Λάσπες, Σκύρα και Ράγες

Αυτή τη φορά με παρέσυραν οι ράγες, και πεπατώντας περιπλανώμενος τσούλησα σε διπλή γραμμή μέσα σ’ ένα απέραντο κάμπο. Την πρώτη μέρα η πάχνη να βγάζει δόντια, το κρύο να απαιτεί μια παγωμένη στάλα του ιδρώτα μου, ο μάραθος να θυμίζει ότι όλα συνδέονται μέσα από την μυρωδιά. Μονάχα ο ήλιος να χορεύει ανάμεσα στα σύννεφα και να φωτίζει τα έρημα δέντρα που βάζαν μια μοναχική πινελιά στον επίπεδο ορίζοντα. Ύστερα όλα μπήκαν σε σιδηροδρομική τροχιά υψηλής ακριβείας.

Μέρα με τη μέρα, ράγα τη ράγα στη σειρά, πότε προχωράμε με αργό ρυθμό, και πότε τρέχουμε σαν τους παλαβούς για να χωρέσουμε τη δηλητηριασμένη λάσπη του κάμπου πάνω σε χάρτες και διαγράμματα. Σάπια καλώδια μεταφέρουν την παρακμή μας στο αύριο και έλη ακάθαρτων φουσκώνουν τα γαλάζια ποτάμια με τον πολιτισμό της λάσπης. Μόνο τα πουλιά τραγουδούν ακόμη και δημιουργούν παλλόμενα νέφη στον ουρανό, αφήνοντας μια αχτίδα ελπίδας.

Καλύτερα να πέσει η ομίχλη, να τριγυρνάω σαν τυφλός, και να μετράω το ύψος που χρειάζεται για να ανέβει η θάλασσα και να τα σκεπάσει όλα. Χάνομαι σε μικρές σκέψεις, μοναχικές ονειροπολήσεις, ενώ η φαντασία γίνεται τρένο που σφυρίζει δαιμονισμένο. Κι όμως ένα από αυτά προέρχεται από ένα αληθινό εμπορικό, αλλά κι αυτή τη φορά θα την γλιτώσω με ένα ηλίθιο χαμόγελο. Θα μείνουν μόνο οι γρατζουνιές από τα βάτα και οι δαγκωματιές από τον πάγο.

Στο τέλος, ως συνήθως έρχεται η βροχή να μουσκέψει όλα τα πρόχειρα σκαριφήματα της σιδεριένιας μου πανοπλίας. Καλύτερα να χόρευα γυμνός στο ρυθμό της, προτιμώ όμως να συνεχίσω να δουλεύω εδώ μακρυά της ανάμεσα σε χοντρές ψιχάλες. Καθώς οι αποστάσεις μικραίνουν, νομίζω ότι όλα πλησιάζουν μεταξύ τους και σύντομα θα συνδεθούν συμμετρικά και όμορφα με γραμμές... Νομίζω ακόμη... Λέω ότι δεν θα αφήσω, ούτε μία τρύπα στο χάρτη˙ αν χρειαστεί θα βαδίσω μέσα στον ποταμό, μέσα στον βούρκο, όπως και συνεχίζω να τραγουδάω τον δικό μου σκοπό, εδώ στην μέση του πουθενά ανάμεσα στις καρβουνιασμένες καλαμιές, τα αγκαθωτά βάτα, μαζί με τα πουλιά και τους λαγούς.