Όλυμπος (Β' Μέρος)

2η ΜΕΡΑ: Οροπέδιο Μουσών-Κοφτό-Καταφύγιο Ζολώτα-Σκάλα-Σκολιό-Καταφύγιο Ζολώτα

Με μεγάλη χαρά σηκωνόμαστε από τ’ αξημέρωτα για να απολαύσουμε το Στεφάνι ύπο το φως της ανατολής. Όμως ο καιρός έχει αλλάξει ριζικά. Η έκπληξη μας δεν είναι η πυκνή ομίχλη που έχει αγκαλιάσει το οροπέδιο, και περιορίζει την ορατότητα στα 1-2 μέτρα, αλλά το άσπρο τοπίο που μας περιβάλλει. Το βράδυ έριξε ένα απαλό χιονάκι, που έχει σκεπάσει την γύρω περιοχή. Ενώ ένας δυνατός αέρας δημιουργεί ένα διαπεραστικό κρύο. Ξαφνικά έχει χειμωνιάσει... Ο υπεύθυνος καταφυγίου μας παρηγορεί λέγοντας ότι πριν δύο εβδομάδες, είχε ρίξει 40 πόντους, ενώ η ομίχλη ήταν αδιαπέρατη. Αυτό μας καθηλώνει προσωρινά, καθώς δεν έχουμε καμία βιάση και ξέρουμε ότι σε λίγο οι συνθήκες θα καλυτερέψουν. Απλώς πάμε για μια βόλτα προς τις "Τρεις Τσούμπες", ώστε να απολαύσουμε τον καιρό και την αδιαπέρατη ατμόσφαιρα.
Μετά από αρκετή ώρα ο καιρός αρχίζει να ανοίγει και ο ήλιος να λιώνει την άσπρη κρούστα. Με αυτές τις συνθήκες αρχίζουμε την πορεία μας προς το άλλο καταφύγιο στα χαμηλά. Κατεβαίνουμε την απότομη πλαγιά από το Κάκκαλος και συναντάμε το κυρίως μονοπάτι πιο κάτω. Το μονοπάτι έχει το προσωνύμιο το «Κοφτό» και αποτελεί την συντομότερη διαδρομή μεταξύ του οροπεδίου των Μουσών και του καταφυγίου Σπήλιος Αγαπητός. Αρχικά είναι αρκετό στενό, κινείται σε απότομες και βραχώδες πλαγιές, ενώ έχει 2-3 περάσματα εκτεθειμένα και γενικά δεν ενδείκνυται για υψοφοβικούς. Αυτήν την διαδρομή δεν την ακολουθεί κανένας το χειμώνα.

Το Στεφάνι αρχίζει να εμφανίζεται

Χάνουμε διαρκώς ύψος (2600μ. εκκίνηση), και το μονοπάτι γίνεται πιο πλατύ, και με λιγότερη κλίση. Στο δρόμο μας συναντάμε και αγριόγιδα, που αγνοούν τις κλίσεις του βουνού και σκαρφαλώνουν σε απόκρημνες βραχοπλαγιές για να μας χαζέψουν, φαίνονται εξοικοιωμένα με την ανθρώπινη παρουσία. (Δυστυχώς άλλα ζώα δεν είναι και τόσο τυχερά. Ανατριχιάζω όταν μαθαίνω ότι άλλη μια αρκούδα σκοτώθηκε από ασυνείδητους πρόσφατα. Έχει εξαφανιστεί το είδος της από τα μέρη τούτα εδώ και καιρό, και τώρα προσπαθεί να ανακτήσει το χώρο της. Αλλά μάλλον κάποιοι δεν θέλουν να επιστρέψει).


Όλη αυτή η διαδρομή κινείται σε βραχώδεις και γυμνές πλαγιές, με διάσπαρτα ρόμπολα να διακόπτουν την μονοτονία του βράχου. Βρισκόμαστε συνεχώς στην σκιά των ψηλών κορυφών. Μόνο λίγο πριν φτάσουμε στο κατάφυγιο Σπ. Αγαπητός, μπαίνουμε σε ρομπολοδάσος. Το μονοπάτι τελικά βγάζει στο Ε4, όπου και συναντάμε αρκετό κόσμο, φέρνοντας στο νου μας βουνό σε μέρα συνάντησης ορειβατικών συλλόγων. Αναφέραμε ότι ο Όλυμπος είναι από τα λίγα τουριστικά βουνά όσον αφορά την πεζοπορία, ενώ αποτελεί αγαπημένενη επιλογή των κατοίκων Θεσσαλονίκης λόγω της μικρής οδικής απόστασης. (Μπορεί κάποιος να έρθει και για ημερήσια εξόρμηση).
Καταλήγουμε στο καταφύγιο (1:30 ώρα περίπου), όπου φυσικά δεν υπάρχει διαθέσιμο κρεβάτι. Όμως εξασφάλιζουμε ύπνο στο πάτωμα και ξεκινάμε αρκετά αργά την ανάβαση του Ε4 προς την κορυφή Σκολιό, υψομέτρου 2905μ. -Κάποιοι τη θέλουν ως δεύτερη ψηλότερη, αλλά στην ουσία είναι τρίτη μετά τον Μύτικα (2918μ.) και το Στεφάνι (2911μ.).
Βρισκόμαστε στα 2100μ. και πρέπει να ξεκινήσουμε και πάλι την ανάβαση ακολουθώντας την δημοσιά του Ε4. Μέχρι και στα κοψίματα έχουν βάλει πέτρες, για να μην ξεφεύγει ο ανυποψίαστος πεζοπόρος. Το Ε4 τραβερσάρει λίγο μετά το καταφύγιο, βγάζοντας σ’ ένα αυχένα όπου ξεκινάει το αλπικό τοπίο. Από εδώ ξεκινάει έντονη ανάβαση.
Σε όλη την πορεία, έχουμε καταπληκτική θέα είτε προς τις ψηλές κορυφές, είτε προς την πλευρά του Καλόγερου και του Αγίου Αντώνιο, είτε προς τα χαμηλά (Λιτόχωρο και θάλασσα). Τα μάτια δεν χορταίνουν να απορροφούν εικόνες. Δυστυχώς με καμία φωτογραφία ή βίντεο δεν μπορεί να αποτυπωθεί το τοπίο, έτσι προσπαθούμε να το αποθηκεύσουμε στην μνήμη μας. Ο καιρός έχει ανοίξει, και μόνο λίγα συννεφά υπάρχουν για να βάζουν μια ατμοσφαιρική πινελιά. Αφού περάσουμε την διακλάδωση προς Ζωνάρια, μπαίνουμε στην πιο ήρεμη πλευρά του βούνου, που μας ανεβάζει στην Σκάλα –μια ανάσα από τις ψηλές κορυφές. Από εδώ ξεκινάει η κακόσκαλα, μια διαδρομή για τον Μύτικα, που φαίνεται να ακροβατεί στο κενό.

Μύτικας, θεϊκή εμφάνιση

Συνεχίζουμε λίγο πιο πέρα και φτάνουμε στο Σκολιό (2:00 από καταφύγιο), όπου η θέα προς τον Μύτικα και το Στεφάνι μας δίνει μια άλλη εικόνα του μυθικού βουνού. Ακριβώς από κάτω στέκουν ορθοπλαγιές που φτιάχνουν τα μεγάλα καζάνια. Αυτό το όνομα το καταλαβαίνεις, όταν έισαι εκεί ψηλά και βλέπεις τα σύννεφα να μαζεύονται και αργά να ξεπετάγονται σαν ατμός, λες κι έχει πάρει βράση το μείγμα χαμηλά. Μπορεί να μην ανεβήκαμε στον Μύτικα αυτή τη φορά, αλλά τον απολαύσαμε από μια άλλη οπτική γωνία, που δεν είχα αντικρύσει τις προήγουμενες φορές.
Κατάβαση αργή για να απολαύσουμε το τοπίο, όχι μόνο για να μην καταπονήσουμε τα γόνατα, αλλά και για να απολαύσουμε την θέα, καθώς ο χρόνος πλέον δεν μας πιέζει. Όταν φτάνουμε στο κοσμικό καταφύγιο-ταβέρνα η τύχη μας χαμογελά, καθώς βρίσκονται κρεβάτια από ακύρωση. Το καταφύγιο είναι γεμάτο, από μια παράξενη συγκέντρωση, οι περισσότεροι από μη ορειβάτες. Εμείς απολαμβάνουμε το φαγητό μας και κουβεντιάζουμε τα κατορθώματα μας.
Με μια γλυκιά κούραση ξαπλώνω, αλλά δεν κοιμάμαι αμέσως. Αρκετή ώρα προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά την ημέρα: από το άσπρο πέπλο των Μουσών στα καζάνια του Δία…

Στεφάνι-Μύτικας, από την κορυφή του Σκολιού

3η ΜΕΡΑ: Καταφύγιο Ζολώτα- Δάσος της Σιωπής-Πριόνια-Γκορτσιά

Ξυπνάμε χαράματα, πίνουμε το τσάι μας χαλαρά, και ξεκινάμε την κατάβαση μας για τα Πριόνια, καθώς αποτελεί και την πιο εύκολη και μικρή πορεία αυτής της εξόρμησης των τριών ημερών. Κινούμαστε όμως σχετικά αργά, καθώς ο φίλος μου έχει πρόβλημα με το γόνατο, και δεν μπορούμε να κινηθούμε με ρυθμό. Αυτό το κομμάτι του μονοπατιού Ε4, αποτελεί την εθνική οδό μονοπατιών, και με χαλαρό βήμα απολαμβάνουμε τις εναλλαγές της διαδρομής. Δάσος από ρόμπολα αρχικά που μεταμορφώνεται σε δάσος από οξιές με σκόρπια μαυρόπευκα χαμηλότερα. Διασχίζουμε το περιβόητο "Μονοπάτι της Σιωπής", όπου το φθινόπωρο έχει στρώσει ένα παχύ στρώμα με φύλλα.

Ζωνάρια, από μακρυά

Διασχίζουμε ξερές ρεματιές και τελικά φτάνουμε στη θέση Πηγαδούλι, όπου έχει κιόσκι ξεκούρασης, ενώ κάποτε υπήρχε και ξύλινη πηγή, η οποία πλέον έχει καταστραφεί ολικώς. Από εδώ ξεκινάει το μονοπάτι για την ανάβαση στο Λιβαδάκι, που θα περιγράψω σε μελλοντική ανάρτηση. Όμορφη πορεία προς την λιγότερη αξιοποιημένη πλευρά του Ολύμπου.
Λίγο πιο κάτω το μονοπάτι μας οδηγεί στα Πριόνια. Η τοποθεσία έχει ονομαστεί έτσι, επειδή κάποτε λειτουργούσαν πριονιστήρια, αξιοποιώντας την ορμή του νερού. (Και για να μην πιστεύουν κάποιοι ότι αποτελεί νέο φαινόμενο η επιχειρηματικότητα των μοναστηριών αναφέρω ότι τα έσοδα των πριονιστηρίων αυτών εισέπραττε κοντινή μονή). Φέτος το ρέμα τρέχει με μειωμένη ορμή και ποσότητα νερού, και αναρωτιόμαστε. Θα χιονίσει φέτος αρκετά, ή θα διψάσουν και πάλι οι κορυφές;

Η ανάβαση για Σκάλα-Σκολιό

Το μονοπάτι Ε4 συνεχίζει μέσα από το φαράγγι του Εννιπέα, μέσα από μια ενδιαφέρουσα αλλά μακρά πορεία. Εμείς επιλέγουμε περπάτημα σε χωματόδρομο και έπειτα στην άσφαλτο, ώστε να κλείσει ο κύκλος και να φτάσουμε στην Γκορτσιά. Προσγειωνόμαστε στην πεδιάδα και θαυμάζουμε τον Όλυμπο. Τον ευχαριστούμε που μας άφησε για άλλη μια φορά να τον απολαύσουμε, και του υποσχόμαστε να τον ξαναεπισκεφτούμε στο μέλλον. Έχει πολλές κρυμμένες ομορφιές, τις οποίες ανυπομονούμε να ανακαλύψουμε.

Σκολίο, με τα Καζάνια να "βράζουν"