Κύκλοι, Τελείες και Γραμμές

Μέρες ξημερώνουν ανάβοντας το ένα κερί και νύχτες γεμίζουν αργά με το δεύτερο να μας καθηλώνει σε ένα χλωμό φως. Σε ακούω που έρχεσαι στον ύπνο μου με γυμνές πατούσες, μα ξέρω πως δεν μπορώ να πιάσω τα μαλλιά σου. Καλύτερα να μείνω κοιμισμένος, και να μαντεύω την μορφή σου να με κοιτά, να αισθάνομαι την ανησυχία σου να με τυλίγει σαν πάχνη χειμωνιάτικου βουνού. Όμως η μοναδική ζεστασια σου δεν χάνεται, αυτή που έκρυψες στις πρώτες μου ανάσες.
Βαραίνει τούτη η θύμηση το μυαλό μου, μα αυτή άθελα της επανέρχεται σαν βράχος που πέφτει από το διάστημα στο ίδιο σημείο, ξανά και ξανά. Ήρθε και προσγειώθηκε στα πόδια μας σαν ανοιχτή πρόκληση. Κι εσύ τον σήκωσες γεμάτος περιέργεια, βρήκες το σανδάλι του Ιάσονα, κι έτσι σήκωθηκες κι έφυγες για εκστρατεία σε ξένους τόπους κι έρημες καρδιές. Εμείς που φοράμε και τα δύο τα παπούτσια μας μένουμε πίσω, χωρίς να έχουμε μια σκιά να κρυφτούμε, ένα βωμό να κάψουμε τους πόνους μας. Μαζί με τον βράχο όμως, γύρισες απρόσεκτα και τον κόσμο όλο ανάποδα.
Ο εγκέφαλος κάνει πάλι διακοπές, παρεμβολές από τελείες και γραμμές, προσπαθώ να τον συνεφέρω, αλλά εκείνος κάνει τα δικά του άλματα. Με μια σπρωξιά μπορεί να πηδήξει πάνω από όρη και βουνά, με μια αγκαλιά μπορεί να μεταμορφωθεί σε αστέρι στον ουρανό, με ένα ποτήρι κρασί... Πρόσεχε όμως κακομοίρη μου, να μην σκοντάψει στους φόβους σου όταν τρέχεις σε ανέμελα λιβάδια, πρόσεξε μην σου μπουρδουκλώσει τα πόδια, όταν είσαι στην άκρη του γκρεμού.
Με την απορία ενός μικρού παιδιού εισάγεται η φωνή από την Κλωθώ, να σιγομουρμουρίζει από καιρό: "Κανείς δεν ρωτάει για την κλωστή που γνέθω, κι ας είναι η πιο σημαντική. Ανόητοι θνητοί, ανόητες ανησυχίες κουβαλάνε μαζί τους, πνιγμένοι μέσα σε ματαιοδοξίες χάνουν το νήμα της ζωής πριν καν το αντικρύσουν. Πιάνονται από τα ασήμαντα και δεν νοιάζονται διόλου για το κουβάρι που ξετυλίγεται μπροστά τους."
Μέσα από αυτές τις αγέλαστες εικόνες και τις μπαγιάτικες σοφίες, αναζητάω την σπασμένη συμμετρία των πραγμάτων. Επιτέλους, κάντε λίγη ησυχία. Ήθελε να ηρεμήσει, ήθελε να ξεχαστεί σαν το μέλι που ζαχαρώνει, ήθελε να αγαπήσει την ομίχλη, δεν χρειαζόταν τα γκρίζα πανηγύρια σας.
Φόρεσα τα θαλασσινά και ήρθα να σε βρω, να κολυμπήσω μαζί σου στα ανοιχτά. Αυτή την φορά όμως το αλάτι κόλλησε στα χείλια μου κι η αρμύρα βούρκωσε τα μάτια μου. Αυτή την φορά δεν θα τα καταφέρω να σε ακολουθήσω. Έκρυψα στα νύχια μου την θλίψη και προχώρησα μαζί με τον χορό αρχαίας τραγωδίας.
Χαζεύω γύρω μου και αναζητάω τρόπους να ξεγελάσω το μυαλό, καμώνομαι ότι με ρώτησαν να δώσω μια εξήγηση για τον σταυρό. Δεν το πολυσκέφτηκα, μόνο έξυσα το κεφάλι μου και φοβήθηκα μονάχα τον αφορεσμό. Κάγχασα, πήρα ύφος βαθυστόχαστο και διαπίστωσα, «σταυρός είναι το σημείο τομής δύο ευθειών. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι τέμνονται κάθετα μεταξύ τους, γιατί αλλιώς μπερδεύεται με το κεφαλαίο γράμμα Χ, και τότε ποιος μας σώζει από το Χάος που μπαίνει στις φοβισμένες μας ζωές;»
Η Λάχεσις δεν θέλει να μιλήσει, μα το παιδί της δίνει μιλιά, χωρίς να τα σκέφτεται και πολύ. "Θα ήθελες να σου δώσω νόημα στην επιλογή. Μα μονάχα μέσα από τις διαδρομές που κινείσαι, ίσως να μπορέσεις να αντιληφθείς την χαμένη ουσία, που ενώνει τις αποφάσεις μου, κρυμμένες σε ήλιος και φεγγάρια, σε μελωδίες και κραυγές. Αν σου λάχει, ίσως και να καταλάβεις κάτι."
«Βεβαίως», αναφώνησα σε λάθος στιγμή: «κάθετες», κι όλοι γύρισαν προς τα εμένα αγανακτισμένοι που διέλυα μια δήθεν ιερή στιγμή. Συνέχισα σιωπηλός τις γεωμετρικές μου αναλύσεις, «και στο σημείο τομής βρίσκεται όλη η ουσία των πραγμάτων, σε αυτό το ορισμένο σημείο χωράει η ζωή μας. Φτιάχνουμε μια τελίτσα στην μέση του πουθενά. Μα πριν προλάβουμε να την αγγίξουμε, πριν προλάβουμε να ισόρροπησουμε τις ανησυχίες μας, έχουμε διαλέξει άθελα μας την μια κάθετη γραμμή, και αναχωρούμε. Από εκεί που ήρθαμε; Όχι πάντα, μπορεί να είναι η πορεία από εκεί που θα πηγαίναμε....»
Ο χορός διαλαλούσε την ζωή σου, σαν να ήθελε να την γιορτάσει και τα σιωπηλά βλέμματα χτυπούσαν τους μαυροφορεμένους ιεράρχες, που αγωνιούσαν μάταια να συμπυκνώσουν το ακατανόητο της ζωής σε κούφιες ψαλμωδίες. Τίποτα δεν θα λυτρώσει τους ζωντανούς, παρά μονάχα όταν οι στάχτες απλωθούν σαν αμέτρητες τελίτσες πάνω από το Αιγαίο, μέσα στην αυλή που γεννήθηκαν τα βασίλεια του αρχιπελάγους. Το πνεύμα μου αδύναμο και χαμένο, μοιράζεται σε απομονωμένες νησίδες.
Έπειτα από ώρα επιστρέφει σε κομμάτια έχοντας καλές προθέσεις, ανασηκώνει το κεφάλι μου για λίγο, μα εκείνο αρνείται να συμμορφωθεί. Τα χέρια προσπαθούν να το συγκρατήσουν στην θέση του, όμως καλύτερα να το αφήσω να πέσει σαν κολοκύθα στο πάτωμα. Έρχεται η ώρα της επίσκεψης από έναν ενδημικό πονοκέφαλο, και το μυαλό κιοτεύει. Κι εγώ, ήθελα να μην είχα τούτες τις σκέψεις, να μην χανόμουν σε αδιέξοδους παραλογισμούς. Ας ερχόντουσαν οι μνήμες και ας γίνονταν καπνός στο λεπτό, κι έπειτα οι νοσταλιγκές εικόνες να διαλύονταν με τα κύματα του νοτιά στα βράχια. Μα οι ευχές είναι για τους θεούς, και ο θάνατος των προσδοκιών για τους θνητούς. Ο κύκλος θα κλείσει μονάχος του, όταν θελήσει αυτός.
Καθώς διαισθάνθηκα τις ανώμαλες λειτουργίες του εγκεφάλου μου, τον τροφοδότησα λίγο παραπάνω με αιθέριο έλαιο τρέλας και έκανα την πραγματικότητα μια χαψιά. Την έκοψα σε κομματάκια, τόσο μικρά που έμοιαζαν με κουκίδες άμμου, και την σερβίρισα ως μεζέδες για μια μελλοντική διονυσιακή τελετή. Μια παραλία άμμου απλώνεται στο τραπέζι της μνήμης, αλλά νομίζω ότι ξέχασα να φέρω τις σταφίδες.
Η Άτροπος στέκει αγέρωχη σαν βασίλισσα και μασάει το στάρι με τα ρόδια. Με τα μάτια του παιδιού φωνάζει: "Νομίζουν ότι θα βρίσκουν πάντα τρόπους να ξεφεύγουν. Όμως, σαν βρεθούν μπροστά μου, τρομάζουν όλοι, ακόμη κι οι θεοί. Τότε με πιάνει νευρικό γέλιο με τα παρακάλια της τελευταίας στιγμής. Αφού το ξέρουν ότι έτσι θα γίνει, και παζάρια δεν γίνονται."
Όλες αυτές τις κουκκίδες τις μαζεύει ο ανεμόστρόβιλος που γεννιέται στην βάση του αδραχτιού. Με μια πνοή όλες τακτοποιούνται σε γραμμές και σειρές, και η απορία του παιδιού εμφανίζεται σφυρίζοντας κι ενώνει τις τελίτσες με παιδική αφέλεια. Μου ζητάει να γράψω το κεφαλαίο γράμμα από το όνομα μου, κι εγώ του γελάω. Θυμάμαι το απλό αυτό παιχνίδι, θυμάμαι τις τελίτσες και τις γραμμές που πρέπει να ενώνεις προσεκτικά. Βεβαίως, κάθετες μεταξύ τους πάω να πω, αλλά με προλαβαίνει το βλέμμα του: "εδώ υπάρχουν και παράλληλες..."
Ξεφεύγω όμως από το θέμα μου, όταν μου ζητάει και πάλι το κεφαλαίο γράμμα μου. Γελάω για άλλη μια φορά, γιατί έχω ξεχάσει το όνομα μου, και δεν χρειάζεται να το θυμηθώ. Τώρα έμαθα το παιχνίδι, τώρα βρήκα τις λέξεις να με περιμένουν κρυμμένες σε ένα πλέγμα με κεφαλαία γράμματα, ένας λαβύρινθος που φτιάχνουμε καθημερινά για να χανόμαστε. Όποιος θυμάται το όνομα του, ας κερδίσει...

ΑΝΤΕ Γ...ΣΟΥ ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ

Η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία. Ανασύρω κι εγώ λοιπόν ένα απόσπασμα μιας ιστορίας από τα παλιά, και την πετάω στα μούτρα του σήμερα. Η νέα σελήνη είναι η αόρατη άκρη του νήματος, που συνδέει τα αποτελεσμάτα του παρελθόντος με τις αιτίες του παρόντος χρόνου. Το μπέρδεμα βρίσκεται στον ορισμό των χρονικών ορίων.
Πιο απλά, κάποτε είχε αναρτηθεί σ’ ένα τοίχο, και ανέδιδε μυρωδιά οργής και αλκοολ... Περάσαν πολλά χρόνια από τότε. Κι όμως, ακόμα θυμάμαι την κάθε λέξη, να βγαίνει σαν κραυγή ενάντια στο πεπρωμένο, ενάντια σε δεδομένα, ενάντια σε οριστικές αλήθειες, ενάντια στον ίδιο μου τον εαυτό. Τώρα, (αν και θα ήθελα να του κάνω κάποιες αλλαγές και μερικές προσθήκες), το αφήνω να εμφανίστεί ξανά ίδιο κι εντελώς απογυμνωμένο, έτοιμο να διαλύσει εκ νεόυ τις ντετερμινιστικές ψευδαισθήσεις των αιτιοκρατών... Θα το καταφέρει όμως;;;
...
"Είναι παράξενα ωραίο το συναίσθημα να νοιώθεις σκατά. Διαποτίζει τις κινήσεις σου κι ανακατεύει τις σκέψεις σου δημιουργώντας τρελούς συνδυασμούς. Ξέρεις πάντα ότι υπάρχουν και χειρότερα, αν και αρνείσαι πεισματικά να το παραδεχθείς, μέχρι τα γεγονότα να καταχωρηθούν στις θυρίδες της μνήμης σου. Κι αν ξεχαστούν όχι με τον καιρό, αλλά την στιγμή της γέννησης τους; Τα έχεις ζήσει ή απλώς δεν υπήρξαν ποτέ; Πως γίνεται να βιώσεις κάτι αν το ξεχάσεις αμέσως χωρίς ελπίδες να το θυμηθείς ξανά; Ακόμα και η έννοια της στιγμής χάνεται μπροστά στην αιώνια λήθη.
Τι γίνεται όταν ξαφνικά ξυπνήσεις σε μια παραλία και δεν θυμάσαι τίποτα από την χθεσινή νύχτα; Τελευταίο καταγεγραμμένο γεγονός στον εγκέφαλο το ξάπλωμα δίπλα στην φωτιά, αγκαλιά μ’ένα μπουκάλι κρασί; Μήπως δεν είμαστε ικανοί για τέτοιες εμπειρίες; Μήπως δεν πρέπει να φτάνουμε στα άκρα; Και ποια είναι τα άκρα; Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Κι αν την επόμενη φορά ξυπνήσεις σε μια παραλία κι έχεις ξεχάσει όλη σου την ζωή, πως θα αισθανόσουν; Ίσως γινόσουν πιο ελαφρύς και να μάθαινες να πετάς, ίσως να γινόσουν πιο βαρύς ώστε να μπορείς να περπατάς στο βυθό της θάλασσας, όπως στο δρόμο της γειτονιά σου. Κι αν την ξεχνούσες για πάντα; Κι αν ξεχνούσες κάθε φορά την χθεσινή μέρα την στιγμή που θα ξημέρωνε η επόμενη...
Μην κλαις σύγχρονη σταχτοπούτα μου, τα δάκρυα σημαίνουν μνήμη, κι η μνήμη ασφάλεια για το αύριο. Μην μπερδεύεις την δικιά μου ανασφάλεια με την δικιά σου αγωνία για το αύριο. Εγώ ούτε παρελθόν έχω, ούτε μέλλον. Νοιώθω κάτι άλλο που δεν μπορώ να σου περιγράψω τώρα, όμως κάθε μέρα φοβάμαι μην το ξεχάσω.
Πριν προλάβει η τρέλα σου να σε κατακτήσει, την χτυπάς πισώπλατα κι εκείνη μετά την πρώτη έκπληξη, σου κλείνει το μάτι και σου χαρίζει ένα χαμόγελο πολύ σπάνιο. Έμαθες ακόμα ένα μυστικό της ζωής, αλλά δεν έχεις σε ποιον να το πεις. Ο ένας δεν σε ακούει, ο άλλος δεν σε πιστεύει, ο δίπλα γελάει συνεχώς με ότι λες και ο απέναντι δε φαίνεται να ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Δεν μπορείς όμως να αντέχεις συνεχώς αυτήν την κατάσταση. Οπότε πιάνεις ένα πανό και γράφεις διάφορα «τρελά» συνθήματα, όπως: (αν και για σένα τόσο λογικά και ξεκάθαρα), «κάψτε πρώτα το δάσος και μετά το σπίτι σας», «σας ξέρω όλους από χθες, αλλά σήμερα σας ξέχασα», «άναψε το φως πριν σκοτεινιάσει ο ουρανός». Βάζεις ένα λουκέτο στην κεντρική είσοδο και κρεμάς ένα πανό που γράφει ΚΑΤΑΛΗΨΗ. Μέχρι που η επανάληψη του ενός, σε οδηγεί σε αναρίθμητες άλλες πράξεις, εμπνευσμένες από την τρελή φαντασία σου. Αλλά αν δεν αρχίσεις από τα εύκολα, είναι σχεδόν αδύνατο να καταλήξεις στην ελευθερία των πράξεων σου και τις τυχαίες αναλαμπές της στιγμής. Πως θα κάνεις κατάληψη του εαυτού σου, αν δεν έχεις κάνει πρώτα κατάληψη του σπιτιού σου; Πως θα βουτήξεις στον ωκεανό των τυχαίων και παλαβών σκέψεων σου, αν δεν αναγνωρίσεις πρώτα την ύπαρξη τους;
Όντως είναι όμορφα να νοιώθεις άσχημα στις πιο άσχετες στιγμές χωρίς κανένα λόγο, τόσο όμορφα που ξεχνάς ότι είσαι χάλια και χαίρεσαι με την κατάντια σου. Κι άσε τους άλλους να σε ειρωνεύονται. Εξάλλου, ο χλευασμός των άλλων σε κάνει να αισθάνεσαι πιο καλά, αφού νοιώθεις ακόμα πιο άσχημα που είσαι απομονωμένος. Τι ξέρουν οι άλλοι; Ότι δεν ξέρεις εσύ, και κάτι παραπάνω, αλλά ποιος νοιάζεται τώρα; Αυτοί είναι σε ποιο άσχημη θέση και το γνωρίζουν, ενώ εσύ δεν το γνωρίζεις. Δεν έχουν το θάρρος να κλάψουν και να παραδεχθούν, ότι η δική τους ισορροπία είναι φαινομενική και εύθραστη. Σε βλέπουν να ονειροβατείς και σε ζηλεύουν. Σε βλέπουν να συμπεριφέρεσαι σαν παιδί και σε μισούν. Εχούν όμως αισθανθεί τόσο σκατά, όπως εσύ; Έχουν πιει τόσο πολύ που να μην μπορούν να συνέλθουν; Έχουν...; Έχουν ριψοκινδυνέψει ποτέ, κάτι πολύτιμο στην ρώσικη ρουλέτα; Έχουν ποντάρει ποτέ σε αυτήν την ρουλέτα της ζωής και θανάτου κάποιο πολύτιμο κομμάτι του εαυτού τους; Μάλλον δεν χρειάζεται, γιατί αυτοί είναι πάντα νικητές σε στημένα παιχνίδια... Μια σφαίρα τελικά σε χωρίζει από αυτούς. Αυτοί στο πιστόλι τους δεν έχουν καμία σφαίρα, ενώ εσύ έχεις. Κάθε μέρα παίζεις με την σκανδάλη, γιατί τότε μόνο βρίσκεις αιτιολογία για το παρόν, για την ύπαρξη διαχωρισμού του χρόνου. Αύριο ίσως νοιώσεις καλύτερα, αλλά μέχρι τότε έχεις μια σκανδάλη να πιέσεις."
...
ΣΗΜ: Ο τίτλος ήταν παρμένος από στίχο τραγουδιού των Υπόγειων Ρευμάτων.

ΜΑΥΡΟ ΠΕΠΛΟ

Ήθελα να σας γράψω για το ομιχλώδες τοπίο στην Οίτη, την αναβάση στον Όλυμπο, για παραμύθια με μανιτάρια, για την στατιστική και την προπαγάνδα, και για τον έρωτα... Αλλά μας πρόλαβε ένα θλιβερό γεγονός, και μας έβγαλε όλα τα φαντάσματα από το μπαούλο...
Οπότε οφείλω να γράψω ότι το blog θα κατεβάσει μαύρα ρολά, θα βουτήξει και πάλι στην απελπισία, θα γυρίσει στην ενδοσκόπηση και στην απομόνωση...Θέλω να ενημερώσω τους αναγνώστες, όποιος θέλει να αποχωρήσει εγκαίρως πριν τον βαρέσει κατακούτελα, όλη ετούτη η διαoλοκατάταση.
Προς το παρόν δεν μπορώ να προβλέψω, πότε θα γυρίσει στην παλιά θεματολογία. Τώρα πια αναλαμβάνει το παράλογο κομμάτι μου με την συνταγή του χάους.
Καλημέρα θλίψη...

Καλλίδρομο

Μπορεί ο χειμώνας να μπαίνει σιγά σιγά σαν εποχή, σαν θερμοκρασία, σαν διάθεση, αλλά λέω να τον κρατήσω λίγο ακόμα απέξω. Ας επιστρέψω σε μια ανάβαση στο Καλλίδρομο, που βρίσκεται στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων (Γκιώνα, Βαρδούσια, Οίτη, Παρνασσός). Γι' αυτό το λόγο αποτελεί έναν ακόμα ορεινό όγκο της κεντρικής Ελλάδος που περνάει εύκολα απαρατήρητος. Φυσικά, ξεχωριστή αίγλη του δίνει η σχέση του με την μάχη των Θερμοπυλών και του μονοπατιού του Εφιάλτη, όταν ο κάμπος που απλώνεται πλέον στις παρυφές του ήταν μια στενή λωρίδα γης, και τα ορεινά περάσματα του Καλλίδρομου υψηλής στρατηγικής σημασίας.

Ακόμα όμως και σήμερα μπορεί να μας μαγέψει, όχι μονάχα για ιστορικούς λόγους, αλλά και για την φυσική του ομορφιά. Έχει πυκνά ελατοδάση, εποχιακές ορεινές λίμνές, και ενδιαφέρουσες διαδρομες. Προσφέρει επίσης πολλές επιλογές για τους λάτρεις της ορεινής ποδηλασίας, καθώς έχει μεγάλο δίκτυο χωματόδρομων. Αποτελεί ιδανική επιλογή για μονοήμερη εξόρμηση, καθώς έχει εύκολη οδική πρόσβαση από Αθήνα. Ενώ οι μικρές υψομετρικές διαφορές και οι ήπιες κλίσεις προσφέρουν ευκαιρίες για ξεκούραστες πορείες.

Μ.Δαμάστας-Λίμνη-Ελευθεροχώρι-Μ.Δαμαστας

Η δικιά μας ιδέα ήταν να χαράξουμε μια μεγάλη σε μήκος πορεία για να "περικυκλώσουμε" το βουνό. Η πορεία έγινε αρχές Άνοιξης, όταν τα τελευταία του χιόνια αλλάζαν μορφή και γεμίζαν τις ρεματιές και τις νερολάκκες. Με χαλαρή διάθεση ξεκινάμε πρωινό από Μονή Δαμάστας, λίγο ψηλότερα από το ομώνυμο χωριό, και ανηφορίζουμε τον χωματόδρομο με ανατολική κατεύθυνση. Αρχικά κινούμαστε πάνω σε δρόμο, αλλά σύντομα μονοπάτι ξεκινάει διασχίζοντας το ελατοδάσος και κόβοντας το δρόμο. Σε λιγότερο από μια ώρα φτάνουμε σε λιβάδι, με εμφανή σημάδια βόσκησης. Από εδώ έχουμε θέα προς την θάλασσα και προς τον κάμπο, (βρισκόμαστε περίπου στα 900 μ.).


Ο δρόμος τελειώνει εδώ, και το μονοπάτι μας τραβερσάρει μέσα σε πυκνό ελατοδάσος, όπου για λίγο το μυαλό χάνεται. Περνάμε από εποχιακή λιμνούλα, όπου καθρεφτίζονται οι ανάλαφρες μορφές μας και συνεχίζουμε φτάνοντας σε απόληξη εγκαταλειμένου χωματόδρομου. Πριν ακολουθήσουμε την χάραξη του μονοπατιού (συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση), εμείς στρίβουμε δεξιά (νότια) ακολουθώντας το ίχνος του δρόμου καταλήγουμε μετά από είκοσι μέτρα, σε μικρό καταρράκτη, που διαλαλεί το τέλος του χειμώνα με το δικό του μαγικό θόρυβο. Τα εύκολα πατήματα, και το μικρό του ύψος με προκαλούν να τον σκαρφαλώσω για να κόψω δρόμο, όμως δείχνω αυτοσυγκράτηση, επιστρέφω στην χάραξη του μονοπατιού, και σύντομα συναντούμε τον κύριο χωματόδρομο.
Αν συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση, μέσα από το δίκτυο των χωματόδρομων μπορούμε να πάμε προς Παλιοσουβάλα, άλλη μια εποχιακή λίμνη. Από εκεί μπορούμε να ανέβουμε είτε στην ψηλότερη κορυφή (1419μ), και έπειτα να πραγματοποιήσουμε διάσχιση και να βγούμε στην ανατολική πλευρά του Καλλίδρομου.
Εμείς όμως κινούμαστε προς την άλλη πλευρά του βουνού για να φτιάξουμε την κυκλική διαδρομή. Έτσι η πορεία μας αλλάζει τώρα σε νότια-νοτιοδυτική, κι αφού ακολουθήσουμε τον δρόμο καμπόση ώρα, ξαναβρίσκουμε μονοπάτι που οδηγώντας μέσα από δασωμένο διάσελο (ψηλότερο σημείο διαδρομής 1200μ.), καταλήγει στην λίμνη Καλλιδρόμου. Εδώ μάλιστα βρίσκουμε αρκετό κόσμο που έχει έρθει για να απολαύσει την γαλήνη του τοπίου. Αξίζει όντως να γίνει μια μεγάλη στάση για φωτογραφίες και ξεκούραση. Μέχρι εδώ χρειαστήκαμε περίπου τρεις ώρες.


Ξεκινάμε την πορεία για να κλείσουμε τον κύκλο. Ανεβαίνουμε προς το καταφύγιο, απ’ όπου φαίνεται οι χιονισμένοι γίγαντες στο βάθος, και ακούμε τις σειρήνες να μας καλούν στα χιονισμένα περάσματα... Συνέχιζουμε στο δρόμο, και έχουμε στο νου μας ότι η σήμανση πλέον είναι διακριτική, δημιουργώντας ενίοτε μπλεξίματα. Η αρχική σκέψη για κόψιμο εκτός μονοπατιού, για πιο σύντομη εκδοχή εγκαταλείπεται καθώς σε ορισμένα σημεία το δάσος είναι αρκετά πυκνό.
Η συνέχεια της διαδρομής επιφυλάσσει αρχικά όμορφη πορεία μέσα στο δάσος, αλλά σύντομα (40 λεπτά από τη λίμνη) μας οδηγεί σε μεγάλο χωματόδρομο, και από εδώ και πέρα κινούμαστε πάνω σε αυτόν, με εξαίρεση κάποια κοψίματα μέσα από το δάσος. Καταλήγουμε στο Ελευθεροχώρι, κι από εκεί διαλέγουμε τον δρόμο προς Μονή Δαμάστας, κι έτσι κλείνουμε ένα όμορφο κύκλο του βουνού, σε περίπου δυόμισι ώρες από την λίμνη.
Μια όμορφη διαδρομή που μας άφησε καλές εντυπώσεις και μας δημιούργησε προσδοκίες για χειμερινές εξορμήσεις, όταν τα λευκά θα έχουν προσδώσει άλλη μαγεία στα τοπία, και μια απομόνωση των μεγάλων δρόμων που τεμαχίζουν το βουνό και την ηρεμία του. Αλλά πάντα μας παρασύρουν οι γίγαντες στο βάθος...

Χρονική Ανακολουθία

Ήταν εκείνη την ώρα που έφευγε το φλιτζάνι από τα χέρια σου, θρυμματίστηκε σε χίλια κομμάτια και ο καφές απλώθηκε στο πάτωμα. Ένας χάρτης θησαυρού σχηματίστηκε στα πόδια σου, αλλά εσύ αδιαφόρησες και καταστρέφοντας την αρμονία της τυχαιότητας, διαολόστειλες την τύχη σου. Κάπου εκεί διαισθάνθηκες το βέλος του χρόνου να σου δείχνει τα δόντια του με ένα χαμόγελο.


Συνήθως μετά από μια καταστροφή, σώζεται πάντα μια σοφία. Έχασες το χάρτη, αλλά ακουλούθησες το βέλος μέχρι το τέλος. Μέχρι τότε δεν είχες σκεφτεί ποτέ να μετρήσεις τον χρόνο με τις δικές σου μονάδες, χωρίς να χρησιμοποιήσεις ρολόγια, χωρίς να να μετράς τους κύκλους των άλλων. Κι όλα τα μυστικά του σου αποκαλύφθηκαν ξάφνου, κρύβονται στην σκιά των δικών σου ρυθμών, των δικών σου μικρών συντονισμών και των δικών σου ανησυχιών. Το Παρόν χυμένο στο μυαλό σου, όπως ο καφές στο πάτωμα.
Μην μπερδεύεσαι με τους χτύπους του δείκτη, με μια μονότονη ωρολογιακή κίνηση που γενναέι τον ρυθμό μηχανής στην ανάσα σου και στην ματιά σου. Αν μετράς με τα σταθμά των άλλων, τα πάντα θα σου βγαίνουν στραβά. Τα νοήματα θα ξεθωριάζουν κι οι απλές έννοιες θα γίνονται άλυτα αινίγματα. Καιρός να πασαλείψεις με το βούτυρο σου τα ημερολόγια τους, να απλώσεις την μαρμελάδα των ονείρων στο προγραμματισμένο μέλλον τους.


Αρχικά σκέφτεσαι να αρχίσεις απλά, γεμίζοντας το χρόνο με δικά σου χρώματα κι αισθήματα. Ύστερα ίσως μπορέσεις να σβήσεις τα όρια των χρονικών στιγμών, και να προσπαθείς να μην περιορίζεις το ποτάμι του χρόνου σε μια σταγόνα μνήμης. Αργά και υπομονετικά, ξεκίνας το ταξίδι σου, συντονίζοντας τις νοητικές χορδές σου σε ενεστώτα διαρκείας, τους καπνούς της τρέλα σου σε παρούσα φωτιά, και αφήνοντας την κραυγή του χρόνου να βγει από τα δικά σου τα σωθικά με την ορμή του πρώτου δευτερολέπτου. Παράλληλα με το ψωμί, ψήνεις στην τοστιέρα όλα τα λάθη του παρελθόντος, για να τα κάνεις φρυγανιές, όπου θα στάξεις το μέλι των...


Το ξυπνητήρι χτυπάει, είναι ώρα να σηκωθείς, να αφήσεις τα όνειρα στην άκρη και να κυλήσεις στις ράγες της κατασκευασμένης χρονικής ακολουθίας. Η κούπα του καφέ στα χέρια σου, έτοιμη να γλυστρήσει από τα δάκτυλα...Το μέλλον ζητάει δανεικά και το παρελθόν γελάει σαρδονιακά.