Χριστούγεννα και Τρίχες Κατσαρές

Αλλάζουν οι αριθμοί σε λίγο. Από φέτος κυκλοφορούν τα μονά, ενώ τα ζυγά θα ξεκουραστούν γιατί τα βαρεθήκαμε. Όταν ο κόσμος βουλιάζει στις προκατασκευασμένες τρύπες της απόγνωσης ή της απάθειας, κάποιοι έξυπνοι παίζουν με τα νούμερα και θέλουν να τους ακολουθήσουν όλοι. Βρίσκουν αφορμές, (και όταν δεν υπάρχουν τις ανακαλύπτουν), για να μας χαϊδεύουν τη συνείδηση και να την κατευθύνουν εκεί που τους βολεύει. Σήμερα γελάτε, αύριο βγαίνετε για ψώνια, μετά κλαίτε, κι ύστερα ξανά…

Κι όταν με ρωτάνε τι έζησες εσύ απ’ όλες αυτές τις "πρωτοχρονιές", εγώ θα λέω ότι γύριζα προς τα πίσω, προς τα εκεί που τα γράμματα χορεύουν κι ενώνονται από μόνα τους για να φτιάξουν λέξεις, προς τα εκεί που τα νούμερα λιώνουν μπροστά στις προσταγές των άλλων. Κι οι σκέψεις μου διακόπτονται από τα "χρόνια πολλά" που ακούγονται στο ραδιόφωνο. Ποια "χρόνια πολλά", όταν αυτά τα λόγια είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να προσπεράσεις τον άλλο; Ποια καλή χρονιά, αφού η ζωή μας δεν αλλάζει με νούμερα, αλλά με τη δικιά μας θέληση ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου;


Κι ύστερα βάζουν ασπίδα την παράδοση και το πνεύμα των Χριστουγέννων πείθοντας και τους τελευταίους αντιρρησίες. Ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά πολύ γενικά και αόριστα. Αν διατηρείται η παράδοση, τότε γιατί εξαφανίστηκαν οι καλικάντζαροι, που πριόνιζαν και το δέντρο της ζωής συν τοις άλλοις, και μας έμεινε μόνο ο Άγιος Βασίλης, (σε μεταλλαγμένη μορφή μάλιστα); Ποιο πνεύμα, αφού όλοι οι πιστοί συγκινούνται με τη γέννηση του Χριστού, αλλά πουθενά δεν βλέπω να συκγινούνται για τη σφαγή των παιδιών από τον σύγχρονο Ηρώδη, την Αστυνομία (είτε με σφαίρες, είτε με δακρυγόνα); Αλλά ξέχασα η θλίψη δεν χωράει τέτοια εποχή.


Και ευτυχώς βοηθάμε τους φτωχούς αυτήν την εποχή. Μετά μπορούμε πάλι να τους αφήσουμε να λιμοκτονήσουν σε κάποια γωνία. Ίσως τους χρειαστούμε ξανά του χρόνου για τον ίδιο λόγο. Βαρέθηκα όλες αυτές τις κούφιες ευχές που ανταλλάσσουν τέτοια εποχή οι άνθρωποι. Σε λίγο θα μπορούμε να τις αγοράζουμε ηχογραφημένες σε CD, για να μην τις επαναλαμβάνουμε και κουραζόμαστε.
Κατά βάθος όλα μοιάζουν με προεκλογική εκστρατεία του θεού, αλλά στην πραγματικότητα είναι το πανηγύρι των επιχειρήσεων, από τον επαγγελματία ζητιάνο ως τον διευθύνοντα σύμβουλο κάποιας πολυεθνικής. Οι άλλοι άνθρωποι πετάνε στα σύννεφα και σκουντουφλάνε πάνω στα σιδερένια παλούκια που υψώνονται σαν καρφιά στον ουρανό, τα οποία θεωρούνται ως γιορτινά δέντρα.
Αλήθεια ποιο άστρο δείχνει το δρόμο στην ανθρωπότητα τώρα; Νομίζω ότι κι αν υπάρχει, δεν θα φαίνεται εξαιτίας της λάμψης από τους στολισμένους και υπερ-φωταγωγημένους δρόμους. Όλη αυτή η σπατάλη φωτός αποπροσανατολίζει τους πάντες τυφλώνοντας τα συναισθήματα, που κρύβονται κάτω από το γιορτινό περίβλημα. Αν κάνω λάθος τότε είμαι τρελός, και μην μου δώσετε σημασία και γιορτάστε το. Γι’ αυτόν το λόγο όμως θα κάνω τις δικές μου ευχές, θυμίζοντας ότι από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια:
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΠΑΣΧΑΣ
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΟ "ΚΑΨΟΥΜΕ" ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΥΓ: Το κείμενο αυτό είχε πρωτοδημοσιευτεί στο διάσημο περιοδικό «ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ», πριν δέκα χρόνια περίπου. Όσοι το έχουν διαβάσει, ας μου συγχωρήσουν τις όποιες αλλαγές που του έκανα.

Επιτέλους φύσηξε...

Ανυπομονείς να τελειώσει αυτή η φασαρία και να πας να γιορτάσεις, όλα αυτά που γίνονται γύρω σου δεν φαίνονται να σε αφορούν. Ξαφνικά όμως η τηλεόραση μοιάζει να κάνει παράσιτα, και βλέπεις το παιδί σου να κρατάει ένα πανό. Ύστερα βγαίνεις στο δρόμο, και κολλάς στην κίνηση, γιατί στη γειτονιά σου έχουν κλείσει το δρόμο οι μαθητές, αν και το ραδιόφωνο δεν είπε τίποτα για κινητοποιήσεις. Μα καλά ακόμα συνεχίζουν; Δεν φαίνεται να είναι μια κανονική ημέρα, όσο κι αν έτσι θέλουν να την παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής εξημέρωσης.

Κι εσύ ντρέπεσαι που διασύρεται η χώρα σου με τις κινητοποιήσεις, ντρέπεσαι για το πανό στον ιερό βράχο, (στον οποίο δεν θυμάσαι πότε πάτησες εκεί για τελευταία φορά). Φυσικά δεν ντρέπεσαι, όταν η χώρα σου διασύρεται για την ανυπαρξία περιβαλλοντικής πολιτικής, ούτε ντρέπεσαι όταν χιλιάδες μετανάστες πεθαίνουν ύπο "ανεξιχνίαστες" συνθήκες, ούτε ντρέπεσαι με τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται συνεχώς, ούτε ... Κι ακόμα να καταλάβεις γιατί συνεχίζουν;


Συνεχίζουν γιατί οι σφαίρες συνεχίζονται να εξοστρακίζονται και να χτυπάνε σε αθώους. Συνεχίζουν όσο δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα με τόνους χημικά, όσο τα παιδιά σου αναπνέουν αστυνομικά "αρώματα" με γεύση καρκινογόνου. Συνεχίζουν γιατί δεν θέλουν να πληρώσουν τα σπασμένα των ομολόγων, των μιζών, των ράμπο αστυνομικών, των σάπιων κομμάτων, των μάνατζερ ρασοφόρων. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι συνεχίζουν γιατί θέλουν να ζήσουν σε ένα κόσμο καλύτερο. Κι αυτό πρέπει να το διεκδικείς πάντα, όχι μονάχα μια στιγμή. Επιτέλους φύσηξε εκείνος ο αέρας , αν τον θυμάσαι...


Ίσως πάλι να ονειρεύομαι, και να φορτώνω τις δικές μου ανησυχίες σε κατεστρεμμένα σύμβολα και γκρεμισμένες ελπίδες. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, αλλά μου μοιάζουν οι καμμένες ψυχές των δέντρων να καίνε το τσιμέντο, μου μοιάζουν τα παιδιά να γκρεμίζουν τις εικονικές φυλακές που τους φτιάχνουν, μου φαίνεται σαν οι τράπεζες να καίγονται μόνες τους από ντροπή, μου φαίνεται ότι οι καλλικάντζαροι ανέλαβαν αυτοί τους εορτασμούς των Χριστουγέννων... Μοιάζει με μια άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο.
Αλήθεια εσύ σε ποιο κόσμο ζεις; Όλη σου η ζωή γυρίζει γύρω από ένα κουτί. Πότε κάθεσαι μέσα σ' ένα τσιμεντιένο κουτί, πότε κινείσαι σ' ένα μεταλλικό κουτί, πότε χαζεύεις ένα άδειο κουτί. Και φυσικά όλα θα τελειώσουν όταν σε βάλουν στο ξύλινο κουτί...



ΥΓ1: Μια απλή καταγραφή των γεγονότων της ειρηνικής αστυνομίας από επιλεγμένα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας:
Σάββατο 13/12: Άκρως βίαιη συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων σε ειρηνική διαδήλωση προς το Γκάζι, σύμφωνα και με μαρτυρίες Άγγλου επιχειρηματία.
Κυριακή 14/12: Καθιστική διαμαρτυρία που έχει ξεκινήσει αργά το βράδυ Σαββάτου, απομακρύνεται βίαια, άνευ λόγου και αφορμής από τα ΜΑΤ, τα οποία κάνουν χρήση χημικών για να πείσουν καλύτερα.


Δευτέρα 15/12: Διαμαρτυρία μουσικών στο Σύνταγμα, με όργανα και χορούς, διαλύεται από τα ΜΑΤ με τη χρήση χημικών. Μάλλον δεν θα τους άρεσε η μουσική.
Τρίτη 16/12: Η καθιστική διαμαρτυρία των μαθητών δέχεται επίθεση των ΜΑΤ, τα οποία κάνουν ανοιχτό διάλογο με την καθιερωμένη χρήση χημικών. Τα τρομοκρατικά όπλα των μαθητών ήταν ρίψεις αλευριού κι αυγών. Μάλλον τα ΜΑΤ πεινούσαν περιμένοντας τόση ώρα, οπότε η πρόκληση ήταν τεράστια από μέρους των παιδιών.


Τετάρτη 17/12: Παιδιά που είναι συγκεντρωμένα στην Ευελπίδων και διαμαρτύρονται για τους συλληφθέντες, δέχονται τα καθιερωμένα χημικά. Εικάζεται ότι ζήτησαν τα ίδια να ψεκαστούν, καθώς έχουν εθιστεί πλέον στις ουσίες που περιέχουν.
Πέμπτη 18/12: ??? (Θα συμπληρωθεί στα σχόλια)


Αναμένουμε με αγωνία τους επόμενους ψεκασμούς και τις ειρηνικές προθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Αν και όπως επιτέλους ξεκαθαρίστηκε, όλα είναι μια παρεξήγηση, οπότε και μπορούμε να γυρίσουμε όλοι ήσυχοι στα κουτάκια μας. Όμως κάπου εξοστρακιστήκαμε, και βγήκαμε στους δρόμους.
ΥΓ2: Συνάντηση στην συναυλία την Παρασκευή 19/12 εναντίον της Αστυνομικής βίας, και την συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών. Για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί.

ΑΠΛΗ ΦΙΜΩΣΗ

Όχι μόνο υπάρχει παραπληροφόρηση, αλλά τώρα θα υπάρχει και φίμωση (*), έτσι ώστε να πιστεύουμε ότι όλα πάνε καλά. Κι όσο πέφτουμε όλα θα είναι καλά κι ήσυχα, μέχρι να ακουστεί ο γδούπος της πτώσης. Έτσι ενώ στην Αθήνα σήμερα το βράδυ γινόταν χαμός, πολλές πηγές ενημέρωσης είχαν ρίξει τον ύπνο του δικαίου.

Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να στέλνουμε σήματα καπνού με το φλεγόμενο δέντρο του Συντάγματος και τις στάχτες της πλαστικής δημοκρατίας. Όχι δεν καίγεται πάλι κάποιο βουνό, οι ψευδαισθήσεις μας είναι που πήρανε φωτιά και οι ανάσες μας που μυρίζουν καπνό. Θέλω να δείς από μακρυά τούτες τις φωτεινές νύχτες, την επόμενη φορά που θα μας σημαδέψεις με την κάνη σου.
Αλλά δεν θέλεις να ακούσεις, ούτε να καταλάβεις. Παρά μονάχα περιμένεις να τελειώσουν όλα αυτά πως και πως για να γιορτάσεις ανέμελα, να στρωθείς στο επόμενο φαγοπότι. Τώρα όμως αναγκαστικά θα μας αφήσεις, να κάνουμε το δικό μας γλέντι. Αύριο μπορείς να πανηγυρίζεις ότι κέρδισες. Εξάλλου, μόνο για τα πανηγύρια είσαι...

Τώρα απλώς κοιτάζεις αμήχανα, και μουδιάζεις από φόβο. Φοβάσαι μην σου χαλάσουν την βιτρίνα σου, αγωνιάς μην σου σκίσουν τον βολικό σου καναπέ. Κι όλα αυτά σου φαίνονται τόσο ξένα. Σκέφτεσαι να μας δώσεις κανένα οικόπεδο σε δάσος, καμιά λίμνη οθωμανικής ιδιοκτησίας, ή έστω μια θέση στη Siemens. Αλλά εμείς ζητάμε απλώς ένα κομμάτι ουρανό, για να μπορούμε να αναπνέουμε και να ζούμε ανθρώπινα.
Μα εσύ δεν θέλεις να ακούσεις και σηκώνεις το πιστόλι. Μας ρίχνεις δύο σφαίρες για τον αποχαιρετισμό και την τρίτη στην καρδιά. Κι ύστερα δεν έχεις μάτια να δεις το αίμα που χύνεται στο δρόμο, δεν το βλέπεις πώς γίνεται οργή. Ρίχνεις σύννεφα καπνού, για να σκεπάσεις την ντροπή σου. Ρίχνεις χημικά, γιατί είμαστε σμήνος εντόμων που στοιχειώνουμε τον ύπνο σου.

Έτσι ήσυχα τα σκέφτομαι όλα τούτα, κι εύκολα ρίχνω κατάρες, εύκολα βρίσκω τους ενόχους για όλα αυτά απέναντι μου. Μα μέσα μου βαθιά το ξέρω, πως κι εγώ άφησα να σκοτώσουν ένα παιδί. Γι' αυτό δεν θέλω να μείνω απαθής άλλο πια. Θέλω να μην ξανασυμβεί, θέλω να φέρουν πίσω την ελπίδα. Τα λόγια τους είναι κούφια, ιδίως όταν αυτοί που μιλάνε κρατάνε όπλο.

*Για το φίμωμα πέρα από άμεση ανταπόκριση, ακολουθεί κείμενο από το troktiko

Αναμετάδοση από http://troktiko.blogspot.com/2008/12/blog-post_2423.html

[Παιδιά μην περιμένετε ενημέρωση από τα κανάλια. Έχει γίνει άτυπη συμφωνία από τα ΜΜΕ να ρίξουν τους τόνους και να μην πληρώνουν ζωντανές συνδέσεις και link. Γιαυτό και ενώ όσα γίνονται τώρα δικαιολογούν ζωντανές συνδέσεις κανένα κανάλι δεν ασχολείται. Τα ΜΜΕ κατευθύνουν την χώρα όπου θέλουν.
Είναι αλήθεια παιδιά. Γιαυτό δεν βλέπετε έκτακτα παρά μόνο κάποιες τηλεφωνικές. Και οι συνδέσεις θα είναι τουλάχιστον κατά το 1/3 λιγότερες από αυτές που ξέραμε.]

Απλή Ενημέρωση

Αναμετάδοση από Κλαυθμώνος. Βαράνε στην ψύχρα μαθητές, και απομακρύνουν, και απειλούν δημοσιογράφους. (Μέχρι και προσαγωγή δημοσιογράφου είχαμε.) ΑΙΣΧΟΣ!!!

Ελπίζω να τα παίξουν στην τηλεόραση το βράδυ. (Παρόλο που δεν την συμπαθώ ας αναπαράγει και τέτοιες εικόνες, για να τις δουν όσοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται).
Αν το απόγευμα, ή αύριο καούν όλα, ποιος θα φταίει πάλι;
Έτσι νομίζουν ότι θα εκτονωθεί η κατάσταση;

Ροή Ειδήσεων:
http://troktiko.blogspot.com/
http://www.tvxs.gr/
http://www.hashtags.org/tag/griots

Τελευταία ενημέρωση για το χρονικό της τραγωδίας, δείτε παρακάτω φωτογραφία. Οι εξωγήινοι ανέλαβαν την ευθύνη. Επιτέλους η δικαιοσύνη θα λάμψει.

Πολιορκία Παραπληροφόρησης

Υπάρχουν πληροφορίες ήδη για ένα σοβαρό τραυματισμό παιδιού από το κέντρο της Αθήνας λόγω κλομπιάς. Περιμένουμε ακόμα νεότερα, πριν ανατριχιάσουμε κι άλλο. Μακάρι να μην είναι σοβαρός. (Τελευταία ενημέρωση, την γλίτωσε φτηνά με χτύπημα στην πλάτη και στο κεφάλι. Γενικά η πληροφορία αποσιωπήθηκε αρκετά). Αλλά αποδεικνύεται πόσο καλά κάνει την δουλειά της η αστυνομία, χτυπώντας οργισμένους μαθητές, που έχουν κάθε δικαίωμα να διαδηλώνουν. Δημοσιογράφοι αναμεταδίδουν, όταν ρωτήθηκε αστυνομικός για το πως συνέβη αυτό, απάντησε ειρωνικά: "Μάλλον θα έπεσε από το ποδήλατο". Όπως, και ο Αλέξης, που θα αποδειχτεί ότι μπήκε σο δρόμο της σφαίρας...
Λόγω της παραπληροφόρησης σας προτείνω να ακούτε ραδιόφωνο, όπου μεταδίδονται πιο άμεσα και πιο αφιλτράριστα οι ειδήσεις. Φυσικά καλύτερη είναι η άμεση πληροφόρηση, από ανθρώπους που βρίσκονται στα γεγονότα, κι όχι από δημοσιογράφους. Επαναλαμβάνω όμως από άμεση εμπειρία, υπάρχει τεράστια παραπληροφόρηση. Γι αυτό όχι στην ενημέρωση από τηλεόραση!!!
Η τηλεόραση στοχεύει στην εικόνα, και στην αναπαραγωγή της καταστροφής κι επιλεκτικές ειδήσεις π.χ. δεν ανοικοινώθηκε άμεσα το όνομα των ειδικών δολοφόνων, Επαμεινώνδας Κορκωνέας κι ο ηθικός αυτουργός συνοδός Βασίλης Σαραλιώτης, ονόματα που αναμεταδόθηκαν άμεσα από τα ξένα μέσα ενημέρωσης, αλλά όχι από τα ελληνικά. Γιατί;;; Είμαι ανοιχτός σε όλες τις απαντήσεις...)
Ακολουθεί και μια έξυπνη μετάφραση του διαγγέλματος του πρωθυπουργού μας.

Αναδημοσίευση από: http://katalipsiasoee.blogspot.com/

[Μετάφραση του τελευταίου διαγγέλματος της Αυτού μεγαλειότητος του Πρωθυπουργού

Σ' αυτές τις κρίσιμες ώρες, η πρόκληση είναι ξεκάθαρη (όχι βέβαια να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο μιας ωμής δολοφονίας αλλα...!): Να θωρακίσουμε το δημοκρατικό πολίτευμα απέναντι στη βία ακραίων ομάδων (οι οποίες είναι και οι μόνες που αντέδρασαν μια και δεν υπήρξε οποιαδήποτε άλλη μορφή έμπρακτης αντίδρασης στο γεγονός της δολοφονίας). Γι' αυτό η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας (όλων αυτών δηλαδή που δεν αντέδρασαν στην δολοφονία) .
Στο πλαίσιο αυτό του χρέους είχα σήμερα διαδοχικές συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους Αρχηγούς των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων και τον Πρόεδρο της Βουλής (δηλαδή όλους όσοι φροντίζουν κάθε φορά ώστε να μην αντιδρούν οι υπήκοοι ή έστω στην καλύτερη όταν αντιδρούν να το κάνουν με τρόπο που ελέγχεται από την κυρίαρχη ιδεολογία).

Κατέστησα σαφή τη θέση μου ότι όλοι όσοι προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς είναι εχθροί της Δημοκρατίας (εχθρός της Δημοκρατίας δεν χαρακτηρίστηκε ούτε ο δολοφόνος μπάτσος, γεγονός που εντάσσει την πράξη του μέσα στο πλαίσιο της Δημοκρατίας μας).

Ζήτησα από τους πολιτικούς Αρχηγούς να καταδικάσουν απερίφραστα τις πράξεις αυτές (δηλαδή να δώσουν το ΟΚ για να εξαπολυθεί η κρατική επίθεση χωρίς κανένα πολιτικό κώλυμα). Είναι ευθύνη, τόσο της Κυβέρνησης, όσο και του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να υπάρξει άμεσα κοινωνική και πολιτική απομόνωση των στοιχείων της βίας, της παρανομίας, της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς (νά' τα...τί λέγαμε πριν;).

Ζήτησα την αναβολή των συγκεντρώσεων (για να μην δώσω το δικαίωμα να γενικευτούν κι άλλο οι αντιδράσεις έχοντας πολιτκό περιεχόμενο). Είναι ευθύνη και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, μετά την επιμονή τους να πραγματοποιήσουν αύριο συγκεντρώσεις, με ενδεχόμενο να εκμεταλλευτούν ακραίες ομάδες τους αγώνες των εργαζομένων για τη συνέχιση της βίαιης, της καταστροφικής δράσης τους (και βέβαια έχω δεδομένη την κατανόηση και την αμέριστη συμφωνία όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην δική μου άποψη για τις "ακραίες ομάδες"). Δεν μπορεί ούτε οι αγώνες των εργαζομένων, ούτε ο άδικος θάνατος ενός νέου, να συγχέονται με πράξεις που στρέφονται εναντίον της ασφάλειας των πολιτών, εναντίον των περιουσιών τους, εναντίον της κοινωνίας και της Δημοκρατίας (χωρίς βέβαια να μπορώ να φανταστώ πού άλλού μένει να μπορούν να στραφούν οι αντιδράσεις).

Είναι θεμιτές και σεβαστές οι πολιτικές διαφορές που έχουν τα κόμματα, στα πολλά, μικρά και μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο (μηχανισμοί διαχείρισης εξουσίας είμαστε, ξέρουμε εμείς από τέτοια). Οφείλουμε όμως όλοι να τηρήσουμε ενιαία στάση απέναντι σε παράνομες πράξεις (όπως ας πούμε η αγαστή αποδοχή των υποκριτικών παραιτήσεων των πολιτικών υπευθύνων για την δολοφονία του Αλέξη) . Οφείλουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα, με καθαρό λόγο και όχι με μισόλογα τη βία, τη λεηλασία, τους βανδαλισμούς, τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης που επιχειρείται από τις ομάδες αυτές (θέλω καθαρή εντολή δια την πάταξιν κι όχι μισά πράγματα...).

Αυτή η ενότητα στην απομόνωση των ακραίων στοιχείων είναι ευθύνη, είναι χρέος όλων μας (φαίνομαι λιγάκι έμμονος αλλά θα μου επιτρέψετε να επιμείνω λιγάκι παραπάνω...). Σ' αυτές τις ώρες, δεν χωρούν κομματικές αντιδικίες και προσωπικά είμαι αποφασισμένος να μην τις παρακολουθήσω (α! εδώ αλλάζει η δεκτικότητα! Όλα κι όλα!). Γενικεύσεις και ισοπεδωτικοί αφορισμοί στο όνομα της Δημοκρατίας πλήττουν την ίδια τη Δημοκρατία (εξάλλου "εγώ ειμί η Δημοκρατία").

Η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα γεγονότα με την υπευθυνότητα, την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις (!!!). Με κεντρικό γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης ζωής, την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών, την εξασφάλιση της νομιμότητας» (καλά για τα άλλα...αλλά αυτό για την προστασία της ανθρώπινης ζωής...) ]

Δολοφόνοι Με Στολή

Εκτέλεση από αστυνομικούς, το κέντρο της πόλης στις φλόγες, μαθητές να συγκρούονται με αστυνομικούς και τμήματα... Κι όμως αυτά συμβαίνουν στην "όμορφη" Αθήνα μας, και το έτος γράφει 2008. Μίλησε κανείς για δημοκρατία;

Παράλληλα, γίνεται απίστευτη παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ, ιδίως της τηλεόρασης. Σε λίγα λεπτά πήγαν να μετατρέψουν την εκτέλεση σε εξοστρακισμό, τη λεκτική διαμάχη σε σύγκρουση, την εκτέλεση σε αυτοάμυνα. Μαζί με ότι άλλο ευφάνταστο σενάριο χωρούσε, το αναπαρήγαγαν τα γνωστά παπαγαλάκια. Έλεος...
Καμία δικαιολογία για το έγλημα των αρχών, που δεν είναι σε καμία περίπτωση μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι η πρώτη φορά και ούτε η τελευταία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον πιο τραγικό τρόπο, και την πληρώνουν αθώοι. Η πρόκληση συνεχίζεται, αφού το κέντρο είναι γεμάτο από δολοφόνους με στολή (μπάτσους) , οπλισμένους σαν άστακοι. Περιμένουν την παραμικρή αφορμή για να ορμήσουν, έτοιμοι για το επόμενο θύμα τους. Πως να κινηθείς ειρηνικά, όταν ο άλλος κραδαίνει το όπλο μπροστά σου;


Να δούμε τι θα μείνει από τη φωτιά...

Φύκια με Εγγύηση

Τώρα που ξεκινάει η καταναλωτική περίοδος, (για όσους έχουν ακόμη λεφτά), θα τους θυμίσω να διεκδικούν πάντα τα δικαιώματα τους με την ίδια ζέση που γυρίζουν και τα μαγαζιά. Παρακάτω αναφέρω μια ιστορία παρμένη από το θέατρο του παραλόγου των πωλητών, που συμπεριφέρονται χειρότερα κι από τους πλανόδιους πωλητές.

Επικεντρώνομαι στις αγορές ηλεκτρονικών και οικιακών συσκευών. Ξεκινάω με την βασική υπενθύμιση, ότι σε κάθε συσκευή που αγοράζουμε αντιστοιχεί εγγύηση δύο ετών τουλάχιστον, ανεξαρτήτως από τα παραμύθια που μπορεί να μας πλασάρει ο πωλητής, (συχνά μας λένε ένα έτος). Ακόμα και το κινέζικο προϊόν που δεν του δίνουμε σημασία, (εφόσον δεν το έχουμε αγοράσει από τον πάγκο της επόμενης γωνίας), αλλά από μαγαζί, οφείλει να λειτουργήσει για δύο έτη. Αν όχι, το επιστρέφουμε πίσω και ζητάμε επισκευή ή αντικατάσταση. Δεν έχει σημασία η χώρα προέλευσης, η εταιρεία κατασκευής κι όλα τα συναφής. Από την στιγμή που πωλείται από μαγαζί, ο πωλητής υποχρεούται να παρέχει εγγύηση δύο ετών. Τελεία και παύλα. Φυσικά αν η βλάβη οφείλεται σε δική μας υπαιτιότητα, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω.


Ενδεικτικά λοιπον, αναφέρω την δικιά μου ιστορία που ξεκίνησε με την αγορά ενός ευτελούς αξίας ραδιοφωνικού εκπομπού mp3 για το αυτοκίνητο. Το πήρα από το κατάστημα Γερμανός, επί της Στουρνάρη, και ήταν της γνωστής "Μάρκα μ’ έκαψες".
Ύστερα από την πάροδο κάποιων μηνών το μηχάνημα τα έπαιξε, οπότε πάω με την απόδειξη μου και ζητάω να το δώσω προς επισκευή ή αντικατάσταση, κάνοντας χρήση της εγγύησης. Δηλαδή θα αφήσω στων πωλητή, και ας αποφασίσει αυτός πως θα με εξυπηρετήσει. Ακούω από τον υπάλληλο, ότι δεν φέρουν καμία ευθύνη και πρέπει να επικοινωνήσω μόνος μου με τον εισαγωγέα. Αφού μένω εμβρόντητος και του ζητήσα τα ρέστα, η τελευταία παραχώρηση του είναι να γίνει το τηλεφώνημα από το μαγαζί, (τέτοια γενναιοδωρία!).
Αφού γίνεται ένα θέμα, (αλλά πάντα σε κόσμιο επίπεδο για να μην χάνουμε το δίκιο μας), ζητάω τον υπεύθυνο του καταστήματος. Ωραία ο υπάλληλος μπορεί να είναι άσχετος σκέφτηκα. Ο προϊστάμενος εμφανίζεται λίγο αργότερα, και φαίνεται ότι θέλει να με ξεφορτωθεί, γιατί χαλάω τη μόστρα της εξυπηρέτησης στο κατάστημα του. Πολύ ευγενικά του επαναλαμβάνω τα δικαιώματα μου, όπου αναφέρεται ξεκάθαρα, ότι ο πωλητής οφείλει να μου παρέχει την εγγύηση του προϊόντος. Αν υπάρχει οποιαδήποτε σύμβαση μεταξύ αυτού και του προμηθευτή, αν ο εισαγωγέας μιλάει κινέζικα, αν… χίλια δυο, προσωπικά δεν με αφορά ως αγοραστή και παραθέτω το νομικό κομμάτι:
"Σύμφωνα με το άρθρο 559 του Α.Κ.: Ο πωλητής και μόνον αυτός είναι υπόχρεος στην άρση του ελαττώματος. Εάν υπάρχει σύμβαση εγγυήσεως μεταξύ πωλητού και προμηθευτού-κατασκευαστού, αυτό είναι δικό του θέμα και οφείλει να προωθήσει το προϊόν προς επισκευή ή αντικατάσταση."
Αφού συνεχίζει να αρνιέται επίμονα, του λέω ευγενικά ότι θα μου το αλλάξει αναγκαστικά σε λίγο καιρό, αφού θα έχω κάνει την καταγγελία μου στην Γενική Γραμματεία καταναλωτών. Απτόητος αυτός, μη πιστεύοντας προφανώς ότι θα ασχοληθώ για ένα τόσο φτηνό αντικείμενο, μου λέει ειρωνικά: Ας κάνεις φίλε μου, με όλη σου την ευχαρίστηση.
Κι ο φίλος μας, δηλαδή εγώ, ξεκινάω να τον βομβαρδίζω. Απευθείας κάνω την καταγγελία στην Γραμματεία καταναλωτή (βλέπε διπλανή εικόνα). Ύστερα παίρνω την εταιρεία Γερμανός και της εκφράζω τα παράπονα μου ως καταναλωτής που δεν εξυπηρετήθηκε στο συγκεκριμένο κατάστημα. Ενώ για το επιδόρπιο, επικοινωνώ και με τον προμηθευτή, για να τον ενημερώσω ότι δυσφημίζεται το προϊόν του από το συγκεκριμένο κατάστημα. Ο προμηθευτής, δείχνοντας άψογη συμπεριφορά, προσφέρθηκε μάλιστα να το αντικαταστήσει άμεσα. Αλλά φυσικά αρνήθηκα, γιατί ήθελα να γίνει αυτό στο συγκεκριμένο μαγαζί, ώστε να αναγκαστεί να απαντήσει στην καταγγελία που μόλις είχα αποστείλει. Ούτως ή άλλως, αυτή ήταν η ουσία που είχα σπαταλήσει τον πολύτιμο χρόνο μου, δηλαδή να μάθουν να εξυπηρετούν τους πελάτες κι αφού έχουν απομακρυνθεί από το ταμείο.
Όντως η απάντηση δεν άργησε από μέρους της κρατικής υπηρεσίας, όπου φυσικά κοινοποιήθηκε στο κατάστημα και κοινώς με δικαίωνε. (Βλέπε κάτω εικόνα). Την επόμενη μέρα της κοινοποίησης, με πήρε στο κινητό κι η εταιρεία Γερμανός για να μου δηλώσει ότι θα εξυπηρετηθώ άμεσα και συγγνώμη για την ταλαιπωρία., ενώ λίγο αργότερα ο γνωστός προϊστάμενος του καταστήματος με ειδοποιούσε να προσέλθω στο μαγαζί του, ότι ώρα με βόλευε για να μου αντικαταστήσει άμεσα το ελαττωματικό προϊόν, (η μεταμόρφωση του βατράχου σε πρίγκιπα).

Φυσικά όταν πήγα στο μαγαζί, αναρωτήθηκα αν επιτέλους είχε μάθει τις υποχρεώσεις του. Ενώ του επεσήμανα ότι η εγγύηση, (αχρείαστη να είναι), ισχύει για δύο χρόνια κι όχι για ένα, όπως μου έλεγε όταν μου το πουλούσε. Φυσικά, δεν ανταποκρίθηκε σε καμία πρόκληση, και μάλλον θα ήθελε να τελειώνει αυτή η υπόθεση το συντομότερο δυνατόν.
Αναφέρω φυσικά ότι υπάρχουν και αντίθετες περιπτώσεις. Για παράδειγμα πάλι σε μια μεγάλη αλυσίδα ηλεκτρονικών εξαρτημάτων, μου το αντικατέστησαν άμεσα με την επίδειξη του ελαττωματικού προϊόντος (αντίστοιχα φτηνιάρικου), χωρίς καμία ενόχληση.
Όλα αυτά τα γράφω, γιατί πολλές φορές, βαριόμαστε να διεκδικήσουμε στοιχειώδη δικαιώματα. Ακόμη και φύκια για μεταξωτά κορδέλες να μας πουλήσουν, πρέπει να μας δίνουν εγγύηση δύο ετών για τα αυτά τα φύκια. Πραγματικά δεν χρειάζεται ούτε πολύ χρόνος (για την σύνταξη και αποστολή καταγγελίας), ούτε πρέπει να κινηθούμε με δικαστικά μέσα ή άλλες πολύπλοκες διαδικασίες. Εννοείται ότι σε χώρες όπως σε ΗΠΑ, Γερμανία, Αγγλία, δεν νοείται να συμβεί το παραπάνω περιστατικό, γιατί θα μπορούσα να διεκδικήσω μέχρι και χρηματική αποζημίωση για την άρνηση εξυπηρέτησης. Όποιος δεν διεκδικεί τα κατοχυρωμένα δικαιώματα του, όχι μόνο τα χάνει, αλλά γίνεται και εύκολος μεζές στις ορέξεις των κάθε επιτήδειων. Άρα δεν πρέπει να παραπονιόμαστε μόνο για ασυνείδητους πωλητές και για σκάρτα προϊόντα, αλλά και για άβουλους και παθητικούς αγοραστές.
ΥΓ: Πρόσφατα, ένας φίλος γνωστού είχε αντίστοιχη μεταχείριση από τον πωλητή. Δυστυχώς δεν αντέδρασε στο ελάχιστο, παρά άρχισε να αναζητεί ο ίδιος τον προμηθευτή, όπου κι εκείνος δεν του έδωσε και πολύ σημασία. Η λεπτομέρεια ήταν ότι αυτός είχε αγοράσει φορητό υπολογιστή, κι όμως τους παρακαλούσε αντί να τους στείλει αδιάβαστους.

Χρήσιμα links:
Γενική Γραμματεία Καταναλωτή: http://www.efpolis.gr/
Γενική ομοσπονδοία Καταναλωτών: http://www.inka.gr
Ινστιτούτο Καταναλωτών: http://www.newinka.gr

Απαγορευτικό Απόπλου - 2

Περίεργες εποχές ξημερώνουν , το κλίμα θαρρώ πως έχει αλλάξει. Κοιτάω τα άψυχα πανιά του καρυδότσουφλου μου και με πιάνει θλίψη. Έχω ξεχάσει πόσο καιρό έχω να τα δω να φουσκώνουν, να τα ακούω να τραγουδάνε με οδηγό τις εναλοσσόμενες ριπές. Ούτε καν θυμάμαι πόσο καιρό βρίσκομαι στον ίδιο τόπο. Σίγουρα έχει αλλάξει το κλίμα, κάποτε φυσούσε πάντα ένας αέρας, όταν τον χρειαζόμουνα. Όπου και να βρισκόμουν, ήξερα ότι το μεσημέρι μπορούσα να ταξιδέψω, έστω και με μια απαλή αύρα.

Αποκλεισμένος εδώ και καιρό, δεμένος στην ίδια στεριά για μέρες περιμένω σε τούτο λιμάνι, το πρώτο φύσημα του ανέμου για να φύγω. Οι άνθρωποι γύρω μου με τρομάζουν, δεν έχω συνηθίσει να βλέπω τα ίδια πρόσωπα συνέχεια. Όσο περισσότερο μαθαίνεις κάποιον, τόσο λιγότερο πρέπει να τον εμπιστεύεσαι.


Θέλω να φύγω, θέλω να βρεθώ και πάλι στα ανοιχτά, εκεί που δεν έχω εχθρούς, ούτε φίλους, και το μυαλό δεν γυρίζει σε μαύρες σκέψεις και αδιέξοδα του μέλλοντος. Θέλω να βρεθώ εκεί, όπου πρέπει μονάχα να παλεύω με τα στοιχειά της φύσης και τις αντοχές μου.
Κι εκείνη η βροχή, που μου υποσχέθηκαν τα σημάδια του ουρανού, ακόμη κι αυτή αργεί και δεν έρχεται. Αν πιάσει βροχή, θα έρθει και το μπουρίνι, θα είναι το πρώτο σημάδι ότι ο καιρός αλλάζει. Αλλά κάτι κρατάει τα σύννεφα πέρα στην δύση. Την μία μέρα φαίνονται ότι πλησιάζουν, και την άλλη νομίζω ότι στέκουν εκεί και με κοροϊδεύουν.
Αποκλεισμένος σε ένα άγνωστο λιμάνι, και όλες οι μέρες φαίνονται ίδιες και απαράλλαχτες. Το τοπίο δεν αλλάζει και ο ήλιος βγαίνει πάντα από το ίδιο σημείο. Το διαισθάνομαι, ετούτη η ψεύτικη ασφάλεια της στεριάς είναι σαράκι που με τρώει. Ανυπομονώ να βρω φουρτούνες, να παλέψω με κύματα, με θαλάσσια τέρατα. Ανυπομονώ να ακούω το σκαρί μου να τρίζει ολάκερο, να στέκουν καταιγίδες μπροστά μου. Μονάχα μην με κρατάτε άλλο εδώ.

Όταν δεν έχεις προορισμό, κάθε άνεμος είναι ούριος. Χρειάζομαι λίγο τύχη, για να ξεκινήσω να αρμενίζω. Κάπου αλλού σίφουνες θα σαρώνουν την θάλασσα. Αλλά εδώ η μπονάτσα κρατάει καιρό, σα να έχει συνωμοτήσει ο αέρας με κάποια κατάρα εναντίον μου. Περιμένοντας τον χειμώνα με ένα παλτό στο χέρι, φαίνεται να ζω μια παρατεταμένη καλοκαιρία.

Όμως δεν θα αντέξω πολύ να μείνω με δεμένα τα χέρια. Θα βρω την άκρη του νήματος, και θα την λύσω. Με τους ασκούς του Αιόλου παραμάσχαλα, ετοιμάζομαι για τα επόμενα ναυάγια.

Ιεροί Μύθοι

Ας προσγειωθώ στην επικαιρότητα, με αφορμή όμως ένα βιβλίο πού είχα διαβάσει περίπου ένα χρόνο πριν. Το βιβλίο είναι το "μ.Χ." του Βασίλη Αλεξάκη και είναι άκρως επίκαιρο λόγω του σκανδάλου, που βγήκε στη φόρα πρόσφατα, όπου πρωταγωνιστούν μοναχοί και πολιτικοί. Το βιβλίο ήδη είχε σκιαγραφήσει τα γεγονότα σε ανύποπτο χρόνο, πράγμα που σημαίνει ότι ο συγγραφέας μόνο τυχαία δεν τα ανέφερε στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Προφανώς ήταν ενήμερος των μοναστηριακών μπίζνες, προτού αποκαλυφθεί η διαπλοκή πολιτικών προσώπων. Χωρίς την ανάμιξη των οποίων, δεν θα απασχολούσε τα μέσα ενημέρωσης διόλου, μια ιστορία που έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό.

Το βιβλίο δεν επικεντρώνεται μονάχα στα σκάνδαλα του παρόντος χρόνου, αλλά κινείται σε τρεις κύριους άξονες, με σημείο αναφοράς την χερσόνησο του Άθω. Πρώτα απ’ όλα ξεκινάει την απόδημηση του μύθου του Αγίου Όρους, ως προς την μυστηριακή του πλευρά, κι ως προς την ασκητική του πλευρά. Πλευρές, όμως που αναπτύσσουν τον θρησκευτικό τουρισμό, και την στρατολόγηση μοναχών σε χαλεπούς καιρούς για ασκητική ζωή. Ενώ το κυριότερο κέρδος είναι οι αμέτρητες δωρεές που αποκομίζει η κοινότητα από ανυποψίαστους πιστούς, (την στιγμή που πριμοδοτείται κι από το κράτος κι από τα κονδύλια της Ευρωπαικής Ένωσης).
Δεύτερον, αποκαλύπτει σε ανύποπτη εποχή τις οικονομικές επιχειρήσεις και τα παιχνίδια των μονών για πλούτη κι εξουσία. Μάλιστα, ο συγγραφέας, περιγράφει από ιδρύσεως τους, για τις αυτοκρατορικές ενισχύσεις και την διαπλοκή με την τότε εξουσία. Αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί στην εποχή μας, για να μην αναζητούμε την χαμένη αθωότητα σε παρελθόντες χρόνους, αφού ποτέ δεν υπήρξε. Τονίζει τα προνόμια που κέρδιζαν οι μοναχοί ανά τους αιώνες, και καυτηριάζει το πιο περιέργο προνόμιο, το γνωστόν άβατον για τις γυναίκες, το οποίο δεν δικαιολογείται στις μέρες μας.
Τρίτο, αναφέρεται στην καταπάτηση και καταστροφή της αρχαίας κληρονομιάς από την χριστιανική ορθοδοξία, κάτι γνωστό σε όσους έχουν ασχοληθεί, έστω και λίγο, με την ιστορία σε εξωσχολικό επίπεδο, αλλά καταφέρνει να το περιγράψει αρκετά γλαφυρά κι εμπνευσμένα, ενώ επικεντρώνεται και στην ουσιαστική ανυπαρξία της αρχαιολογικής έρευνας στην χερσόνησο του Άθω, λόγω της αρνητικής στάσης των μοναχών.
Αντιγράφω κομμάτια του βιβλίου, που είναι άκρως επίκαιρα, και φυσικά έχουν σχέση κυρίως με τον δεύτερο άξονα. Αφήνω το βιβλίο να μιλήσει μόνο του, και προτρέπω σε όσους έχουν όρεξη να το διαβάσουν:

...Μη νομίσετε ότι έχω πολύ καλή γνώμη για τους μοναχούς. Είναι πάντα με το μέρος των ισχυρών, αυτή η πολιτική εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους. Τους επέτρεψε να διασχίσουν σχεδόν ανώδυνα, διατηρώντας τα προνόμια τους, τους αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας. Η επανάσταση του 1821 τους χώρισε σε δύο στρατόπεδα. Ωστόσο οι περισσότεροι αποκήρυξαν την εξέγερση και δήλωσαν υποταγή στον Γιουσούφ μπέη, κυβερνήτη της Θεσσαλονίκης. Το 1941, αμέσως μετά την εισβολή του γερμανικού και βουλγαρικού στρατού στην Ελλάδα, έστειλαν επιστολή στον Χίτλερ ζητώντας του να αναλάβει την προστασία και κηδεμονία τους. Χαιρέτισαν τη θετική απάντηση του Φίρερ αναρτώντας το ποτρέτο του σε όλες τις μονές. Με τον ίδιο ζήλο που υποδέχτηκαν τους Γερμανούς κατακτητές καλωσόρισαν μερικά χρόνια αργότερα τους αντάρτες του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού, που είχαν πάρει υπό τον έλεγχο τους τη Χαλκιδική... (σελ 86).
(Σημείωση: Υπάρχουν, ως ιστορικό ντοκουμέντο η επιστολή που έστειλε το Άγιο Όρος, καθώς και εικόνες για την ανάρτηση των πορτρέτων).

Τα μοναστήρια του Αγίου Όρους είναι πλουσιότατα, συνέχισε ο Κ. Ακόμη και τα πιο φτωχά, όπως το βουλγάρικο, είναι πλούσια. Οι εκτάσεις που απαλλοτρίωσε ο Βενιζέλος δεν αντιπροσωπεύουν παρά ένα μικρό μέρος της περιουσίας τους. Άλλωστε το κράτος εξακολουθεί να τους δίνει μια ετήσια αποζημίωση της τάξης των δυόμισι εκατομμυρίων ευρώ για τα κτήματα που τους αφαίρεσε τότε. Μη σε εξαπατά το κακομοίρικο ύφος που παίρνουν οι μοναχοί όταν συναλλάσσονται με τον έξω κόσμο. Έχουν αναρίθμητες πολυκατοικίες στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, έχουν νησιά, έχουν ακόμη και λίμνες. Τα απέκτησαν όλα αυτά κατά τον απλούστερο τρόπο, από δωρεές πλουσίων. Ο Έλληνας καπιταλιστής, όπως ξέρεις, είναι άκρως αφελής, πιστεύει ότι μπορεί ν’αγοράσει τον ουρανό όπως αγοράζει τη γη. Το πλουσιότερο μοναστήρι είναι ασφαλώς το Βατοπέδι. Το διοικούν Κύπριοι, που είναι πολύ καλύτεροι επιχειρηματίες από τους Έλληνες. Έλα να δεις. (σελ 205)

Δε με ξαφνιάζουν αυτά που λέτε... Ο τελευταίος τόμος είναι αφιερωμένος στη Μονή Βατοπεδίου, όνομα που σημαίνει «πεδίο με βάτους» και γράφεται με έψιλον. Οι καλόγεροι διατείνονται ωστόσο ότι θα πει «παιδί του Βάτου» και το γράφουν με άλφα-γιώτα. Η αυθαίρετη αυτή ετυμολογία τους επιτρέπει να υποστηρίζουν ότι το συγκρότημα τους δεν οικοδομήθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα, όπως είναι η αλήθεια, αλλά τον 4ο.... Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό έχουν έφεση στα παραμύθια. Όχι σπάνια οι μοναχοί στηρίζουν τα λεγόμενα τους σε ντοκουμέντα που έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι. Το χρυσόβουλλο που διαβεβαιώνει ότι η Μονή Ξηροποτάμου είναι έργο της αυτοκράτειρας Πουλχερίας που έζησε τον 15ο αιώνα, είναι πλαστό. Έχουν διαφορετική αντίληψη της αλήθειας από εμάς. Ζουν σ’ έναν κόσμο εξωπραγματικό. (σελ 236)

Εντόπισα από μακριά τη Μονή Βατοπεδίου χάρη στους γερανούς που ξεπερνούν κατά πολύ το ύψος των τειχώντης. Όπως σε όλα τα μοναστήρια που είδα στη διάρκεια της ημέρας, γίνονται κι εκεί μεγάλα έργα. Οι πολιτείες του Άθω ανακαινίζονται ριζικά, σαν να επρόκειτο να να ζωντανέψουν. Αλλά ούτε ο αριθμός των επισκεπτών τους ούτε ο αριθμός των μοναχών τους δικαιολογούν αυτήν την ελπίδα. Στο Βατοπέδι οι καλόγεροι δεν είναι ούτε εκατό, και στην Ιβήρων ούτε σαράντα. Τα κολοσσίαια αυτά συγκροτήματα μοιάζουν με πόλεις εγκαταλειμμένες από τον πληθυσμό τους, όπου δεν έχουν απομείνει παρά μονάχα οι θυρωροί. Το πιθανότερο είναι τα αναπαλαιωμένα κτήρια που διαθέτουν συχνά πολυτελή εξοπλισμό, να μη χρησιμεύουν σε τίποτε. Σε μια χώρα όπου οι κοινωνικές υπηρεσίες, η υγεία και η παιδεία πάσχουν τόσο έντονα από έλλειψη εγκαταστάσεων, η διαπίστωση αυτή δημιουργεί μοιραία σκέψεις. (σελ. 287-288)

Μίλησε τελικά και μ’ένα δικηγόρο για κάποιο κτήμα που ανήκει στο μοναστήρι και το οποίο διεκδικεί το ελληνικό δημόσιο:
-Τι το χρειάζονται οι κύριοι του Δημοσίου αφού είναι ανίκανοι να το εκμεταλλευτούν; Αυτοί είναι αγράμματοι, στερούνται παντελώς επιχειρηματικού πνεύματος, δεν έχουν ιδέα από μάνατζμεντ. Ορισμένες από τις εκτάσεις που απαλλοτρίωσε ο Βενιζέλος παρέμειναν ανεκμετάλλευτες, είναι παρατημένες στην τύχη τους. Δεν πρόκειται να παραχωρήσουμε ούτε σπιθαμή από τη γη που μας κληροδότησαν οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου....
...Ο καλύτερος τρόπος να απαλλαγούμε από την απειλή των απαλλοτριώσεων είναι να πουλήσουμε τα κτήματα μας και ν’ αγοράσουμε ακίνητα στα κεντρικότερα σημεία των πόλεων.
...Μου ήρθαν στο νου τα λόγια του Τσ. για την έλλειψη σεβασμού των μοναχών προς το ελληνικό κράτος. «Βλέπουν την Ελλάδα με τα μάτια των κληρονόμων μιας αυτοκρατορίας... Δεν είναι γι’ αυτούς παρά μια ασήμαντη επαρχία... (σελ. 290-291)

Αυτό που βλέπετε ανήκε άλλοτε στη Μονή Σιμωνόπετρας, η οποία το πούλησε για ν’αγοράσει κάτι ανάλογο στην Αθήνα, όπου τα ενοίκια είναι υψηλότερα. Οι μοναχοί ξέρουν την τέχνη να βγάζουν λεφτά. Ο ηγούμενος της Φιλοθέου ίδρυσε πρόσφατα στις Ηνωμένες Πολιτείες δεκαεννιά μοναστήρια που αποφέρουν ουκ ολίγο χρήμα. Η Μεγίστη Λαύρα σχεδιάζει να εγκαταστήσει ένα πάρκο ανεμογεννητριών στη Σκιάθο που θα πουλάει ρεύμα στη ΔΕΗ. Η επένδυση θα κοστίσει τετρακόσια πενήντα εκατομμύρια ευρώ, αλλά θα βγάλει γρήγορα τα λεφτά της... (σελ. 206)

Θυμάμαι μια διάλεξη του Κορνήλιου Καστοριάδη με θέμα τη γέννηση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Υποστήριζε ότι η θρησκεία των αρχαίων, ανίκανη να προσφέρει την παραμικρή ελπίδα στους πιστούς της, είχε ευνοήσει την ανάπτυξη της πολιτικής σκέψης, και κατά συνέπεια τη δημιουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η επίγνωση της τραγικής τους μοίρας εξώθησε κατά κάποιον τρόπον τους Έλληνες να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. (σελ 43).

ΥΓ: Εμείς πότε θα πάρουμε την τύχη στα χέρια μας;
ΥΓ2: Φωνή από το πηγάδι: Άστο μωρέ καλύτερα, έχει ο θεός...

Μουσικός Κύκλος

Με ένα τραγούδι κολλημένο στο μυαλό, ξύπνησα νοιώθοντας το κρύο του χειμώνα να τρυπώνει στη ραχοκοκαλιά μου. Καθώς έπλενα το πρόσωπο μου, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και προσπάθησα να θυμηθώ σε ποιο όνειρο χωρούσε. Ακόμα κι οι μουσικές από το ανοιχτό ραδιόφωνο, δεν μπορούσαν να καλύψουν αυτό που έπαιζε μέσα στο κεφάλι μου.

Ο σκοπός αυτός με κυνηγούσε όλο το πρωί στη δουλειά και δεν με άφηνε να λειτουργήσω. Ύστερα στο λεωφορείο, παραλίγο να αρχίσω να το τραγουδάω, μα δεν σκέφτηκα τουλάχιστον να έβγαζα το καπέλο, για να μαζέψω κανένα ψιλό. Όμως, ένα απότομο φρενάρισμα κατάφερε να με συγκρατήσει, (σε αντίθεση με το σώμα μου που πετάχτηκε καμπόσα μέτρα μπροστά).
Το φως της ημέρας λιγόστευε, κουβαλώντας την χειμωνιάτικη νύχτα . Ευκαιρία να κρυφτώ στο σκοτάδι από τον επίμονο τραγόυδι, αλλά μάταια. Κι ενώ προσπαθούσα να εξηγήσω το πυθαγόρειο θεώρημα, ο ρυθμός γλυστρούσε ανάμεσα στις τετραγωνισμένες πλευρές˙ τα τρίγωνα χόρευαν μαζί με τις εξισώσεις, χοροπηδούσαν τρελά σαν να θέλαν να αποκαλύψουν την κρυμμένη αρμονία των σφαιρών.


Με τέτοια αναστάτωση έφυγα κι επισκέφτηκα ένα σπίτι φίλου. Λίγο έλλειψε να σηκωθώ και ν’ αρχίσω να χορεύω στα καλά καθούμενα, αλλά ευτυχώς μια έντονη συζήτηση των άλλων με κράτησε κολλημένο στον καναπέ μου. Αν είχα λόξυγγα που επιμένει, θα έπινα μερικές γουλιές νερού για να τον κόψω.
Με μια παρόμοια ιδέα πείστηκα εύκολα. Για την ακρίβεια, ν’ αρχίσω να κατεβάζω τσίπουρα για να ζεστάνω το κεφάλι, μήπως το ζαλίσω και το επαναφέρω στο θόρυβο της πόλης, μήπως και το ξεκολλήσω.
Αντ’ αυτού, εκείνη ήταν η στιγμή που χάθηκα ανάμεσα στις νότες του κι εξατμίστηκα σαν την πρωινή πάχνη του καλοκαιριού˙ ξέχασα τι ήθελα να ξεχάσω. Ακολουθώντας την μουσική, στριφογύρισα μέσα στη θάλασσα κυνηγώντας φυσαλίδες στο βυθό.


Μαύρα μεσάνυχτα ξύπνησα βρεγμένος στην ακροθαλασσιά κι αναρωτιόμουν τι είχε συμβεί ετούτη την μέρα. Κάπου πιο πέρα, άκουγα μια μουσική να σπάει μαζί με τα κύματα, ενώ αχνοφαινόταν μια φλόγα. Περπάτησα προς το τραγούδι, που πλέον δεν ήταν μονάχα στο μυαλό μου, κι έφτασα δίπλα στα παιδιά. Κι ήταν όλοι εκεί, όλη η παλιοπαρέα γύρω από μια φωτιά, έπαιζαν και τραγουδούσαν τα δικά μας.
-Συγγνώμη, αλλά δεν θα πιστέψετε τι μου έτυχε σήμερα. Ελπίζω μονάχα να μην άργησα.

Τοξικά Ψίχουλα

Κάθεται υπομονετικά και περιμένει την ώρα του, το κρύο είναι διαπεραστικό αλλά ξέρει ότι σε λίγο θα αποζημιωθεί. Σε λίγο το σούπερ μάρκετ θα κλείσει και θα βγάλει τα σκουπίδια έξω, μεταξύ των οποίων και κάποια κατάλληλα για φαί, είτε λόγω λήξης, είτε λόγω προβληματικής συσκευασίας.
Αν είναι τυχερός, μπορεί να δαγκώσει και κανένα κομμάτι κρέας σήμερα. Πρέπει όμως να είναι σβέλτος και να διαλέξει τον κάδο που θα έχει την αφρόκρεμα. Πόσοι άνθρωποι στην άκρη της κοινωνίας ζούνε από τα σκουπίδια και την ελεημοσύνη, σαν αδέσποτα σκυλιά που βρίσκουν μια σακούλα με κόκκαλα και την ξεσκίζουν; Όσο πιο πλούσια οι κοινωνία, τόσο πιο τραγικές οι αντιθέσεις...

Δυστυχώς, σήμερα δεν είναι η τυχερή του μέρα, μα όχι μόνο γι αυτόν, αλλά και για όλους τους άλλους άστεγους και άπορους. Όχι, δεν είναι από τις μέρες που δεν υπάρχει περίσσευμα ή καλό εμπόρευμα, οπότε θα πρεπει να υπομένει μέχρι την επόμενη που θα λήγουν οι περισσότερες παρτίδες. Η ποσότητα τροφίμων είναι αρκετή, αλλά τούτη τη φορά τους τα έχουν περιλούσει με απορρυπαντικά και άλλα τοξικά χημικά, ώστε να είναι ακατάλληλα προς βρώση. Πόσο μπορεί να ξεπέσει η ανθρώπινη ψυχή;

Ούτε από τα σκουπίδια δεν έχουν δικαίωμα να ζήσουν, ούτε από τα ψίχουλα μας δεν μπορούν να τσιμπήσουν για να επιβίωσουν. Κοιτάνε με άδεια μάτια τους υπαλλήλους, και δεν μπορούν να καταλάβουν για ποιο λόγο τους παίξαν τούτο το άθλιο παιχνίδι. Αλλά έχουν μάθει να υπομένουν και φεύγουν με κατεβασμένο κεφάλι. Εξάλλου οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει για ποιο λόγο, γιατί τους έχουν πετάξει στα αζήτητα της κοινωνίας. Αν φυσικά ορμήσουν και τ’ αρπάξουν όλα, θα είναι έγκλημα.

Και όμως αυτή η ιστορία είναι αληθινό γεγονός. Και ούτε συνέβηκε σε κάποια τριτοκοσμική χώρα, ούτε στην δικιά μας ψαροκώσταινα. Αλλά εκεί ψηλά στην Σουήδια, σ' ένα κατάστημα Lidl. Δηλαδή σε μια χώρα, που θεωρούμε ως πολιτισμένη, με ελάχιστα κοινωνικά προβλήματα και περισσότερες ευαισθησίες. Ίσως οι καιροί αλλάζουν, και έχουν περάσει οι εποχές που ο τρελός του χωριού, θα έβρισκε ένα ξεροκόμματο από τους συγχωριανούς του.

Το πλήρες άρθρο:
http://world.flash.gr//cosmosl/2008/11/13/39963id/

Όλυμπος (Β' Μέρος)

2η ΜΕΡΑ: Οροπέδιο Μουσών-Κοφτό-Καταφύγιο Ζολώτα-Σκάλα-Σκολιό-Καταφύγιο Ζολώτα

Με μεγάλη χαρά σηκωνόμαστε από τ’ αξημέρωτα για να απολαύσουμε το Στεφάνι ύπο το φως της ανατολής. Όμως ο καιρός έχει αλλάξει ριζικά. Η έκπληξη μας δεν είναι η πυκνή ομίχλη που έχει αγκαλιάσει το οροπέδιο, και περιορίζει την ορατότητα στα 1-2 μέτρα, αλλά το άσπρο τοπίο που μας περιβάλλει. Το βράδυ έριξε ένα απαλό χιονάκι, που έχει σκεπάσει την γύρω περιοχή. Ενώ ένας δυνατός αέρας δημιουργεί ένα διαπεραστικό κρύο. Ξαφνικά έχει χειμωνιάσει... Ο υπεύθυνος καταφυγίου μας παρηγορεί λέγοντας ότι πριν δύο εβδομάδες, είχε ρίξει 40 πόντους, ενώ η ομίχλη ήταν αδιαπέρατη. Αυτό μας καθηλώνει προσωρινά, καθώς δεν έχουμε καμία βιάση και ξέρουμε ότι σε λίγο οι συνθήκες θα καλυτερέψουν. Απλώς πάμε για μια βόλτα προς τις "Τρεις Τσούμπες", ώστε να απολαύσουμε τον καιρό και την αδιαπέρατη ατμόσφαιρα.
Μετά από αρκετή ώρα ο καιρός αρχίζει να ανοίγει και ο ήλιος να λιώνει την άσπρη κρούστα. Με αυτές τις συνθήκες αρχίζουμε την πορεία μας προς το άλλο καταφύγιο στα χαμηλά. Κατεβαίνουμε την απότομη πλαγιά από το Κάκκαλος και συναντάμε το κυρίως μονοπάτι πιο κάτω. Το μονοπάτι έχει το προσωνύμιο το «Κοφτό» και αποτελεί την συντομότερη διαδρομή μεταξύ του οροπεδίου των Μουσών και του καταφυγίου Σπήλιος Αγαπητός. Αρχικά είναι αρκετό στενό, κινείται σε απότομες και βραχώδες πλαγιές, ενώ έχει 2-3 περάσματα εκτεθειμένα και γενικά δεν ενδείκνυται για υψοφοβικούς. Αυτήν την διαδρομή δεν την ακολουθεί κανένας το χειμώνα.

Το Στεφάνι αρχίζει να εμφανίζεται

Χάνουμε διαρκώς ύψος (2600μ. εκκίνηση), και το μονοπάτι γίνεται πιο πλατύ, και με λιγότερη κλίση. Στο δρόμο μας συναντάμε και αγριόγιδα, που αγνοούν τις κλίσεις του βουνού και σκαρφαλώνουν σε απόκρημνες βραχοπλαγιές για να μας χαζέψουν, φαίνονται εξοικοιωμένα με την ανθρώπινη παρουσία. (Δυστυχώς άλλα ζώα δεν είναι και τόσο τυχερά. Ανατριχιάζω όταν μαθαίνω ότι άλλη μια αρκούδα σκοτώθηκε από ασυνείδητους πρόσφατα. Έχει εξαφανιστεί το είδος της από τα μέρη τούτα εδώ και καιρό, και τώρα προσπαθεί να ανακτήσει το χώρο της. Αλλά μάλλον κάποιοι δεν θέλουν να επιστρέψει).


Όλη αυτή η διαδρομή κινείται σε βραχώδεις και γυμνές πλαγιές, με διάσπαρτα ρόμπολα να διακόπτουν την μονοτονία του βράχου. Βρισκόμαστε συνεχώς στην σκιά των ψηλών κορυφών. Μόνο λίγο πριν φτάσουμε στο κατάφυγιο Σπ. Αγαπητός, μπαίνουμε σε ρομπολοδάσος. Το μονοπάτι τελικά βγάζει στο Ε4, όπου και συναντάμε αρκετό κόσμο, φέρνοντας στο νου μας βουνό σε μέρα συνάντησης ορειβατικών συλλόγων. Αναφέραμε ότι ο Όλυμπος είναι από τα λίγα τουριστικά βουνά όσον αφορά την πεζοπορία, ενώ αποτελεί αγαπημένενη επιλογή των κατοίκων Θεσσαλονίκης λόγω της μικρής οδικής απόστασης. (Μπορεί κάποιος να έρθει και για ημερήσια εξόρμηση).
Καταλήγουμε στο καταφύγιο (1:30 ώρα περίπου), όπου φυσικά δεν υπάρχει διαθέσιμο κρεβάτι. Όμως εξασφάλιζουμε ύπνο στο πάτωμα και ξεκινάμε αρκετά αργά την ανάβαση του Ε4 προς την κορυφή Σκολιό, υψομέτρου 2905μ. -Κάποιοι τη θέλουν ως δεύτερη ψηλότερη, αλλά στην ουσία είναι τρίτη μετά τον Μύτικα (2918μ.) και το Στεφάνι (2911μ.).
Βρισκόμαστε στα 2100μ. και πρέπει να ξεκινήσουμε και πάλι την ανάβαση ακολουθώντας την δημοσιά του Ε4. Μέχρι και στα κοψίματα έχουν βάλει πέτρες, για να μην ξεφεύγει ο ανυποψίαστος πεζοπόρος. Το Ε4 τραβερσάρει λίγο μετά το καταφύγιο, βγάζοντας σ’ ένα αυχένα όπου ξεκινάει το αλπικό τοπίο. Από εδώ ξεκινάει έντονη ανάβαση.
Σε όλη την πορεία, έχουμε καταπληκτική θέα είτε προς τις ψηλές κορυφές, είτε προς την πλευρά του Καλόγερου και του Αγίου Αντώνιο, είτε προς τα χαμηλά (Λιτόχωρο και θάλασσα). Τα μάτια δεν χορταίνουν να απορροφούν εικόνες. Δυστυχώς με καμία φωτογραφία ή βίντεο δεν μπορεί να αποτυπωθεί το τοπίο, έτσι προσπαθούμε να το αποθηκεύσουμε στην μνήμη μας. Ο καιρός έχει ανοίξει, και μόνο λίγα συννεφά υπάρχουν για να βάζουν μια ατμοσφαιρική πινελιά. Αφού περάσουμε την διακλάδωση προς Ζωνάρια, μπαίνουμε στην πιο ήρεμη πλευρά του βούνου, που μας ανεβάζει στην Σκάλα –μια ανάσα από τις ψηλές κορυφές. Από εδώ ξεκινάει η κακόσκαλα, μια διαδρομή για τον Μύτικα, που φαίνεται να ακροβατεί στο κενό.

Μύτικας, θεϊκή εμφάνιση

Συνεχίζουμε λίγο πιο πέρα και φτάνουμε στο Σκολιό (2:00 από καταφύγιο), όπου η θέα προς τον Μύτικα και το Στεφάνι μας δίνει μια άλλη εικόνα του μυθικού βουνού. Ακριβώς από κάτω στέκουν ορθοπλαγιές που φτιάχνουν τα μεγάλα καζάνια. Αυτό το όνομα το καταλαβαίνεις, όταν έισαι εκεί ψηλά και βλέπεις τα σύννεφα να μαζεύονται και αργά να ξεπετάγονται σαν ατμός, λες κι έχει πάρει βράση το μείγμα χαμηλά. Μπορεί να μην ανεβήκαμε στον Μύτικα αυτή τη φορά, αλλά τον απολαύσαμε από μια άλλη οπτική γωνία, που δεν είχα αντικρύσει τις προήγουμενες φορές.
Κατάβαση αργή για να απολαύσουμε το τοπίο, όχι μόνο για να μην καταπονήσουμε τα γόνατα, αλλά και για να απολαύσουμε την θέα, καθώς ο χρόνος πλέον δεν μας πιέζει. Όταν φτάνουμε στο κοσμικό καταφύγιο-ταβέρνα η τύχη μας χαμογελά, καθώς βρίσκονται κρεβάτια από ακύρωση. Το καταφύγιο είναι γεμάτο, από μια παράξενη συγκέντρωση, οι περισσότεροι από μη ορειβάτες. Εμείς απολαμβάνουμε το φαγητό μας και κουβεντιάζουμε τα κατορθώματα μας.
Με μια γλυκιά κούραση ξαπλώνω, αλλά δεν κοιμάμαι αμέσως. Αρκετή ώρα προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά την ημέρα: από το άσπρο πέπλο των Μουσών στα καζάνια του Δία…

Στεφάνι-Μύτικας, από την κορυφή του Σκολιού

3η ΜΕΡΑ: Καταφύγιο Ζολώτα- Δάσος της Σιωπής-Πριόνια-Γκορτσιά

Ξυπνάμε χαράματα, πίνουμε το τσάι μας χαλαρά, και ξεκινάμε την κατάβαση μας για τα Πριόνια, καθώς αποτελεί και την πιο εύκολη και μικρή πορεία αυτής της εξόρμησης των τριών ημερών. Κινούμαστε όμως σχετικά αργά, καθώς ο φίλος μου έχει πρόβλημα με το γόνατο, και δεν μπορούμε να κινηθούμε με ρυθμό. Αυτό το κομμάτι του μονοπατιού Ε4, αποτελεί την εθνική οδό μονοπατιών, και με χαλαρό βήμα απολαμβάνουμε τις εναλλαγές της διαδρομής. Δάσος από ρόμπολα αρχικά που μεταμορφώνεται σε δάσος από οξιές με σκόρπια μαυρόπευκα χαμηλότερα. Διασχίζουμε το περιβόητο "Μονοπάτι της Σιωπής", όπου το φθινόπωρο έχει στρώσει ένα παχύ στρώμα με φύλλα.

Ζωνάρια, από μακρυά

Διασχίζουμε ξερές ρεματιές και τελικά φτάνουμε στη θέση Πηγαδούλι, όπου έχει κιόσκι ξεκούρασης, ενώ κάποτε υπήρχε και ξύλινη πηγή, η οποία πλέον έχει καταστραφεί ολικώς. Από εδώ ξεκινάει το μονοπάτι για την ανάβαση στο Λιβαδάκι, που θα περιγράψω σε μελλοντική ανάρτηση. Όμορφη πορεία προς την λιγότερη αξιοποιημένη πλευρά του Ολύμπου.
Λίγο πιο κάτω το μονοπάτι μας οδηγεί στα Πριόνια. Η τοποθεσία έχει ονομαστεί έτσι, επειδή κάποτε λειτουργούσαν πριονιστήρια, αξιοποιώντας την ορμή του νερού. (Και για να μην πιστεύουν κάποιοι ότι αποτελεί νέο φαινόμενο η επιχειρηματικότητα των μοναστηριών αναφέρω ότι τα έσοδα των πριονιστηρίων αυτών εισέπραττε κοντινή μονή). Φέτος το ρέμα τρέχει με μειωμένη ορμή και ποσότητα νερού, και αναρωτιόμαστε. Θα χιονίσει φέτος αρκετά, ή θα διψάσουν και πάλι οι κορυφές;

Η ανάβαση για Σκάλα-Σκολιό

Το μονοπάτι Ε4 συνεχίζει μέσα από το φαράγγι του Εννιπέα, μέσα από μια ενδιαφέρουσα αλλά μακρά πορεία. Εμείς επιλέγουμε περπάτημα σε χωματόδρομο και έπειτα στην άσφαλτο, ώστε να κλείσει ο κύκλος και να φτάσουμε στην Γκορτσιά. Προσγειωνόμαστε στην πεδιάδα και θαυμάζουμε τον Όλυμπο. Τον ευχαριστούμε που μας άφησε για άλλη μια φορά να τον απολαύσουμε, και του υποσχόμαστε να τον ξαναεπισκεφτούμε στο μέλλον. Έχει πολλές κρυμμένες ομορφιές, τις οποίες ανυπομονούμε να ανακαλύψουμε.

Σκολίο, με τα Καζάνια να "βράζουν"

Όλυμπος (Α' Μέρος)

1η ΜΕΡΑ: Γκορτσιά-Μπάρμπα-Πετρόστρουγκα-Σκούρτα-Οροπέδιο Μουσών

Επιστροφή στο μυθικό βουνό, στον Όλυμπο. Όσο περιέργο κι αν ακούγεται, δεν αποτελεί βουνό με μεγάλη έκταση και όγκο. Το ανάγλυφο του όμως, καθώς πετάγεται από την θάλασσα σχηματίζει απότομες κλίσεις και σχηματίζει πολλές κορυφές άνω των 2600 μέτρων. Εκτός από την ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, κουβαλάει στις ράχες του και την κατοικία των δώδεκα θεών, γεγονός που του δίνει ξεχωριστή σημασία στους σημερινούς πεζοπόρους. Γι'αυτό το λόγο αποτελεί το βουνό με την υψηλότερη επισκεψιμότητα στον ελληνικό χώρο.

Ενδιαφέρον αποτελεί το γεογονός ότι από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι είχαν φτάσει στα ψηλές ζώνες του. Ανασκαφές έχουν αποκαλύψει σπασμένα αγγεία, νομίσματα και υπολείμματα από καμμένα ζώα στον Άγιο Αντώνιο, και δείγματα προσφορών στον Προφήτη Ηλία! Αν και πρέπει να σημειώσουμε ότι σχεδόν κάθε ψηλό βουνό του ελληνικού χώρου, είχε συνδεθεί με κάποιο θεό, είτε ως τόπος καταγωγής του, είτε ως τόπος προσωρινής διαμονής.

Η επίσκεψη μας στο μυθικό όρος σχεδιάζεται εδώ και καιρό. Κάποιες φορές μας τυχαίνουν δουλειές, κι άλλες ο άστατος καιρός αποτελεί εμπόδιο. Ο Όλυμπος είναι γνωστός στους ορειβάτες για τις αλλαγές διάθεσης που παρουσιάζει. Μπορεί να συναντήσεις όλες τις εποχές σε μία ημέρα. Όταν επικρατούν συνθήκες αστάθειας στην ατμόσφαιρα και θέλουμε να τον ανέβουμε, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. Είναι συνηθισμένο να χιονίσει στα ψηλά, ακόμα και καλοκαίρι. Ενώ καταιγίδες μπορούν να εμφανιστούν ξαφνικά από καθαρό ουρανό.
Το πρόγραμμα που σχεδιάσαμε αποτελεί σχεδόν αντιγραφή της πορείας που είχαμε πραγματοποιήσει πριν οχτώ χρόνια, –και είχε οδηγήσει επιτυχώς στην κορυφή του Μύτικα, εμένα, τον αδερφό μου και δύο καλούς μας φίλους. (Από τότε δεν τον τίμησα πολλές φορές). Αυτή τη φορά είμαστε τρεις. Το πρόγραμμα είναι ρευστό, αφήνοντας ένα κενό αυτοσχεδιασμού για την ημέρα του Σαββάτου, καθώς δεν γνωρίζουμε που θα βρούμε να κοιμηθούμε. (Ίσως πορεία προς Ζωνάρια, ίσως Ε4 στο φαράγγι Εννιπέα). Αυτό συμβαίνει, γιατί έχουμε ήδη κάνει κράτηση για Παρασκευή, αλλά για Σαββάτο δυστυχώς δεν υπήρχε διαθέσιμο κρεβάτι στο καταφύγιο Χρ.Κάκκαλος, οπότε όπως έρθει.

Ξεκινάμε με την καλύτερη διάθεση, και φτάνουμε Πέμπτη βράδυ. Απίστευτο αλλά η ταβέρνα που αποφασίζουμε να μπεκροπιούμε είναι η ίδια, με εκείνη που τα είχαμε πιει πριν οχτώ χρόνια με τα παιδιά. Έπειτα οδηγούμε στην Γκορτσιά ή Διασταύρωση (1100 μ.), και στήνουμε σκηνή στον ανοιχτό χώρο, που χρησιμοποιείται ως πάρκιν. Αν και βρισκόμαστε στα μέσα Οκτωβρίου, η νύχτα είναι ζεστή και κάνουμε έναν γλυκό ύπνο.

Χαράματα σηκωνόμαστε και ξεκινάμε την πορεία μας με ελάχιστο φως. Μετά όμως από μισή ώρα ο ήλιος ανατέλει και μας χαρίζει απλόχερα το φως του. Έτσι ξεδιπλώνεται μπροστά μας όλη η μαγεία των χρωμάτων. Ένα δάσος που αποτελείται κυρίως από οξιές και μαυρόπευκα. Σε όλη την διαδρομή το μονοπάτι είναι εμφανώς σημαδεμένο, και αρκετά καλοχαραγμένο, –καθώς διέρχονται και μουλάρια που ανεβάζουν προμήθειες στα καταφύγια. Η ανάβαση μέχρι την κόψη Μπάρμπα είναι στο μεγαλύτερο μέρος ήπια (1:00). Κάνουμε στάση, απολαμβάνουμε την πανδαισία χρωμάτων και τρίβουμε τα μάτια μας για να ξυπνήσουμε. Νομίζουμε ότι ακόμα ονειρευόμαστε, καθώς σε πολλά σημεία οι πρωινές ακτίνες τρυπάνε τις πυκνές φυλλωσιές και δημιουργούν ένα παραμυθένιο σκηνικό. Το μονοπάτι αρχίζει να ανηφορίζει σταθερά και πλησιάζοντας την Κόκκα η ανάβαση γίνεται έντονη. Αφού περάσουμε την πηγή Κολοκυθιές, (δεν ελέγξαμε αν είχε νερό), ανεβαίνουμε στην θέση Κόκκα. Από εδώ αρχίζει επίπονη ανάβαση που ακολουθεί την κόψη, ενώ το δάσος αλλάζει μορφή καθώς οι οξιές εξαφανίζονται και κυριαρχεί ένα σπάνιο είδος δασικής πεύκης, το ρόμπολο (κορμός θυμίζει έλατο, φύλλωμα θυμίζει πεύκο). Η ανηφορική πορεία μας οδηγεί αρχικά στον Στράγκο, όπου υπάρχει ξεραμένη πηγή. Εδώ υπάρχει διακλάδωση με αρκετά μονοπάτια. Ένα από αυτά οδηγεί στην σπηλιά Ιθακήσιου, όπου διέμενε και ζωγράφιζε ο ομώνυμος ζωγράφος.
Άλλο ακολουθεί παλιά υλοτομική διαδρομή, που μέσα από πυκνό δάσος συναντάει αρκετά πιο χαμηλά το Ε4, ενώ υπάρχει και η παραλλαγή της απευθείας ανάβασης στα Σκούρτα με το χαρακτηριστικό όνομα, "Ανάθεμα". Εμείς διαλέγουμε την κύρια χάραξη που οδηγεί στην θέση Πετρόστρουγκα, όπου σχετικά πρόσφατα έχει κτιστεί ένα αρκετά μεγάλο καταφύγιο (περίπου 3:00). Το καταφύγιο ανάγκης είναι ανοικτό, και προσφέρει δυνατότητα διαμονής με στρώματα και τζάκι, αν και ο χώρος είναι αρκετά βρώμικος.

Μετά από μικρή στάση για φαί και ξεκούραση, η πορεία μας αλλάζει και από βόρεια γίνεται δυτική. Περνάμε πάνω από τις πρόχειρες στάνες, γελάμε με την ταμπέλα που πουλάει «τοπικά» προϊόντα, και ανηφορίζουμε γλυκά μέσα από πυκνό δάσος ρόμπολα. Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1930 μέτρων, και η ατμόσφαιρα αρχίζει και ψυχραίνει, παρά τις μάταιες προσπάθειες του ήλιου.

Ανεβαίνοντας προς Σκούρτα

Καθώς προβάλλουμε στο αλπικό τοπίο, η συννεφιά έχει κυριαρχήσει και χαμηλή νέφωση περιορίζει την ορατότητα μας. Το μονοπάτι αποκτάει πάλι έντονη κλίση, και φιδοσερνεται σε γυμνή ράχη. Για καρφί ανάβαση υπάρχει κι ένα μικρό κόψιμο, που είναι ακριβώς απέναντι από την κύρια ράχη. Ανεβαίνοντας προς Σκούρτα κυριαρχεί αραιή ομίχλη και μας εμποδίζει να απολαύσουμε την θέα, που είναι εκπληκτική (όπως θυμάμαι από την διαδρομή του 2000). Φτάνουμε στο υψομετρικό κολωνάκι της Σκούρτας ,2475 μ., (1:30 από Πετρόστρουγκα), όπου σταματάει η ανάβαση και ξεκινάει η πορεία στον Λαιμό.

Όπως αποκαλύπτει και το όνομα, η περιοχή είναι ένα μικρό πέρασμα μεταξύ απότομων πλαγιών και ατελείωτων γκρεμών. Ευτυχώς το μονοπάτι είναι αρκετά πλατύ, και δεν εμπνέει προβλήματα ανησυχίας, αν και πρέπει να προσέχουμε τα βήματα μας σε κάποια σημεία. Στο τέλος του Λαιμού, αρχίζει η τελευταία ανάβαση που οδηγεί στο πέρασμα του Γιόσου. Αν και το μονοπάτι, προσφέρει έντονες συγκινήσεις με τη θέα προς τις βραχώδεις κόψεις, εμείς καλυμμένοι από σύννεφα χαζεύουμε απλώς τις πρώτες χιονούρες στον απέναντι γκρεμό, και σε λίγο πατάμε τα πρώτα χιόνια. Διασχίζουμε το «γνωστό» πέρασμα του Γιόσου, (όπου έχει τεχνητώς διανοιχτεί, αλλιώς θα χρειαζόταν αναρρίχηση) και βγαίνουμε στο Ορόπεδιο των Μουσών. Η ομίχλη αν και έχει αραίωσει, δεν λέει να διαλυθεί, μας αφήνει να πάρουμε κλεφτές ματιές στο τοπίο. Αν και ο στόχος για διαμονή είναι το καταφύγιο Κάκκαλος, διαλέγω πορεία προς το το καταφύγιο του ΣΕΟ, όπου υπάρχει μια τζαμαρία, ανοιχτή ως καταφύγιο ανάγκης, όπου κάνουμε μια στάση (2:45 ώρες από Πετρόστρουγκα).

Ο Λαιμός όπως φαίνεται από τον Προφήτη Ηλία

Χαζεύουμε τα μουλάρια να φτάνουν στο απέναντι καταφύγιο, και να φέρνουν τις προμήθειες που πρόκειται να καταναλώσουμε το βράδυ. Λίγο μετά θα προβάλλει και ένας μοναχικός ορειβάτης, ολιγομίλητος και Βραζιλιάνος. Εμείς ξεκουραζόμαστε και λίγο αργότερα ανεβαίνουμε στην διπλανή κορυφή του Προφήτη Ηλία (2787μ). Πόσο ψηλά πρόκειται να φτάσουμε άραγε; Ο ουρανός καθαρίζει σιγά σιγά, και το στεφάνι ξεπροβάλλει μεγαλόπρεπο, χιονοσκέπαστο για άλλη μια φορά εν μέσω φθινοπώρου. Κάνω μια γρήγορη ανάβαση μόνος μου και στην κορυφή της Τούμπας, όπου η θέα προς Καζάνια και κόψης Σκολιού είναι φοβερή.

Κατεβαίνουμε και πίνουμε το ζεστό τσάι μας στο καταφύγιο. Βρίσκουμε κρεβάτι, γνωρίζουμε και τους άλλους ορειβάτες που έχουν ανέβει στο εντωμεταξύ. Όμως ακόμα είναι νωρίς, και δεν μπορούμε να κάτσουμε άπραγοι. Πριν οχτώ χρόνια, είχαμε συνεχίσει προς Μύτικα, διασχίζοντας το χιονισμένο μονοπάτι του Στεφανιού και σκαρφαλώνοντας το εκτεθειμένο λούκι. Τώρα πάμε μια βόλτα προς την ίδια κατεύθυνση χωρίς να πάμε προς Ζωνάρια. Ρίχνουμε μια ματιά στα Καζάνια, όπου η ψυχή μας γεμίζει δέος και αγριάδα. Ύστερα γυρίζουμε προς την πλευρά απ’ όπου ήρθαμε και ανεβαίνουμε στο ύψωμα πλησίον του καταφυγίου, όπου κάποιοι ανήσυχοι ορειβάτες ή προσκόποι έχουν κατασκευάσει τρεις μεγάλους πέτρινους σωρούς, (και γι’ αυτό το ονομάσαμε Τρεις Τσούμπες).
Κοινώς περπατάμε άλλη μία ώρα, για να καταλήξουμε οριστικά στο καταφύγιο όπου και αράξαμε πραγματικά. Αφού συζήτησαμε τα σχέδια μας, τρώμε και κουβεντιάζουμε ιστορίες με άλλους. Το δικό μας σχέδιο της επόμενης ημέρας είναι το μονοπάτι γνωστό ως το «Κοφτό», και κατάληξη στο καταφύγιο Αγαπητός ή Ζολώτα, –όπως είναι πιο γνωστό. Αναλόγως διαθεσίμοτητας κρεβατιών, διαλέγουμε και διαδρομή. Το κρύο έρχεται μαζί με τη νύχτα, και ξαπλώνουμε για να μαζέψουμε δυνάμεις.

Ο θρόνος του Δία, ή αλλιώς το Στεφάνι