Προτελευταίος Λαχνός

Δεν ξέρω πως μου ήρθε, αλλά καθώς έβγαινα από τα έγκατα της γης εκείνο το συνηθισμένο πρωινό σκέφτηκα να αγοράσω λαχείο. Ο λαχειοπώλης καθόταν ατάραχος έξω από το σταθμό του Μετρό και είχε κρεμασμένα τα πολύχρωμα χαρτάκια του. Κάθε χαρτάκι κι ένας μαγικός αριθμός, κι ο καθένας μια υπόσχεση για άφθονο χρήμα. Δεν χρειάζεται καθόλου κόπου, δεν χρειάζεται καμία καλή ιδέα, δεν χρειάζεται τίποτα. Μόνο λίγη καλή τύχη και τότε θα πιάσεις την "καλή", όπως ο καθένας φυσικά την φαντάζεται. Περιττό να σημειώσω ότι δεν χρειάζεσαι λίγη τύχη, αλλά τύχη βουνό, (μεγαλύτερο κατά πολύ από αυτά που ενίοτε ανεβαίνω).

Κοντοστάθηκα, ζύγισα τις πιθανότητες, που ήταν συντριπτικά εναντίον μου κι αποφάσισα ότι δεν αξίζει τον κόπο. Αλλά αφού ξέρω ότι δεν θα κερδίσω, τότε γιατί τελικά το αγόρασα; Μάλλον γιατί αυτό που έχουν απλωμένο με μανταλάκια, δεν είναι χαρτονομίσματα, ούτε επιταγές. Αλλά τούτο το χαρτάκι που κρέμεται σαν πλυμμένη κάλτσα και πουλάνε είναι η ελπίδα, η ψευδαίσθηση της μοναδικής ευκαιρίας. Όσο διαρκεί η αναμονή, αισθάνεσαι ότι ίσως κάτι γίνει, ίσως κρατάς τον πρώτο λαχνό, ίσως γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και βρεθείς εσύ από πάνω. Κι όλα αυτά τόσο απλά κι εύκολα, με ένα χαρτάκι που δεν κοστίζει παραπάνω από δύο μπύρες.
Μέχρι να γίνει η κλήρωση και να λυπηθείς που οι στατιστικές επιβεβαιώνονται, (από τις ελάχιστες φορές ίσως). Κι όλα αυτά τα χρήματα, που πληρώνω για την ελπίδα του πρώτου λαχνού, τα μαζεύει μονάχα ένας κι εξαφανίζει σε μια στιγμή όλες τις ελπίδες των άλλων. Μου θυμίζει την επιβεβαίωση της λανθασμένης πάντα πληρωμής εις βάρος σου. Δηλαδή είναι το πιο πιθανό (εως βέβαιο) να σε καλέσει η εφορία να πληρώσεις κάποιο επιπλέον ποσό λόγω εσφαλμένου υπολογισμού, παρά να σου παρέχει κάποιο ποσό από λανθασμένη επιστροφή φόρων.

Με αυτήν την ελπίδα πορευόμαστε πολλές φορές στη ζωή. Όταν όλα πάνε χάλια, κι όμως βαθιά μέσα μας νομίζουμε ότι σύντομα θα αλλάξουν όλα δια μαγείας. Κάποια στιγμή θα βγει το ουράνιο τόξο, κάποια στιγμή... Ποτέ δεν κάθομαι να σκεφτώ, πόσες φορές μας κληρώνει στην ζωή μας: για το αν θα αρρωστήσουμε ή θα είμαστε υγιής, για το αν θα αγαπήσουμε, για το αν θα ζήσουμε. Κάθε μέρα μας κληρώνει, κι όποιον πάρει ο χάρος...

Κράτησα τον πολύχρωμο λαχνό και τον έριξα ακατάστατα στην τσάντα μου. Σίγουρα όταν θα γίνει η κλήρωση θα τον έχω ξεχάσει. Μετά από αρκετές μέρες θα τον θυμηθώ και θα τον κοιτάξω από περιέργεια. Μπας και; Μπα, ούτε ένα φράγκο δεν κατάφερα να πάρω. Αλλά την στιγμή που τον αγοράζω χαίρομαι, λες και κέρδισα ήδη. Αφήνω τις ψευδαισθήσεις μου να παίξουν με την τύχη μου και θα πιστέψω ότι όλοι μπορούν να βγουν κερδισμένοι σε τούτο το παιχνίδι.

Κι ύστερα για παρηγοριά σκέφτομαι ότι, όταν αγοράζω λαχείο, ένα μέρος των χρημάτων καταληγει στον συμπαθητικό λαχειοπώλη, που στέκεται χαμογελαστός και δεν μπαίνει ποτέ στον πειρασμό να κρατήσει όλα τα λαχεία μήπως τυχόν ένα από αυτά κερδίσει το αμύθητο ποσό. Αρκείται στο μικροποσό που του αναλογεί από το μικρό αυτό χαρτάκι. Δε νομίζω να τον πειράξει ποτέ, αν μάθει ότι ένα από τα δικά του λαχεία ήταν ο πρώτος λαχνός.
Μάλλον αυτός θα είναι το προτελευταίος λαχείο που θα αγοράσω, αφού τουλάχιστον άλλον ένα θα πάρω στο μέλλον. Πάντως, όταν κερδίσω τον πρώτο λαχνό, δεν θα ξεχάσω κανένα. Πρώτα απ' όλα θα αρχίσω να μοιράζω δεσμίδες στους αναγνώστες του Blog ετούτου, (για όσους αντέχουν και με διαβάζουν ακόμα). Μπείτε σε λίστα αναμονής, και κερδίστε λοιπόν τζάμπα ελπίδα.
Σημείωση: Αν εξαφανιστώ ξαφνικά, σημαίνει ότι τελικά κέρδισα και τα ξέχασα όλα τα παραπάνω...