Το Δήλιο Πρόβλημα σε Φρακταλ Διάσταση

Με ένα κρύο να διαπερνάει την καρδιά μας, φέρνουμε την κάθετη στο συναίσθημα και συγκρίνουμε τα όμοια τρίγωνα. Οι εντός εκτός κι επι τα αυτά μέρη είναι πάντα ίσες. Όμως η ψυχή δεν χωράει σε ένα τετράγωνο κουτί και η λογική δεν φτάνει να αγγίξει την ουσία του έρωτα. Κάπου δεν εφαρμόζεται τούτο το θεώρημα, ή μάλλον οι κόσμοι μας δεν είναι και τόσο παράλληλοι, αλλά μπερδεύονται σε μαλλιά αχτένιστα, μπλέκονται σε κουβάρια, και στο τέλος χάνονται σε ένα γόρδιο δεσμό.
Ας χωρέσουμε σε μια φωνή, όλα όσα θα λέγαμε σε μια ζωή, και ας βάλουμε σε ένα χαμόγελο όλη την χαρά που νοιώθουμε μαζί για να την μοιράσουμε στους γύρω μας, ενώ με ένα παγωμένο δάκρυ ας αφήσουμε να αποκρυσταλλώθει την θλίψη των αιώνιων χωρισμών... αλλά όσο κι αν προσπαθούμε, κανένα φιλί δεν έφτασε για να χωρέσει τον έρωτα μας. Ας κρυφτούμε στις φιλοσοφίες και στις άδειες αναζητήσεις, εύκολα βρίσκει κανείς τα σημεία τομής της ύπαρξης του με τις σταθερές των θεωρητικών βάσεων και ανύπαρκτων θρησκειών.

Πως να πιάσει κάποιος όμως στα χέρια του τις ευθείες που λυγίζουν, τα κορμιά που καμπυλώνονται και γίνονται ένα σώμα, τις αναμνήσεις που φτιάχνουν κύκλους στον παρόντα χρόνο, τις τεθλασμένες γραμμές της ομορφιάς... Όχι, δεν γίνεται να χωρέσουν στο μοντέλο των παράλληλων ευθειών της ευκλείδιας γεωμετρίας. Όμως το κεφάλι επιμένει, είτε τέμνονται, είτε δεν είναι ίσες, δεν χωράνε σοφιστείες και παράλογες κατασκευές, παρά μονάχα επαγωγικά συμπεράσματα και αποδείξεις με εις ατοπον απαγωγή: 

"Είμαι εδώ, άρα δεν είμαι πεθαμένος ακόμα, με αγκαλιάζεις άρα είμαστε μαζί, φωνάζω άρα έχω φωνή, πονάω άρα έχω πληγωθεί... Μην με σταματήσεις τώρα που έχω πάρει φόρα, μην με παρηγορήσεις τώρα που κλαίω σα μικρό παιδί, μην με πλησιάζεις τώρα που έχω απομονωθεί, μην φορτώνεις την μοναξιά στον φόβο του θανάτου, μην γελοποιείς τον έρωτα."
Θα ανέβω στον πιο ψηλό πύργο του κάστρου σου και θα βγάλω φτερά, θα χωθώ στην πιο βαθιά τρύπα της θλίψη σου και θα βγάλω φωσφωρίζον μαλλιά, θα μείνω κάτω από την θάλασσα σιωπής σου κι ο λαιμός μου θα έχει βράγχια. Ποιος θα ξεκλειδώσει όμως την κρυμμένη τίγρη, χώρις φόβο, χωρίς θυμό, χωρίς στοργή, χωρίς προσμονή; Αλήθεια ποιος είναι έτοιμος για την απρόσμενη τίγρη; Ποιος μπορεί να τριχοτομήσει την γωνία μοναξίας και συντροφικότητας μονάχα με ελπίδα και μαγνήτη; 

Πάντα ξεκινάς με την παράλληλη, οι εντός επι τα αυτά μέρη, οι εντός εκτός εναλλάξ, τα ζευγάρια χωριστά, οι χωρισμένοι μαζί, το παρελθόν τεμνόμενο με το μέλλον, η τρέλα παράλληλη με τη λογική. Πιάσε το νήμα από την αρχή και ξετύλιξε το για να βρεις το λάθος των συλλογισμών μου, και το σημείο τομής της μη Ευκλείδιας με την Φράκταλ Γεωμετρία. Εκεί που τέμνονται οι παράλληλες, εκεί που το επαναλαμβόνεμνο μοτίβο απειρίζεται, θα με βρεις να λύνω το γόρδιο δεσμό χωρίς αλεξανδρινά σπαθιά...