Τίτλοι Τέλους

Η σοροκάδα φαίνεται πλέον να κοπάζει, κι έμεινα μόνος να μετράω τις καταστροφές που άφησε πίσω της. Πολλές σκέψεις, πολλά λόγια, τα γράφω και τα σβήνω, τα γράφω και τα σκίζω. Ένα κομμάτι σου εδώ, ένα κομμάτι σου εκεί, περπατάω και σκοντάφτω συνέχεια πάνω τους.Ένα ακόμα όνειρο που χαράζαμε σε θαμπωμένο τζάμι.

Μερικές σκισμένες σελίδες:
...Μετράς τα δάχτυλα ξανά και ξανά. Όταν έδειχνες τα αστέρια, κι εκείνα άγγιζαν το πέπλο της σελήνης, ψηλάφιζαν το ζεστό σώμα σου, κι όλο το βάρος της ύπαρξης αλάφραινε...
...Δεν τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου, δεν έχει όνομα τούτη η θλίψη. Βουβός κι αμέτοχος, αφουγκράζομαι τον πόνο, να κινείται από το νου στα βαθύτερα σημεία της συνείδησης. Μια ταλάντωση χωρίς αρχή και τέλος, ένας κύκλος που με περικυκλώνει για να...
...Μέσα στο φως θα ψάξω να βρω το τέλος, μέσα στο σκοτάδι θα αναζητήσω την γραμμή του γαλαξία, μέσα στη θάλασσα θα παστώσω τον πόνο μου...
...Παλεύω με την σκιά μου, για να μην αφήσω την καταιγίδα που κουβαλάω να πέσει πάνω σου. Θα φωνάξω μέσα από τις βροντές, και μόλις ξεσπάσει η μπόρα θα κυλήσω μαζί με το ρέμα προς τη θάλασσα. Θα πάρω το σαλιγκάρι μου και θα φύγω...

Ήταν το τέλος;
Όχι.
Μήπως, ήταν η αρχή;
Ούτε.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πια, από που ξεκινάει, που καταλήγει. Τα έχω μπερδέψει και τρέχω σαν τρελός να προλάβω το καράβι. Το τρένο το έχω χάσει προ πολλού. Καινούριο μονοπάτι φαίνεται μπροστά στο βάθος, αλλά μέχρι να φτάσω εκεί θα ξεσκιστώ να περάσω από τα βάτα, και τα ξερόκλαδα. Φορτώνω τα σακίδια στην πλάτη μου και ξεκινάω την πορεία.

Και μόλις βραδιάσει, και μόλις το φεγγάρι δύσει, μαζί με τον καλό μου φίλο θα πορευτούμε στα βραδινά μονοπάτια του κάβου Μαύρου. Από εκεί, στην δική μας βράχινη άκρη θα δώσουμε μια γερή βουτιά "τσιτσίδη".