Αυτή την φορά δεν θα γκρινιάξω για τις γιορτές, για τις αλλαγές και την πλασματική χαρά. Κουβαλάνε την παρούσα κρίση μέσα τους, φέρουνε τον προβληματισμό μέσα τους. Όποιος θέλει ας πιει μια γουλιά παραπάνω να ξεχάσει, να θυμηθεί, και ίσως για όποιον μπορεί ακόμα, να ονειρευτεί. Αφήνω κι εγώ τον εαυτό μου να ταξιδέψει σε χειμωνιάτικα όνειρα, σε χιονοστιβάδες που κυλάνε για να αναμοχλεύσουν τους πόθους μου, σε χάρτες που δημιουργούν νέες τροχιές στις αναζητήσεις μου...
Κοιτάζω το χρόνο, καθώς λιώνει μπροστά στα κλειστά χέρια μου. Κοιτάζω το φώς, κι η έκρηξη των χρωμάτων μέσα στη νύχτα σχηματίζει πρόσωπα του ονείρου, έρχεται σαν κύμα. Μέσα από κλειστές πόρτες, και χωρίς κλειδιά μπορώ και διαπερνάω τοίχους, με την μυστική συνταγή σου. "Αρκεί να το πιστέψεις, αρκεί να ονειρευτείς, αρκεί να αφεθείς".
Εκεί, στην άκρη του ονείρου, στέκω άγρυπνος, ακούγοντας το φεγγάρι να μετακινείται στα καστανά μαλλιά σου. Ακολουθώ την ανάσα σου και περπατάω με τα μάτια κλειστά διαρηγνύοντας την ροή του χρόνου. Γιατί κάθε βήμα, είναι μια ολόκληρη αιωνιότητα βιωμένη μέσα από τα μάτια μιας ακτίδας που μόλις έχει διατρέξει ολόκληρο τον γαλαξία, και ετοιμάζεται να τον αφήσει και να ταξιδέψει μονάχη στον κενό χώρο.
Κοιτάζω το χρόνο, καθώς λιώνει μπροστά στα κλειστά χέρια μου. Κοιτάζω το φώς, κι η έκρηξη των χρωμάτων μέσα στη νύχτα σχηματίζει πρόσωπα του ονείρου, έρχεται σαν κύμα. Μέσα από κλειστές πόρτες, και χωρίς κλειδιά μπορώ και διαπερνάω τοίχους, με την μυστική συνταγή σου. "Αρκεί να το πιστέψεις, αρκεί να ονειρευτείς, αρκεί να αφεθείς".
Εκεί, στην άκρη του ονείρου, στέκω άγρυπνος, ακούγοντας το φεγγάρι να μετακινείται στα καστανά μαλλιά σου. Ακολουθώ την ανάσα σου και περπατάω με τα μάτια κλειστά διαρηγνύοντας την ροή του χρόνου. Γιατί κάθε βήμα, είναι μια ολόκληρη αιωνιότητα βιωμένη μέσα από τα μάτια μιας ακτίδας που μόλις έχει διατρέξει ολόκληρο τον γαλαξία, και ετοιμάζεται να τον αφήσει και να ταξιδέψει μονάχη στον κενό χώρο.
Αυτόν τον κενό χώρο που γεμίζει με την ζεστασιά μιας ατελείωτης αγκαλιάς, και μεταδίδει την θερμότητα σε όλες τις κοιμισμένες αισθήσεις. Κι ετσι ξαφνικά βρίσκομαι μετέωρος μεταξύ διαστήματος και γης, μεταξύ του χτές και του αύριο, γεμάτος δάκρυα και γέλια, γεμάτος χαρά και θλίψη, νοιώθω να περιφέρομαι σαν άγουρος πλανήτης γύρω από ένα αστέρι.
Στην άκρη του ονείρου, εκεί χτίζεται μια γέφυρα με την πραγματικότητα και συνδέει τον ουρανό με τα απύθμενα βάθη της θάλασσας. Βυθίζεται όλη η ζωή μου και διαλύεται σαν το αλάτι στο νερό. Δεν υπάρχει θέση για ανάλυση, μόνο για διάλυση... διάλυση του είναι σε μέρος του όλου... Αφήνομαι στις χιονισμένες βραδιές και χάνομαι στις καλοκαιρινές ζέστες.
Ανάδρομη φορά της σκέψης κι ανατροπή της ανεμελιάς για να βραχεί το χώμα και να ποτιστεί η γη. Μέσα από τα νέφη των αιθέριων αναμνήσεων, το παρόν αναδύεται σαν βροχή αστεριών και βρέχει τις ελπίδες με συντρίμια του σύμπαντος...
Κι αν χάνεσαι σε τούτα τα μπερδεμένα λόγια, είναι γιατί τούτες οι γραμμές δεν χωράνε την μαγεία μια ξαστεριάς πάνω στον ξεχασμένο πλανήτη, είναι γιατί το όνειρο δεν γίνεται να περιγραφεί με λειψές λέξεις, είναι γιατί προσπαθώ να αποτυπώσω μια τρισδιάτατη εικόνα σε ένα επίπεδο, είναι γιατί ακόμα ονειρεύομαι ένα καλοκαιρινό ήλιο εν μέσω της χιονοθύελλας... Απλά ονειρεύομαι, ή μήπως όχι;
