Αγκαλιά με τα σύννεφα

Κάθομαι αρκετή ώρα και προσπαθώ να περιγράψω την τελευταία μου πορεία. Όμως δεν γίνεται να συγκεντρωθώ. Δεν μου είναι δυνατό να μαζέψω το μυαλό, αφότου γύρισα από τα ψηλά του Ολύμπου. Το πήρα απόφαση, ότι δεν μπορώ ακόμη να γράψω τίποτα γι αυτήν την διαδρομή. Οι εικόνες ακόμα επεξεργάζονται μέσα μου και βραχυκυκλώνουν την λογική σειρά των πραγμάτων. Η καθημερινότητα γίνεται επίπεδη, και το μυαλό ταξιδεύει στις κορυφές, εκεί ψηλά. Το μάτι χάνεται στην απεραντοσύνη των τοπίων και δεν μπορεί να συμβαδίσει με την ασχήμια της πόλης.

Βρίσκομαι ακόμη στην κόψη των γκρεμών και με κομμένη την ανάσα, κοιτάζω τις βραχώδεις μύτες να σκίζουν τον ουρανό. Η ατμόσφαιρα συνεχώς βράζει, με το φως να λούζει τα μάτια μου παρατηρώ τα σύννεφα να χορεύουν τριγύρω μου. Χρόνο με το χρόνο οι άγριοι αέρηδες σμιλεύουν τα βράχια, οι πάγοι κομματιάζουν την συνοχή των πετρωμάτων και οι βροχές χτίζουν πέτρινα μνημεία. Κάθε σκέψη σταματά και το ορεινό ετούτο τοπίο με υποβάλλει. Δύσκολα να τα κλείσω όλα αυτά σε μια φωτογραφία, και ακόμα δυσκολότερα να τα μεταφέρω με λόγια. Αργότερα, αφού ηρεμήσει το μυαλό, θα δώσω μια στεγνή περιγραφή, αλλά σίγουρα δεν θα έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και τα συναισθήματα που ένοιωσα, κι ας μην ήταν η πρώτη φορά. Συνέχεια επιστρέφω...
Κι ενώ βρισκόμουν στις κορυφές του βουνού των θεών, μια αγκαλιά με τα σύννεφα, "χαμένος" σε μονοπάτια που φιδοσέρνονται για να ανέβουν όλο και ψηλότερα... Τώρα πίσω στον πρώτο όροφο του γραφείου, χωμένος μέσα στο καυσαέριο, δοκιμάζω τα νεύρα μου. Ύστερα, περιμένοντας σε ένα δρόμο να ανάψει από κόκκινο σε πράσινο του φαναριού, μήπως και ξεκολλήσω με την κίνηση, ανακαλώ το φθινοπωρινό δάσος, εκεί όπου τα φυλλοβόλα μετατρέπονται από κίτρινα πλεόν σε κόκκινα, σε μια πραγματική πανδαισία χρωμάτων με φόντο το πράσινο των αειθαλών, όπως ένα ψηφιδωτό φτιαγμένο όμως από τα ρόμπολα και τις οξιές. Πρέπει όμως να πατήσω πάλι στα χαμηλά, μισό λεπτό να ρουφήξω δύο τζούρες από την μπροστινή εξάτμιση και θα συνέλθω. Γιατί δεν κάθισα λίγες μέρες παραπάνω;
Ο Όλυμπος στέκει πάντα υπέροχος και απρόβλεπτος. Και σίγουρα δεν χρειάζεται την βοήθεια των θεών για να μυθοποιηθεί. Σίγουρα όμως, μόνο σε τέτοιο περιβάλλον θα μπορούσαν να ταιριάξουν. Και δεν βρίσκεται εκεί για να τον κατακτήσουν οι άνθρωποι, αλλά για να τους αφήσει λίγο να χορέψουνε στον μαγικό του κόσμο. Αυτός όμως για άλλη μια φορά με κατέκτησε, και μου άφησε μέσα μου την μαγεία του. Απλώς μου μένει η υπόσχεση να τον ξανασυναντήσω στο μέλλον. Ποιος θα ακολουθήσει μαζί μου στην επόμενη επίσκεψη στο μυθικό βουνό;