Μα δεν μπορείς να επιστρέψεις πίσω ακόμη, χαζεύεις τα σύννεφα καθώς πλέουν σε ένα γαλάζιο ουρανό και τα μάτια σου αρνούνται να προσαρμοστούν στο γκρίζο φόντο. Κοιτάζεις τις άσπρες τούφες που λάμπουν και μοιάζουν να χορεύουν, καθώς δημιουργούνται και καταστρέφονται, όσο οι αστάθειες κυριαρχούν σε όλη την ατμόσφαιρα.
Ο αέρας είναι τόσο ηλεκτρισμένος, που νοιώθεις ότι ο επόμενος κεραυνός θα πέσει πάνω σου. Να είναι άραγε όλα αυτά χαρακτηριστικά του καιρού, ή μήπως πηγάζουν από τα σωθικά σου; Όμως μια δύναμη σε έλκει στα έγκατα της πόλης, εκεί που όλες οι εποχές είναι οι ίδιες, προσπαθεί να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κλεφτές ματιές στα χρώματα του δειλινού που αφήνεις στον πάνω κόσμο, και έστω για λίγο βάφουν τον ουρανό με τις αποχρώσεις της μοναξιά σου.
Μέχρι να εμφανιστείς ξανά στην επιφάνεια, φθινοπωρινή βροχή έρχεται ακάλεστη και σκορπίζει το καλοκαίρι στους υπονόμους. Πόσο θα ήθελες να μυρίζει χώμα.. Αντ' αυτού, μια περίεργη μυρωδιά ιδρώτα και δροσιάς αναδίδεται από τα διψασμένα τσιμέντα.
Δεν θυμάσαι ποιος σε έπεισε να γυρίσεις τόσο γρήγορα, αλλά σίγουρα εσύ φταις που τον άκουσες. Όμως έχεις ήδη αρχίσει να επεξεργάζεσαι τον τρόπο για να διακτινιστείς στην επόμενη ισημερία. Θα περάσεις τον χειμώνα μέσα από μια μαύρη τρύπα και θα εμφανιστείς την άνοιξη με λουλούδια στα μαλλιά.
Εκεί στην άκρη του ουρανού θα περιμένεις το σύννεφο του χαμού, την ώρα που η καταιγίδα ετοιμάζεται να βροντήξει στο κεφάλι σου, την στιγμή που η βροντή κυλάει σαν άδειο βαρέλι σε κατηφόρα. Τότε δεν πρόκειται να τρέξεις να κρυφτείς, με μια γαλήνια προσμονή θα κάτσεις να υποδεχτείς τα στοιχειά της φύσης για να φύγεις μαζί τους.
Αλλιώς κάθε λεπτό που παραμένεις κολλημένος σε τούτους τους δρόμους, τρέχεις κι ένα βήμα πιο γρήγορα. Κάθε ώρα που μένεις πίσω αρχίζει και βαραίνει, αποκτώντας αξία παραμονής. Πριν καλά καλά το καταλάβεις, θα βλέπεις την βροχή και θα τρέχεις να την αποφύγεις. Αν μείνεις λίγο παραπάνω, τότε σίγουρα θα ξαναγίνεις και πάλι ένα συστατικό από την τρέλα της πόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου