ΑΡΚΟΙ - ΤΗΛΟΣ (Β' Μέρος)

ΛΕΡΟΣ - ΤΕΛΕΝΔΟΣ (3η Μέρα -13 ν.μ.)

Ο ήλιος ανεβαίνει θολός μέσα από τα βάθη της Ανατολίας και μας κλείνει το μάτι πονηρά. Με ελάχιστο αέρα πλέον, συνεχίσουμε την ρότα μας αφήνοντας την έρημη και βραχώδη πλευρά της Λέρου και κατεβαίνουμε προς το Νότιο κάβο της. Το επιβλητικό σχήμα της Καλύμνου ήδη φαίνεται μπροστά μας, αλλά η ανατολική πλευρά που αντικριζούμε είναι κι αυτή που δεν θα προσεγγίσουμε. Ο δικός μας στόχος είναι η δυτική πλευρά, προς το νησί της Τελένδου.

Με σταθερό ρυθμό φτάνουμε στο νότιο άκρο της Λέρου, σε ένα στενό πορθμό όπου σχεδόν τα δύο νησιά ενώνονται. Μόνο κάτι μικρές νησίδες, σαν πέτρες τοποθετημένες σε ρυάκι για να περνάνε οι κύκλωπες χωρίς να βρέχουν τα πόδια τους, αποτελούν το διαχωριστικό όριο των νησιών. Ο στενός πορθμός έχει αρκετή μεγάλη κίνηση: ιστιοπλοϊκά, ταχύπλοα, σκάφος του λιμενικού... Αισθάνομαι ότι περιμένω πεζός σε λεωφόρο και περιμένω για να την κόψω απέναντι με την πρώτη ευκαιρία.

Με τέτοια ανάλαφτη διάθεση με υποδέχεται το ακρωτήρι Τέλος της Καλύμνου, βράχινο και απρόσιτο. Κι ενω ο άνεμος έχει κοπάσει εντελώς, ξεκινάει από αυτό το σημείο μια φουσκοθαλασσιά όπου το αντιμάμαλο μπερδεύεται με το βουβό κύμα. Το τσιπουράκι χοροπηδάει εύθυμα σαν φελλός σε ορμητικό ρεύμα, ενώ οι γκρεμοί πάνω από το κεφάλι μας προσφέρουν μια μαγική αίσθηση, καθώς κι άφθονη σκιά. Ανοιγόμαστε όμως προς Τέλενδο, και περνάμε ανοιχτά από το Εμπορειό και την νήσο Καλαβρό, για να φτάσουμε μεσημέρι πλέον στην Τέλενδο, όπου η αφόρητη ζέστη έχει κάνει ήδη την εμφάνιση της.

Γρήγορα καταφεύγουμε στις σκιές των δέντρων, και αρχίζουμε την πεζοπορική εξερεύνηση της μικρής νησίδας, η οποία είναι στην ουσία είναι ένα μικρό τουριστικό χωριό που περιμένει πως και πως τους επισκέπτες από την απέναντι πλευρά. Κι όντως μόλις φτάνουν οι πρώτοι τουρίστες από τις Μυρτιές, το μέρος ζωντανεύει, τα τραπεζάκια γεμίζουν, οι ξαπλώστρες ακόμη και στους πιο μικρούς κόλπους γεμίζουν κορμιά. Αν και τούτη η φασαρία είναι προσωρινή, αποφασίζουμε να αναχωρήσουμε για διανυκτέρευση σε παραλία απέναντι στην Κάλυμνο. Αλλά πρώτη φορά η επιλογή από φωτογραφίες και χάρτες θα μας απαγοητεύσει, και αναγκαστικά επιστρέφουμε σούρουπο στην Τέλενδο στην δυτική παραλία. Το ηλιοβάσιλεμα μας αποζημιώνει για το μπρος πίσω, καθώς μόνο λογοτεχνικές πινελιές μπορούν να περιγράψουν το τοπίο με τους απόκοσμους βράχους και το ανοιχτό πέλαγος.

ΤΕΛΕΝΔΟΣ - ΚΩΣ (4η Μέρα - 18 ν.μ.)

Αναμένοντας πλέον κύμα καύσωνα, το ξύπνημα γίνεται αξημέρωτα. Εκείνο τον καιρό δεν μπορούσες να κάνεις μια πολιτική επιστράτευση του ανέμου, που μπήκε σε ξαφνική απεργία και δημιούργησε τόσα προβλήματα. Μας διακατέχει τόση βιασύνη, που δεν τρώμε ούτε πρωινό, κάτι που θα αποτελέσει πηγή γκρίνιας για κάποιους. Οι πρώτες κουπιές είναι στο σκοτάδι, και την χαραυγή την πετυχαίνουμε στο νησάκι της Αγίας Κυριακής, ακόμα η σκιά του απόκρημνου νησιού μας ρίχνει μια ευεγερτική σκιά. Περνάμε από τον κάβο Τράχηλο, και βάζουμε γραμμή για την βραχονησίδα Νερά. Μόλις ανοιχτούμε λίγο στο πέλαγος αντικρυστά από το μοναστήρι της Αικατερίνης, ο ήλιος αρχίζει να δείχνει τις διαθέσεις του. Στα μικρά αυτά βραχάκια της νησίδας αυτής κάνουμε μια στάση.

Μπροστά μας απλώνεται το μεγαλύτερο εκτεθειμένο πέρασμα της διαδρομής μας, από δώ τώρα η απέναντι ακτή της Κω, απέχει 9 ναυτικά μίλια, πορεία σε ανοιχτή θάλασσα χωρίς ίχνος βράχου. Με βοριά και κύματα από το Καρπάθιο σίγουρα θα αποτελούσε μια πρόκληση, αλλά σίγουρα θα γινόταν και πολύ γρηγορότερα. Τώρα όμως αποτελεί μια μεγάλη λίμνη χωρίς τέλος κι ένα ήλιο να μας τσουρουφλίζει σε κάθε κουπιά. Μόνη παρηγοριά ένα κοπάδι δελφίνια στο βάθος και τα μοναχικά τραγούδια του βαρκάρη...
Το πέρασμα φαίνεται ατελείωτο, αλλά κάποια στιγμή αντικρίζουμε τις ανεμογενήτριες στο δυτικό κομμάτι της Κώ, και η στεριά πλησιάζει συνέχεια καθώς το λιοπύρι κλιμακώνεται. Διακρίνουμε τον Λιμινιώνα, αλλά η πορεία είναι το δυτικότερο άκρο, δηλαδή το ακρωτήρι Δρέπανο και λίγο πιο κάτω οι έρημες και σχετικά απρόσιτες παραλίες. Μάλλον όταν ο βοριάς φουσκώνει το τοπίο θα γίνετα αφιλόξενο για τους άκακους τουρίστες.

Έπειτα από πολύωρη πορεία στην θάλασσα και ποτάμια ιδρώτα, το τοπίο μας αποζημιώνει με μια όμορφη άσπρη άμμο κι ένα άνυδρο τοπίο. Αφήνουμε τα καγιάκ στην ακτή και εφορμούμε στο νερό για δροσιά επιτέλους.

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΩ (5η Μέρα - 6 ν.μ.)

Την επόμενη μέρα έχουμε αποφασίσει να ξεκουραστούμε, και να ανεφοδιαστούμε από το χωριό του Κεφάλου. Τελικά αποδεικνύεται ότι το χωριό απέχει παραπάνω απ’ όσο φανταζόμαστε και η εικόνα του μας απαγοητεύει. Γρήγορα στην παραλία, και απογευματινή αναχώρηση, προς τον όρμο Χιλανδρίου (παραλία κάβο Παραντίσο) και κατάληξη στον όρμο Μοσχαλίου.
Η διαδρομή παράλληλα με την δύση του ηλίου μοιάζει μαγική αν και σε απόσταση είναι ελάχιστη. Το τοπίο φαίνεται σμιλεμένο από τους ανέμους και τα κύματα, καθώς βλέπουμε μικρές σπηλιές, ακτόλιθους και ηφαιστειακά πετρώματα. Ο μύθος θέλει τον Ποσειδώνα να κόβει ένα κομμάτι της Κω και να καταπλακώνει με αυτό τον γίγαντα Πολυβώτη , του οποίου το στόμαβγάζει ακόμα ατμούς, γεννώντας έτσι τη Νίσυρο με το ηφαίστειο της... Μάλλον κόβοντας αυτό κομμάτι, προκάλεσε τούτες τις γεωλογικές πληγές στο νησί.
Διανυκτέρευση στην παραλία Λακιά, με τον Κρίκελο από πάνω μας να μαζεύει φθινοπωρινά και πυκνά σύννεφα. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν σχεδιάσαμε να έχουμε παραπάνω χρόνο και γι’ αυτό το μέρος. Όμως, πότε ο χρόνος είναι αρκετός; Πότε πάνε όλα σύμφωνα με το σχέδιο; Απολογισμός διαδρομής, καθώς πλησιάζει στο τέλος, σκέψεις για παραλλαγές, για δυσκολίες με άλλο καιρό... Στεκόμαστε δίπλα στην φωτιά και νοιώθουμε την υγρασία να τρυπά τα κόκαλα. Μια νύχτα που αποτυπώνεται στην υγρή άμμο, και στους ανεξερεύνητους νευρώνες της μνήμης.

ΚΩΣ - ΓΥΑΛΙ - ΝΙΣΥΡΟΣ (6η Μέρα - 14 ν.μ.)

Πραγματικά, το επόμενο ξημέρωμα θα γίνει μέσα σε υγρή άχλη, με ελάχιστη οράτοτητα. Κι ενώ το Γυαλί απέχει περίπου 6 ναυτικά μίλια, βλέπουμε μόλις να αχνοφαίνεται ο όγκος του μεταξύ αλήθειας και μύθου. Φυσικά, όσο το πλησιάζουμε παίρνει σχήμα και μορφή. Εδώ, βρίσκεται το ορυχείο ελαφρόπετρας και περλίτη, αλλά εμείς προτιμούμε να απομακρυνθούμε από τις εγκαταστάσεις εξόρυξης και φόρτωσης, σε μια απόμερη ακτή στη νοτιοδυτική πλευρά. Στάση για βουτιά και για να περιμένουμε το πλοίο Διαγόρα, και το καταμαράν να περάσει για να μην έχουμε το άγχος της συνάντησης εν πλω.Με δυο «κουπιές» αμέσως μετά φτάνουμε στους Πάλλους, όπου παρκάρουμε τα καγιάκ. Στη Νίσυρο θα ξεκινήσουν οι διακοπές και ο πολιτισμός.

Νίσυρος - Τήλος (7η Μέρα - 18 ν.μ.)

Μετά το ανοιχτό πέρασμα για Τήλο είναι άλλα 7 ναυτικά μίλια, και θα πραγματοποιηθεί μόνο από το διπλό καγιάκ, μέσα σε συνθήκες ζέστης και βουβού κύματος. Ο Γαίδαρος, η μικρή βραχονησίδα στην βορινή πλευρά της Τήλου και λίγο πιο πέρα ένα άγριο τοπίο υποδέχεται το καγιάκ. Και πιο μερικά μίλια ακόμη βρίσκεται η μεγάλη παραλία, Έριστος, εκεί όπου το τσιπουράκι θα φτάσει πακέτο σε τσάντα.
Κι ενώ το σχέδιο προέβλεπε και πιθανότητα συνέχειας προς Χάλκη και Ρόδο, λόγω καύσωνα και έλλειψης χρόνου εγκαταλείφτηκε. Καλό είναι να αφήνεις ατελείωτες διαδρομές, ώστε να επανέρχεσαι συνέχεια...