Στην Αναμονή

Περίμενε ώρα στο τραπέζι, πίνοντας αργά την μπίρα του και παρατηρώντας τον κόσμο. Ο μαθητής του δεν είχε έρθει την ώρα που έπρεπε, φαινόταν ότι θα καθυστερούσε. Αυτός χαλάρωσε, χωρίς να ενοχληθεί διόλου, και έκανε νόημα για να παραγγείλει ένα δεύτερο ποτό.

Έπιασε ψιλή κουβέντα με τον σερβιτόρο, ο οποίος φαινόταν να μιλάει πιο θερμά από το κανονικό. Κάποια στιγμή, αποφάσισε να τον ρωτήσει τι θα ήθελε. Αυτήν την ερώτηση δεν μπορούσε να την απαντήσει ποτέ, αν και σήμερα θα προτιμούσε ένα χρονοδιακοπτόμετρο. Προτίμησε να μην ζητήσει τέτοια πράγματα, οπότε σκέφτηκε τι θα έπινε στην συνέχεια.

"Ας το γυρίσουμε στο κρασί", είπε ευγενικά, αλλά δεν είχε τύχη και το γκαρσόνι του αντιπρότεινε σανγκριά. Τότε προτίμησε το κονιάκ, αλλά δεν υπήρχε πεντάστερο, παρά μόνο τριάστερο. Διάολε, αν ήταν να φτιάξει ένα κέικ στο στομάχι του θα το σκεφτόταν. Τώρα απλώς ήθελε κάτι να ευχαριστηθεί κι ο ουρανίσκος. Τότε αναρωτήθηκε αν υπάρχει ένα ρούμι... "Τι, πώς, ούτε ρούμι;"

Σε άλλη περίπτωση θα έχανε την υπομονή του, αλλά θυμήθηκε ότι ήταν σε καφε-ζαχαροπλαστείο, οπότε οι δικές του απαιτήσεις ήταν παράλογες. Αλλά τέτοιες ώρες ο εγκέφαλος λαχταρούσε αλκόολη, κι όχι γλυκόζη. Είχε ακούσει ότι η ζάχαρη βοηθάει τις εγκεφαλικές λειτουργίες, δηλαδή και την σκέψη. Λοιπόν τώρα, δεν ήθελε να σκεφτεί παρά μονάχα να κάψει κανένα τέτοιο κύτταρο. Λίγο οινόπνευμα θα έφτανε για να κατευνάσει τις λογικές λειτουργίες. Δεν μπορούσε να χρησιμοποιεί την τετράγωνη λογική άλλο, με τελική κατάληξη να συγκρούεται με τις φαινομενικά παράλογες διασυνδέσεις της καθημερινότητας. Αισθανόταν το μυαλό να αρχίζει την λειτουργία του, "άντε ρε φίλε να χαρείς την ελαφρότητα σου, φέρε μου ένα ούζο".

Κοίταξε το ρολόι του, και φαινόταν πλέον ότι τον είχαν στήσει. Ίσως τελικά να μην ερχόταν καθόλου. "Μάλιστα, τι κάνουμε τώρα;" Φαινόταν πιο πιθανό το μάθημα να γύριζε σε μπεκροκατάσταση. Θα έπαιρνε και κανένα φίλο τηλέφωνο, και θα συνεχίζαν σε κανένα μπαρ. Μια φωνή από το διπλανό τραπέζι διέκοψε τους συνειρμούς του. "Αχ θεούλη μου, γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά", αναρωτήθηκε η κοπέλα δίπλα, που καταβρόχθιζε παράλληλα μια βάφλα αδηφάγα. Μήπως το πρόβλημα της ήταν το φαΐ ή έπνιγε το πρόβλημα της με μια υπερβολική δόση ζάχαρης.

Δεν έμαθε την απάντηση, ήπιε μια γουλιά από το ούζο, και της χαμογέλασε για της δείξει την κατανόηση του, κι ότι δεν χρειαζόταν να κοιτάει μόνο πάνω από το πιάτο της, αλλά και γύρω της. Έγειρε έπειτα στην καρέκλα, έπιασε το στιλό κι άρχισε να γράφει τούτη την ιστορία. "Ελπίζω ν' αργήσει λίγο ακόμη".