ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΥΠΙΟΥ - Α

Οι τρελές ιδέες κολλάνε στο μυαλό και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία να γίνουν πραγματικότητα. Εκείνο το πρωϊνό του Αυγούστου, το αμάξι κινείται φορτωμένο με το μονοθέσιο (ο μοναχός εγώ) και το διθέσιο καγιακ, (όπου το ζευγάρι μοιράζεται τον κόπο). Πριν καλά καλά, προβάλει ο ήλιος, εμείς είμαστε ήδη στην θάλασσα και τραβάμε κουπί. Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Όχι ακριβώς, αλλά…

Πορεία Διαδρομής 1ης μέρας, (πατήστε για μεγέθυνση)

Η έναρξη της διαδρομής γίνεται χαράματα από την Σάντα-Μαρία Πάρου, ενώ η πρόγνωση καιρού δείχνει μελτέμι ενισχυμένο, (καλύτερη περιγραφή: διαολεμένο). Τα κύματα σκάνε αγριεμένα στο Φίλιτζι, απέναντι μας και στέλουν προμήνυματα για το τι καιρός θα ξημερώσει. Πρώτος στόχος μας είναι να κροσάρουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα το πέρασμα, πριν αντικρύσουμε κάποιο πλοίο (είτε της γραμμής, είτε εμπορικό), γιατί τότε θα είναι πολύ αργά για ελιγμούς. Έτσι πορευόμαστε νοτιοανατολικά προς το ακρωτήρι του Μουγκρίου της Νάξου.
Ο αέρας δεν έχει ξυπνήσει ακόμη, αλλά το μπουγάζι της Παροναξίας δεν ηρεμεί ποτέ. Μόλις απομακρυνόμαστε από την ακτή, η θάλασσα είναι φουσκωμένη και παίζουμε κρυφτό ανάμεσα στις κοιλάδες που σχηματίζουνε τα κύματα. Η οπτική επαφή μεταξύ των δύο καγιάκ είναι σχετική. Τελικά σε λιγότερο από μία ώρα καταφέρνουμε να φτάσουμε απέναντι και παίρνουμε πορεία πλεύσης παράληλλα με την δυτική ακτογραμμή της Νάξου. Είναι ακόμα τόσο νωρίς, που οι παραλίες του Αγίου Προκόπιου και Αγίας Άννας, είναι έρημες θυμίζοντας χειμωνιάτικο τοπίο, αν και σε λίγη ώρα θα σφύζουν από ζωή.

Τελευταίες Προετοιμασίες πριν την Προσθαλάσσωση

Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε την πρώτη στάση, αρόδου και ο καιρός φορτώνει. Μέχρι να φτάσουμε στον κάβο της Μικρής Βίγλας, ήδη φυσάει τρελά μποφόρ, δηλαδή είμαστε στο "στοιχείο" μας. Ο καιρός όμως μας σπρώχνει σαν ποτάμι προς τα νότια, οπότε η μόνη μου μέριμνα είναι να μην πλαγιάζει το μονοθέσιο, γιατί τότε νερά εισέρχονται εύκολα από τα πλάγια, καθώς το προστατευτικό κάλυμμα απουσιάζει. Αντίθετα, το διθέσιο γράφει στον καιρό με την τιμονιέρα, και με το έμπειρο πλήρωμα του προπορεύεται σε όλο το μήκος της διαδρομής.
Αργότερα αντικρίζουμε τον κάβο Κουρούπια, όπου στον όρμο που σχηματίζεται βρίσκεται το Πυργάκι. Σε μια μικρή παραλία, στο Άλυκο θα βρούμε προσωρινό απάγκιο για να κάνουμε την πρώτη μεγάλη στάση, πατώντας στεριά έπειτα από τεσσερις ώρες και κάτι. Μπορεί ο αέρας να έχει δυναμώσει κι άλλο την ένταση καθώς μεσημεριάζει, αλλά αυτό σημαίνει για μας ακόμα ταχύτερο ρυθμό. Λίγο ακόμα και θα γίνουμε ταχύπλοα…

Πρώτη στεριά μετά από ώρες δίπλα στο Άλυκο

Μικρή ενοχλητική λεπτομέρεια στη συνέχεια της πορείας ήταν οι στάσεις μου για να αδειάζω τα νερά που μπάζουν πλεον όλο και συχνότερα, εξαιτίας ύπαρξης κυμάτων που αφρίζαν. Το μόνο σκάφος που συναντήσαμε σε αυτήν την διαδρομή ήταν ένα ψαροκάικο, το οποίο λίγο έλειψε να βρεθεί κατάπλωρα στο διθέσιο. Μέσα στην κοσμοχαλασιά ετούτη, είχαμε όμως την τύχη να μας πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής Αρτέμηδες, πουλιά που πετούν χαμηλά στη θάλασσα. Με τον δυνατό άνεμο ελίσσονται και αγγίζουν τη θάλασσα σαν να θέλουν να περπατήσουν πάνω της. Μάταια όμως θα πετάνε δίπλα μου, καθώς το σκάφος μου δεν έχει προπέλα για να του προσφέρει τρομαγμένα ψαριά στον αφρό.

Και μόλις καβαντζάρουμε τον κάβο Γαϊτάνι, όλο το τοπίο μεταμορφώνεται και μια απρόσμενη μπουνάτσα επικρατεί. Η θάλασσα ηρεμεί, ένα απαλό αεράκι μόλις που φυσά. Σίγουρα οι νηρήιδες κρύβονται γύρω από τους θεόρατους βραχογκρεμούς και δημιουργούν μια αίσθηση γαλήνης. Το όρος Ζας στέκεται προστάτης τους και προσφέρει ήρεμη θάλασσα. Η μάχη με τα κύματα τελειώνει απότομα, κι αρχίζει η κανονική κωπηλασία, δίνοντας την ευκαιρία να απολαύσουμε διαφορετικά το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.

Ξημέρωμα στον Όρμο Καλαντού

Περνάμε και το νοτιότερο σημείο της Νάξου, το ακρωτήρι Κατωμέρι, κι έπειτα από συνολικά επτά ώρες, και αφού έχουμε διανύσει περίπου 18 ναυτικά μίλια, φτάνουμε στην νότια πλευρά της Νάξου, στον όρμο του Καλαντού. Όμως δεν κατασκηνώνουμε στην κεντρική παραλία, αλλά σε μια πιο απόμερη και φαινομενικά πιο προστατευμένη.
Αν εξαιρέσεις τις τρελο-σπηλιάδες (απότομες ριπές), που κόντεψαν να πάρουν μια σκηνή στη θάλασσα και να παρασύρουν το μονοθέσιο στο Αιγαίο πέλαγος βραδυάτικα, η νύχτα κύλησε ήσυχα. Σε μια τέτοια τρελή κατεβασιά, ένα εξάρτημα της κουβέρτας του μονοθέσιου εξαφανίστηκε. Μονάχα στην συνέχεια θα αποδεικνυόταν πόσο σημαντική απώλεια ήταν. Μια φωτιά ανάβουμε για συντροφιά με τις σπίθες να απλώνονται πάνω από τη θάλασσα και να μας στέλνουν προειδοποίηση για την συνέχεια, αλλά εμείς βλέπαμε μόνο πόσο όμορφα χορεύανε και έτσι γλυκά αποκοιμηθήκαμε.

Σκηνή την επόμενη, ακόμα κοιμάμαι όμως