ΑΝΕΜΟΜΑΖΩΜΑΤΑ...

Κάθε φορά που έχει εκλογές με πιάνουν οι φιλοσοφικές μου ανησυχίες. Άραγε να υπάρχει ζωή μέσα στα κόμματα; Λες να υπάρχει δημοκρατία πριν το θάνατο; Πόσα δράμια δικαιοσύνη χρειάζεται για να γίνουν όλοι ίσοι ή μήπως θες την μετατροπή της σε κιλά; Τι καιρό θα κάνει την μέρα των εκλογών, βροχή ή ζέστη, ας ψηφίσουμε γι' αυτό; Γιατί οι κάλπες πρέπει να είναι τετράγωνες; Γιατί δεν ψηφίζουν όλοι οι κάτοικοι; Πόσες φορές πρέπει να ψηφίσουμε για να θεωρηθεί το πολίτευμα δημοκρατικό;

Φιλοσοφίες για το πως θα βλέπουν οι ιστορικοί του μέλλοντος τα δικά μας συστήματα και δομές εξουσίας. Θα συμπεράνουν τελικά ότι ήταν μια εποχή με αγώνα προς το καλύτερο ή μια σκοτεινή εποχή όπου κοινωνίες παρακμάζαν; Βέβαια κάποιος πιο απαισιόδοξος θα ισχυριστεί ότι δεν θα υπάρξει μέλλον, οπότε τσάμπα αναζητήσεις.

Κι όλα αυτά τα στατιστικά στοιχεία που πλασάρονται, χωρίς κανένα έλεγχο πόσο με ζαλίζουν. Νούμερα ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσερ, αριθμοί που τοποθετούνται μπροστά από λέξεις για να τους δώσουνε περισσότερο κύρος. Κι ενώ γίνονται εξαντλητικές αναλύσεις και χτίζονται προγράμματα σε τέτοια στοιχεία, πολλές φορές είναι τόσο αληθινά όσο η άκρη του ουράνιου τόξου. Ακόμη μου προξενεί εντύπωση όμως, πόσο εύκολα βαφτίζουν απόψεις ως δεδομένα, τα αποδέχονται όλοι όσοι τα αναπαράγουν, και ξαφνικά μετατρέπονται σε αιώνιες αλήθειες. Κι αν οι βάσεις είναι σαθρές;

Μεθυσμένη εκλογολογία πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα, βρωμάει ο τόπος υποσχέσεις κι αναλύσεις. Πολιτικάντηδες και νούμερα μας περιβάλλουν, αντί να εμπμνέουν, γεννούν μια αποστροφή κι μια αηδία. Κερδισμένοι και χαμένοι έχουν το ίδιο μέγεθος κοιλιάς. Και στην απέναντι όχθη, άνθρώποι που γκρινιάζουν για τα πάντα, αλλά δεν αντιδράνε για τίποτα και αναλώνονται στην μεμψιμοιρία.  Κάποια στιγμή πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

Πρέπει να νοιώθουμε πολιτικά ενεργοί επειδή ψηφίζουμε; Πρέπει να νοιώθουμε συνειδητοποιημένοι, επειδή ξέρουμε ότι μας κοροϊδεύουν; Αυτές οι φιλοσοφίες που έλεγα επιστρέφουν άνευ νοήματος, αλλά πως να μην αναρωτηθώ τι σημαίνει ενεργός πολίτης, τι σημαίνει η δράση στα κοινά. Σκέφτομαι μήπως ήταν καλύτερα να ρίχναμε κλήρο για κάποια δημόσια αξιώματα, -ένα από τα ξεχασμένα στοιχεία της αθηναϊκής Δημοκρατίας. Μπορούμε να  επικαλεστούμε τον Μίνωα, τον Αιακό και τον Ραδάμανθη, να δικάσουν όλους του πολιτικούς και τις φλυαρίες τους; 

Τέτοια εποχή οι λέξεις αλλάζουν αποκτούν άλλη βαρύτητα, κι ο κόσμος μαθαίνει νέες έννοιες, όπως πράσινη ανάπτυξη, αειφορία, υπευθυνότητα, δημόσια υγεία, δωρεαν παιδεία... Την ελεύθερη μετάφραση όλων αυτών των εννοιών την αφήνω, ως άσκηση για το σπίτι. Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος, αλήθεια σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζω εγώ κι όλα μου φαίνονται στραβά.

Μάλλον στραβός θα είναι ο γιαλός, οπότε δεν πρέπει να αγχωνόμαστε. Ας ψηφίσουμε, κι ας πάμε ήσυχοι για ύπνο. Έπειτα σκεφτόμαστε: "Εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα;" Απλώς θα πρέπει να προσέχουμε, μην βγει το φίδι μόνο του και αρχίσει να μας κυνηγάει.