Βόρεια Πίνδος, (Μέτσοβο-Σαμαρίνα) - Α

Τα σχέδια για την φετινή μακρά πορεία έχουν ξεκινήσει. Πριν αρχίσουμε το περπάτημα της νέας, ευκαιρία να θυμηθούμε μια παλιότερη. Κι αυτή η διαδρομή είχε ξεκινήσει, μήνες πριν βρεθούμε στα βουνά και στα λαγκάδια. Ενώ βρισκόμασταν στο Μάρτη, κι η Άνοιξη μόλις είχε αρχίσει να χασμουριέται, εμείς σχεδιάζαμε επί χάρτου.
Βασικά η κεντρική ιδέα προερχόταν από τον αδερφό μου, ενώ ο σκελετός με πλήρη περιγραφή υπάρχει ολόκληρος σε βιβλίο Άγγλου με περιηγητικές διαδρομές. ("Mountains of Greece", Tim Salmon). Ύστερα πιάνουμε και τον χάρτη, και αφήνουμε την φαντασία να δουλέψει. Η συζήτηση αρχίζει, και μας οδηγεί στα ορεινά μονοπάτια της Βόρεια Πίνδου.
Από κακό σχεδιασμό της άδειας, η εξόρμηση μεταφέρεται από τέλος Ιούνη, στα μέσα Ιούλη. Τρεις τρελοί ξεκινάνε από Μέτσοβο, με τελικό προορισμό Σαμαρίνα, εφόσον δεν χαθούν στα βουνά. Το ταξίδι ξεκινάει από το σπίτι, καθώς το φόρτωμα πρέπει να είναι το ελάχιστο δυνατό. Φορτωνόμαστε όμως, μέχρι τα μπούνια όμως γιατί κάποια είδη είναι απαραίτητα, ιδίως όταν το σχέδιο προβλέπει κατασκήνωση σε ύπαιθρο.

1η ΜΕΡΑ
ΤΕΧΝΗΤΗ ΛΙΜΝΗ ΑΩΟΥ-ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙ-ΛΙΜΝΕΣ ΦΛΕΓΓΑΣ
Η τύχη είναι με το μέρος μας, και βρίσκουμε λεωφορείο κατευθείαν για Μέτσοβο και φτάνουμε απόγευμα, όπου ανανεώνουμε τις μπαταρίες μας. Δροσιζόμαστε στην πηγή του χωριού, και παίρνουμε το πρώτο ταξί που μας έτυχε. Ο τύπος μας έκλεψε μερικά ευρώ, και μας γέμισε με δικές του θεωρίες. Και με μια σίγουρη πεποίθηση ότι θα χαθούμε, και την αίσθηση ότι τα βουνά δεν είναι για μας τους πρωτευουσιάνους. Από αρκούδες που κυκλοφορούν στα μαντριά, μέχρι την ομίχλη που συνωμοτεί εναντίον όσων πιστέψουν ότι τα ξέρουν όλα. Τελικά δεν μας άφησε στο μονοπάτι δίπλα στον κεντρικό δρόμο, αλλά στον δασικό δρόμο του καταφυγίου, για να αποφύγουμε τα τσοπανόσκυλα. Δεν ξέρω αν αληθεύει αυτή η πληροφορία, η αλήθεια είναι ότι το μονοπάτι περνούσε δίπλα από στάνες, πράγμα καθόλου καλό.
Από το χωματόδρομο που φεύγει για το καταφύγιο, από τη βάση της λίμνης ανηφορίζουμε έχοντας θέα την λίμνη πίσω μας. Η διαδρομή περνάει από λιβάδια και μόνο προς το τέλος συναντάει αραιό δάσος από Ρόμπολα, ενώ έχει θέα προς τη λίμνη μοναδική. Λίγο πριν φτάσουμε στο καταφύγιο συναντάμε το μονοπάτι Ρ1 που ανεβαίνει από τις στάνες (σημάδι για αυτούς που κατεβαίνουν), και τα τελευταία μέτρα του φαίνονται απότομα ανηφορικά. Περνάμε πηγή-σωλήνα (η πετρόχτιστη δεν δουλεύει), κάνουμε την κούρμπα του δρόμου και αμέσως μετά βρίσκουμε το κλειστό καταφύγιο, με μια δόση στοιχειωμένου κτιρίου.

Μέχρι εδώ κάναμε περίπου μια ώρα, ολιγόλεπτη ξεκούραση και απόλαυση θέας και πίσω στο δρόμο. (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν δεν μας ενδιαφέρει το καταφύγιο, ανεβαίνοντας, πριν συναντηθούμε με το μονοπάτι, φαίνεται μπροστά μας ένα δασωμένο διάσελο. Μπορούμε να αφήσουμε το δρόμο, -εκεί που ο κάνει δύο μεγάλες απανωτές στροφές παίρνοντας ΒΑ κατεύθυνση- και να ανεβούμε από εκεί, για να βγούμε στην τοποθεσία "Πάδε λα Λάκλου". Χαραγμένο μονοπάτι από ζώα φαίνεται στην απέναντι πλευρα του δρόμου όπως ανεβαίνουμε το δρόμο από το καταφύγιο.)
Από το καταφύγιο συνεχίζουμε το δρόμο (με κατεύθυνση βόρειο-δυτική) και φτάνουμε στην τοποθεσία Παδε λα Λακλου, όπου υπάρχει πηγή. Ο δρόμος φαίνεται να συνεχίζει ευθεία, αλλά στην ουσία τερματίζει εκεί. Από το σημείο αυτό το δάσος είναι εξαφανισμένο, και μόνο μεμονωμένα ρόμπολα κάνουν τη διαφορά στο γυμνό τοπίο. (Θα αργήσουμε να ξαναβρούμε δάσος). Εμείς κόβουμε το ξερό ρέμα το οποίο καταλήγει στη λίμνη, ακολουθώντας το δρόμο αριστερά, περνάμε μια καλύβα βοσκού και από εδώ ο δρόμος (καθώς και η πορεία μας) γίνεται δυσδιάκριτη. Στην ουσία ακολουθούμε το ίχνος του δρόμου, που έχει σχεδόν καταστραφεί. Στην ουσία τραβερσάρουμε τον λόφο πίσω από την πηγή. Εκεί φτάνουμε σε νέο λιβάδι (όπου υπάρχει μια ταμπέλα που απαγορεύει την βόσκηση, αλλά τα κακόμοιρα τα ζώα δεν ξέρουν να διαβάζουν και βόσκουν παντού), και περπατώντας πάντα στο ίχνος φτάνουμε στο τέρμα του, όπου υπάρχει μια χτισμένη πηγή (χωρίς νερο για την εποχή που πήγαμε).

Εκεί πρέπει να κάνουμε τους αετούς για να διακρίνουμε το επόμενο σημάδι. Με την συμβουλή του χάρτη και του οδηγού αφήνουμε την τραβέρσα του λόφου, (που συνεχίζει ως μονοπάτι για άλλη κατεύθυνση), και κατηφορίζουμε το λαγκάδι, (το πρώτο λαγκάδι είναι ένα μικρό που ξεκινάει από την καλύβα του βοσκού, ενώ αυτό είναι το δεύτερο που συναντάμε). Μόλις αρχίσουμε να το κατεβαίνουμε στο δέντρο χαμηλά θα δούμε σήμα Ρ6 (και ένα παλιότερο κόκκινο-άσπρο ταμπελάκι), που μας επιβεβαιώνει την πορεία μας. Εδώ θα κινηθούμε μέσα στο λασπωμένο λιβάδι, (χωρίς να χάσουμε άλλο ύψος και χωρίς να ακολουθήσουμε τα ρέματα που φεύγουν προς την λίμνη), και θα κινηθούμε προς την απέναντι ράχη. Εκεί πάλι θα βρούμε σήμα σε δέντρο και θα αρχίσουμε να ανηφορίζουμε για λίγο περνώντας την πηγή, και έπειτα ακολουθούμε την πλαγιά με ήπια ανάβαση κινούμαστε για λίγο δυτικά.
Αν μπορούμε να διακρίνουμε την ελάχιστη χάραξη, θα μας βοηθήσει, για να αποφύγουμε τα άσκοπα πέρα δώθε. Γενικά ανηφορίζουμε, και έπειτα κινούμαστε στην πλαγιά για λίγο μέχρι να βρούμε την απόληξη ενός άλλου λαγκαδιού που έρχεται από την κατεύθυνση της κορυφής Φλέγγας. (Αν το χάσουμε, θα κινηθούμε λανθασμένα τραβερσάροντας την πλαγιά προς την λίμνη).

Ανεβαίνουμε το μικρό αυτό λαγκάδι-ρέμα, και μας βγάζει σε ένα μικρό διάσελο (3:00 ώρες), με θέα από κάτω μας το δάσος της Φλέγγας (μια κοιλάδα, όπου για να μπούμε μέσα της πρέπει να χάσουμε αρκετό ύψος), τις κορυφές της Φλέγγας και της γειτονικής της , 2078μ. Εμείς στην ουσία θα περάσουμε ανάμεσα στο διάσελο αυτών των δύο κορυφών που βρίσκεται απέναντι, μέσα από μονοπάτι που φαίνεται εν μέρει από τη θέση μας και δείχνει απότομο (αν και δεν είναι). Από εδώ έχουμε πολλές επιλογές, 1) είτε να ανέβουμε προς την κορυφή του Κλήδη και να ανεβούμε έπειτα τον αυχένα που καταλήγει στην Φλέγγα, 2) είτε να κατέβουμε στην κοιλάδα και να περάσουμε από το δάσος της Φλέγγας, προς άλλα μονοπάτια και δρόμους, 3) είτε να διαλέξουμε την διαδρομή που θα περιγράψω που είναι και η συντομότερη για τις αλπικές λίμνες. (Χωρίς όμως καμία σήμανση).
Από το διάσελο που βρισκόμαστε κόβουμε αριστερά με μικρή ανηφορική πορεία και τραβερσάρουμε την ράχη του Κλήδη (εδώ η ράχη είναι δασωμένη με νέα δεντρα) με σκοπό να μπούμε στην ράχη της Φλέγγας, χωρίς να χάσουμε ύψος. Έτσι κόβουμε ψηλά τη ρεματιά, που φαίνεται μπροστά μας (στα 1950 m περίπου) και πιάνουμε αρχικώς καλογραμμένο μονοπάτι. Αυτό αρχικά ανηφορίζει και στη συνέχεια χάνει ύψος για να περάσει απότομη βραχώδη πλαγιά. Ο στόχος μας, όπως προαναφέραμε είναι το διάσελο μεταξύ των δύο κορυφών, που φαίνεται πλέον ξεκάθαρα μπροστά μας. (Αν χρειαζόμαστε νερό μπορούμε να κατέβουμε σε μια αναβλύζουσα πηγή, λίγο πιο πέρα αλλά η πορεία μας γενικά είναι συνεχώς ανηφορική). Μόλις φτάσουμε στο διάσελο όπου αραιώνει η βλάστηση, θα δούμε για πρώτη φορά από ψηλά τις λίμνες της Φλέγγας. Η θέα είναι πανέμορφη και το μέρος μαγικό. Βρίσκουμε το ομαλό πέρασμα του μονοπατιού και αφήνοντας το κατεβαίνουμε προς τις λίμνες ακολουθώντας τη ροή του νερού, κατηφορίζουμε σε αυτές για κατασκήνωση (4:00 ώρες).

2η ΜΕΡΑ
ΛΙΜΝΕΣ ΦΛΕΓΓΑ-ΑΡΚΟΥΔΟΛΑΚΟΣ-ΑΡΚΟΥΔΟΡΕΜΑ
(ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΣΑΛΑΤΟΥΡΑ ΣΤΑΥΡΟΥ)
Η δεύτερη μέρα ξημερώνει και μαζεύοντας εικόνες και χρώματα που δεν θα συναντήσουμε ξανά τέτοιου είδους στη διαδρομή, ξεκινάμε με στόχο τον πυρήνα της Βάλια Κάλντα. Η πιο εύκολη είναι να γυρίσουμε προς την πλευρά που κατεβήκαμε και να βρούμε το χαραγμένο μονοπάτι που αφήσαμε την προηγούμενη μέρα. Εμείς προτιμήσαμε να το κόψουμε διακρίνοντας την χάραξη του μονοπατιού πιο πέρα, και βάζοντας σημάδι ένα μοναχικό δέντρο στην πλαγιά.
Κατόπιν, κινούμαστε δυτικά και περνάμε τον αυχένα που βρίσκεται δυτικά από τις λίμνες, και βλέπουμε το λαγκάδι ακριβώς από κάτω μας, που κατεβαίνει προς το αρκουδορέμα, στο οποίο και θα κατηφορίσουμε. (Εδώ, πριν αρχίσουμε να κατεβαίνουμε μπορούμε να πάμε στην κόψη της ράχης και να θαυμάσουμε τη θέα, ατενίζοντας τα Αυτιά, την τεχνητή λίμνη για άλλη μια φορά).

Αρχίζουμε να κατεβαίνουμε από την αριστερή πλευρά του λαγκαδιού (και αν είμαστε τυχεροί θα δούμε ένα σήμα πάνω σε δέντρο κόκκινο-άσπρο. Περνάμε και κάτι πρόχειρες κατασκευές στάνης! Και σύντομα η βλάστηση πυκνώνει και το μονοπάτι μπαίνει στο δάσος (1:00 ώρα περίπου). Από αυτό το σημείο η χάραξη είναι ξεκάθαρη και το μόνο σημείο που πρέπει να προσέξουμε, είναι καθώς κατεβαίνουμε το μονοπάτι κόβει την ρεματιά και περνάει στην απέναντι πλευρά της, φεύγοντας από αυτήν. Υπάρχει αραιή σήμανση πλέον Ρ6 και αχνά κόκκινα σημάδια. Βρισκόμαστε σε πυκνό δάσος από οξιές και αραιά μαυρόπευκα. Το μονοπάτι κατηφορίζει απότομα και στη συνέχεια τραβερσάρει χαμηλά για να περάσει από ένα μικρό ξέφωτο (2:00) και να βρεθεί στην άκρη ενός αυχένα. Από εδώ η πλαγιά είναι απότομη, αλλά το μονοπάτι κινείται χωρίς πρόβλημα καλοχαραγμένο. Πιο κάτω περνάμε ένα κομμάτι καμένου δάσους (;) και λίγο πιο κάτω συναντάμε την πρώτη πηγή. Στάση για νερό και χαλάρωση. Τώρα το μονοπάτι πέφτει απότομα και αφού περάσει και άλλη πηγή, συναντάει χαμηλά πια το Ε6 (κι όποιος αντέξει). Εμείς στρίβουμε αριστερά, σύμφωνα με την ταμπέλα προς Καταρράκτες(η άλλη πλευρά βγαίνει στο δρόμο) ακολουθώντας τη ροή του αρκουδορέματος και αφού περάσει από ακόμα δύο πηγές, κάνει ζιγκ ζαγκ για να κατέβει τον αυχένα που σβήνει στο ρέμα. Αμέσως μετά υπάρχει πλάτωμα όπου και κατασκηνώσαμε.(3:00 ώρες χαλαρής πορείας αν και κατηφορικά.)
Από εκείνο το σημείο, όπου κάναμε βάση, χαλαρώνοντας στο ποτάμι, και απολαμβάνοντας το αεράκι της ρεματιάς, ξεκινήσαμε μια πορεία προς την Σαλατούρα Σταυρού. Αρχικά ακολουθήσαμε το Ε6 μέχρι να βγει στο δρόμο (όπου συναντήσαμε και άλλους κατασκηνωτές) και μετά πήραμε την αριστερή διακλάδωση του δασικού. Περάσαμε πολλές ρεματιές όπου κυλούσε νερό στα μέσα Ιουλίου, και μετά από 2 ώρες πορεία φτάσαμε στη Σαλατούρα Σταυρού. Η πορεία είναι όμορφη, αν και κινείται πάνω σε δρόμο, καθώς σε πολλά σημεία έχουμε όμορφη θέα της κοιλάδας χαμηλά, αλλά και των απέναντι βουνών, Μηλιά, Μαυροβούνι, Φλέγγα. Στην Σαλατούρα Σταυρού διασταυρώνεται ο δασικός Περιβόλι-Μηλιάς, ενώ υπάρχει και ταμπέλα του Εθνικού δρυμού, (γιατί άλλη ένδειξη προστασίας δεν υπάρχει).

Έχουν φτιάξει επίσης υπόστεγο αναψυχής και καθόμαστε να δούμε την ώρα που μένει έχοντας θέα το Περιβόλι. Ξεκινάμε για ανάβαση στο Αυγό, ακολουθώντας μονοπάτι που υπάρχει στο χάρτη της ανάβασης, αλλά όχι στην πραγματικότητα. Ανεβαίνουμε διαγώνια φτάνοντας στην άκρη αυχένα, θαυμάζουμε την θέα προς τα κάτω, και αναρωτιόμαστε πως βρέθηκαν τα κοπάδια στην απέναντι πλαγιά. Λόγω χρόνου, αποφασίζουμε επιστροφή, και καθώς κατηφορίζουμε το δρόμο της επιστροφής, αμέσως μετά τη ρεματιά κατεβαίνοντας φεύγει ένας κακής βατότητας δρόμος. Εκεί υπάρχει και σήμα (κόκκινος κύκλος) και γραμμένο Αυγό, για όσους κατεβαίνουν. Πιο χαμηλά θα κάνουμε σχεδόν μπάνιο σε ροή νερού που τρέχει από ψηλά και μοιάζει να είναι για το σκοπό μας. Γυρίζουμε από τα ίδια και αρχίζει η διασκέδαση. Δηλαδή στήνουμε το τσαντήρι μας, μαγειρεύουμε, διαβάζουμε, ονειρεύομαστε με ανοιχτά ματια...