Ένα νησί μια σταλιά

Ξύπνησα και δεν σε είχα δίπλα μου, παρά μονάχα άκουγα το μικρό βοριά να ψιθυρίζει στα μισάνοιχτα παραθυρόφυλλα μου. Είτε ονειρευόμουν, είτε το κρεβάτι μου λικνιζόταν. Τα κύματα τρέχαν μπρόστα μας, κι εμείς τα προσερνούσαμε. Τι είναι τούτοι οι βράχοι του Αιγαίου, πεταμένοι εδώ κι εκεί; Με άσπρες βούλες στις πλαγιές, και πράσινα στάχυα να ανεμίζουν κάτω από τον ήλιο; Λάθος δρόμο καπετάνιο, τράβα για πιο πέρα ακόμη στο ανοιχτό γαλάζιο, θέλω να ξεφύγω από αυτό το φως, να προσπεράσω όλες τις κοσμικές ακτές, να κοιτάξω τον ουρανό και την θάλασσα γυμνή στην απεραντοσύνη του τίποτα.

Τελικά παραδίνομαι, κι αφήνομαι να οδηγηθώ στον μαγικό βράχο που αντικρύζω σε όλη μου την ζωή, αλλά δεν έχω πατήσει ποτέ. Είναι το δικό μου φεγγάρι, που κάθε καλοκαίρι καλωσορίζω από το νησί μου, και στολίζει το νοτιά της ανεμελιάς μου. Αυτή τη φορά όμως θα πατήσω πάνω του, θα διεκδικήσω ένα κομμάτι γης για μένα, θα αναζητήσω τα χαμένα ίχνη των ανθρώπων που στάλαξαν τον μόχθο τους για να μετατρέψουν την πέτρα σε χώμα με μόνη δύναμη τα χέρια τους. Κι όλα αυτά τα απομεινάρια, στέκουν σαν εγκατελειμένα μπαλκόνια ενός θαυμαστού κρεμαστού κήπου της Βαβυλώνας. 

Εδώ ήταν η αρχή, εδώ και το τέλος μιας κυκλαδίτικης αλχημείας. Και τούτος ο αιώνας, θα σβήσει τα σημάδια από τα χρυσαφένια μπαλκόνια, για να στολίσει ξανά τον τόπο με θυμάρι και αλυσσαριά. Μια μέλισσα πετάει χαρούμενα και μου θυμίζει ότι έχει μια μείνει μια μυρωδιά των περασμένων μεγαλείων, ώστε να κυλήσει ο υγρός χρυσός στο πέρασμα των χρόνων για να σταλάξει μέλι στις πληγές της λησμονιάς, για να διατηρήσει ένα βαζάκι παραμυθιού. 

Ετούτη η διάχυτη μαγεία, κάτι μεταξύ μύθου και ιστορίας, όπως ο ξεχασμένος ναός-μαυσωλείο της Επισκοπής ενθύμιο των προσπαθειών άλλων ανθρώπων σε άλλους χρόνους για να βρουν μια θέση στον ήλιο της Σικίνου, όπως τα χαλάσματα στην κορυφή της Αγίας Μαρίνας ενθύμιο της αλχημείας για να μεταλαχτεί η πέτρα σε μια χούφτα χώμα που είχε ξεκινήσει εδώ κι αιώνες τώρα. Κι εγώ, κι όλοι αυτοί οι περαστικοί τι θέλουν εδώ; Ότι και να αναζητούμε,  για άλλη μια φορά θα κάνουμε λίγο θόρυβο να καλύψουμε τις κραυγές του αγέρα, να διώξουμε τις πέρδικες και τα περδικόπουλα της από το μονοπάτι, αλλά γνωρίζουμε ότι σε λίγο όλα θα βρουν ξανά το ρυθμούς τους. Το γεράκι θα πετάξει αθόρυβα, κι αφού έχει σκοτώσει το καναρίνι της ψυχής μας, θα μείνει ακίνητο για το επόμενο θύμα καθώς τα πούπουλα της άτυχης πέρδικας θα μένουν ακίνητα σημάδια στα φρύγανα και στις πέτρες. Καθώς ξεχνάω, μου έρχονται εικόνες από χαρούμενα τιτιβίσματα...

Ας προχωρήσω όμως πιο πέρα, στα λαξεμένα ξωκλήσια σε πλαγιές που δεν εχει φτάσει ακόμη ο σύγχρονος κόσμος. Ας κοιτάξω την δύση του ήλιου, κι ας θυμηθώ πόσες φορές έχω αντικρύσει τούτο το λαμπρό αστέρι να χάνεται στα κύματα. Και ο δικός μου κύκλος σε τούτα τα νησιά, θα είναι ένα άλεσμα στην άκρη του γκρεμού, ένα χάδι στην κατσίκα του ποιητή που δεν μας έδιωξε από κοντά του, κι ένα κοίταγμα στα μάτια στο μικρό μας γάιδαρο με τις δύο μπαστούρες, που δεν θέλει να μας αφήσει αλλά θα μας συνοδεύσει μέχρι την τελική μας πτώση. Ίσως κρατάει το κλειδί για την επόμενη τεχνολογική επανάσταση, που σχεδιάζεται σε κλειστές αίθουσες και πολιτικά εργαστήρια. 

Θα γυρίσω ξανά εδώ και το νοιώθω... το δικό μου βράχινο φεγγάρι θα το προσεγγίσω με το κουπί μου... θα χορέψω στην άκρη του ανεμόμυλου χαιρετίζοντας τα χαμένα μου όνειρα που κόλλησαν στο βορρά... θα γυρίσω με σκέψεις γαλάζιες, λουσμένες από τους μύθους του πελάγους, σε ένα νησί μια σταλια...