Ψέματα από τα Παλιά

Ακουμπισμένος στην κουπαστή του πλοίου, αγναντεύω το παρελθόν μέσα από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, μέσα από ανοιξιάτικα ταξίδια σε νησιά αγαπημένα. Θα μπορούσε να είναι πριν 30, 15, 5 χρόνια, και θέλω να ελπίζω ότι θα μπορούσε να είναι και του χρόνου, και μετά δέκα χρόνια, και πιο μετά... Ας επαναλαμβάνεται η ίδια εικόνα, κι ας φυτρώνει σαν λουλούδι ξανά και ξανά. Ας μείνει δεμένη μαζί με τα χρώματα της άνοιξης, ας συνεχίζει να κουβαλάει την μυρωδιά της εαρινής ισημερίας.

Πότε το καράβι χοροπηδάει σε αξέχαστες φουρτούνες, και πότε πλέει σε θάλασσες από γυαλί. Πότε είναι ο βοριάς που μας την στήνει στο Κάβο-Ντόρο, και πότε ο νοτιάς που μας χορεύει στον Μέρμηγκα. Κι ΌΧΙ, δεν κουράζομαι να βλέπω τον ορίζοντα να ανεβοκατεβαίνει, τα λιβάδια της θάλασσας να πλημμυρίζουν την διονυσιασμένη ύπαρξη μου.

Κι όσο η θάλασσα έρχεται και με φορτίζει, τόσο αναπολώ πασχαλινές μυρωδιές που έχουν σβήσει από καιρό. Τα σοκολατένια αυγά λιώσανε ξεχασμένα στις καλοκαιρινές τσέπες, οι λαμπάδες γίνανε κροτίδες να βαράνε στο ψαχνό... Όμως το κεφάλι μου μένει ασάλευτο στην κουπαστή να ατενίζει τον ορίζοντα, με την ίδια περιέργεια, με τις ίδιες αναπάντητες ερωτήσεις. Μπροστά μου το βλέμμα αγκαλιάζει το γαλάζιο χρώμα, παλεύει να γαληνέψει την τραχιά επιφάνεια που απλώνεται στις φρέσκες αναμνήσεις, και δεν αφήνει όρμους προσέγγισης, ευκολοχώνευτα παραμύθια για νωθρές αγκαλιές. Χρειάζονται ακόμη αρκετά μποφόρ, και πολλά ναυάγια...

Πιάνω ένα γράμμα από τα παλιά, όταν και πάλι ακολουθούσα τις μέλισσες και τα μυαλά παίρναν αέρα. Αντιγράφω κομμάτια του, όταν η λανθάνουσα θερμότητα προμήνυε τις επερχόμενες καταιγίδες, όπως η άνοιξη προμηνύει τον χειμώνα. Φίλε συγγνώμη, που το ξαναστέλνω γυμνό στον ήλιο, αλλά χρειάζομαι μια φωνή από το παρελθόν για να με συνεφέρει στο παρόν. Το κόβω, και το ράβω λιγάκι, χωρίς όμως να προσθέσω τίποτα, και το στέλνω κλεισμένο στα ψωμάκια με τα κόκκινα αυγά:

"Η άνοιξη μπαίνει με ορμητική ταχύτητα και σαρώνει τα πάντα. Οι πάγοι του χειμώνα υποχωρούν, και τα κρύα χιόνια γίνονται ορμητικοί χείμαρροι. Και όπως η γη ξυπνάει και τροφοδοτεί ζωή, έτσι ξυπνάνε και τα αρχέγονα αισθήματα του ανθρώπου. Εκείνος ζαλίζεται, παραπατάει, προσπαθεί να κλείσει τα αυτιά του στα καλέσματα των σειρήνων, προσπαθεί να μείνει στην ωραία ευθεία πορεία του... Εγώ όμως δεν τα πολεμάω, αφήνομαι να με ρουφήξουν, αφήνομαι να ερωτευτώ τον ήλιο και τα χρώματα, αφήνομαι να παρασυρθώ απο τις σειρήνες και να τσακιστώ στα βράχια, τραγουδώ και φωνάζω, παίζω με τις πεταλούδες. Και οι γύρω μου τριγύρω φωνάζουν για άλλη μια φορά: "πάει αυτός τρελάθηκε..." Η μιζέρια είναι ένα βήμα πιο πέρα, αρκεί να κλείσεις τα μάτια και να κάτσεις στην σκιά. Δεν την θέλω τώρα όμως, δεν την χρειάζομαι, πρέπει να ανοίξω τα φτερά μου, και να γυρίσω τον κόσμο εικοσί εννιά φορές...

...Και την απάντηση εγώ δεν τη βρήκα, και ούτε πρόκειται. Είμαστε στην σπηλιά του Πλάτωνα, και βλέπουμε τις σκιές των πραγμάτων, αλλά δεν μπορούμε να διακρίνουμε μορφές και χρώματα. Άρα όλες οι απαντήσεις που δίνουμε ενέχουν τον κίνδυνο σφάλματος. Φτιάχνουμε μοντέλα, κοσμοθεωρίες, ορθολογικές εξηγήσεις, βάζουμε ονόματα και ταμπέλες σε καταστάσεις, δίνουμε απαντήσεις για να επιβιώνουμε μέσα την αβεβαιότητα της ζωής. Αλλά πάντα κάτι συμβαίνει και καταρρέουν όλα. Όπως τα καστράκια και οι μύλοι, που φτιάχναμε στην άμμο, την μία μέρα ήταν γεμάτοι ζωή και υποσχέσεις ατελείωτης ώρας παιχνιδιού, και την άλλη μέρα, ένας σωρός από άμμο που την παρέσερνε ο αέρας στις τέσσερις κατευθύνσεις του ορίζοντα. Βρήκες την απάντηση, μέχρι την επόμενη διαψευση, και την επόμενη "πιο σωστή" απάντηση...

...κι η ευθεία είναι βαρετή και μονότονη...

...τα πάντα συμβαίνουν εκτός ισορροπίας...

...είτε πρόκειται για ιστορίες που σε θλίβουν, είτε πρόκειται για ιστορίες που σε χαροποιούν. Όλα αυτά μας μαθαίνουν, μας πληγώνουν, μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε, να αντιδρούμε, να...

...μας γεμίζουν συναισθήματα, πάθος και πόθους, δηλαδή τα σπουδαιότερα συστατικά του χυμού της ζωής. Η ισορροπία σημαίνει θάνατος, στασιμότητα, μη εξέλιξη. Πάντα την αναζητάς σαν το χαμένο παράδεισο, αλλά δεν υπάρχει και δεν πρέπει να την βρείς. Τα πάντα συμβαίνουν εκτός ισορροπίας, και στο μυαλό μου τώρα παίζουν θεωρίες από την θερμοδυναμική...

(Και σαν διαχρονική ατάκα προσθέτω και το κλείσιμο, κι ας με συγχωρέσεις φίλε που δεν ήρθα τελικά τότε).

...δεν δίνω καμία υπόσχεση για το ταξίδι που με προσκαλείς. Φυσικά και θα ήθελα να είμαι μαζί σας, και να το πάμε μαζί, αλλά μέχρι τότε δύσκολα να σχεδιάσω και να το κλείσω..."