Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Μονάχα μ' ένα

Με ένα ποτήρι κρασί...


...φτιάχνω φούσκες γεμάτες από ιστορίες χαρούμενες, για να τις διαλύσω έπειτα με την ησυχία μου στο ποτήρι, να φτιάξω έτσι αφρώδη οίνο, να ρέει ευχάριστα μέχρι να διαλυθούν , κι οι παράλογες λέξεις μου, κι οι γλυκές ψευδαισθήσεις μου.
... δεν ελπίζω όμως, να μεταμορφώσω τις τρελές εικόνες, που εναλλάσονται συνεχώς μέσα μου, σε χρωματιστά λόγια. Το ζητούμενο είναι απλά μια ιστορία, που να μπορεί να αναμοχλεύει πάθη, να πλάθει τραγωδίες της στιγμής, να αποσυναρμολογείται σε διαολεμένες συμπτώσεις, να έχει κάτι από την μυρωδιά της ζωής μου.
... σβήνει κι ετούτη η στιγμή από το παρόν, βουλιάζοντας σε αμέτρητα βάθη. Γίνομαι ναυαγός των κλειδωμένων μου επιθυμιών, ανακαλύπτω νέα νησιά στο αρχιπέλαγος της εφήμερης τρέλας. Χάνομαι μέσα στις αντακλάσεις του χρόνου, θέλοντας να γίνω ένα κομμάτι του αινίγματος αυτού.


...ξεπροβάλλουν στο χώρο μου αργά οι σκιές σε μια μολυβένια απόχρωση, χορεύοντας σε κλειστό κύκλο και μένοντας κρυμμένες από τις φλόγες των αναμνήσεων. Γέρνουν στα ατημέλητα παραμύθια και κρύβουν εκεί μέσα την καταγωγή τους. Σε τέτοιες σκιές η αλήθεια ξεδιψάει από το ψέμα μου, και τα όνειρα λησμονούν τον ύπνο τους.
... στην γλώσσα μαζεύονται οι τανίνες, κι όλες οι γεύσεις ξυπνάνε για να δώσουν νέα ώθηση στις ταλαντώσεις της διάθεσης μου. Όλες οι προηγούμενες στιγμές ενώνονται και πλέκουν την δαντέλα της θλίψης, και χωρίς να προσέχουν την λερώνουν με δάκρυα χαράς. Ετοιμάζουν τα ρούχα της αμφιβολίας, και στριμώχνονται να χωρέσουν στην παρούσα γουλιά. Αρχίζει κι αδειάζει το ποτήρι, αρχίζει και γεμίζει το χαρτί.


...αφήνω όλες τις βεβαιότητες σε μια ξεχασμένη χώρα, και χωρίς καμία όρεξη τρυπώνω σε μύχιες σκέψεις, το μυαλό θαμπώνει. Αισθάνομαι, όπως η πόλη όταν την αγκαλιάζει η καταχνιά. Ζυγίζοντας τα σύννεφα ακούω τον καιρό που έρχεται, ερωτεύομαι τον αέρα και συντονίζω τους χτύπους της καρδιά μου με τις αστραπές. Για κοίτα, πως κατρακυλάνε οι βροντές μέσα στο κεφάλι μου.
... χάνω τον προσανατολισμό μου, γυρίζω σαν σβούρα για να κρατήσω την ισορροπία μου. Ξημερώνω μαζί με την βροχή και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη γελώντας. Πρέπει να δοκιμάζω συνέχεια, για να είμαι σίγουρος . . . ότι το ποτήρι βρίσκεται μπροστά μου.
...βρεθήκαμε εδώ μαζί να ανιχνεύουμε τις αισθήσεις μας, να κοιταζόμαστε αινιγματικά και να μαζεύουμε κουράγιο. Αναζητούμε τον κοινό παρανομαστή, αλλά αυτός θα περιμένει μερικά ποτήρια ακόμη παραπάνω. Σε λίγο θα μεθύσουμε με τα αρώματα μας, θα διασταυρώσουμε τις ζωές μας αναζητώντας χιμαίρες, μόνο και μόνο για να διασκεδάσουμε την παροδικότητα μας.


... δεν είναι δυνατό να ζαλιστώ και να χαθώ σε κόσμους φαντασιακούς. Είναι μονάχα αρκετό για να κατασκευάσω τις φούσκες μου, να περιπλανηθώ μαζί τους στην επιφάνεια του υγρού. Καθώς θα διαλύομαι μαζί τους όμως, θα πρέπει να θυμηθώ να στείλω την μπουρμπούληθρα μου στο διάστημα. Αναμένω πάντα μια απάντηση, μέχρι το επόμενο ποτήρι.
... σας εύχομαι στην υγειά σας. Ευοί ευάν, μέχρι να αδειάσει το βαρέλι αυτό, γιατί ένα ποτήρι δεν φτάνει ποτέ, ούτε για να πάνε οι ευχές μου σε όλους, ούτε για να ξυπνήσει το παράλογο μέσα μου. Όμως: με ένα απλό ποτήρι κρασί...

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΥΠΙΟΥ - Β

Μετά από την προηγούμενη εξαντλητική μέρα, το επόμενο πρωινό σηκωθήκαμε σχετικά αργά, χωρίς να μας προβληματίζει η ώρα αναχώρησης. Έτσι ξεκινήσαμε χωρίς άγχος, για να κωπηλατήσουμε προς Κουφονήσια, μια διαδρομή όχι μεγαλύτερη των 6 ναυτικών μιλίων επί χάρτου. Λόγω της πρόγνωσης καιρού που έδειχνε πολύ ισχυρούς βοριάδες, ο αρχικός στόχος είναι ο δυτικός κάβος του Κάτω Κουφονησιού, αναφερόμενος ως ακρωτήρι Μεγάλος Γένουπας. Κι έπειτα κουπί στην απάνεμη πλευρά του.

Πορεία 2ης Μέρα

Καλημέρα κι αντίο Νάξο, με χαλαρό ρυθμό αφήνουμε την παραλία μας πίσω, περνάμε στην απέναντι πλευρά του όρμου Καλαντού. Εκεί είναι το ακρωτήρι Πατσούρα, όπου αφήνουμε την περίπλευση και κινούμαστε με πορεία νότιανατολική. Καθώς ανοιγόμαστε, και η ώρα του μελτεμιού έχει περάσει για τα δικά μας δεδομένα (σύμφωνα με τοπικές παρατηρήσεις στον δικό μας μικρόκοσμο), βρίσκουμε επικρατούσα νηνεμία και αναρωτιόμαστε για το γεγονός.
Παρ’ όλες τις προβλέψεις, μονάχα κάποια βουβά κύματα μας δίνουν την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε ανοιχτό πέρασμα, ενώ η ζέστη αρχίζει και γίνεται αφόρητη. Έτσι αποφασίζουμε να το κόψουμε κατευθείαν για το στενό των Κουφονησίων, πορεία δηλαδή ανατολική, με στόχο να βγούμε κατευθείαν στην χώρα του Πάνω Κουφονησιού. Μάλιστα αρχίσαμε να ονειρευόμαστε πρωινό καφέ με τυρόπιτα στη χώρα. Με τέτοια διάθεση μας πήρε και μας σήκωσε…
Κι ενώ βρισκόμαστε στα ανοιχτά, κάπου στα μισά της βόρειας πλευράς του Κάτω Κουφονησίου, το μελτέμι (βορειοανατολικός) ξαφνικά αρχίζει και δυναμώνει. Η θάλασσα για άλλη μια φορά μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας και δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Ο αέρας, ο οποίος είναι αντίθετος στην πορεία μας, μέσα σε ελάχιστη ώρα έχει γεμίσει σε έξι-επτά μποφορ και η μόλις προ ολίγου λεπτών ήρεμη θάλασσα βγάζει φίδια, και μας χορεύει στο δικό της ρυθμό.
Χωρίς πολύ σκέψη για να αποφύγουμε την ταλαιπωρία (γνωρίζοντας ευτυχώς ότι στο στενό των νησιών ο αέρας βγαίνει από τον ασκό του Αιόλου), αλλάζουμε σχέδιο και κατεύθυνση. Επιτόπου αλλάγή πλεύση, παίρνοντας τον καιρό πρίμα ακολουθούμε την βόρεια ακτογραμμή του Κάτω νησιού. Επιστρέφουμε στο αρχικό σχέδιο και κινούμαστε τελικά προς το ακρωτήρι του Μεγάλου Γένουπα, όπου κι απαγκιάζει ο καιρός.

Θάλασσα γιατί ταράζεσαι;

Εντωμεταξύ, υπό τις συνθήκες που μόλις αντιμετωπίσαμε, φαίνεται ότι το μονοθέσιο σκάφος φορτώνει πλέον πιο εύκολα νερά με τα κύματα, καθώς το εξάρτημα που χάθηκε παρείχε μια σχετική προστασία κρατώντας όρθια την κουβέρτα. Κακός οιωνός για μια πιθανή τρίτη μέρα προς Αμοργό.
Αν και η αλλαγή σχεδίου είναι αναγκαστική, η πλεύση στην απάνεμη πλευρά του νησιού προσφέρει την ευκαιρία να αντικρίσουμε μαγικές εικόνες. Τα χρώματα μας έλκουν να μείνουμε παραπάνω, το γαλαζοπράσινο εναλλάσεται με το σκούρο μπλε, τα κίτρινα βράχια φτιάχνουν μικρές κουφάλες. Επιπλέουμε σε μια θάλασσα βγαλμένη από παραμύθια, ας χαλαρώσουμε κι ας ξεχαστούμε στους κρυφούς της όρμους. Μια αγκαλιά της φαντασίας...
Η διαδρομή γίνεται "κρουαζέρια", κάθε κουπιά μας ταξιδεύει κανονικά, το μυαλό δεν σταματάει να ρουφάει τοπία. Περιπλέουμε τις απάνεμες πλευρές του νησιού, κι απόμακρες ως προς το μόλο του νησιού. Αν και το μέρος είναι πανέμορφο εμείς έχουμε στόχο να κατασκηνώσουμε στις παραλίες προς την πλευρά που βρίσκεται η ταβέρνα.
Με ήρεμο καιρό οι αποστάσεις γίνονται κοντινές, κι έχουμε ήδη ξεχάσει ότι ο καιρός πλέον έχει αλλάξει διάθεση. Περνάμε τον όρμο Πεζούλια με τις ήσυχες παραλίες και ανέμελοι κινούμαστε προς το ακρωτήρι που ορθώνεται μπροστά μας. Μόλις όμως φτάνουμε στην μύτη του Ακρωτηρίου Μικρού Γένοπα, μας έρχεται κατά μέτωπο για άλλη μια φορά ισχυρός βορειανατολικός άνεμος.

Στο βάθος ο Μικρός Γένουπας, πορεία για το Πάνω

Εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα ως προς την ένταση του ανέμου. Βρισκόμαστε σε κόψη, όπου οι σπηλιάδες έρχονται "κατά ριπάς" και σκονίζουν την θάλασσα. Εδώ θυμόμαστε ότι ο χειρότερος εχθρός του καγιάκ δεν είναι τα κύματα, αλλά ο ισχυρός άνεμος αντίθετης κατεύθυνσης. Κι ενώ το μονοθέσιο τραβάει πολύ ζόρι για να κινηθεί λίγα μέτρα, με το διπλό φαίνεται σχεδόν αδύνατη η πλεύση.
Για καλή μας τύχη υπάρχει μια βοτσαλωτή παραλία ακριβώς στην μύτη του ακρωτηρίου, όπου υποχωρούμε και βρίσκουμε καταφύγιο για ξεκούραση. Έπειτα από σχετική κουβέντα, η απόφαση μας είναι να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις για το πέρασμα του ακρωτηρίου. Ξεκινάμε την προσπάθεια, με την ελπίδα ότι η πίσω πλευρά του θα είναι σχετικά πιο ήρεμη, καθώς τα ακρωτήρια συνηθίζουν να κατεβάζουν δυνατά ρεύματα αέρα. Ξεκούραστοι και με ισχυρό πείσμα, καταφέρνουμε με πολύ κόπο να βγούμε στην πίσω πλευρά, όπου βρίσκεται και η μεγάλη και "κοσμική" παραλία Νερό. Αν και μετά το πέρασμα του ακρωτηρίου μειώνεται σχετικά η ένταση, απαιτούνται όμως ακόμη συνεχείς και "βαριές" κουπιές. Στην απέναντι πλευρά του όρμου Δέτη βρίσκουμε το δικό μας καταφύγιο, όπου θα γίνει μέρος κατασκήνωσης και χαλάρωσης.

Καγιακ... στον ήλιο

Η μέρα εκείνη τελικά ήταν πιο περιπετειώδης, αλλά οι δυσκολίες ήταν αναμενόμενες καθώς είχαμε υπόψιν μας ότι εκείνη την περίοδο θα κορυφωνόταν το μελτέμι. Όμως είχαμε υπολογίσει ότι η βελτίωση θα ερχόταν μια-δυο μέρες νωρίτερα. Έτσι δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να κωπηλατήσουμε μέχρι την Αμοργό σε συνδυασμό με την έλλειψη προστασίας στο μονοθέσιο, όπως αρχικά είχαμε σχεδιάσει. Έτσι η συνέχεια του ταξιδιού πραγματοποιήθηκε με τον Σκοπελίτη, που μας χόρεψε με τον δικό του τρόπο στο γνώριμο Αμοργιανό Πέρασμα. (Παρεπιπτόντως εκείνες τις μέρες μόλις έσβηναν οι φλόγες στην βορειοανατολική Αττική, κι άναβαν στην Πάρο).
Στα Κουφονήσια το μεγάλο ταξίδι έλαβε τέλος, κι από εκεί και πέρα ξεκίνησε η χαλάρωση και οι βόλτες. Φυσικά οι κουπιές συνεχίστηκαν για λίγο καθώς κάναμε διαδρομές προς Πάνω Κουφονήσι με το καγιάκ, ακόμη και τις μέρες που φυσούσε έντονα, για προμήθειες και διασκέδαση. Οι αποστάσεις ήταν μικρές και δεν υπήρχαν ανοιχτά περάσματα, που να εμπνέουν ανησυχία.
Μια μελαγχολία ξυπνάει καθώς αποσυναρμολογούμε τα σκάφη για τα φορτώσουμε στο πλοίο. Τώρα πια μοιάζουν με παροπλισμένα κουφάρια, και μας υπόσχονται ταξίδια μακρινά σε μελλοντικές θάλασσες. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ μοιάζει με μακρινό όνειρο, μια ανάμνηση από μια απραγματοποιήτη επιθυμία. Κόντρα στο παρόν, συνεχίζουμε να τραβάμε κουπί... μέχρι να φτάσουμε στην απέναντι πλευρά του ορίζοντα.

Τράβα κουπί, και μη ρωτάς που πάμε...

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΥΠΙΟΥ - Α

Οι τρελές ιδέες κολλάνε στο μυαλό και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία να γίνουν πραγματικότητα. Εκείνο το πρωϊνό του Αυγούστου, το αμάξι κινείται φορτωμένο με το μονοθέσιο (ο μοναχός εγώ) και το διθέσιο καγιακ, (όπου το ζευγάρι μοιράζεται τον κόπο). Πριν καλά καλά, προβάλει ο ήλιος, εμείς είμαστε ήδη στην θάλασσα και τραβάμε κουπί. Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Όχι ακριβώς, αλλά…

Πορεία Διαδρομής 1ης μέρας, (πατήστε για μεγέθυνση)

Η έναρξη της διαδρομής γίνεται χαράματα από την Σάντα-Μαρία Πάρου, ενώ η πρόγνωση καιρού δείχνει μελτέμι ενισχυμένο, (καλύτερη περιγραφή: διαολεμένο). Τα κύματα σκάνε αγριεμένα στο Φίλιτζι, απέναντι μας και στέλουν προμήνυματα για το τι καιρός θα ξημερώσει. Πρώτος στόχος μας είναι να κροσάρουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα το πέρασμα, πριν αντικρύσουμε κάποιο πλοίο (είτε της γραμμής, είτε εμπορικό), γιατί τότε θα είναι πολύ αργά για ελιγμούς. Έτσι πορευόμαστε νοτιοανατολικά προς το ακρωτήρι του Μουγκρίου της Νάξου.
Ο αέρας δεν έχει ξυπνήσει ακόμη, αλλά το μπουγάζι της Παροναξίας δεν ηρεμεί ποτέ. Μόλις απομακρυνόμαστε από την ακτή, η θάλασσα είναι φουσκωμένη και παίζουμε κρυφτό ανάμεσα στις κοιλάδες που σχηματίζουνε τα κύματα. Η οπτική επαφή μεταξύ των δύο καγιάκ είναι σχετική. Τελικά σε λιγότερο από μία ώρα καταφέρνουμε να φτάσουμε απέναντι και παίρνουμε πορεία πλεύσης παράληλλα με την δυτική ακτογραμμή της Νάξου. Είναι ακόμα τόσο νωρίς, που οι παραλίες του Αγίου Προκόπιου και Αγίας Άννας, είναι έρημες θυμίζοντας χειμωνιάτικο τοπίο, αν και σε λίγη ώρα θα σφύζουν από ζωή.

Τελευταίες Προετοιμασίες πριν την Προσθαλάσσωση

Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε την πρώτη στάση, αρόδου και ο καιρός φορτώνει. Μέχρι να φτάσουμε στον κάβο της Μικρής Βίγλας, ήδη φυσάει τρελά μποφόρ, δηλαδή είμαστε στο "στοιχείο" μας. Ο καιρός όμως μας σπρώχνει σαν ποτάμι προς τα νότια, οπότε η μόνη μου μέριμνα είναι να μην πλαγιάζει το μονοθέσιο, γιατί τότε νερά εισέρχονται εύκολα από τα πλάγια, καθώς το προστατευτικό κάλυμμα απουσιάζει. Αντίθετα, το διθέσιο γράφει στον καιρό με την τιμονιέρα, και με το έμπειρο πλήρωμα του προπορεύεται σε όλο το μήκος της διαδρομής.
Αργότερα αντικρίζουμε τον κάβο Κουρούπια, όπου στον όρμο που σχηματίζεται βρίσκεται το Πυργάκι. Σε μια μικρή παραλία, στο Άλυκο θα βρούμε προσωρινό απάγκιο για να κάνουμε την πρώτη μεγάλη στάση, πατώντας στεριά έπειτα από τεσσερις ώρες και κάτι. Μπορεί ο αέρας να έχει δυναμώσει κι άλλο την ένταση καθώς μεσημεριάζει, αλλά αυτό σημαίνει για μας ακόμα ταχύτερο ρυθμό. Λίγο ακόμα και θα γίνουμε ταχύπλοα…

Πρώτη στεριά μετά από ώρες δίπλα στο Άλυκο

Μικρή ενοχλητική λεπτομέρεια στη συνέχεια της πορείας ήταν οι στάσεις μου για να αδειάζω τα νερά που μπάζουν πλεον όλο και συχνότερα, εξαιτίας ύπαρξης κυμάτων που αφρίζαν. Το μόνο σκάφος που συναντήσαμε σε αυτήν την διαδρομή ήταν ένα ψαροκάικο, το οποίο λίγο έλειψε να βρεθεί κατάπλωρα στο διθέσιο. Μέσα στην κοσμοχαλασιά ετούτη, είχαμε όμως την τύχη να μας πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής Αρτέμηδες, πουλιά που πετούν χαμηλά στη θάλασσα. Με τον δυνατό άνεμο ελίσσονται και αγγίζουν τη θάλασσα σαν να θέλουν να περπατήσουν πάνω της. Μάταια όμως θα πετάνε δίπλα μου, καθώς το σκάφος μου δεν έχει προπέλα για να του προσφέρει τρομαγμένα ψαριά στον αφρό.
Και μόλις καβαντζάρουμε τον κάβο Γαϊτάνι, όλο το τοπίο μεταμορφώνεται και μια απρόσμενη μπουνάτσα επικρατεί. Η θάλασσα ηρεμεί, ένα απαλό αεράκι μόλις που φυσά. Σίγουρα οι νηρήιδες κρύβονται γύρω από τους θεόρατους βραχογκρεμούς και δημιουργούν μια αίσθηση γαλήνης. Το όρος Ζας στέκεται προστάτης τους και προσφέρει ήρεμη θάλασσα. Η μάχη με τα κύματα τελειώνει απότομα, κι αρχίζει η κανονική κωπηλασία, δίνοντας την ευκαιρία να απολαύσουμε διαφορετικά το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.

Ξημέρωμα στον Όρμο Καλαντού

Περνάμε και το νοτιότερο σημείο της Νάξου, το ακρωτήρι Κατωμέρι, κι έπειτα από συνολικά επτά ώρες, και αφού έχουμε διανύσει περίπου 18 ναυτικά μίλια, φτάνουμε στην νότια πλευρά της Νάξου, στον όρμο του Καλαντού. Όμως δεν κατασκηνώνουμε στην κεντρική παραλία, αλλά σε μια πιο απόμερη και φαινομενικά πιο προστατευμένη.
Αν εξαιρέσεις τις τρελο-σπηλιάδες (απότομες ριπές), που κόντεψαν να πάρουν μια σκηνή στη θάλασσα και να παρασύρουν το μονοθέσιο στο Αιγαίο πέλαγος βραδυάτικα, η νύχτα κύλησε ήσυχα. Σε μια τέτοια τρελή κατεβασιά, ένα εξάρτημα της κουβέρτας του μονοθέσιου εξαφανίστηκε. Μονάχα στην συνέχεια θα αποδεικνυόταν πόσο σημαντική απώλεια ήταν. Μια φωτιά ανάβουμε για συντροφιά με τις σπίθες να απλώνονται πάνω από τη θάλασσα και να μας στέλνουν προειδοποίηση για την συνέχεια, αλλά εμείς βλέπαμε μόνο πόσο όμορφα χορεύανε και έτσι γλυκά αποκοιμηθήκαμε.

Σκηνή την επόμενη, ακόμα κοιμάμαι όμως