...φτιάχνω φούσκες γεμάτες από ιστορίες χαρούμενες, για να τις διαλύσω έπειτα με την ησυχία μου στο ποτήρι, να φτιάξω έτσι αφρώδη οίνο, να ρέει ευχάριστα μέχρι να διαλυθούν , κι οι παράλογες λέξεις μου, κι οι γλυκές ψευδαισθήσεις μου.
... δεν ελπίζω όμως, να μεταμορφώσω τις τρελές εικόνες, που εναλλάσονται συνεχώς μέσα μου, σε χρωματιστά λόγια. Το ζητούμενο είναι απλά μια ιστορία, που να μπορεί να αναμοχλεύει πάθη, να πλάθει τραγωδίες της στιγμής, να αποσυναρμολογείται σε διαολεμένες συμπτώσεις, να έχει κάτι από την μυρωδιά της ζωής μου.
... σβήνει κι ετούτη η στιγμή από το παρόν, βουλιάζοντας σε αμέτρητα βάθη. Γίνομαι ναυαγός των κλειδωμένων μου επιθυμιών, ανακαλύπτω νέα νησιά στο αρχιπέλαγος της εφήμερης τρέλας. Χάνομαι μέσα στις αντακλάσεις του χρόνου, θέλοντας να γίνω ένα κομμάτι του αινίγματος αυτού.
...ξεπροβάλλουν στο χώρο μου αργά οι σκιές σε μια μολυβένια απόχρωση, χορεύοντας σε κλειστό κύκλο και μένοντας κρυμμένες από τις φλόγες των αναμνήσεων. Γέρνουν στα ατημέλητα παραμύθια και κρύβουν εκεί μέσα την καταγωγή τους. Σε τέτοιες σκιές η αλήθεια ξεδιψάει από το ψέμα μου, και τα όνειρα λησμονούν τον ύπνο τους.
... στην γλώσσα μαζεύονται οι τανίνες, κι όλες οι γεύσεις ξυπνάνε για να δώσουν νέα ώθηση στις ταλαντώσεις της διάθεσης μου. Όλες οι προηγούμενες στιγμές ενώνονται και πλέκουν την δαντέλα της θλίψης, και χωρίς να προσέχουν την λερώνουν με δάκρυα χαράς. Ετοιμάζουν τα ρούχα της αμφιβολίας, και στριμώχνονται να χωρέσουν στην παρούσα γουλιά. Αρχίζει κι αδειάζει το ποτήρι, αρχίζει και γεμίζει το χαρτί.
...αφήνω όλες τις βεβαιότητες σε μια ξεχασμένη χώρα, και χωρίς καμία όρεξη τρυπώνω σε μύχιες σκέψεις, το μυαλό θαμπώνει. Αισθάνομαι, όπως η πόλη όταν την αγκαλιάζει η καταχνιά. Ζυγίζοντας τα σύννεφα ακούω τον καιρό που έρχεται, ερωτεύομαι τον αέρα και συντονίζω τους χτύπους της καρδιά μου με τις αστραπές. Για κοίτα, πως κατρακυλάνε οι βροντές μέσα στο κεφάλι μου.
... χάνω τον προσανατολισμό μου, γυρίζω σαν σβούρα για να κρατήσω την ισορροπία μου. Ξημερώνω μαζί με την βροχή και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη γελώντας. Πρέπει να δοκιμάζω συνέχεια, για να είμαι σίγουρος . . . ότι το ποτήρι βρίσκεται μπροστά μου.
...βρεθήκαμε εδώ μαζί να ανιχνεύουμε τις αισθήσεις μας, να κοιταζόμαστε αινιγματικά και να μαζεύουμε κουράγιο. Αναζητούμε τον κοινό παρανομαστή, αλλά αυτός θα περιμένει μερικά ποτήρια ακόμη παραπάνω. Σε λίγο θα μεθύσουμε με τα αρώματα μας, θα διασταυρώσουμε τις ζωές μας αναζητώντας χιμαίρες, μόνο και μόνο για να διασκεδάσουμε την παροδικότητα μας.
... δεν είναι δυνατό να ζαλιστώ και να χαθώ σε κόσμους φαντασιακούς. Είναι μονάχα αρκετό για να κατασκευάσω τις φούσκες μου, να περιπλανηθώ μαζί τους στην επιφάνεια του υγρού. Καθώς θα διαλύομαι μαζί τους όμως, θα πρέπει να θυμηθώ να στείλω την μπουρμπούληθρα μου στο διάστημα. Αναμένω πάντα μια απάντηση, μέχρι το επόμενο ποτήρι.
... σας εύχομαι στην υγειά σας. Ευοί ευάν, μέχρι να αδειάσει το βαρέλι αυτό, γιατί ένα ποτήρι δεν φτάνει ποτέ, ούτε για να πάνε οι ευχές μου σε όλους, ούτε για να ξυπνήσει το παράλογο μέσα μου. Όμως: με ένα απλό ποτήρι κρασί...
... δεν ελπίζω όμως, να μεταμορφώσω τις τρελές εικόνες, που εναλλάσονται συνεχώς μέσα μου, σε χρωματιστά λόγια. Το ζητούμενο είναι απλά μια ιστορία, που να μπορεί να αναμοχλεύει πάθη, να πλάθει τραγωδίες της στιγμής, να αποσυναρμολογείται σε διαολεμένες συμπτώσεις, να έχει κάτι από την μυρωδιά της ζωής μου.
... σβήνει κι ετούτη η στιγμή από το παρόν, βουλιάζοντας σε αμέτρητα βάθη. Γίνομαι ναυαγός των κλειδωμένων μου επιθυμιών, ανακαλύπτω νέα νησιά στο αρχιπέλαγος της εφήμερης τρέλας. Χάνομαι μέσα στις αντακλάσεις του χρόνου, θέλοντας να γίνω ένα κομμάτι του αινίγματος αυτού.
...ξεπροβάλλουν στο χώρο μου αργά οι σκιές σε μια μολυβένια απόχρωση, χορεύοντας σε κλειστό κύκλο και μένοντας κρυμμένες από τις φλόγες των αναμνήσεων. Γέρνουν στα ατημέλητα παραμύθια και κρύβουν εκεί μέσα την καταγωγή τους. Σε τέτοιες σκιές η αλήθεια ξεδιψάει από το ψέμα μου, και τα όνειρα λησμονούν τον ύπνο τους.
... στην γλώσσα μαζεύονται οι τανίνες, κι όλες οι γεύσεις ξυπνάνε για να δώσουν νέα ώθηση στις ταλαντώσεις της διάθεσης μου. Όλες οι προηγούμενες στιγμές ενώνονται και πλέκουν την δαντέλα της θλίψης, και χωρίς να προσέχουν την λερώνουν με δάκρυα χαράς. Ετοιμάζουν τα ρούχα της αμφιβολίας, και στριμώχνονται να χωρέσουν στην παρούσα γουλιά. Αρχίζει κι αδειάζει το ποτήρι, αρχίζει και γεμίζει το χαρτί.
...αφήνω όλες τις βεβαιότητες σε μια ξεχασμένη χώρα, και χωρίς καμία όρεξη τρυπώνω σε μύχιες σκέψεις, το μυαλό θαμπώνει. Αισθάνομαι, όπως η πόλη όταν την αγκαλιάζει η καταχνιά. Ζυγίζοντας τα σύννεφα ακούω τον καιρό που έρχεται, ερωτεύομαι τον αέρα και συντονίζω τους χτύπους της καρδιά μου με τις αστραπές. Για κοίτα, πως κατρακυλάνε οι βροντές μέσα στο κεφάλι μου.
... χάνω τον προσανατολισμό μου, γυρίζω σαν σβούρα για να κρατήσω την ισορροπία μου. Ξημερώνω μαζί με την βροχή και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη γελώντας. Πρέπει να δοκιμάζω συνέχεια, για να είμαι σίγουρος . . . ότι το ποτήρι βρίσκεται μπροστά μου.
...βρεθήκαμε εδώ μαζί να ανιχνεύουμε τις αισθήσεις μας, να κοιταζόμαστε αινιγματικά και να μαζεύουμε κουράγιο. Αναζητούμε τον κοινό παρανομαστή, αλλά αυτός θα περιμένει μερικά ποτήρια ακόμη παραπάνω. Σε λίγο θα μεθύσουμε με τα αρώματα μας, θα διασταυρώσουμε τις ζωές μας αναζητώντας χιμαίρες, μόνο και μόνο για να διασκεδάσουμε την παροδικότητα μας.
... δεν είναι δυνατό να ζαλιστώ και να χαθώ σε κόσμους φαντασιακούς. Είναι μονάχα αρκετό για να κατασκευάσω τις φούσκες μου, να περιπλανηθώ μαζί τους στην επιφάνεια του υγρού. Καθώς θα διαλύομαι μαζί τους όμως, θα πρέπει να θυμηθώ να στείλω την μπουρμπούληθρα μου στο διάστημα. Αναμένω πάντα μια απάντηση, μέχρι το επόμενο ποτήρι.
... σας εύχομαι στην υγειά σας. Ευοί ευάν, μέχρι να αδειάσει το βαρέλι αυτό, γιατί ένα ποτήρι δεν φτάνει ποτέ, ούτε για να πάνε οι ευχές μου σε όλους, ούτε για να ξυπνήσει το παράλογο μέσα μου. Όμως: με ένα απλό ποτήρι κρασί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου