Ήταν εκείνη την ώρα που έφευγε το φλιτζάνι από τα χέρια σου, θρυμματίστηκε σε χίλια κομμάτια και ο καφές απλώθηκε στο πάτωμα. Ένας χάρτης θησαυρού σχηματίστηκε στα πόδια σου, αλλά εσύ αδιαφόρησες και καταστρέφοντας την αρμονία της τυχαιότητας, διαολόστειλες την τύχη σου. Κάπου εκεί διαισθάνθηκες το βέλος του χρόνου να σου δείχνει τα δόντια του με ένα χαμόγελο.
Συνήθως μετά από μια καταστροφή, σώζεται πάντα μια σοφία. Έχασες το χάρτη, αλλά ακουλούθησες το βέλος μέχρι το τέλος. Μέχρι τότε δεν είχες σκεφτεί ποτέ να μετρήσεις τον χρόνο με τις δικές σου μονάδες, χωρίς να χρησιμοποιήσεις ρολόγια, χωρίς να να μετράς τους κύκλους των άλλων. Κι όλα τα μυστικά του σου αποκαλύφθηκαν ξάφνου, κρύβονται στην σκιά των δικών σου ρυθμών, των δικών σου μικρών συντονισμών και των δικών σου ανησυχιών. Το Παρόν χυμένο στο μυαλό σου, όπως ο καφές στο πάτωμα.
Μην μπερδεύεσαι με τους χτύπους του δείκτη, με μια μονότονη ωρολογιακή κίνηση που γενναέι τον ρυθμό μηχανής στην ανάσα σου και στην ματιά σου. Αν μετράς με τα σταθμά των άλλων, τα πάντα θα σου βγαίνουν στραβά. Τα νοήματα θα ξεθωριάζουν κι οι απλές έννοιες θα γίνονται άλυτα αινίγματα. Καιρός να πασαλείψεις με το βούτυρο σου τα ημερολόγια τους, να απλώσεις την μαρμελάδα των ονείρων στο προγραμματισμένο μέλλον τους.
Αρχικά σκέφτεσαι να αρχίσεις απλά, γεμίζοντας το χρόνο με δικά σου χρώματα κι αισθήματα. Ύστερα ίσως μπορέσεις να σβήσεις τα όρια των χρονικών στιγμών, και να προσπαθείς να μην περιορίζεις το ποτάμι του χρόνου σε μια σταγόνα μνήμης. Αργά και υπομονετικά, ξεκίνας το ταξίδι σου, συντονίζοντας τις νοητικές χορδές σου σε ενεστώτα διαρκείας, τους καπνούς της τρέλα σου σε παρούσα φωτιά, και αφήνοντας την κραυγή του χρόνου να βγει από τα δικά σου τα σωθικά με την ορμή του πρώτου δευτερολέπτου. Παράλληλα με το ψωμί, ψήνεις στην τοστιέρα όλα τα λάθη του παρελθόντος, για να τα κάνεις φρυγανιές, όπου θα στάξεις το μέλι των...
Το ξυπνητήρι χτυπάει, είναι ώρα να σηκωθείς, να αφήσεις τα όνειρα στην άκρη και να κυλήσεις στις ράγες της κατασκευασμένης χρονικής ακολουθίας. Η κούπα του καφέ στα χέρια σου, έτοιμη να γλυστρήσει από τα δάκτυλα...Το μέλλον ζητάει δανεικά και το παρελθόν γελάει σαρδονιακά.
Συνήθως μετά από μια καταστροφή, σώζεται πάντα μια σοφία. Έχασες το χάρτη, αλλά ακουλούθησες το βέλος μέχρι το τέλος. Μέχρι τότε δεν είχες σκεφτεί ποτέ να μετρήσεις τον χρόνο με τις δικές σου μονάδες, χωρίς να χρησιμοποιήσεις ρολόγια, χωρίς να να μετράς τους κύκλους των άλλων. Κι όλα τα μυστικά του σου αποκαλύφθηκαν ξάφνου, κρύβονται στην σκιά των δικών σου ρυθμών, των δικών σου μικρών συντονισμών και των δικών σου ανησυχιών. Το Παρόν χυμένο στο μυαλό σου, όπως ο καφές στο πάτωμα.
Μην μπερδεύεσαι με τους χτύπους του δείκτη, με μια μονότονη ωρολογιακή κίνηση που γενναέι τον ρυθμό μηχανής στην ανάσα σου και στην ματιά σου. Αν μετράς με τα σταθμά των άλλων, τα πάντα θα σου βγαίνουν στραβά. Τα νοήματα θα ξεθωριάζουν κι οι απλές έννοιες θα γίνονται άλυτα αινίγματα. Καιρός να πασαλείψεις με το βούτυρο σου τα ημερολόγια τους, να απλώσεις την μαρμελάδα των ονείρων στο προγραμματισμένο μέλλον τους.
Αρχικά σκέφτεσαι να αρχίσεις απλά, γεμίζοντας το χρόνο με δικά σου χρώματα κι αισθήματα. Ύστερα ίσως μπορέσεις να σβήσεις τα όρια των χρονικών στιγμών, και να προσπαθείς να μην περιορίζεις το ποτάμι του χρόνου σε μια σταγόνα μνήμης. Αργά και υπομονετικά, ξεκίνας το ταξίδι σου, συντονίζοντας τις νοητικές χορδές σου σε ενεστώτα διαρκείας, τους καπνούς της τρέλα σου σε παρούσα φωτιά, και αφήνοντας την κραυγή του χρόνου να βγει από τα δικά σου τα σωθικά με την ορμή του πρώτου δευτερολέπτου. Παράλληλα με το ψωμί, ψήνεις στην τοστιέρα όλα τα λάθη του παρελθόντος, για να τα κάνεις φρυγανιές, όπου θα στάξεις το μέλι των...
Το ξυπνητήρι χτυπάει, είναι ώρα να σηκωθείς, να αφήσεις τα όνειρα στην άκρη και να κυλήσεις στις ράγες της κατασκευασμένης χρονικής ακολουθίας. Η κούπα του καφέ στα χέρια σου, έτοιμη να γλυστρήσει από τα δάκτυλα...Το μέλλον ζητάει δανεικά και το παρελθόν γελάει σαρδονιακά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου