Στα Πλοκάμια ενός Χταποδίσιου Ελκυστή

Δεν ήταν η πρώτη φορά, κι ελπίζω δεν θα είναι η τελευταία. Αλλά κάθε φορά φαίνεται μοναδική και μαγική. Σε μια ανύποπτη στιγμή, κολυμπούσα με μια απλή μάσκα. Ούτε καμάκι κουβαλούσα, (δεν το συνηθίζω τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια), ούτε καν ένα απλό ξύλο για σούβλισμα, αφού το μυαλό μου δεν ήταν στο κυνήγι. Απλως, είχα βγει για "βόλτα" στα σοκάκια του βυθού και είχα πιάσει ψιλή κουβέντα με τους αχινούς και τις μαλούπες, όταν ξαφνικά το αντίκρυσα μπροστά μου.

Το χταπόδι φαινόταν να με περίμενε, ολοστρόγγυλο και στο χρώμα του βράχου έστεκε έξω από το θαλάμι και παραφύλαγε, άγνωστο για τι πράγμα. Με κοίταξε πονηρά και γεμάτο περίεργεια, καθώς αντιλήφθηκε τη σκιά μου στο βυθό. Περίμενε την επόμενη κίνηση μου, που δεν φαινόταν να έρχεται. Χιλιάδες εικόνες από καλοκαίρια πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου.
Για μια στιγμή σκέφτηκα να κάνω ότι δεν το είδα, να το παρακάμψω και να συνεχίσω το κολύμπι μου. Αλλά μια άλλη εσώτερη δύναμη με έσπρωξε να κινηθώ κατά πάνω του. Ήταν καλό "κομμάτι", για να το αφήσω να φύγει, χωρίς να κάνω μια προσπάθεια τουλάχιστον. Βούτηξα όσο πιο αθόρυβα γινόταν, και το πλησίασα αργά με το πρόσωπο μου να το κοιτάει κατάματα. Πριν προλάβει να καταλάβει τι είχα κατά νου, το άρπαξα σε κλάσματα του δευτερολέπτου με τα χέρια μου.
Εκείνο ανταποκρίθηκε αμέσως, αλλά χωρίς να προσπαθήσει να ξεφύγει από την λαβή μου, με αγκάλιασε και με έσφιξε με όλη του την δύναμη. Με φιλούσε σε όλο μου το χέρι με τις βεντούζες του, κι έκανε κίνηση για τον λαιμό. Το πάθος ήταν αμοιβαίο, ήμουνα συγκεντρωμένος να μην μου ξεγλυστρήσει, ένοιωθα το δάγκωμα του, αλλά αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σε μια αλλόκοτη αγκαλιά.

Και ενώ όλα θύμιζαν ερωτική σκηνή, θυμήθηκα ξαφνικά ότι ήταν χταπόδι. Και τα πλοκάμια του με είχαν τυλίξει για τα καλά. Έτσι απλά το έφερα στο στόμα μου και του κάθισα την μοιραία δαγκωνιά μεταξύ των ματιών. Ήταν το φιλί του θανάτου, ώστε να ολοκληρωθεί το γκροτέσκο σκηνικό.
Κράτησε για λίγα λεπτά το χέρι μου σφιχτά κι έπειτα το αποτελείωσα για να μην βασανίζεται γυρνώντας την κουκούλα του ανάποδα. Αλλά καθώς συνέχισε να είναι κολλημένο πάνω μου, φάνηκε σαν προέκταση του χεριού μου, κι αναρωτήθηκα μήπως σκότωσα τελικά ένα κομμάτι του εαυτού μου. Προσπάθησα να πειστώ ότι έπαιξα ένα παιχνίδι της φύση. Eκεί που δεν χρειάζεται καμία σκέψη, καμία λογική... Κλείνεις τα μάτια, και ακούς τους χτύπους της καρδιάς.

Και όταν η φωτιά άναψε, παρέσυρε κάθε σκέψη μακρυά. Το τσίπουρο μέθυσε τη γεύση του, τράβηξε μια τρικλοποδιά στη λογική κι έστειλε αρμύρα στα σωθικά. Προς στιγμήν ένοιωσα ότι ήμουνα μέσα στο θαλάμι του κι έψαχνα να βρω μια ακτίνα φωτός για να βγω από το λαβύρινθο που είχε στήσει για να πάρει την εκδίκηση του. Λίγο ψήσιμο ακόμα...
ΥΓ: Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Μαυροδάφνη της Ν.Υόρκης και σε όλους της παλιοπαρέας, που έχουν αφήσει την θάλασσα κι έχουν μπλέξει με τα χταπόδια της στεριάς...