Ηλιοβασίλεμα Σεπτέμβρη

Δεν προλαβαίνω να λείψω λίγες μέρες κι ο κόσμος παίρνει ανάποδη στροφή. Βρίσκομαι στη θάλασσα μίλια μακρυά, και τα βουνά της Αττικής τυλίγονται και πάλι στις φλόγες το ένα μετά το άλλο, αφήνοντας άλλο ένα καρβουνιασμένο κομμάτι από την ψυχή της πόλης. Περπατάω στο βουνό, απολαμβάνονας τις ευωδιές καθώς ανακατεύονται οι μυρωδιές από το θυμάρι και το φασκόμηλο, χαζεύοντας τα αμπέλια φορτωμένα σταφύλια πριν τον τρύγο. Κι όταν η νύχτα με βρίσκει στο χωριό μαθαίνω ότι βρισκόμαστε σε εκλογική τροχιά. Φοβάμαι πλεον να ρίξω βουτιά, μην τυχόν και έχουν ψηλώσει τα βράχια, κι εγώ το μάθω στον αέρα... 
Τυλιγμένος στα φθινοπωρινά σύννεφα, αφήνομαι στη νοσταλγία του καλοκαιριού, που φαίνεται να σβήνει τα χνάρια του στην άμμο. Ένα κομμάτι μου μένει πίσω στο νησί, που στάζει μέλι και τέτοια εποχή αξίζει να το νοιώσεις και πάλι να αναπνέει το δικό του αέρα. Και τότε ξέθαψα ένα παλιό κείμενο, το οποίο τροποποιήσα ολίγον (για όσους το είχαν διαβάσει και παλιότερα). 
...

Το φθινόπωρο μας ταξιδεύει μακριά, ρίχνει την πνοή του και την ανάσα του στις μνήμες μας. Καθώς κυλάει ο ήλιος όλο και πιο γρήγορα στο απέραντο πέλαγος, χάνουμε τον προσανατολισμό, βουλιάζουμε στη μέση μιας χρονικής τρικυμίας. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας γίνoνται κεραμικές φιγούρες σε τουριστικά μαγαζιά, τα οικόσιτα ζώα φόντο σε καρτ-ποστάλ. Τα γκαρίσματα προέρχονται πια από αλλού.
Όλες αυτές οι ζωές λιώσαν από μόχθο, ιδρώτα και κάποιοι τις μετατρέπουν σε γραφικότητα και μακρινή ανάμνηση. Που τσούλησες χρόνε της ερημοσύνης σου και της ατελείωτης μοναξιάς; Γέρασαν τα μοντέρνα κτίρια και χάσκουν κοιτώντας κουρασμένα τη θάλασσα.
Τα μικροαστικά όνειρα λύγισαν και ένα ποτάμι από όλο τον κόσμο σάρωσε συνήθεις και παραδόσεις αιώνων. Δύο γενιές χρειάστηκε να περάσουν, για να μεταμορφωθεί το κτήμα σε οικόπεδο, η κακομοιριά σε καλοτυχία, η φιλοξενία σε τουρισμό. Το χώμα στέναξε και τα χωράφια μείνανε χέρσα, τα αμπέλια ρημάξαν και οι πεζούλες μείνανε μετέωρες σαν αρχαία μνημεία. Δομείται κάθε σπιθαμή γης, και αποδομείται κάθε γαλήνη κι ηρεμία του τοπίου.

Δέκα όνειρα κι ένα ναυάγιο μπορούν μονάχα να περιγράψουν ετούτο το νησί. Μάλλον εμείς μείναμε μερικές δεκαετίες πίσω, πριν ακόμα μπούμε στο ράφι της ιστορίας. Και οι βουλισμάδες στην ψυχή μας δεν μπορούν να επισκευαστούν από καμία παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Το γκρίζο τσιμέντο αγκαλιάζει ολόκληρα βουνά, και οι θάλασσες βάφονται πολύχρωμες από τα σκουπίδια. Όμορφος, που είναι ο πολιτισμός της ανάπτυξης που τάξανε πριν σαράντα χρόνια. 
Κάθε Σεπτέμβρης και η μαύρη μέρα του, κάθε δάκρυ και ένα πρωτοβρόχι. Γίνηκε ο κόσμος τόσο μεγάλος, και η πόλη ήρθε σε τούτο τον τόπο με τόσο ορμή που έλιωσε κάθε γωνιά αντίστασης. Δεν γνωρίζω ούτε καν το δρόμο για το χωριό μου... Κάθε χρόνο γίνομαι γέρος στον τόπο μου, αναπολώντας και ζώντας στις ψευδαίσθησεις μου. Αναζητώ κάθε τέτοια εποχή αν έχει μείνει κάτι όρθιο μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό.

"Για το νησί της πρώην άγονης γραμμής"