Ντουρντουβάνα

Τα βουνά ποτέ δεν τα ανεβαίνεις μια φορά. Γυρίζεις απο εδώ κι από εκεί, γεμίζοντας εικόνες και εμπειρίες. Κάθε ένα έχει την δικιά του μαγεία, και στο κάθε ένα δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα το ξαναδω άλλη μια φορά. Βλέπω φωτογραφίες και το μυαλό αρχίζει να κάνει σχέδια για μια νέα επίσκεψη.

Πλησιάζοντας την κορυφή

Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που είχα ανέβει τελευταία φορά στη Ντουρντουβάνα. Μάλιστα τότε είχαμε κατασκηνώσει στο διάσελο κυνηγού, κι είχαμε ανέβει και στις γύρω κορυφές καθώς είχαμε αρκετό χρόνο να τριγυρίσουμε. Ύστερα επανήλθα χειμώνα (Ιανουάριος 2008) για να την δώ στολισμένη στα χιόνια, κι αυτήν περιγράφω παρακάτω.
Η διαδρομή μας ξεκινάει από την τεχνητή λίμνη Δόξας, μια όμορφη τοποθεσία λίγο πάνω από τα Καλύβια Φενεού. Μόλις περάσουμε το εκκλησάκι που έχουν φτιάξει σα νησάκι στη λίμνη, συναντάμε ταμπέλα που δείχνει την αρχή του μονοπατιού, προς ένα χωματόδρομο στα αριστερά μας. Η Ντουρντουβάνα στέκει ακριβώς από πάνω μας και είναι ντυμένη στα λευκά.

Από εκεί ανηφορίζουμε προς τα επάνω, και συναντούμε ένα καλοστρωμένο χωματόδρομο που οδηγεί σε στάνη, και μια πηγή. Από εδώ, θαυμάζουμε την Ζήρεια απέναντι μας, και μαγεύομαστα από την στρώση των νεφών, που καλύπτουν τον κάμπο του Φενεού.
Εκεί τελειώνει ο δρόμος και μας φέρνει σε μια τσιμεντένια δεξαμενή. Προσοχή, δεν είναι ξεκάθαρη η αρχή του μονοπατιού. Δεν πρέπει να συνεχίσουμε στην μικρή συνέχεια του δρόμου. Αλλά ακριβώς από την δεξαμενή φεύγει μονοπάτι που ανηφορίζει προς τα επάνω μέσα σε πευκοδάσος. Μόλις το βρούμε θα βρούμε και τα κόκκινα σημάδια που είναι βαμμένα σε όλη την διαδρομή. Συναντούμε μικρό ρέμα που τροφοδοτείται από τα χιόνια που λιώνουν αργά αργά.

Θάλασσα Νεφών

Το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο και με συνεχή ανάβαση μας βγάζει σε δασικό δρόμο, (1 ώρα περίπου). Εκεί κάνει ένα μικρό κόψιμο και μας βγάζει πάλι στον ίδιο δρόμο και στην τοποθεσία γνωστή ως διάσελο του Κυνηγού, το οποίο χωρίζει την Ντουρντουβάνα από τον ορεινό όγκο του Χελμού. Από εδώ έρχεται ένα άλλο μονοπάτι από την δυτική πλευρά, (κίτρινη σήμανση) που οδηγεί στον οικισμό Ζαρέλια.

Διάσελο Κυνηγού

Αφήνουμε το δρόμο, και ακολουθώντας το μονοπάτι (νότια πορεία) αρχίζει η επίπονη ανάβαση προς κορυφή μέσα από ελατοδάσος. Η θέα είναι μοναδική αν και η χαμηλή νέφωση πολλές φορές παρεμβάλλεται στο ορεινό τοπίο. Σύντομα το ελατοδάσος αραιώνει, και το χιόνι γίνεται πιο πυκνό. Έπειτα από μια ώρα κι ένα τέταρτο περίπου από το διάσελο του Κυνηγού φτάνουμε στο διάσελο μεταξύ των δύο ψηλών κορυφών. Από εδώ η κορυφή (2109 μ.) απέχει μόλις δέκα λεπτά. Σύνολο για κορυφή (3:30 ώρες), λαμβάνοντας υπόψη ότι είχαμε τα χιόνια για να ανοίξουμε δρόμο. Φτάνουμε εκεί αλλά το κρύο είναι διαπεραστικό, και γυρίζουμε στα πιο χαμηλά για στάση και φωτογραφίες.
Επιστροφή από την ίδια διαδρομή και μεταμόρφωση του τοπίου, καθώς τα σύννεφα υποχωρούσαν κι η λίμνη εμφανιζόταν να καθρεφτίζει τα βουνά. Μια πανέμορφη διαδρομή, σε αρκετά κοντινή απόσταση από την Αθήνα. Αποδράστε ελεύθερα.

Τεχνητή λίμνη Δόξας

Στην Αναμονή

Περίμενε ώρα στο τραπέζι, πίνοντας αργά την μπίρα του και παρατηρώντας τον κόσμο. Ο μαθητής του δεν είχε έρθει την ώρα που έπρεπε, φαινόταν ότι θα καθυστερούσε. Αυτός χαλάρωσε, χωρίς να ενοχληθεί διόλου, και έκανε νόημα για να παραγγείλει ένα δεύτερο ποτό.

Έπιασε ψιλή κουβέντα με τον σερβιτόρο, ο οποίος φαινόταν να μιλάει πιο θερμά από το κανονικό. Κάποια στιγμή, αποφάσισε να τον ρωτήσει τι θα ήθελε. Αυτήν την ερώτηση δεν μπορούσε να την απαντήσει ποτέ, αν και σήμερα θα προτιμούσε ένα χρονοδιακοπτόμετρο. Προτίμησε να μην ζητήσει τέτοια πράγματα, οπότε σκέφτηκε τι θα έπινε στην συνέχεια.

"Ας το γυρίσουμε στο κρασί", είπε ευγενικά, αλλά δεν είχε τύχη και το γκαρσόνι του αντιπρότεινε σανγκριά. Τότε προτίμησε το κονιάκ, αλλά δεν υπήρχε πεντάστερο, παρά μόνο τριάστερο. Διάολε, αν ήταν να φτιάξει ένα κέικ στο στομάχι του θα το σκεφτόταν. Τώρα απλώς ήθελε κάτι να ευχαριστηθεί κι ο ουρανίσκος. Τότε αναρωτήθηκε αν υπάρχει ένα ρούμι... "Τι, πώς, ούτε ρούμι;"

Σε άλλη περίπτωση θα έχανε την υπομονή του, αλλά θυμήθηκε ότι ήταν σε καφε-ζαχαροπλαστείο, οπότε οι δικές του απαιτήσεις ήταν παράλογες. Αλλά τέτοιες ώρες ο εγκέφαλος λαχταρούσε αλκόολη, κι όχι γλυκόζη. Είχε ακούσει ότι η ζάχαρη βοηθάει τις εγκεφαλικές λειτουργίες, δηλαδή και την σκέψη. Λοιπόν τώρα, δεν ήθελε να σκεφτεί παρά μονάχα να κάψει κανένα τέτοιο κύτταρο. Λίγο οινόπνευμα θα έφτανε για να κατευνάσει τις λογικές λειτουργίες. Δεν μπορούσε να χρησιμοποιεί την τετράγωνη λογική άλλο, με τελική κατάληξη να συγκρούεται με τις φαινομενικά παράλογες διασυνδέσεις της καθημερινότητας. Αισθανόταν το μυαλό να αρχίζει την λειτουργία του, "άντε ρε φίλε να χαρείς την ελαφρότητα σου, φέρε μου ένα ούζο".

Κοίταξε το ρολόι του, και φαινόταν πλέον ότι τον είχαν στήσει. Ίσως τελικά να μην ερχόταν καθόλου. "Μάλιστα, τι κάνουμε τώρα;" Φαινόταν πιο πιθανό το μάθημα να γύριζε σε μπεκροκατάσταση. Θα έπαιρνε και κανένα φίλο τηλέφωνο, και θα συνεχίζαν σε κανένα μπαρ. Μια φωνή από το διπλανό τραπέζι διέκοψε τους συνειρμούς του. "Αχ θεούλη μου, γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά", αναρωτήθηκε η κοπέλα δίπλα, που καταβρόχθιζε παράλληλα μια βάφλα αδηφάγα. Μήπως το πρόβλημα της ήταν το φαΐ ή έπνιγε το πρόβλημα της με μια υπερβολική δόση ζάχαρης.

Δεν έμαθε την απάντηση, ήπιε μια γουλιά από το ούζο, και της χαμογέλασε για της δείξει την κατανόηση του, κι ότι δεν χρειαζόταν να κοιτάει μόνο πάνω από το πιάτο της, αλλά και γύρω της. Έγειρε έπειτα στην καρέκλα, έπιασε το στιλό κι άρχισε να γράφει τούτη την ιστορία. "Ελπίζω ν' αργήσει λίγο ακόμη".

Προτελευταίος Λαχνός

Δεν ξέρω πως μου ήρθε, αλλά καθώς έβγαινα από τα έγκατα της γης εκείνο το συνηθισμένο πρωινό σκέφτηκα να αγοράσω λαχείο. Ο λαχειοπώλης καθόταν ατάραχος έξω από το σταθμό του Μετρό και είχε κρεμασμένα τα πολύχρωμα χαρτάκια του. Κάθε χαρτάκι κι ένας μαγικός αριθμός, κι ο καθένας μια υπόσχεση για άφθονο χρήμα. Δεν χρειάζεται καθόλου κόπου, δεν χρειάζεται καμία καλή ιδέα, δεν χρειάζεται τίποτα. Μόνο λίγη καλή τύχη και τότε θα πιάσεις την "καλή", όπως ο καθένας φυσικά την φαντάζεται. Περιττό να σημειώσω ότι δεν χρειάζεσαι λίγη τύχη, αλλά τύχη βουνό, (μεγαλύτερο κατά πολύ από αυτά που ενίοτε ανεβαίνω).

Κοντοστάθηκα, ζύγισα τις πιθανότητες, που ήταν συντριπτικά εναντίον μου κι αποφάσισα ότι δεν αξίζει τον κόπο. Αλλά αφού ξέρω ότι δεν θα κερδίσω, τότε γιατί τελικά το αγόρασα; Μάλλον γιατί αυτό που έχουν απλωμένο με μανταλάκια, δεν είναι χαρτονομίσματα, ούτε επιταγές. Αλλά τούτο το χαρτάκι που κρέμεται σαν πλυμμένη κάλτσα και πουλάνε είναι η ελπίδα, η ψευδαίσθηση της μοναδικής ευκαιρίας. Όσο διαρκεί η αναμονή, αισθάνεσαι ότι ίσως κάτι γίνει, ίσως κρατάς τον πρώτο λαχνό, ίσως γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και βρεθείς εσύ από πάνω. Κι όλα αυτά τόσο απλά κι εύκολα, με ένα χαρτάκι που δεν κοστίζει παραπάνω από δύο μπύρες.
Μέχρι να γίνει η κλήρωση και να λυπηθείς που οι στατιστικές επιβεβαιώνονται, (από τις ελάχιστες φορές ίσως). Κι όλα αυτά τα χρήματα, που πληρώνω για την ελπίδα του πρώτου λαχνού, τα μαζεύει μονάχα ένας κι εξαφανίζει σε μια στιγμή όλες τις ελπίδες των άλλων. Μου θυμίζει την επιβεβαίωση της λανθασμένης πάντα πληρωμής εις βάρος σου. Δηλαδή είναι το πιο πιθανό (εως βέβαιο) να σε καλέσει η εφορία να πληρώσεις κάποιο επιπλέον ποσό λόγω εσφαλμένου υπολογισμού, παρά να σου παρέχει κάποιο ποσό από λανθασμένη επιστροφή φόρων.

Με αυτήν την ελπίδα πορευόμαστε πολλές φορές στη ζωή. Όταν όλα πάνε χάλια, κι όμως βαθιά μέσα μας νομίζουμε ότι σύντομα θα αλλάξουν όλα δια μαγείας. Κάποια στιγμή θα βγει το ουράνιο τόξο, κάποια στιγμή... Ποτέ δεν κάθομαι να σκεφτώ, πόσες φορές μας κληρώνει στην ζωή μας: για το αν θα αρρωστήσουμε ή θα είμαστε υγιής, για το αν θα αγαπήσουμε, για το αν θα ζήσουμε. Κάθε μέρα μας κληρώνει, κι όποιον πάρει ο χάρος...

Κράτησα τον πολύχρωμο λαχνό και τον έριξα ακατάστατα στην τσάντα μου. Σίγουρα όταν θα γίνει η κλήρωση θα τον έχω ξεχάσει. Μετά από αρκετές μέρες θα τον θυμηθώ και θα τον κοιτάξω από περιέργεια. Μπας και; Μπα, ούτε ένα φράγκο δεν κατάφερα να πάρω. Αλλά την στιγμή που τον αγοράζω χαίρομαι, λες και κέρδισα ήδη. Αφήνω τις ψευδαισθήσεις μου να παίξουν με την τύχη μου και θα πιστέψω ότι όλοι μπορούν να βγουν κερδισμένοι σε τούτο το παιχνίδι.

Κι ύστερα για παρηγοριά σκέφτομαι ότι, όταν αγοράζω λαχείο, ένα μέρος των χρημάτων καταληγει στον συμπαθητικό λαχειοπώλη, που στέκεται χαμογελαστός και δεν μπαίνει ποτέ στον πειρασμό να κρατήσει όλα τα λαχεία μήπως τυχόν ένα από αυτά κερδίσει το αμύθητο ποσό. Αρκείται στο μικροποσό που του αναλογεί από το μικρό αυτό χαρτάκι. Δε νομίζω να τον πειράξει ποτέ, αν μάθει ότι ένα από τα δικά του λαχεία ήταν ο πρώτος λαχνός.
Μάλλον αυτός θα είναι το προτελευταίος λαχείο που θα αγοράσω, αφού τουλάχιστον άλλον ένα θα πάρω στο μέλλον. Πάντως, όταν κερδίσω τον πρώτο λαχνό, δεν θα ξεχάσω κανένα. Πρώτα απ' όλα θα αρχίσω να μοιράζω δεσμίδες στους αναγνώστες του Blog ετούτου, (για όσους αντέχουν και με διαβάζουν ακόμα). Μπείτε σε λίστα αναμονής, και κερδίστε λοιπόν τζάμπα ελπίδα.
Σημείωση: Αν εξαφανιστώ ξαφνικά, σημαίνει ότι τελικά κέρδισα και τα ξέχασα όλα τα παραπάνω...