεινε πίσω...
Δειλά, δειλά σαν τις πρώτες ψιχάλες που αφήνουν τα σύννεφα, στάζουν αργά οι λέξεις για το κείμενο της πρόσφατης εξόρμησης μου. Και μια ιδέα καρφώνεται στο ξεροκέφαλο μου μυαλό. Εδώ θα ξεκινήσω να γράφω και γω τις σκέψεις μου, και καθημερινές ιστορίες Αθηναϊκής και μη, τρέλλας σε αραιά τακτά χρονικά διαστήματα για να χαζεύουν οι φίλοι μου, για να ανοίξω ένα παράθυρο επικοινωνίας στον ηλεκτρονικό κόσμο των ημερολογίων, και για να δώσω τροφή στους αργόσχολους. Άραγε θα προλαβαίνω να γράφω όσα θέλω; Άραγε θα ασχολούμαι με τούτο το παραμύθι;
Κάθε φορά είναι και η πρώτη φορά, κάθε φορά ίσως και η τελευταία, κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω.
Με τον καιρό θα ασχολούμαστε τώρα, ενώ τόσα συμβαίνουν γύρω μας; Σημείωσε κάπου όμως, ότι ετούτη η χρονιά μας προσέφερε στη Νότια Ελλάδα, και τις τέσσερις εποχές μετά από πολύ καιρό. Ίσως να θέλαμε τον Σεπτέμβριο περισσότερο βροχερό και δροσερό, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε για ένα μήνα.
Φθινοπωρινή ισημερία, και η μελαγχολία μας αγκαλιάζει καθώς το καλοκαίρι γίνεται μια ανάμνηση, και μας φέρνει και πάλι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Γεμίζουμε εικόνες, μαζεύουμε ιστορίες, έτοιμοι να φύγουμε προς τα πίσω. Ο ένας πήγε εδώ, ο άλλος εκεί, ο φίλος που έμεινε πίσω...
Δειλά, δειλά σαν τις πρώτες ψιχάλες που αφήνουν τα σύννεφα, στάζουν αργά οι λέξεις για το κείμενο της πρόσφατης εξόρμησης μου. Και μια ιδέα καρφώνεται στο ξεροκέφαλο μου μυαλό. Εδώ θα ξεκινήσω να γράφω και γω τις σκέψεις μου, και καθημερινές ιστορίες Αθηναϊκής και μη, τρέλλας σε αραιά τακτά χρονικά διαστήματα για να χαζεύουν οι φίλοι μου, για να ανοίξω ένα παράθυρο επικοινωνίας στον ηλεκτρονικό κόσμο των ημερολογίων, και για να δώσω τροφή στους αργόσχολους. Άραγε θα προλαβαίνω να γράφω όσα θέλω; Άραγε θα ασχολούμαι με τούτο το παραμύθι;
Κάθε φορά είναι και η πρώτη φορά, κάθε φορά ίσως και η τελευταία, κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου