Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Βάρκα Γιαλό

Αφού μας λένε ότι βουλιάζουμε, είπα κι εγώ να πάρω τα δικά μου μέτρα μου, κι έτσι πήρα "βάρκα". Αλλά επειδή λεφτά για βενζίνη δεν υπάρχουν, την διάλεξα με κουπί. Όσο μπορώ να τρώω και να περπατάω, θα μπορώ και να κωπηλατώ και να επιπλέω. Ας το ρίξουμε στην πλάκα, για να ξεφύγουμε από το "τέλος του κόσμου", που μας πλασάρουν οι επαγγελματίες καταστροφολόγοι (με το αζημίωτο φυσικά).

Και το ονομα αυτού: Τσιπουράκι

Στην μαγεία των καθρεπτισμών

Με διάθεση κόντρα στον καιρό ανεβάζω εικόνες από την βαρκούλα μου, που την βάφτισα πρώτα στο γλυκό νερό, κι αργότερα σε θαλασσινό. (Ευχές δεχόμαστε ακόμα). Με το "Τσιπουράκι" στο πέλαγος, όλο και κάπου θα φτάσω, αρκεί να υπάρχει διάθεση για κουπί, και διάθεση για απόλαυση της διαδρομής.



Κι έτσι κλείνοντας τα αυτιά στις σειρήνες της δουλείας (από όπου κι αν προέρχεται αυτή), θυμάμαι και θυμίζω ότι η άνοιξη έχει μπει πλέον για τα καλά, δηλαδή ευκαιρία να πάρουμε πάλι τα όρη και τα βουνά, λίμνες και θάλασσες.
Ένα γέλιο θα τους θάψει., σκέφτομαι και κωπηλατώ... Οι παλιότεροι θα το λέγαν αλλιώς: "Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν".

Θαλασσινά Βαφτίσια

Στραβός είναι ο γιαλός...

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Χρησμός ενός Πνιγμού

Η καλικατσού ορμήνεψε, τρία φεγγάρια θα περιμένεις... Μα πριν ολοκληρώσει την πρόταση, βούτηξε και χάθηκε από προσώπου θαλάσσης, αναζητώντας την άκρη του πέλαγους. Χωρίς όμως να αφήσει ένα σημάδι στον ουρανό, ένα φτερό στον άνεμο, ένα κοχύλι στην ακτή. Κι έτσι έμεινα με την απορία... Από πότε θα πρέπει άραγε να ξεκινήσω να μετρώ, καλοκαιρινά ή φθινοπωρινά, από την ισημέρια ή από τα ηλιοστάσια; Με τέτοιο χρησμό έφυγα και πήρα το δρόμο πλάι στο γκρεμό.


Ο γάιδαρος κυλίστηκε στα χόρτα και γκάρηξε με τρομερή ένταση για να σημάνει το τέλος του παιχνιδιού. Σταμάτησε μονάχα όταν τον χάιδεψα μεταξύ των δύο μεγάλων του ματιών. Τον κοίταξα με βλέμμα μεθυσμένο, κι αυτός φάνηκε να συγκατανεύει ότι ετούτη η νύχτα μυρίζει γυναικείο ιδρώτα. Πορεύσου χωρίς σαμάρι και συνέχισε τα γκαρίσματα σου, για να ανατριχιάσουν τα σύννεφα και να σκιαχτούν οι ανέμελες αυταπάτες.
Τα φασκόμηλα άνθισαν στα χέρια σου, κι η ρίγανη πασπάλισε τα χείλη σου. Πάλι παραμιλάει ο ήλιος με τη θάλασσα, πάλι παραπατάω σε αστροφεγγιές. Ας βουτήξω στα κρύα νερά για να συνέλθω και να θυμηθώ... Φύτεψα σε κάθε άγονη πλαγιά μια ελιά και διέσχισα τα βράχινα περάσματα ακολουθώντας τις κατσίκες. Κι από την άκρη του αόρατου μονοπατιού, όρμηξα στον ουρανό για να τον σκίσω στα δυό, αλλά κόπηκα εγώ. Άσε τις ανυπόμονες ανάσες μας να χαράξουν τις πέτρες, και μαζί θα σφίξουμε τις γροθιές μας στον αέρα, για να μπορέσουμε να πούμε ότι κάποτε περάσαμε κι εμείς από εδώ.


Το γατί πλησίασε διστακτικά, μα ύστερα παραδόθηκε στα χάδια. Έφερε μια μαλλιαρή καλημέρα στην παραλία της γαλάζιας προσμονής. Μυρίζει το τσάι μου και τρώει το τσουρέκι μου. Χωρίς παράπονο, κυλιέται στην άμμο και γουργουρίζει, και βγάζει ένα απαλό ρυθμό και με προετοιμάζει, γιατί ξέρει ότι το βράδυ θα χορέψω στο δικό της ρυθμό...


Με κερί από μέλι φώτισα τούτες τις ανοιξιάτικες αναμνήσεις, και περπάτησα ώρες, αναζητώντας την καλικατσού. Αλλά η απάντηση ήρθε από αλλού, πίσω από την ανατολή του ήλιου, σε χώρα μακρινή. "Τρία χλωμά φεγγάρια θα περιμένεις, και το πιο λαμπρό δεν θα εμφανιστεί στον ουρανό. Θα κρυφτεί ανάμεσα στα δάχτυλα σου, θα στριμωχτεί στο στέρνο σου, θα έρθει σαν σβούρα στο μυαλό σου".
Κι ύστερα εμφανίστηκε η σαύρα, ακίνητη, να λιάζεται στον ήλιο...


Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Ψέματα από τα Παλιά

Ακουμπισμένος στην κουπαστή του πλοίου, αγναντεύω το παρελθόν μέσα από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, μέσα από ανοιξιάτικα ταξίδια σε νησιά αγαπημένα. Θα μπορούσε να είναι πριν 30, 15, 5 χρόνια, και θέλω να ελπίζω ότι θα μπορούσε να είναι και του χρόνου, και μετά δέκα χρόνια, και πιο μετά... Ας επαναλαμβάνεται η ίδια εικόνα, κι ας φυτρώνει σαν λουλούδι ξανά και ξανά. Ας μείνει δεμένη μαζί με τα χρώματα της άνοιξης, ας συνεχίζει να κουβαλάει την μυρωδιά της εαρινής ισημερίας.
Πότε το καράβι χοροπηδάει σε αξέχαστες φουρτούνες, και πότε πλέει σε θάλασσες από γυαλί. Πότε είναι ο βοριάς που μας την στήνει στο Κάβο-Ντόρο, και πότε ο νοτιάς που μας χορεύει στον Μέρμηγκα. Κι ΌΧΙ, δεν κουράζομαι να βλέπω τον ορίζοντα να ανεβοκατεβαίνει, τα λιβάδια της θάλασσας να πλημμυρίζουν την διονυσιασμένη ύπαρξη μου.
Κι όσο η θάλασσα έρχεται και με φορτίζει, τόσο αναπολώ πασχαλινές μυρωδιές που έχουν σβήσει από καιρό. Τα σοκολατένια αυγά λιώσανε ξεχασμένα στις καλοκαιρινές τσέπες, οι λαμπάδες γίνανε κροτίδες να βαράνε στο ψαχνό... Όμως το κεφάλι μου μένει ασάλευτο στην κουπαστή να ατενίζει τον ορίζοντα, με την ίδια περιέργεια, με τις ίδιες αναπάντητες ερωτήσεις. Μπροστά μου το βλέμμα αγκαλιάζει το γαλάζιο χρώμα, παλεύει να γαληνέψει την τραχιά επιφάνεια που απλώνεται στις φρέσκες αναμνήσεις, και δεν αφήνει όρμους προσέγγισης, ευκολοχώνευτα παραμύθια για νωθρές αγκαλιές. Χρειάζονται ακόμη αρκετά μποφόρ, και πολλά ναυάγια...


Πιάνω ένα γράμμα από τα παλιά, όταν και πάλι ακολουθούσα τις μέλισσες και τα μυαλά παίρναν αέρα. Αντιγράφω κομμάτια του, όταν η λανθάνουσα θερμότητα προμήνυε τις επερχόμενες καταιγίδες, όπως η άνοιξη προμηνύει τον χειμώνα. Φίλε συγγνώμη, που το ξαναστέλνω γυμνό στον ήλιο, αλλά χρειάζομαι μια φωνή από το παρελθόν για να με συνεφέρει στο παρόν. Το κόβω, και το ράβω λιγάκι, χωρίς όμως να προσθέσω τίποτα, και το στέλνω κλεισμένο στα ψωμάκια με τα κόκκινα αυγά:

"Η άνοιξη μπαίνει με ορμητική ταχύτητα και σαρώνει τα πάντα. Οι πάγοι του χειμώνα υποχωρούν, και τα κρύα χιόνια γίνονται ορμητικοί χείμαρροι. Και όπως η γη ξυπνάει και τροφοδοτεί ζωή, έτσι ξυπνάνε και τα αρχέγονα αισθήματα του ανθρώπου. Εκείνος ζαλίζεται, παραπατάει, προσπαθεί να κλείσει τα αυτιά του στα καλέσματα των σειρήνων, προσπαθεί να μείνει στην ωραία ευθεία πορεία του... Εγώ όμως δεν τα πολεμάω, αφήνομαι να με ρουφήξουν, αφήνομαι να ερωτευτώ τον ήλιο και τα χρώματα, αφήνομαι να παρασυρθώ απο τις σειρήνες και να τσακιστώ στα βράχια, τραγουδώ και φωνάζω, παίζω με τις πεταλούδες. Και οι γύρω μου τριγύρω φωνάζουν για άλλη μια φορά: "πάει αυτός τρελάθηκε..." Η μιζέρια είναι ένα βήμα πιο πέρα, αρκεί να κλείσεις τα μάτια και να κάτσεις στην σκιά. Δεν την θέλω τώρα όμως, δεν την χρειάζομαι, πρέπει να ανοίξω τα φτερά μου, και να γυρίσω τον κόσμο εικοσί εννιά φορές...

...Και την απάντηση εγώ δεν τη βρήκα, και ούτε πρόκειται. Είμαστε στην σπηλιά του Πλάτωνα, και βλέπουμε τις σκιές των πραγμάτων, αλλά δεν μπορούμε να διακρίνουμε μορφές και χρώματα. Άρα όλες οι απαντήσεις που δίνουμε ενέχουν τον κίνδυνο σφάλματος. Φτιάχνουμε μοντέλα, κοσμοθεωρίες, ορθολογικές εξηγήσεις, βάζουμε ονόματα και ταμπέλες σε καταστάσεις, δίνουμε απαντήσεις για να επιβιώνουμε μέσα την αβεβαιότητα της ζωής. Αλλά πάντα κάτι συμβαίνει και καταρρέουν όλα. Όπως τα καστράκια και οι μύλοι, που φτιάχναμε στην άμμο, την μία μέρα ήταν γεμάτοι ζωή και υποσχέσεις ατελείωτης ώρας παιχνιδιού, και την άλλη μέρα, ένας σωρός από άμμο που την παρέσερνε ο αέρας στις τέσσερις κατευθύνσεις του ορίζοντα. Βρήκες την απάντηση, μέχρι την επόμενη διαψευση, και την επόμενη "πιο σωστή" απάντηση...



...κι η ευθεία είναι βαρετή και μονότονη...
...τα πάντα συμβαίνουν εκτός ισορροπίας...
...είτε πρόκειται για ιστορίες που σε θλίβουν, είτε πρόκειται για ιστορίες που σε χαροποιούν. Όλα αυτά μας μαθαίνουν, μας πληγώνουν, μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε, να αντιδρούμε, να...
...μας γεμίζουν συναισθήματα, πάθος και πόθους, δηλαδή τα σπουδαιότερα συστατικά του χυμού της ζωής. Η ισορροπία σημαίνει θάνατος, στασιμότητα, μη εξέλιξη. Πάντα την αναζητάς σαν το χαμένο παράδεισο, αλλά δεν υπάρχει και δεν πρέπει να την βρείς. Τα πάντα συμβαίνουν εκτός ισορροπίας, και στο μυαλό μου τώρα παίζουν θεωρίες από την θερμοδυναμική...

(Και σαν διαχρονική ατάκα προσθέτω και το κλείσιμο, κι ας με συγχωρέσεις φίλε που δεν ήρθα τελικά τότε).
...δεν δίνω καμία υπόσχεση για το ταξίδι που με προσκαλείς. Φυσικά και θα ήθελα να είμαι μαζί σας, και να το πάμε μαζί, αλλά μέχρι τότε δύσκολα να σχεδιάσω και να το κλείσω..."