Γιατί θυμήθηκα αυτό το μύθο, πριν τον συνεχίσω μέχρι το τέλος; Μα μου θυμίζει την συμφωνία που σύναψε η Ελλάδα για να αποφύγει τα "χειρότερα". (Αλήθεια ποιος μπορεί να μας πείσει ότι όλες οι κινήσεις μέχρι τώρα, δεν οδηγούν ούτως ή άλλως από άλλο δρόμο στα χειρότερα;) Ξαφνικά όλοι μιλάνε για σωτηρία (πόσες σωτηρίες θα χρειαστούμε ακόμα είναι άγνωστο), ενώ ψύχραιμοι αναλυτές αναλύουν τους κινδύνους που εμπεριέχει η συμφωνία για την Ελλάδα, η οποία βιάστηκε να δεχτεί αμασητί για άλλη μια φορά το σχέδιο αυτό, πανηγυρίζοντας με την κουτοπονηριά του προαναφερόμενου βασιλιά.
Για να δούμε όμως τελικά την συνέχεια της ιστορίας μας. Ο βασιλιάς διέταξε αμέσως να φέρουν μπροστά του ένα σακί σιτάρι, και μάλιστα διέταξε να αποπληρωθεί αμέσως το χρέος του με τον εφευρέτη. Επειδή όμως δεν σκάμπαζε από μαθηματικά πέρα από πρόσθεση και πολλαπλασιασμό, (όπως οι πολιτικοί δεν καταλαβαίνουν τα οικονομικά, πέρα από "βάζω φόρους και περικόπτω μισθούς για να μαζέψω λεφτά"), διαπίστωσε με έκπληξη πως ούτε το σιτάρι όλης της χώρας, ούτε καν όλης της γης, δεν ήταν αρκετό να ικανοποιήσει την επιθυμία του εφευρέτη, αφού το πλήθος των σπόρων που αντιστοιχούσε στο τελευταίο τετραγωνάκι ήταν ένας αριθμός, με βάση το 2 και υψωμένος στην 63η.
Για να το πούμε πιο απλά, ο αριθμός που αντιστοιχεί ήταν ο: 9.223.372.036.854.775.808 (στον οποίο πρέπει κανονικά να προσθέσουμε και το πλήθος των σπόρων που αντιστοιχούν σε όλα τα προηγούμενα τετράγωνα, οπότε ουσιαστικά διπλασιάζεται περίπου το προηγούμενο πλήθος). Και η τάξη μεγέθους αυτού του αριθμού για όποιον δεν ασχολείται και πολύ, είναι ότι αν τοποθετούσαμε όλους αυτούς στους σπόρους σε μια σειρά, το μήκος της θα έφτανε ως το μισό της απόστασης μεταξύ Γης και του Άλφα του Κενταύρου. (Το άστρο αυτό είναι το πλησιέστερο σε εμάς, και το φως χρειάζεται περίπου 4 χρόνια μέχρι να φτάσει εδώ).
Κι όλα αυτά δεν είναι απλά καταστροφολογίες, αν σκεφτούμε μέχρι στιγμής που έχουν οδηγήσει τα προηγούμενα μέτρα, το οποία υποτίθεται ότι θα λύναν το πρόβλημα και σε μικρό χρονικό διάστημα θα μεταμορφωνόμαστε σε υγιή οικονομία. Αλλά κάθε φορά που υπογράφουν οι πολιτικοί μια νέα συμφωνία (και πανηγυρίζουν ως ηλίθιοι), δεν μπορούν να δουν τα σποράκια σιταριού που μαζεύονται μέρα με την μέρα, κι ότι μέχρι στιγμής βρίσκομαστε στην τροχιά εισόδου της μαύρης τρύπας των τραπεζικών παιχνιδιών και μη.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Κοινώς όταν πληρωθεί το χρέος του βασιλιά προς τον εφευρέτη του σκακιού (ακόμα πληρώνει, και μάλλον για πολύ καιρό ακόμα εκτός κι αν έκανε κάποια επιλεκτική χρεοκοπία ο βασιλιάς εντωμεταξύ και του πλήρωσε τα μισά...), θα πληρωθεί και το υπάρχον χρέος της Ελλάδος χωρίς να κάνουμε στάση πληρωμών ή κάποιο άλλο μαγικό κόλπο. "Μάζευε κι ας είναι ρώγες", φωνάζουν οι πολιτικοί, αλλά ούτε φαίνεται να ξέρουν τον προανεφερθέντα μύθο (για ποιον και για πόσο καιρό μαζεύεις), και φυσικά ούτε θέλουν να θυμούνται και το μύθο για τον πίθο των Δαναΐδων.
Και γιατί να πιάσαμε τους μύθους; Μα αφού η λογική έχει στερέψει από καιρό, κι έχουμε χορτάσει παραμύθι. Ας απαντήσουμε με τον ίδιο τρόπο, για να χρωματίζουμε τις μίζερες προβλέψεις. Όποιος έχει όρεξη, ας διαβάσει μερικές αναλύσεις από διαφορετικές οπτικές γωνίες...
Λίγα για τον μύθο του σκακιού: εδω1, εδώ2 και εδώ3, απ' όπου κι αντλήθηκαν οι παραπάνω φωτογραφίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου