ΑΜΟΡΓΙΑΝΟ ΠΕΡΑΣΜΑ (Α)

Ένα τηλέφωνο και μια τρελή ιδέα, και όμως αρκούν για να παρατείνουμε λίγο ακόμα το αίσθημα των διακοπών εν μέσω Σεπτεμβρίου. Πάμε Αμοργό για τριήμερο ήταν η ιδέα, και στην ουσία Πέμπτη πήραμε την απόφαση και τα εισιτήρια. Κατευθείαν από τη δουλειά στο καράβι, που για καλή μας τύχη, ξεκινούσε απόγευμα για Πάρο-Νάξο-Αιγιάλη, ούτε καν Δονούσα δεν έπιανε! Η ζέστη σε συνδυασμό με υψηλή υγρασία ήταν αφόρητη, και ανυπομονούσαμε να βγούμε στην ανοιχτή θάλασσα. Το ηλιοβάσιλεμα μας έπιασε κάπου στο Σούνιο, και τον ήλιο τον είδαμε να πέφτει πίσω από τον Άι-Γιώργη.

Το καράβι άδειασε στην Πάρο, και οι λίγοι που μείνανε διάλεξαν τη Νάξο. Πόσο περίεργο συναίσθημα να πιάνεις το νησί σου και να μην αποβιβάζεσαι. Αν και κούραση ήταν εμφανής, η διάθεση μας ήταν στα ύψη. Με ένα κεσέ φέτα, με δύο ντομάτες, μια χούφτα ελιές και ένα καρβέλι ψωμί, αδειάσαμε το μισόκιλο τσίπουρο. Αφού στήσαμε σκηνή (2 το βράδυ) στην Αιγιάλη, συνεχίσαμε στο μοναδικό μαγαζί που είχε φασαρία και τζερτζελέ εκείνη την ώρα και η διάθεση μας κρατήθηκε στο φουλ, χορεύοντας και πίνοντας μέχρι αργά.
Πρωινό ξύπνημα και αρχίζει η μέρα της περιήγησης σε δύο τροχούς. Πέρασμα από την Χώρα, μπάνιο στην Αγία Άννα με βουτιές από ύψος και είς βάθος, συνέχεια μπάνιου στο Μούρο με κολύμπι στις σπηλιές και πέρα από τον κάβο στα γκρεμίσματα. Χωρίς σταματημό, περνάμε από Κατάπολα, με περίπατο στους τρεις οικισμούς. Επιστροφή προς Αιγιάλη, και χωρίς ξεκούραση και χωρίς ανάσα οδηγούμε προς Θολάρια, (όπου τύχαινε και γάμος, αλλά δεν μας καλέσανε). Στόχος μας είναι ρακές και μεζέδες. Εκεί συναντάμε την «ξαδέρφη», που μας δίνει ιδέες για τα μονοπάτια τη Αμοργού, καθώς και ένα βιβλίο με λεπτομέρειες. Πίνουμε το μισόκιλο μας ρακί, και προσπαθώ να πείσω το φίλο μου να κάτσει ακόμα μια μέρα που θα είναι και μέρα χαλάρωσης. Μάταια όμως, οπότε και αποφασίζω τη μέρα που θα είμαι μόνος να κάνω το μονοπάτι Αιγιάλη-Κατάπολα, με μπάνιο στα Χάλαρα, κοινώς δύο διαδρομές σε μία. Αφού πίνουμε και μια ψημένη στα όρθια, βουρ στην παραλία για νυχτερινό μπάνιο και ακροβατικά! Περιμέναμε μέχρι να γεμίσει το περιβόητο Que, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Μέχρι που ο φίλος μου τέζαρε στη μπάρα από κούραση και έτσι τα μαζέψαμε.

Το επόμενο πρωί συμβαίνει το απίστευτο, δηλαδή ο φίλος μου εγκλωβίζεται στην Αμοργό καθώς δεν υπάρχουν εισιτήρια για Δευτέρα πρωί. Ξεκινάμε από Λαγκάδα το μονοπάτι για την πορεία μας προς Σταυρό, που έχει εκπληκτικές εναλλαγές. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι βρίσκεται στις Λιθακιές (λίγο μετά το μοναστήρι του Θεολόγου, προσοχή εκεί πρέπει να τραβερσάρουμε την πλαγιά και να μην τραβήξουμε καρφί στο βουνό). Η άγρια ομορφιά των απόκρημνων πλαγιών συναντάει την θάλασσα μέσα από κάθετους γκρεμούς. Εκείνη την ώρα θες να πεθάνεις με ανοιχτά μάτια.

Αμέσως μόλις περάσουμε το απότομο πεδίο φτάνουμε στο εκκλησάκι (1:30 ώρα από Λαγκάδα). Αξίζει τον κόπο να ανέβεις την απέναντι κορυφή του Πραματευτή, όπου η θέα προς το νησί κατά μήκος σε αποζημιώνει. Μας πιάνει ο μεσημεριανός ήλιο, καθώς ο αέρας βρίσκεται στην άλλη πλευρά του νησιού. Επιστρέφουμε διψασμένοι για μπάνιο στον αδιάφορο ως παραλία Άγιο Παύλο, και περάσαμε κολυμπώντας στο νησάκι της Νικουριάς. Το σχέδιο για περπάτημα στη βραχοκορυφή του και κατέβασμα για αχινούς ματαιώνεται μέχρι νεωτέρας. Ένας ύπνος στα γρήγορα στα βότσαλα μας τονώνει και μας γεμίζει όρεξη για συνέχεια. Σούρουπο ανεβαίνουμε στα Θολάρια για φαΐ και ρακί. Αφού έχουμε ξεκινήσει το μισόκιλο, έρχεται η ξαδέρφη και κουβέντα στην κουβέντα πίνουμε άλλο ένα μισόκιλο. Μικρής διάρκεια συνέχεια σε μπαρ στο λιμάνι, αφού αυτή τη φορά εγώ γέρνω πάνω στο τραπέζι και την μπύρα την πίνω μετά βίας. Αλκοόλ-Κοσμοναύτης σημειώσατε 1.