Ήλεκτρο-BLOG

Έβαλα το μυαλό στην πρίζα, όλα τα λαμπάκια έτοιμα για ν' ανάψουν μονομιάς. Θα καεί σήμερα το μυαλό ή θα αντέξει και τούτη την κατραπακιά; Ας ανοίξω το διακόπτη να δοκιμάσω τελικά τι θα λειτουργήσει.

Προσπαθεί να δουλέψει το έρμο, συνεχώς όμως το βραχυκυκλώνω. Καίγονται απανωτές ασφάλειες και εγκεφαλικά κύτταρα γίνονται στάχτη στο λεπτό. Εκεί όμως, με το στανιό να του φορτώνω μνήμες, να το φορτίζω με ξεχασμένες εικόνες και διεγραμμένες στιγμές, να το τροφοδοτώ αρνητικά τις νευρικές απολήξεις μέχρι να γίνει η εκκένωση. Αρχίζει και μυρίζει καμμένο, μήπως να σταματήσω;

Δεν δουλεύει με τίποτα, αντιστέκεται στο τεράστιο φορτίο, κι αναπτύσσει τις δικές του αντιστάσεις και πάλι. Βάφει τα σύννεφα με χρώματα δικά του, φτιάχνει ένα ωκεανό από κύματα λουλουδιών, διοχετεύει πλαστές σκέψεις, προσπαθεί να κρυφτεί σε βροχές δακρύων. Άμα θέλει νερό...

Τότε ξεκινάει προσπάθειες μάταιες του για να το λυπηθώ, για να μην το βουτήξω σε κρύο νερό. Φοβάται μην τον πνίξω στον εικονικό του ωκεανό. Όμως δεν φαντάζεται πόσο αποφασιμένος είμαι. Θα το συνεφέρω ακόμα κι αν χρειαστεί να το δέσω σ΄ ένα παγόβουνο να περιμένει τον Τιτανικό... Φυσικά και δεν ξέρει, ότι τα όνειρα πνίγονται από μόνα τους ακόμα και σε μια κουταλιά νερού.
Δεν μπορεί να αντέξει πολύ, λίγο ακόμα και θα το κάψω. Ένα κατσαβίδι να λασκάρω μία βίδα, ένα σύρμα να γειώσω την τρέλα, λίγο φορτίο παραπάνω να διαλυθούν οι νευροδιαβιβαστές. Το σαρδονιακό γέλιο έρχεται να προδιαγράψει την τελική καταστροφή.

Τελευταία προειδοποίηση, η θερμοκρασία ανεβαίνει, ίσως λιώσουν όλα τα κυκλώματα, μα τότε ίσως είναι που θα απελευθερωθώ. Όλα σχεδιασμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, κι όμως πρέπει κάποιος άλλος να κατεβάσει τον διακόπτη, αλλιώς θα στέκομαι και θα αναλύω τις μελλοντικές μου αποτυχίες πριν καν πραγματοποιηθούν. Ε, φίλε μήπως μπορείς να πατήσεις το κουμπί;