ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΥΠΙΟΥ - Β

Μετά από την προηγούμενη εξαντλητική μέρα, το επόμενο πρωινό σηκωθήκαμε σχετικά αργά, χωρίς να μας προβληματίζει η ώρα αναχώρησης. Έτσι ξεκινήσαμε χωρίς άγχος, για να κωπηλατήσουμε προς Κουφονήσια, μια διαδρομή όχι μεγαλύτερη των 6 ναυτικών μιλίων επί χάρτου. Λόγω της πρόγνωσης καιρού που έδειχνε πολύ ισχυρούς βοριάδες, ο αρχικός στόχος είναι ο δυτικός κάβος του Κάτω Κουφονησιού, αναφερόμενος ως ακρωτήρι Μεγάλος Γένουπας. Κι έπειτα κουπί στην απάνεμη πλευρά του.

Πορεία 2ης Μέρα

Καλημέρα κι αντίο Νάξο, με χαλαρό ρυθμό αφήνουμε την παραλία μας πίσω, περνάμε στην απέναντι πλευρά του όρμου Καλαντού. Εκεί είναι το ακρωτήρι Πατσούρα, όπου αφήνουμε την περίπλευση και κινούμαστε με πορεία νότιανατολική. Καθώς ανοιγόμαστε, και η ώρα του μελτεμιού έχει περάσει για τα δικά μας δεδομένα (σύμφωνα με τοπικές παρατηρήσεις στον δικό μας μικρόκοσμο), βρίσκουμε επικρατούσα νηνεμία και αναρωτιόμαστε για το γεγονός.
Παρ’ όλες τις προβλέψεις, μονάχα κάποια βουβά κύματα μας δίνουν την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε ανοιχτό πέρασμα, ενώ η ζέστη αρχίζει και γίνεται αφόρητη. Έτσι αποφασίζουμε να το κόψουμε κατευθείαν για το στενό των Κουφονησίων, πορεία δηλαδή ανατολική, με στόχο να βγούμε κατευθείαν στην χώρα του Πάνω Κουφονησιού. Μάλιστα αρχίσαμε να ονειρευόμαστε πρωινό καφέ με τυρόπιτα στη χώρα. Με τέτοια διάθεση μας πήρε και μας σήκωσε…
Κι ενώ βρισκόμαστε στα ανοιχτά, κάπου στα μισά της βόρειας πλευράς του Κάτω Κουφονησίου, το μελτέμι (βορειοανατολικός) ξαφνικά αρχίζει και δυναμώνει. Η θάλασσα για άλλη μια φορά μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας και δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Ο αέρας, ο οποίος είναι αντίθετος στην πορεία μας, μέσα σε ελάχιστη ώρα έχει γεμίσει σε έξι-επτά μποφορ και η μόλις προ ολίγου λεπτών ήρεμη θάλασσα βγάζει φίδια, και μας χορεύει στο δικό της ρυθμό.
Χωρίς πολύ σκέψη για να αποφύγουμε την ταλαιπωρία (γνωρίζοντας ευτυχώς ότι στο στενό των νησιών ο αέρας βγαίνει από τον ασκό του Αιόλου), αλλάζουμε σχέδιο και κατεύθυνση. Επιτόπου αλλάγή πλεύση, παίρνοντας τον καιρό πρίμα ακολουθούμε την βόρεια ακτογραμμή του Κάτω νησιού. Επιστρέφουμε στο αρχικό σχέδιο και κινούμαστε τελικά προς το ακρωτήρι του Μεγάλου Γένουπα, όπου κι απαγκιάζει ο καιρός.

Θάλασσα γιατί ταράζεσαι;

Εντωμεταξύ, υπό τις συνθήκες που μόλις αντιμετωπίσαμε, φαίνεται ότι το μονοθέσιο σκάφος φορτώνει πλέον πιο εύκολα νερά με τα κύματα, καθώς το εξάρτημα που χάθηκε παρείχε μια σχετική προστασία κρατώντας όρθια την κουβέρτα. Κακός οιωνός για μια πιθανή τρίτη μέρα προς Αμοργό.
Αν και η αλλαγή σχεδίου είναι αναγκαστική, η πλεύση στην απάνεμη πλευρά του νησιού προσφέρει την ευκαιρία να αντικρίσουμε μαγικές εικόνες. Τα χρώματα μας έλκουν να μείνουμε παραπάνω, το γαλαζοπράσινο εναλλάσεται με το σκούρο μπλε, τα κίτρινα βράχια φτιάχνουν μικρές κουφάλες. Επιπλέουμε σε μια θάλασσα βγαλμένη από παραμύθια, ας χαλαρώσουμε κι ας ξεχαστούμε στους κρυφούς της όρμους. Μια αγκαλιά της φαντασίας...
Η διαδρομή γίνεται "κρουαζέρια", κάθε κουπιά μας ταξιδεύει κανονικά, το μυαλό δεν σταματάει να ρουφάει τοπία. Περιπλέουμε τις απάνεμες πλευρές του νησιού, κι απόμακρες ως προς το μόλο του νησιού. Αν και το μέρος είναι πανέμορφο εμείς έχουμε στόχο να κατασκηνώσουμε στις παραλίες προς την πλευρά που βρίσκεται η ταβέρνα.
Με ήρεμο καιρό οι αποστάσεις γίνονται κοντινές, κι έχουμε ήδη ξεχάσει ότι ο καιρός πλέον έχει αλλάξει διάθεση. Περνάμε τον όρμο Πεζούλια με τις ήσυχες παραλίες και ανέμελοι κινούμαστε προς το ακρωτήρι που ορθώνεται μπροστά μας. Μόλις όμως φτάνουμε στην μύτη του Ακρωτηρίου Μικρού Γένοπα, μας έρχεται κατά μέτωπο για άλλη μια φορά ισχυρός βορειανατολικός άνεμος.

Στο βάθος ο Μικρός Γένουπας, πορεία για το Πάνω

Εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα ως προς την ένταση του ανέμου. Βρισκόμαστε σε κόψη, όπου οι σπηλιάδες έρχονται "κατά ριπάς" και σκονίζουν την θάλασσα. Εδώ θυμόμαστε ότι ο χειρότερος εχθρός του καγιάκ δεν είναι τα κύματα, αλλά ο ισχυρός άνεμος αντίθετης κατεύθυνσης. Κι ενώ το μονοθέσιο τραβάει πολύ ζόρι για να κινηθεί λίγα μέτρα, με το διπλό φαίνεται σχεδόν αδύνατη η πλεύση.
Για καλή μας τύχη υπάρχει μια βοτσαλωτή παραλία ακριβώς στην μύτη του ακρωτηρίου, όπου υποχωρούμε και βρίσκουμε καταφύγιο για ξεκούραση. Έπειτα από σχετική κουβέντα, η απόφαση μας είναι να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις για το πέρασμα του ακρωτηρίου. Ξεκινάμε την προσπάθεια, με την ελπίδα ότι η πίσω πλευρά του θα είναι σχετικά πιο ήρεμη, καθώς τα ακρωτήρια συνηθίζουν να κατεβάζουν δυνατά ρεύματα αέρα. Ξεκούραστοι και με ισχυρό πείσμα, καταφέρνουμε με πολύ κόπο να βγούμε στην πίσω πλευρά, όπου βρίσκεται και η μεγάλη και "κοσμική" παραλία Νερό. Αν και μετά το πέρασμα του ακρωτηρίου μειώνεται σχετικά η ένταση, απαιτούνται όμως ακόμη συνεχείς και "βαριές" κουπιές. Στην απέναντι πλευρά του όρμου Δέτη βρίσκουμε το δικό μας καταφύγιο, όπου θα γίνει μέρος κατασκήνωσης και χαλάρωσης.

Καγιακ... στον ήλιο

Η μέρα εκείνη τελικά ήταν πιο περιπετειώδης, αλλά οι δυσκολίες ήταν αναμενόμενες καθώς είχαμε υπόψιν μας ότι εκείνη την περίοδο θα κορυφωνόταν το μελτέμι. Όμως είχαμε υπολογίσει ότι η βελτίωση θα ερχόταν μια-δυο μέρες νωρίτερα. Έτσι δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να κωπηλατήσουμε μέχρι την Αμοργό σε συνδυασμό με την έλλειψη προστασίας στο μονοθέσιο, όπως αρχικά είχαμε σχεδιάσει. Έτσι η συνέχεια του ταξιδιού πραγματοποιήθηκε με τον Σκοπελίτη, που μας χόρεψε με τον δικό του τρόπο στο γνώριμο Αμοργιανό Πέρασμα. (Παρεπιπτόντως εκείνες τις μέρες μόλις έσβηναν οι φλόγες στην βορειοανατολική Αττική, κι άναβαν στην Πάρο).
Στα Κουφονήσια το μεγάλο ταξίδι έλαβε τέλος, κι από εκεί και πέρα ξεκίνησε η χαλάρωση και οι βόλτες. Φυσικά οι κουπιές συνεχίστηκαν για λίγο καθώς κάναμε διαδρομές προς Πάνω Κουφονήσι με το καγιάκ, ακόμη και τις μέρες που φυσούσε έντονα, για προμήθειες και διασκέδαση. Οι αποστάσεις ήταν μικρές και δεν υπήρχαν ανοιχτά περάσματα, που να εμπνέουν ανησυχία.
Μια μελαγχολία ξυπνάει καθώς αποσυναρμολογούμε τα σκάφη για τα φορτώσουμε στο πλοίο. Τώρα πια μοιάζουν με παροπλισμένα κουφάρια, και μας υπόσχονται ταξίδια μακρινά σε μελλοντικές θάλασσες. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ μοιάζει με μακρινό όνειρο, μια ανάμνηση από μια απραγματοποιήτη επιθυμία. Κόντρα στο παρόν, συνεχίζουμε να τραβάμε κουπί... μέχρι να φτάσουμε στην απέναντι πλευρά του ορίζοντα.

Τράβα κουπί, και μη ρωτάς που πάμε...