Όλυμπος (Α' Μέρος)

1η ΜΕΡΑ: Γκορτσιά-Μπάρμπα-Πετρόστρουγκα-Σκούρτα-Οροπέδιο Μουσών

Επιστροφή στο μυθικό βουνό, στον Όλυμπο. Όσο περιέργο κι αν ακούγεται, δεν αποτελεί βουνό με μεγάλη έκταση και όγκο. Το ανάγλυφο του όμως, καθώς πετάγεται από την θάλασσα σχηματίζει απότομες κλίσεις και σχηματίζει πολλές κορυφές άνω των 2600 μέτρων. Εκτός από την ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, κουβαλάει στις ράχες του και την κατοικία των δώδεκα θεών, γεγονός που του δίνει ξεχωριστή σημασία στους σημερινούς πεζοπόρους. Γι'αυτό το λόγο αποτελεί το βουνό με την υψηλότερη επισκεψιμότητα στον ελληνικό χώρο.

Ενδιαφέρον αποτελεί το γεογονός ότι από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι είχαν φτάσει στα ψηλές ζώνες του. Ανασκαφές έχουν αποκαλύψει σπασμένα αγγεία, νομίσματα και υπολείμματα από καμμένα ζώα στον Άγιο Αντώνιο, και δείγματα προσφορών στον Προφήτη Ηλία! Αν και πρέπει να σημειώσουμε ότι σχεδόν κάθε ψηλό βουνό του ελληνικού χώρου, είχε συνδεθεί με κάποιο θεό, είτε ως τόπος καταγωγής του, είτε ως τόπος προσωρινής διαμονής.

Η επίσκεψη μας στο μυθικό όρος σχεδιάζεται εδώ και καιρό. Κάποιες φορές μας τυχαίνουν δουλειές, κι άλλες ο άστατος καιρός αποτελεί εμπόδιο. Ο Όλυμπος είναι γνωστός στους ορειβάτες για τις αλλαγές διάθεσης που παρουσιάζει. Μπορεί να συναντήσεις όλες τις εποχές σε μία ημέρα. Όταν επικρατούν συνθήκες αστάθειας στην ατμόσφαιρα και θέλουμε να τον ανέβουμε, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. Είναι συνηθισμένο να χιονίσει στα ψηλά, ακόμα και καλοκαίρι. Ενώ καταιγίδες μπορούν να εμφανιστούν ξαφνικά από καθαρό ουρανό.
Το πρόγραμμα που σχεδιάσαμε αποτελεί σχεδόν αντιγραφή της πορείας που είχαμε πραγματοποιήσει πριν οχτώ χρόνια, –και είχε οδηγήσει επιτυχώς στην κορυφή του Μύτικα, εμένα, τον αδερφό μου και δύο καλούς μας φίλους. (Από τότε δεν τον τίμησα πολλές φορές). Αυτή τη φορά είμαστε τρεις. Το πρόγραμμα είναι ρευστό, αφήνοντας ένα κενό αυτοσχεδιασμού για την ημέρα του Σαββάτου, καθώς δεν γνωρίζουμε που θα βρούμε να κοιμηθούμε. (Ίσως πορεία προς Ζωνάρια, ίσως Ε4 στο φαράγγι Εννιπέα). Αυτό συμβαίνει, γιατί έχουμε ήδη κάνει κράτηση για Παρασκευή, αλλά για Σαββάτο δυστυχώς δεν υπήρχε διαθέσιμο κρεβάτι στο καταφύγιο Χρ.Κάκκαλος, οπότε όπως έρθει.

Ξεκινάμε με την καλύτερη διάθεση, και φτάνουμε Πέμπτη βράδυ. Απίστευτο αλλά η ταβέρνα που αποφασίζουμε να μπεκροπιούμε είναι η ίδια, με εκείνη που τα είχαμε πιει πριν οχτώ χρόνια με τα παιδιά. Έπειτα οδηγούμε στην Γκορτσιά ή Διασταύρωση (1100 μ.), και στήνουμε σκηνή στον ανοιχτό χώρο, που χρησιμοποιείται ως πάρκιν. Αν και βρισκόμαστε στα μέσα Οκτωβρίου, η νύχτα είναι ζεστή και κάνουμε έναν γλυκό ύπνο.

Χαράματα σηκωνόμαστε και ξεκινάμε την πορεία μας με ελάχιστο φως. Μετά όμως από μισή ώρα ο ήλιος ανατέλει και μας χαρίζει απλόχερα το φως του. Έτσι ξεδιπλώνεται μπροστά μας όλη η μαγεία των χρωμάτων. Ένα δάσος που αποτελείται κυρίως από οξιές και μαυρόπευκα. Σε όλη την διαδρομή το μονοπάτι είναι εμφανώς σημαδεμένο, και αρκετά καλοχαραγμένο, –καθώς διέρχονται και μουλάρια που ανεβάζουν προμήθειες στα καταφύγια. Η ανάβαση μέχρι την κόψη Μπάρμπα είναι στο μεγαλύτερο μέρος ήπια (1:00). Κάνουμε στάση, απολαμβάνουμε την πανδαισία χρωμάτων και τρίβουμε τα μάτια μας για να ξυπνήσουμε. Νομίζουμε ότι ακόμα ονειρευόμαστε, καθώς σε πολλά σημεία οι πρωινές ακτίνες τρυπάνε τις πυκνές φυλλωσιές και δημιουργούν ένα παραμυθένιο σκηνικό. Το μονοπάτι αρχίζει να ανηφορίζει σταθερά και πλησιάζοντας την Κόκκα η ανάβαση γίνεται έντονη. Αφού περάσουμε την πηγή Κολοκυθιές, (δεν ελέγξαμε αν είχε νερό), ανεβαίνουμε στην θέση Κόκκα. Από εδώ αρχίζει επίπονη ανάβαση που ακολουθεί την κόψη, ενώ το δάσος αλλάζει μορφή καθώς οι οξιές εξαφανίζονται και κυριαρχεί ένα σπάνιο είδος δασικής πεύκης, το ρόμπολο (κορμός θυμίζει έλατο, φύλλωμα θυμίζει πεύκο). Η ανηφορική πορεία μας οδηγεί αρχικά στον Στράγκο, όπου υπάρχει ξεραμένη πηγή. Εδώ υπάρχει διακλάδωση με αρκετά μονοπάτια. Ένα από αυτά οδηγεί στην σπηλιά Ιθακήσιου, όπου διέμενε και ζωγράφιζε ο ομώνυμος ζωγράφος.
Άλλο ακολουθεί παλιά υλοτομική διαδρομή, που μέσα από πυκνό δάσος συναντάει αρκετά πιο χαμηλά το Ε4, ενώ υπάρχει και η παραλλαγή της απευθείας ανάβασης στα Σκούρτα με το χαρακτηριστικό όνομα, "Ανάθεμα". Εμείς διαλέγουμε την κύρια χάραξη που οδηγεί στην θέση Πετρόστρουγκα, όπου σχετικά πρόσφατα έχει κτιστεί ένα αρκετά μεγάλο καταφύγιο (περίπου 3:00). Το καταφύγιο ανάγκης είναι ανοικτό, και προσφέρει δυνατότητα διαμονής με στρώματα και τζάκι, αν και ο χώρος είναι αρκετά βρώμικος.

Μετά από μικρή στάση για φαί και ξεκούραση, η πορεία μας αλλάζει και από βόρεια γίνεται δυτική. Περνάμε πάνω από τις πρόχειρες στάνες, γελάμε με την ταμπέλα που πουλάει «τοπικά» προϊόντα, και ανηφορίζουμε γλυκά μέσα από πυκνό δάσος ρόμπολα. Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1930 μέτρων, και η ατμόσφαιρα αρχίζει και ψυχραίνει, παρά τις μάταιες προσπάθειες του ήλιου.

Ανεβαίνοντας προς Σκούρτα

Καθώς προβάλλουμε στο αλπικό τοπίο, η συννεφιά έχει κυριαρχήσει και χαμηλή νέφωση περιορίζει την ορατότητα μας. Το μονοπάτι αποκτάει πάλι έντονη κλίση, και φιδοσερνεται σε γυμνή ράχη. Για καρφί ανάβαση υπάρχει κι ένα μικρό κόψιμο, που είναι ακριβώς απέναντι από την κύρια ράχη. Ανεβαίνοντας προς Σκούρτα κυριαρχεί αραιή ομίχλη και μας εμποδίζει να απολαύσουμε την θέα, που είναι εκπληκτική (όπως θυμάμαι από την διαδρομή του 2000). Φτάνουμε στο υψομετρικό κολωνάκι της Σκούρτας ,2475 μ., (1:30 από Πετρόστρουγκα), όπου σταματάει η ανάβαση και ξεκινάει η πορεία στον Λαιμό.

Όπως αποκαλύπτει και το όνομα, η περιοχή είναι ένα μικρό πέρασμα μεταξύ απότομων πλαγιών και ατελείωτων γκρεμών. Ευτυχώς το μονοπάτι είναι αρκετά πλατύ, και δεν εμπνέει προβλήματα ανησυχίας, αν και πρέπει να προσέχουμε τα βήματα μας σε κάποια σημεία. Στο τέλος του Λαιμού, αρχίζει η τελευταία ανάβαση που οδηγεί στο πέρασμα του Γιόσου. Αν και το μονοπάτι, προσφέρει έντονες συγκινήσεις με τη θέα προς τις βραχώδεις κόψεις, εμείς καλυμμένοι από σύννεφα χαζεύουμε απλώς τις πρώτες χιονούρες στον απέναντι γκρεμό, και σε λίγο πατάμε τα πρώτα χιόνια. Διασχίζουμε το «γνωστό» πέρασμα του Γιόσου, (όπου έχει τεχνητώς διανοιχτεί, αλλιώς θα χρειαζόταν αναρρίχηση) και βγαίνουμε στο Ορόπεδιο των Μουσών. Η ομίχλη αν και έχει αραίωσει, δεν λέει να διαλυθεί, μας αφήνει να πάρουμε κλεφτές ματιές στο τοπίο. Αν και ο στόχος για διαμονή είναι το καταφύγιο Κάκκαλος, διαλέγω πορεία προς το το καταφύγιο του ΣΕΟ, όπου υπάρχει μια τζαμαρία, ανοιχτή ως καταφύγιο ανάγκης, όπου κάνουμε μια στάση (2:45 ώρες από Πετρόστρουγκα).

Ο Λαιμός όπως φαίνεται από τον Προφήτη Ηλία

Χαζεύουμε τα μουλάρια να φτάνουν στο απέναντι καταφύγιο, και να φέρνουν τις προμήθειες που πρόκειται να καταναλώσουμε το βράδυ. Λίγο μετά θα προβάλλει και ένας μοναχικός ορειβάτης, ολιγομίλητος και Βραζιλιάνος. Εμείς ξεκουραζόμαστε και λίγο αργότερα ανεβαίνουμε στην διπλανή κορυφή του Προφήτη Ηλία (2787μ). Πόσο ψηλά πρόκειται να φτάσουμε άραγε; Ο ουρανός καθαρίζει σιγά σιγά, και το στεφάνι ξεπροβάλλει μεγαλόπρεπο, χιονοσκέπαστο για άλλη μια φορά εν μέσω φθινοπώρου. Κάνω μια γρήγορη ανάβαση μόνος μου και στην κορυφή της Τούμπας, όπου η θέα προς Καζάνια και κόψης Σκολιού είναι φοβερή.

Κατεβαίνουμε και πίνουμε το ζεστό τσάι μας στο καταφύγιο. Βρίσκουμε κρεβάτι, γνωρίζουμε και τους άλλους ορειβάτες που έχουν ανέβει στο εντωμεταξύ. Όμως ακόμα είναι νωρίς, και δεν μπορούμε να κάτσουμε άπραγοι. Πριν οχτώ χρόνια, είχαμε συνεχίσει προς Μύτικα, διασχίζοντας το χιονισμένο μονοπάτι του Στεφανιού και σκαρφαλώνοντας το εκτεθειμένο λούκι. Τώρα πάμε μια βόλτα προς την ίδια κατεύθυνση χωρίς να πάμε προς Ζωνάρια. Ρίχνουμε μια ματιά στα Καζάνια, όπου η ψυχή μας γεμίζει δέος και αγριάδα. Ύστερα γυρίζουμε προς την πλευρά απ’ όπου ήρθαμε και ανεβαίνουμε στο ύψωμα πλησίον του καταφυγίου, όπου κάποιοι ανήσυχοι ορειβάτες ή προσκόποι έχουν κατασκευάσει τρεις μεγάλους πέτρινους σωρούς, (και γι’ αυτό το ονομάσαμε Τρεις Τσούμπες).
Κοινώς περπατάμε άλλη μία ώρα, για να καταλήξουμε οριστικά στο καταφύγιο όπου και αράξαμε πραγματικά. Αφού συζήτησαμε τα σχέδια μας, τρώμε και κουβεντιάζουμε ιστορίες με άλλους. Το δικό μας σχέδιο της επόμενης ημέρας είναι το μονοπάτι γνωστό ως το «Κοφτό», και κατάληξη στο καταφύγιο Αγαπητός ή Ζολώτα, –όπως είναι πιο γνωστό. Αναλόγως διαθεσίμοτητας κρεβατιών, διαλέγουμε και διαδρομή. Το κρύο έρχεται μαζί με τη νύχτα, και ξαπλώνουμε για να μαζέψουμε δυνάμεις.

Ο θρόνος του Δία, ή αλλιώς το Στεφάνι