Με ένα κεφάλι καζάνι, το ξυπνητήρι διαταράσσει την ημέρα αργίας και μου φωνάζει επανειλημμένα: "Ήρθε η ώρα να επιστρέψεις στο βουνό". Βουνό όμως είναι και το να σηκωθώ από το κρεβάτι. Μόλις όμως ανοίξει το μάτι, όλα τα άλλα αποδεικνύονται εύκολα, κατάλληλη διάθεση να υπάρχει. Η επιλογή, η οποία έγινε και τελευταία στιγμή λέγεται Μικρή Ζήρεια. Μικρή μονάχα στο όνομα, για να ξεχωρίζει από τον ορεινό όγκο της Μεγάλης, που δεν θα αναλύσω εδώ, πόσο την έχουν "μικρύνει" οι ανθρώπινες δραστηριότητες.
Η εκκίνηση ξεκινάει από το χωριό Κεφαλάρι, δίπλα από τον ξενώνα ΕΟΦ (860 μ.). Το μονοπάτι από εδώ και μέχρι το λιβάδι Γράβιζα έχει διακριτική σήμανση, και πρέπει να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση για να μην χάσεις την χάραξη. Περνάει από τσιμεντένιες ποτίστρες, κόβει ένα χωματόδρομο, και περνώντας από δασωμένα χωράφια καταλήγει στο λιβάδι (1080μ). Για πιο ξεκούραστη διαδρομή, μπορεί κάποιος να ξεκινήσει από αυτό το λιβάδι την ανάβαση, κερδίζοντας περίπου 1:30 ώρα, καθώς φτάνει ως εδώ χωματόδρομος.
Ακολουθούμε την ισχνή σήμανση σε ίχνος δρόμου, και φτάνουμε σε πηγάδι (πηγάδι Μούτσιου) στην άκρη του λιβαδιού. Από εδώ το μονοπάτι αρχίζει να σκαρφαλώνει μέσα από πυκνό ελατοδάσος, γίνεται ευδιάκριτο κι έχει μεταλλικά κόκκινα σημάδια. Αρχίζει με ήπια ανάβαση, αλλά όσο περνάει η ώρα η κλίση αυξάνει, η πορεία έχει νότιοδυτική κατεύθυνση. Στα 1500μ. περίπου συναντάμε τα πρώτα χιονισμένα κομμάτια, κι αφού εξοπλιστούμε κατάλληλα για να μην πλατσουρίσουν τα πόδια μας, κόβουμε για λίγο δυτικά και φτάνουμε σύντομα στην κόψη ράχης (1650μ), με μεγάλο ξέφωτο.
Από εδώ η θέα των κορυφών είναι πανέμορφη, και μας προετοιμάζει ψυχολογικά για το υπόλοιπο κομμάτι της ανάβασης που θα γίνει πλέον σε χιονισμένο τοπίο.Οι συνθήκες χιονιού είναι ιδανικές, ώστε να μην μας προβληματίσει η άνοδος. Η κλασική ανάβαση, (όπως και η σήμανση) ακολουθούν την συνέχεια της ράχης του ξέφωτου, κι ανεβάζει απευθείας στην κορυφή. Εμείς προτιμάμε την εναλλακτική της ανάβασης μέσα από την ρεματιά που σχηματίζουν οι δύο ψηλές κορυφές. Η διαδρομή μέσα στο λευκό τοπίο είναι μαγευτική με τον ήλιο να λαμπυρίζει στην κυματιστή χιονισμένη επιφάνεια, ενώ η ρεματιά μας προστατεύει από τον αέρα.
Έτσι αρχικά κινούμαστε δυτικά, μέχρι την βάση του ρέματος, κι ύστερα νότιοδυτικά (παράλληλα με την κλασική ανάβαση) μέσα στην ρεματιά, και βγαίνουμε τελικά στο διάσελο ακριβώς κάτω από την κορυφή Ντούσια, όπου και φτάνουμε σε λίγα λεπτά (2086 μ.). Από εδώ και πέρα ρουφάμε εικόνες κι αγναντεύουμε το τοπίο. Παρά τον έντονο παγωμένο αέρα που φυσά, θέλουμε να μείνουμε και να χαζεύουμε ένα γύρω. Είναι οι στιγμές που θα ήθελες να μην παγώνουν μόνο τα χέρια, αλλά κι ο χρόνος. Τραβάμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, κι επιστροφή από τα ίδια. Για τους πιο "τολμηρούς" η κατάβαση γίνεται τσουλώντας στο χιόνι...
Ήδη στην επιστροφή συζητάμε για την επόμενη εξόρμηση, το βουνό μας χαμογέλασε σήμερα, κι εμείς το αγκαλιάσαμε με όλη μας την ζεστασιά. Σαν συμπέρασμα μπρορούμε να πούμε ότι είναι μια όμορφη επιλογή, αλλά με απαιτήσεις αντοχής. Δηλαδή, αν η ανάβαση γίνει από το χωριό Κεφαλάρι, η υψομετρική διαφορά είναι αρκετή για ημερήσια πορεία.
Στην κορυφή ενός βουνού υπάρχει αυτή η ελευθερία και το πάγωμα του χρόνου, το άδειασμα του μυαλού που αναζητούμε όλοι. Μακάρι να φτάνεις πάντα στις κορυφές και να απολαμβάνεις τη θέα από ψηλά, να αγναντεύεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή