Τσάμπα κι η Λάμπα...

Σήμερα θα αποδείξουμε πόσο οικολόγοι είμαστε, έστω για μια μέρα, έστω για μια στιγμή. Μετά μπορούμε να επιστρέψουμε στην μίζερη καθημερινότητα μας και να συνεχίσουμε να μολύνουμε ανενόχλητοι. Αλλά μας έχουν κάνει να πιστέψουμε, ότι έτσι αντιδράμε σε όλο αυτήν την καταστροφή. Σκέψου το διαφορετικά: Ένας γονιός που δέρνει καθημερινά το παιδί, και την μέρα του παιδιού του κάνει την χάρη να μην το δείρει. Από την επόμενη το προγραμματισμένο ξύλο συνεχίζεται... Η μια μέρα δηλαδή, τον κάνει ευαισθητοποιημένο γονιό που ενδιαφέρεται για το παιδί του;

Άρα η μία ώρα που μας βομβαρδίζουν το μυαλό, μας κάνει συνειδητοποιημένους πολίτες, ευαίσθητους στην οικολογική καταστροφή; Έλεος πια με το παραμύθι που μας πουλάνε. Φυσικά φοβούνται την υγιή αντίδραση, που δεν είναι άλλη από το να αποκλείσεις μια ρυπογόνα βιομηχανία, να απαιτήσεις οικολογική πολιτική, για την προστασία του δάσους, της θάλασσας, σε καθημερινή βάση. Όχι για μια ημέρα, ίσα ίσα για να κοροιδέψεις τον κόσμο.
Ξέχασα να σας πω, στην ώρα της γης θα συμμετάσχει και ο ξενοδόχος του νησιού, που ρίχνει όλα τα λύματα του στη θάλασσα. Ευτυχώς δηλαδή γιατί είχα ανησυχήσει...

Παραθέτω ένα ενδιαφέρον άρθρο, που τα λέει ακόμα καλύτερα:
http://ymagblog.blogspot.com/2009/03/blog-post_5380.html

Δεν ξέρω γιατί αλλά τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται μια ιδιότυπη μορφή διαμαρτυρίας: "Η διαμαρτυρία της λάμπας". Ή τουλάχιστον έτσι μου αρέσει εμένα να την αποκαλώ. Γιατί αυτό ακριβώς είναι. Θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε και κατεβαίνουμε στο δρόμο; Σπάζουμε λάμπες. Φανάρια , λάμπες της ΔΕΗ κτλ. Δεν μας αρέσει ο πόλεμος στο Ιράκ και θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε; Ανάβουμε όλοι τις έξω λάμπες των σπιτιών μας για να φανούν από τους δορυφόρους. Την επόμενη μέρα θέλοντας να διαμαρτυρηθούμε για το περιβάλλον τις κλείνουμε. Προηγουμένως όμως έχουμε κάνει ήδη τεράστια ζημιά αφού τις ανοίξαμε για να μας δουν από ψηλά! Λες και δε μας βλέπουν έτσι κ αλλιώς!
Ακόμα και στα κόμικς υπάρχει αυτή η "συνωμοσία". Σου ήρθε ιδέα; Ανάβει η λάμπα! Είσαι νευριασμένος με κάποιον; "Μου άλλαξε τα φώτα" λες σε φίλους σου αναζητώντας παρηγοριά. Και ενώ οι λάμπες έχουν σκοπό να φέγγουν για να βλέπουμε στο σκοτάδι, στο Παρίσι αλλά και αλλού επικρατεί τελευταία το σύνθημα "Η νύχτα στη νύχτα" και βγαίνουν τα βράδια και κλείνουν όλες τις πινακίδες και γενικά οτιδήποτε φωτίζει και έχει εξωτερικό διακόπτη.

Φωτορύπανση λέει, δεν φαίνονται τα αστέρια λέει...Θέλεις να σώσεις το περιβάλλον κύριε; Κλείσε όλους τους διακόπτες μια ολόκληρη μέρα, πάρε το λεωφορειάκι ή το μετρό, επίσης μια ολόκληρη τη ημέρα. Όπως λέει και ο Πλούταρχος αν δεν κάνω λάθος "κάνοντας πως είσαι καλός άνθρωπος, μπορεί στο τέλος και να γίνεις". Δηλαδή η προσποίηση ότι ενδιαφέρεσαι για το περιβάλλον μπορεί στο τέλος να σου γίνει και συνήθεια. Και όχι μόνο μια παγκόσμια μέρα. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα να προσπαθείς να μην υπερκαταναλώνεις ενέργεια, να ανακυκλώνεις αυτά που μπορείς κάθε μέρα, να προσπαθείς να απ εξαρτηθείς από το πετρέλαιο κάθε μέρα. Και ίσως το πρόβλημα εδώ να είναι ότι ο κόσμος το ξεχνάει. Το θυμάται μόνο μια φορά κάθε τόσο σε διάφορες μέρες ή μετά από πρωτοβουλίες. Πρέπει να το θυμάται κάθε μέρα. 5' κάθε μέρα. Αντί για την Μαρί Κυριακού, στη θέση μιας επανάληψης, μιας διαφήμισης, ενός άχρηστου δελτίου.

Εγώ δεν θα τα κλείσω τα φώτα. Αυτή η διαμαρτυρία της λάμπας μου τη δίνει στα νεύρα, δεν μου ταιριάζει. Και αυτό γιατί το δικό μου ενδιαφέρον κρατάει περισσότερο από το άνοιγμα ή το κλείσιμο ενός διακόπτη. Όχι. Θα τα αφήσω αναμμένα τα φώτα.

Και το ίδιο να κάνετε και εσείς. Και ίσως τότε μια μέρα όλοι μαζί να φωτίσουμε τα σκοτεινά σημεία. Εκεί που το έγκλημα γεννιέται και μεγαλώνει. Στα παράνομα ορυχεία, στα τεράστια φουγάρα,στα απαρχαιωμένα αυτοκίνητα, στα μολυσμένα λήμματα Όταν ο αέρας καθαρίσει από τη βρώμα και τη δυσωδία ίσως τότε να κλείσω τα φώτα.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Y-MAGAZINE