Αντάμωση στ' Αστέρια

Έφτασα όταν είχε φύγει, και είχε εξαφανιστεί κάθε ίχνος της παρουσία του. Ήρθα αρκετά καθυστερημένα και άρχισα να βρίζω την κακή μου τύχη. Κοίταξα στον ουρανό και ευχήθηκα να βρισκόμουν δίπλα του, χαμένος στα αστέρια. Τώρα όμως δεν έβλεπα κανένα γύρω μου να ρωτήσω, παντού φαινόταν να υπάρχει ένα στρώμα σκόνης. Τελικά, μήπως τα είχα φανταστεί όλα αυτά;

Κάποτε είχε τρέξει στην έρημο για να κρυφτεί από την καθημερινότητα. Εκεί χωρίς σύννεφα και χωρίς βροχή, με την δίψα για τα αστέρια έψαχνε να βρει τρόπους να αποδράσει από την γήινη βαρύτητα. Τώρα είχε τυφλωθεί από τα φώτα, και δεν μπορούσε να ακούσει καμία φωνή πια, μέσα σε όλη την φασαρία. Έπιασε να πάρει ένα τελευταίο τηλέφωνο. Σε λίγο θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση. Ποτέ δεν την άντεχε, γι’ αυτό κι έκλεινε τα αυτιά του να μην την ακούει.

.

Σε ποια στάση να κατέβω; Πλησιάζω, έχω ελπίδες με τόσο λίγο χρόνο, άραγε; Έχω αγχωθεί τρελά, αν και ξέρω ήδη ότι είμαι αργοπορημένος. Τουλάχιστον, ας μην είναι πολύ αργά, να προλάβω να του κουνήσω το χέρι, να ξέρει ότι την κράτησα την υπόσχεση μου. Γιατί να περνάει τόσο γρήγορα η ώρα, όταν στέκομαι ακίνητος; Ελπίζω μόνο να μην λυπηθεί, αν δεν τον προλάβω. Εξάλλου, ξέρω ότι θα βρεθούμε, όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτό. Και τότε θα μπορεί να μου γρινιάξει για όλα.

Η νύχτα πλέον χαμογελούσε. Ο γαλαξίας είχε χαράξει εδώ και καιρό σημάδι στην καρδιά του, σαν να κολυμπούσε ήδη σε αυτό γάλα της Ήρας, που δεν πρόλαβε να γευτεί ο Ηρακλής. Τελευταίοι ελέγχοι, και σε λίγο θα ταξιδεύε προς την κατεύθυνση των ονείρων του. Επιβιβάζεται στην κάψουλα του, ρίχνει μια τελευταία ματιά στην αίθουσα αλλά δεν βλέπει κανένα γνώριμο πρόσωπο. Χωρίς να μετανοιώσει, πατάει για τελευταία φορά στο γήινο έδαφος, δεν χρειάζεται πια το σταθερό χώμα. Είναι έτοιμος να καβαλήσει την πρώτη ακτίνα φωτός και να πορευτεί στην απεραντοσύνη.

.
Βρίσκομαι στριμωγμένος σαν σαρδέλα στο λεωφορείο. Σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να το πάρω. Είναι εκείνες οι στιγμές που ό,τι κι αν αποφασίσω θα είναι η χειρότερη επιλογή. Ελπίζω αυτός να αντέξει ψυχολογικά εκεί πέρα στριμωγμένος. Σίγουρα θα είναι καλύτερα να μην γυρίσει πίσω. Πάντοτε του πήγαινα κόντρα, προσπαθούσα να τον πείσω ότι δεν έχει δίκιο. Κάποτε θα στεναχωριόμουν και θα φώναζα. Τώρα πια κατάλαβα.

Ο πλανήτης μίκραινε συνεχώς, και φαινόταν τόσο χαριτωμένος από το διάστημα. Ποιος μπορούσε να φανταστεί τι συνέβαινε εκεί κάτω... Σε λίγο θα ξεκολλούσε από την γήινη βαρύτητα. Εκείνη την ώρα έστειλε σήμα στον σταθμό του ότι όλα πάνε καλά, ώστε για λίγο να κατέβαζε τους διακόπτες. Η κούκιδα έσβησε από τις οθόνες της γης. Μακρυά από όλες τις σκοτούρες του πλανήτη, έσκιζε τον ουρανό.

.

Το κινητό χτυπάει δαιμονισμένα, και είμαι σίγουρος ότι δεν είναι για καλό. Το βγάζω από την τσέπη μου και βλέπω το νούμερο του, αλλά μόλις το σηκώνω η οθόνη σβήνει. Δεν έχω καθόλου τύχη πλέον, ούτε καν με την μπαταρία. Το λεωφορείο έχει αργήσει. Τι ώρα θα έρθει, τι ώρα θα φτάσω; Ο διπλανός μου στη στάση ανάβει τσιγάρο, αλλά ούτε κι αυτό το κόλπο φαίνεται να πιάνει. Ξέρει ότι έρχομαι;

Αν αλλάξει πλευρό ίσως ο ύπνος γίνει πιο γλυκός. Ετούτη η νύχτα μοιάζει ατελείωτη, και όσα αστέρια κι αν μετρήσει, ξέρει ότι δεν θα χαράξει. Σταμάτησε η γη να γυρίζει άραγε; Ο Μπελντεγκέζ του Ωρίωνα φαίνεται να έχει κολλήσει στο μέσο της ουράνιας σφαίρας. Το κοκκινωπό χρώμα του προδίδει την ηλικία του, ακόμα και τ’ αστέρια γερνάνε. Του έρχεται στο μυαλό εκείνη η ξεχασμένη υπόσχεση, και σκέφτεται προς στιγμήν να γυρίσει πίσω.

Τελευταία στιγμή τον θυμάμαι. Με είχε ειδοποιήσει ότι σήμερα θα γίνονταν όλα. Θέλω απλώς να τον χαιρετήσω πριν απογειωθεί για τα βάθη του διαστήματος. Συγγνώμη αν αργήσω, μακάρι όμως όχι, αρκεί να μην έχει πολή κίνηση. Εκτός αυτού, πρέπει να τηρήσω και μια παιδική υπόσχεση. Για άλλη μια φορά τρέχω στο δρόμο...

Καληνύχτα, θα ήθελε να ευχηθεί και σε μένα και σε όλους. Όμως, όσο αναλογίζεται τον κόσμο, τόσο στριφογυρίζει χωρίς να μπορεί να ησυχάσει. Δεν έχει ένα παραμύθι να πεί στον εαυτό του να αποκοιμηθεί. Στο τέλος κάπου θα με συναντήσει. Ακόμη κυνηγάει κομήτες...